Ουρ Ναμμού

Ο 'Ουρ-Ναμμού (Σουμεριακή γλώσσα: 𒌨𒀭𒇉) Βασιλεύς του Σουμέρ και του Ακκάδ κυβέρνησε την περίοδο (2112 π.Χ. - 2094 π.Χ.) σύμφωνα με το Μέσο Ημερολόγιο ή την περίοδο (2048 π.Χ. - 2094 π.Χ.) σύμφωνα με το Νέο Ημερολόγιο. Αρχικά ήταν στρατιωτικός διοικητής διορισμένος από τον Ούτου-χεγκάλ, όταν πέθανε αυτοανακηρύχτηκε ο ίδιος βασιλιάς. Ο Ουρ-Ναμμού ίδρυσε την Σουμεριακή Τρίτη Δυναστεία της Ουρ στην νότια Μεσοποταμία μετά από πολλούς αιώνες που κυβέρνησαν η Ακκαδική αυτοκρατορία και οι Γκούτιοι. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Ουρ-Ναμμού ήταν ο νομικός του κώδικας γνωστός ως Κώδικας του Ουρ-Ναμμού, η παλιότερη γραπτή νομοθεσία στον κόσμο, είχε τους τίτλους "βασιλεύς της Ουρ" και "βασιλεύς του Σουμέρ και του Ακκάδ".

Ουρ-Ναμμού
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	20ος αιώνας π.Χ.
Θάνατος	2094 π.Χ.
Θρησκεία	Μεσοποταμιακή μυθολογία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Σουμεριακή γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ηγεμόνας
Οικογένεια
Σύζυγος	Βατάρτουμ
Τέκνα	Σουλγκί Εννιργκαλάνα
Οικογένεια	Τρίτη Δυναστεία της Ουρ
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	αυτοκράτορας
Σχετικά πολυμέσα

Βασιλεία

Ο Ουρ-Ναμμού μπροστά στον θεό Ναννά

Ο Κατάλογος των βασιλέων της Σουμερίας αναφέρει ότι βασίλευσε 18 χρόνια. Στην μία χρονιά καταγράφεται η καταστροφή των Γκουτίων, σε άλλα δύο χρόνια συνέταξε τον νομικό του κώδικα "η χρονιά που ο Ουρ-Ναμμού έφερε την δικαιοσύνη στην γη". Ανάμεσα στις υπόλοιπες στρατιωτικές του επιτυχίες αναφέρονται η κατάκτηση της Λαγκάς αφού σκότωσε τον προδότη Ναμ-Χανί και η νίκη του επί των κατόχων της Ουρούκ. Η Συρία, συμπεριλαμβανομένης της Έμπλα, πλήρωσε το φόρο, και μπόρεσε έτσι να γίνει μέρος της αυτοκρατορίας. Ακόμα και η Φοινικική Βύβλος αναγκάστηκε να πληρώσει. Διακρίθηκε ιδιαίτερα για τις στρατιωτικές και διοικητικές του ικανότητες. Αποτέλεσμα της πλούσιας στρατιωτικής του δραστηριότητας ήταν, μετά από νίκες εις βάρος των πόλεων Λαγκάς, Ουρούκ, Λάρσα και Νιππούρ, να αναγνωριστεί ως αδιαφιλονίκητος βασιλιάς (lugal) όλης της Σουμερίας. Ο Ουρ-Ναμμού αναγνωρίστηκε βασιλιάς στην Ουρ, την Εριντού και την Ουρούκ, η στέψη του έγινε στην Νιππούρ, οικοδόμησε πολλά κτίρια στην Νιππούρ, την Λάρσα, την Κις, την Αμπάντ και την Ούμμα.

Η πρωτεύουσα Ουρ, "η πόλη τού θεού της Σελήνης Νάννα", πού στα χρόνια αυτά πρέπει να άγγιζε σε πληθυσμό τις 360.000 ψυχές (κατά τον Γούλεϊ) στολίστηκε με εντυπωσιακά αρχιτεκτονήματα. Στην κορυφή τού Ζιγκουράτ βρισκόταν ο ναός τον θεού Νάννα, πολιούχου της Ουρ. Επίσης μερίμνησε για την επισκευή των διωρύγων και την κατασκευή νέων, και ενίσχυσε το εμπόριο και τις τέχνες. Άρχισε πολλά προγράμματα οικοδόμησης και προήγαγε τον Σουμεριανό τρόπο ζωής. Επισκευάστηκαν όλοι οι δρόμοι που είχαν καταστραφεί την εποχή που κυβέρνησαν οι Γκούτιοι. Η φήμη της βασιλείας του συγχρόνου του Ινσουσινάκ στο Ελάμ εξαφανίστηκε μπροστά στον Ουρ-Ναμμού. Ο τίτλος "βασιλεύς του Σουμέρ και του Ακκάδ" αποκτήθηκε μετά από τις πολλές κατακτήσεις στην βόρεια και την νότια Μεσοποταμία που ανήκαν στο Ελάμ, κατέκτησε και τα Σούσα. Ο Ουρ-Ναμμού φαίνεται ότι οικοδόμησε αμέτρητα Ζιγκουράτ το σημαντικότερο από τα οποία ήταν το Μέγα Ζιγκουράτ της Ουρ συνολικού ύψους 20 μ. περίπου, πού έκτισε στο Ιερό Τέμενος της τειχισμένης πολιτείας.

Θρύλοι

Σε μάχη εναντίον των Γκουτίων τον εγκατέλειψε ο στρατός του και σκοτώθηκε, τον διαδέχθηκε ο γιος του Σουλγκί. Ο Ουρ-Ναμμού ήτσαν ο πρώτος βασιλιάς της Μεσοποταμίας που δεν θεοποιήθηκε μετά τον θάνατο του. Το γεγονός αυτό πιστοποιείται με την Σουμεριακή λογοτεχνίες που μετά τον θάνατο του δεν κάνει θεικές αναφορές για τον βασιλιά. Το θέμα της θεικής καταγωγής του βασιλιά προώθησε ο γιος του Σουλγκί που προσπαθούσε να συνδεθεί με το γενεαλογικό δέντρο των παλιότερων βασιλέων αλλά όχι ο ίδιος. Πολλοί μεταφραστές Σουμεριακών κειμένων βρήκαν θεικές αναφορές στο όνομα του Ουρ-Ναμμού αλλά πρόκειται για μετέπειτα εσφαλμένες προσθήκες. Ο θάνατος του Ουρ-Ναμμού σε μάχη απομνημονεύεται στο έργο "ο θάνατος του Ουρ-Ναμμού". Ο Ουρ-Ναμμού πάντρεψε τα παιδιά του με σημαντικά πρόσωπα από ολόκληρη την αυτοκρατορία για να εξασφαλίσει την πίστη. Πολλοί νεότεροι μελετητές πιστεύουν ότι τον νομικό κώδικα συνέταξε ο γιος του Σουλγκί.

Πηγές

• Enderwitz, Susanne; Sauer, Rebecca (2015). Communication and Materiality: Written and Unwritten Communication in Pre-Modern Societies. Walter de Gruyter GmbH & Co KG.
• Kramer, Samuel Noah (1967). "The Death of Ur-Nammu and His Descent to the Netherworld". Journal of Cuneiform Studies. 21: 104–122
• Sharlach, T.M. (2017). An Ox of One's Own: Royal Wives and Religion at the Court of the Third Dynasty of Ur. Boston/Berlin: De Gruyter.
• Thorkild Jacobsen, The Sumerian King List (Chicago: University of Chicago Press, 1939)
• Hamblin, William J., Warfare in the Ancient Near East to 1600 BC (New York: Routledge, 2006).
• Michalowski, Piotr (2008). Brisch, Nicole (ed.). "The Mortal Kings of Ur: A Short Century of Divine Rule in Ancient Mesopotamia". Religion and Power: Divine Kingship in the Ancient World and Beyond: 36–7
• Shipp, R. Mark (2002). Of Dead Kings and Dirges: Myth and Meaning in Isaiah 14:4b-21. BRILL.
• Steven J. Garfinkle: The Kingdom of Ur, in: Karen Radner, Nadine Moeller, D. T. Potts (Herausgeber): The Oxford History of the Ancient Near East: Volume II: Volume II: From the End of the Third Millennium BC to the Fall of Babylon, Oxford 2022.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ur-Nammu στο Wikimedia Commons