Ουίγκλαφ της Μερκίας
Ο Ουίγκλαφ της Μερκίας (Wiglaf, πέθανε το 839) ήταν βασιλιάς της Μερκίας (827 - 829) και (830 - 839). Το γενεαλογικό του δέντρο ήταν άγνωστο αφού την δεκαετία του 820 παρατηρήθηκε σύγκρουση για την διαδοχή στον θρόνο της Μερκίας από διάφορους βασιλείς με άγνωστα γενεαλογικά δέντρα. Ο εγγονός του Ουίσταν καταγράφεται σαν απόγονος του ισχυρότατου βασιλιά του 7ου αιώνα Πέντα της Μερκίας κάτι που παραπέμπει πιθανότατα την καταγωγή του ίδιου του Ουίγκλαφ από τον Πέντα. Ο Ουίγκλαφ διαδέχτηκε στον θρόνο τον Λουντέκα της Μερκίας ο οποίος σκοτώθηκε σε εκστρατεία εναντίον των Ανατολικών Άγγλων. Ο Εγβέρτος του Ουέσσεξ εκδίωξε από τον θρόνο του Ουέσσεξ τον Ουίγκλαφ της Μερκίας (829) και κυβέρνησε ο ίδιος το βασίλειο της Μερκίας για έναν χρόνο μέχρι την επαναφορά του Ουίγκλαφ στον θρόνο τον επόμενο χρόνο (830) πιθανότατα ως υποτελής του Εγβέρτου. Η Μερκία δεν ανέκτησε ποτέ τα νοτιοδυτικά βασίλεια αλλά το Μπέρκσαϊρ όσο και το Έσσεξ επανήλθαν υπό τον δικό της έλεγχο. Οι τύχες τόσο της Μερκίας και του Ουέσσεξ ήταν σε άμεση σχέση με την δυναστεία των Καρολιδών η οποία είχε συμβολή στην άνοδο του Εγβέρτου στον θρόνο του Ουέσσεξ και την επαναφορά του Ουίγκλαφ στον θρόνο της Μερκίας μετά την έκπτωση του (830). Ο Ουίγκλαφ κατάφερε να κερδίσει ξανά την ανεξαρτησία της Μερκίας αλλά προσωρινά αφού τον επόμενο αιώνα το βασίλειο διαλύθηκε και διανεμήθηκε ανάμεσα στο Ουέσσεξ και στους Βίκινγκ. Τον Ουίγκλαφ διαδέχτηκε (839) ο Μπέορθγουλφ της Μερκίας αν και κάποια ανεπιβεβαίωτη παράδοση αναφέρει ότι βασίλευσε για μικρό χρονικό διάστημα ο γιος του Ουίγκμουντ. Ο Ουίγκλαφ τάφηκε στο Ρέπτον κοντά στο Ντέρμπι.
| Ουίγκλαφ της Μερκίας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 0η χιλιετία |
| Θάνατος | 839 |
| Τόπος ταφής | Repton |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Cyneðryð[1] |
| Τέκνα | Ουίγκμουντ της Μερκίας |
| Γονείς | Μπέορνγουλφ της Μερκίας[2] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | βασιλιάς της Μερκίας (827–829) βασιλιάς της Μερκίας (830–839)[3] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Μερκία την περίοδο των εμφύλιων συγκρούσεων
Επεξεργασία
Η Μερκία ήταν το κυρίαρχο Αγγλοσαξονικό βασίλειο το μεγαλύτερο διάστημα του 8ου αιώνα υπό τον Όφα της Μερκίας ο οποίος πέθανε το 796 και ήταν ο ισχυρότερος βασιλιάς στην εποχή του.[4] Ο Κοένγουλφ της Μερκίας ο οποίος διαδέχθηκε στην συνέχεια τον Όφα κατόρθωσε να διατηρήσει υπό τον έλεγχο της Μερκίας το Κεντ, την Ανατολική Αγγλία και το Έσσεξ και έκανε συχνές επεμβάσεις στην Ουαλλία.[5][6] Ο θάνατος του Κοένγουλφ (821) ήταν η αρχή μιας δραματικής αλλαγής για ολόκληρο τον πολιτικό χάρτη της Αγγλίας που στην συνέχεια άλλαξε ριζικά.[7] Σύμφωνα με πηγές του 11ου αιώνα τον Κοένγουλφ διαδέχθηκε για σύντομο χρόνο ο γιος του Κίνεχιλμ αλλά το πιθανότερο είναι ο αδελφός του Κέολγουλφ Α΄ της Μερκίας να ήταν ο επόμενος βασιλιάς.[8] Βασίλευσε μονάχα δυο χρόνια και στην συνέχεια εκθρονίστηκε.[9] Ο προκάτοχος του Μπέορνγουλφ από άγνωστη δυναστεία σχετίζεται μέσω του αρχικού γράμματος του ονόματος του "Μπι" με τους επόμενους βασιλείς Μπέορθγουλφ της Μερκίας και Μπούργκρεντ της Μερκίας.[10] Η ήττα του Μπέορθγουλφ από το Ιρλανδικό βασίλειο του Πόουις και η καταστροφή του κάστρου του Ντεγκάνουι καταγράφονται σε ένα Ουαλικό χρονικό το 823 το οποίο εμφανίζει την Μερκία να εξακολουθεί να αποτελεί σημαντική στρατιωτική δύναμη εκείνη την εποχή. Ο Μπέορθγουλφ συνετρίβη από τον Εγβέρτο του Ουέσσεξ στην μάχη του Ελλαντάν και πέθανε την επόμενη χρονιά σε μια ανεπιτυχή εκστρατεία του στην ανατολική Αγγλία. Ο διάδοχος του Λουντέκα της Μερκίας έκανε νέα αποτυχημένη εκστρατεία στην ανατολική Αγγλία και βρήκε και εκείνος τον θάνατο με τον ίδιο τρόπο όπως ο Μπέορθγουλφ (827). Οι διαδοχικές ήττες έφεραν σταδιακά κατάρρευση της δύναμης του βασιλείου της Μερκίας, την ίδια εποχή που σημειώθηκε η άνοδος του Ουίγκλαφ στον θρόνο της Μερκίας, η δύναμη του βασιλείου του Ουέσσεξ είχε αυξηθεί σημαντικά.[9]
Υποθέσεις για την καταγωγή του
ΕπεξεργασίαΗ καταγωγή του Ουίγκλαφ είναι άγνωστη, υπάρχουν δυο βασικές θεωρίες σχετικά με την καταγωγή των βασιλέων οι οποίοι κυβέρνησαν την Μερκία εκείνη την περίοδο, η πρώτη είναι ότι ήταν απόγονοι παλιότερων κλάδων της βασιλικής οικογένειας που διεκδικούσαν τον θρόνο. Τον 7ο αιώνα ο Πέντα της Μερκίας είχε τοποθετήσει διάφορους ευγενείς σαν διοικητές των κατακτημένων περιοχών για να μπορέσει να τις ελέγξει καλύτερα, ο Ουίγκχιρντ ο οποίος αναφέρεται σε ένα διάταγμα του 7ου αιώνα ήταν πιθανότατα ένα μέλος αυτών των βασιλικών συνδέσεων.[11] Σύμφωνα με την άλλη εκδοχή αποτελούσαν ένα ισχυρό δίκτυο τοπικών ευγενών οι οποίοι διεκδίκησαν την διαδοχή, στην ισχύ τους σημαντικό ρόλο είχαν οι συμμαχικοί γάμοι μεταξύ τους, με την δεύτερη εκδοχή δηλαδή ήταν τοπικοί ευγενείς χωρίς σχέση με την κεντρική βασιλική δυναστεία.[12]
Μια μεσαιωνική παράδοση η οποία διατηρήθηκε από καταγραφή του Εβεσάμ αναφέρει ότι ο εγγονός του Ουίγκλαγ Ουίγκσταν ήταν απόγονος του Κόεντρεντ ο οποίος ήταν εγγονός του Πέντα της Μερκίας. Οι παππούδες του Ουίγκσταν ήταν ο Ουίγκλαφ και ο Κέολγουλφ Α΄, αυτό υπονοεί προφανώς ότι ο ίδιος ο Ουίγκλαφ ή η σύζυγος του Κίνεθριθ ήταν απόγονοι του Πέντα της Μερκίας.[13] Το όνομα της Κίνεθριθ εμφανίζεται σε δυο βασιλικά διατάγματα του Ουίγκλαφ (831, 836).[14][15] Ο ιστορικός Πολίν Στάφορντ (γεν. 1946) αναφέρει για την Κίνεθριθ ότι "το όνομα της αποδεικνύει την καταγωγή της από κάποιον ευγενή του Κοένγουλφ ή από παλιότερες βασιλικές δυναστείες" αλλά δεν είναι τίποτα βέβαιο για την καταγωγή της.[16][17] Μια διαφορετική εκδοχή βρίσκουμε στο μεσαιωνικό έργο "η Ζωή του Αγίου Ουίγκσταν" σύμφωνα με την οποία οι χαρακτήρες "Β" και "W" αναφέρονται σε συγγενικές οικογένειες.[18]
Ανατροπή από τον Εγβέρτο του Ουέσσεξ
Επεξεργασία
Οι πιο γνωστοί απόγονοι του Ουίγκλαφ ήταν ο γιος του Ουίγκμουντ και ο εγγονός του Ουίγκσταν.[13] Το κοινό αρχικό γράμμα για τους βασιλείς εκείνης της εποχής είναι ενδεικτικό για τις Άγγλο-Σαξονικές δυναστείες οι οποίες είχαν συγγενικές σχέσεις.[19] Πιθανός απόγονος του Ουίγκλαφ ήταν ο τελευταίος βασιλιάς Κέολγουλφ Β΄ της Μερκίας. Ένας μεγάλος αριθμός δουκών με παρόμοια ονόματα αναφέρονται σε διατάγματα των βασιλέων της Μερκίας κατά την διάρκεια του 8ου και του 9ου αιώνα αλλά δεν υπήρχαν ισχυρές αποδείξεις που να επιβεβαιώνουν την θεωρία ότι οι συγκεκριμένοι βασιλείς είχαν συγγένεια λόγω των ονομάτων τους.[20] Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό στην αναφορά του για το έτος 827 περιγράφει την άνοδο του Ουίγκλαφ στον θρόνο της Μερκίας.[21] Σε δυο χρόνια (829) ο Εγβέρτος του Ουέσσεξ επιτέθηκε στην Μερκία και εκδίωξε από τον θρόνο τον Ουίγκλαφ αναλαμβάνοντας ο ίδιος τον θρόνο της Μερκίας.[22] Η σειρά αποτυχιών που ξεκίνησε από την ήττα του Μπέορνγουλφ της Μερκίας στην μάχη του Έλλενταν (825) η απώλεια του Κεντ, Σάσσεξ, Έσσεξ (826, 827) από τον επόμενο βασιλιά Λουντέκα ολοκληρώθηκε με την απώλεια και της ίδιας της Μερκίας (829) από τον Εγβέρτο.[23] Η ήττα του Ουίγκλαφ από τον Εγβέρτο ολοκλήρωσε την κυριαρχία του Ουέσσεξ στην νότια Αγγλία και ο Εγβέρτος δέχτηκε και την υποταγή του Έαρνεντ της Νορθούμπριας στα βόρεια σύνορα της χώρας την ίδια χρονιά.[24] Τα γεγονότα αυτά από τον ανώνυμο συγγραφέα του Αγγλοσαξωνικού χρονικού περιγράφουν τον Εγβέρτο ως τον 8ο κυβερνήτη της Βρετανίας.[22] Ο Εγβέρτος είχε αποκτήσει τον έλεγχο της Μερκίας για έναν χρόνο, το διάστημα αυτό περιγράφεται ως "βασιλεύς της Μερκίας".[25]
Επαναφορά στον θρόνο
ΕπεξεργασίαΤο χρονικό καταγράφει ότι την επόμενη χρονιά (830) ο Ουίγκλαφ "απέκτησε το βασίλειο της Μερκίας ξανά".[26] Η επιστροφή του Ουίγκλαφ στον θρόνο της Μερκίας σηματοδότησε το τέλος της σύντομης βασιλείας του Εγβέρτου στην χώρα.[27] Ο ιστορικός Φράνκ Στέντον αναφέρει ότι σύμφωνα με το χρονικό ο Ουίγκλαφ ανέκτησε ξανά την Μερκία με την βία επειδή αν είχε γίνει ειρηνική παράδοση της βασιλείας θα είχε σίγουρα καταγραφεί.[28] Ένα διάταγμα του 836 αποδεικνύει ότι ο Ουίγκλαφ εκείνη την εποχή ήταν ανεξάρτητος βασιλιάς της Μερκίας, καταγράφεται ένα συμβούλιο στο Κροφτ του Λέστερσιρ στο οποίο συμμετείχαν ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι, 11 επίσκοποι και οι επισκοπές των Δυτικών Σαξόνων. Ο Ουίγκλαφ αναφέρει "οι επίσκοποι, δούκες και ευγενείς μου" κάτι που αποδεικνύει την πλήρη κυριαρχία της Μερκίας από τον ίδιο ακόμα και στην εκκλησία.[29] Το Έσσεξ φαίνεται ότι επανήλθε υπό την κυριαρχία της Μερκίας , ένας βασιλιάς των ανατολικών Σαξόνων με το όνομα Σίγκερικ περιγράφεται ως υπουργός του Ουίγκλαφ σε διάταγμα στο Χερτφορτσάιρ την περίοδο 829 - 837.[30] Το Λονδίνο χάθηκε επίσης για τον Εγβέρτο, παρέμεινε υπό την εξουσία του Γουίγκλαφ μέχρι το τέλος της δεύτερης περιόδου της βασιλείας του.[29] Το Μπερκσάιρ επανήλθε στην Μερκία αλλά όπως φαίνεται πιθανότητα μετά το τέλος της βασιλείας του Ουίγκλαφ, στα δυτικά φαίνεται ότι και η Ουαλία επανήλθε υπό τον έλεγχο της Μερκίας από τον ίδιο τον Ουίγκλαφ ή τον διάδοχο του Μπέορτγουλφ πριν το 853 χρονιά στην οποία καταγράφεται μια εξέγερση Ουαλλών εναντίον της Μερκίας.[9]
Σε ένα διάταγμα του 831 ο Ουίγκλαφ χρησιμοποιεί την φράση "η πρώτη χρονιά της δεύτερης βασιλείας μου" στο Ουίτσμπολντ. Αυτό αποτελεί απόδειξη της επαναφοράς του στον θρόνο της Μερκίας με ομολογία του παράλληλα ότι είχε εκθρονιστεί.[31] Στην Ανατολική Αγγλία ο βασιλιάς Έθελσταν έκοβε από το 827 νομίσματα στο όνομα του Εγβέρτου αλλά η κοπή εξασθένησε σημαντικά μετά την επάνοδο στον θρόνο της Μερκίας του Ουίγκλαφ. Η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Έθελρεντ στην ανατολική Αγγλία από τον Εγβέρτο ήταν ανταμοιβή του για τις σημαντικές υπηρεσίες τις οποίες είχε προσφέρει στις ήττες των βασιλέων της Μερκίας Μπέορνγουλφ και Λουντέκα.[9] Η ταχύτατη άνοδος του Ουέσσεξ μετά την δεκαετία του 820 και η απότομη πτώση του στην συνέχεια αποτελεί κορυφαίο αίνιγμα για τους ιστορικούς, η κατάρρευση της Μερκίας οφείλεται ασφαλώς στα προβλήματα διαδοχής και τις εμφύλιες συγκρούσεις.[32] Οι Δυτικοί Σάξονες είχαν ένα ευρύτατο δίκτυο παραποτάμων, η ικανή διαχείριση τους ήταν το βασικός παράγοντας για τις επιτυχίες τους.[9]
Περιορισμοί την δεύτερη περίοδο
Επεξεργασία
Ένας σημαντικός παράγοντας στον οποίο οφείλεται η άνοδος του Ουέσσεξ την δεκαετία του 820 ήταν η ισχυρότατη υποστήριξη των βασιλέων του από την Φραγκική αυτοκρατορική δυναστεία των Καρολιδών. Η εξέγερση που ξέσπασε στην συνέχεια εναντίον του Λουδοβίκου του Ευσεβούς αποδυνάμωσε σημαντικά τους Φράγκους οι οποίοι δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν περισσότερο τον Εγβέρτο, αυτό επέτρεψε στους βασιλείς του Ουέσσεξ και της Μερκίας να λύσουν μόνοι τους τις διαφορές τους χωρίς εξωτερική βοήθεια σε βάρος του Ουέσσεξ.[9] Η ανάκαμψη του Ουίγκλαφ παρ'όλα αυτά δεν ήταν πλήρης εξασθένησε σημαντικά η εξουσία του την δεύτερη περίοδο της βασιλείας του αφού το Έσσεξ και η Ανατολική Αγγλία παρέμειναν ανεξάρτητα. Ο Ούλφρεντ, αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι την εποχή της μεγάλης νίκης του Εγβέρτου παρέμεινε πιστός στην Μερκία και όταν ο Εγβέρτος ξεκίνησε την κοπή νομισμάτων αναγκάστηκε να παραχωρήσει δωρεές στην αρχιεπισκοπή του Καντέρμπερι από τα κτήματα που είχε κατακτήσει.[32] Ο γιος του Εγβέρτου Έθελγουλφ του Ουέσσεξ που είχε τοποθετηθεί βασιλιάς του Κεντ από φόβο μήπως η Μερκία αποκτήσει ξανά το Κεντ αναγκάστηκε να παραχωρήσει δωρεές στην εκκλησία του Ιησού Χριστού στο Καντέρμπερι.[9] Τα νομίσματα της βασιλείας του Ουίγκλαφ είναι πολύ σπάνια και χωρίζονται σε αυτά που έχουν την προτομή του βασιλιά και σε αυτά που δεν την έχουν, μόνο δυο νομίσματα με την προτομή του βασιλιά βρέθηκαν στην δεύτερη περίοδο της βασιλείας του. Άλλα νομίσματα δεν βρέθηκαν μέχρι την εποχή που ανέβηκε στον θρόνο της Μερκίας ο διάδοχος του Μπέορτγουλφ το 840.[33] Αυτό είναι απόδειξη ότι ο Ουίγκλαφ βρισκόταν υπό την εξουσία του Εγβέρτου ακόμα και μετά το 830 αν και οι περισσότεροι ιστορικοί αναγνωρίζουν ότι ο Ουίγκλαφ απέκτησε την ανεξαρτησία του την δεύτερη περίοδο.[34]
Οι δωρεές του Ουίγκλαφ
ΕπεξεργασίαΤα διατάγματα που σώθηκαν από την βασιλεία του Ουίγκλαφ εμφανίζουν δωρεές του βασιλιά στους οπαδούς του και στην εκκλησία κάτι που είναι απόδειξη ότι είχε την εξουσία να το κάνει.[35][36] Σε ένα από αυτά παραχωρεί προνόμια στο μοναστήρι του Άνμπουρι (836) χωρίς να αφαιρεί το δικαίωμα από τους μοναχούς να δημιουργούν μόνοι τους τις οχυρώσεις, οι εξαιρέσεις αυτές εμφανίστηκαν μετά το 846. Ο λόγος ήταν ο μεγάλος κίνδυνος από τις επιδρομές των Βίκινγκ οι οποίες ξεκίνησαν το 793, κατέλαβαν το Κεντ (811) και το 835 ενόχλησαν έντονα τους βασιλείς του Ουέσσεξ.[37] Οι μεγάλες παραχωρήσεις του βασιλιά στα μοναστήρια έγιναν με ανταλλάγματα να φιλοξενούν τους στρατιώτες του βασιλιά, να τους παρέχουν φαγητό και υπηρεσίες.[38][39] Οι παραχωρήσεις αυτές σύμφωνα με ιστορικούς όπως ο Βέδας εξασθένησαν σημαντικά την περιουσία του βασιλιά ο οποίος δεν μπορούσε να παραχωρήσει δωρεές στην φιλική αριστοκρατία κάτι που του δημιούργησε μεγάλα προβλήματα.[40]
Η ημερομηνία του θανάτου του Ουίγκλαφ δεν καταγράφεται απ'ευθείας σε πρωτογενείς πηγές αλλά μπορεί να εξαχθεί από τις ημερομηνίες των καταλόγων των διαδόχων του. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό καταγράφει ότι ο διάδοχος του Μπούργκρεντ οδηγήθηκε σε εξορία από τους Βίκινγκ το 874 ύστερα από 22 χρόνια βασιλείας, αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Μπούργκρεντ έγινε βασιλιάς το 852 όταν διαδέχθηκε τον Μπέορθγουλφ της Μερκίας. Η βασιλεία του Μπέορθγουλφ σύμφωνα με τα διατάγματα κράτησε 13 χρόνια αυτό παραπέμπει τον θάνατο του Ουίγκλαφ το 839. Μια παράδοση αναφέρει τον θάνατο του Ουίγκσταν το 849 και αναφέρεται στον Ουίγκμουν τον γιο του Ουίγκλαφ ο οποίος έγινε βασιλιάς, αυτό είναι η μόνη απόδειξη ότι τον διαδέχθηκε ο γιος του αλλά οι ιστορικοί δεν το αναγνωρίζουν.[41] Ο Ουίγκλαφ τάφηκε στο Ρέπτον σε μια κρύπτη που διακρίνεται ακόμα και σήμερα.[42] Η εκκλησία σε αυτή την θέση πιθανότατα οικοδομήθηκε από τον Έθελμπαλντ της Μερκίας για να στεγάσει το βασιλικό μαυσωλείο, στο μαυσωλείο υπήρχαν και άλλες ταφές όπως αυτή του εγγονού του Ουίγκλαφ Γουίγκσταν.[43][44][45] Οι πύλες και οι κολόνες δεν είναι αυθεντικές πιθανότατα κατασκευάστηκαν την εποχή του Ουίγκλαφ.[42]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ p15037.htm#i150368. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2020.
- ↑ Blair, Roman Britain, p. 274.
- ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 121.
- ↑ Kirby, Earliest English Kings, pp. 187–189.
- ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 185
- ↑ See Alan Thacker, "Kings, Saints and Monasteries in Pre-Viking Mercia", in Midland History, 1985, p. 8, for an account of the myth and the historical problems with it. Both Kirby (Earliest English Kings, p. 188) and Yorke (Kings and Kingdoms, pp. 121–122) assume Coenwulf succeeded directly.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 Kirby, Earliest English Kings, pp. 189–193.
- ↑ For example, Barbara Yorke (Kings and Kingdoms, p. 119) regards the alliteration as suggestive.
- ↑ Barbara Yorke makes this argument in Kings and Kingdoms, pp. 119–120
- ↑ For all this, see Keynes, "Mercia and Wessex in the Ninth Century", pp. 314–323, in Brown & Farr, Mercia; see also Williams, "Military Institutions and Royal Power", pp. 304–305.
- ↑ 13,0 13,1 Kirby, Earliest English Kings, pp. 190–192
- ↑ "Anglo-Saxons.net: S 188". Sean Miller. Retrieved October 26, 2007.
- ↑ "Anglo-Saxons.net: S 190". Sean Miller. Retrieved October 26, 2007.
- ↑ Stafford, "Political Women in Mercia", pp. 42–43, in Brown & Farr, Mercia.
- ↑ Another Cynethryth was the mother of Ecgfrith of Mercia, Coenwulf's predecessor, and the wife of Offa.
- ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 120
- ↑ For example, Barbara Yorke (Kings and Kingdoms, p. 120) discusses occurrences of the name elements "Beorn", "Berht", "Cen", "Ceol", "Cuth", and "Wig".
- ↑ Keynes, "Mercia and Wessex in the Ninth Century", p. 319, in Brown & Farr, Mercia.
- ↑ There is an error of two years in most entries from 754 to 845. See Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, p. 46, note 6.
- ↑ 22,0 22,1 Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, pp. 60–61
- ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 122.
- ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, p. 95.
- ↑ Blackburn & Grierson, Medieval European Coinage, p. 268.
- ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, pp. 62–63
- ↑ For example, Blair (Roman Britain, p. 219) comments that Mercia "recovered its independence"; and Yorke (Kings and Kingdoms, p. 122) says that Mercia under Wiglaf was "secure in [his] control of [his] Midland heartlands".
- ↑ F. M. Stenton, Anglo-Saxon England, p. 233f.
- ↑ 29,0 29,1 Stenton, Anglo-Saxon England, pp. 233–234.
- ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 51.
- ↑ Kelly, "Wiglaf" Oxford Dictionary of National Biography.
- ↑ 32,0 32,1 Patrick Wormald, "The Age of Offa and Alcuin", in Campbell, The Anglo-Saxons, p. 128.
- ↑ Blackburn & Grierson, Medieval European Coinage, p. 292.
- ↑ Williams, "Mercian Coinage and Authority", pp. 223–224, in Brown & Farr, Mercia; "Military Institutions and Royal Power", pp. 305–306.
- ↑ Hunter Blair, Roman Britain, pp. 14–15.
- ↑ Campbell, The Anglo-Saxons, pp. 95–98.
- ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 210.
- ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, p. 289.
- ↑ "I will free them from entertainment of king and ealdormen, and from all building of the royal residence, and from that burden which we call in Saxon fæstingmen". Whitelock, English Historical Documents, p. 478.
- ↑ Patrick Wormald, "The Ninth Century", in Campbell, The Anglo-Saxons, pp. 138–139.
- ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 194.
- ↑ 42,0 42,1 Patrick Wormald, "The Age of Bede and Æthelbald", in Campbell, The Anglo-Saxonbs, p. 95.
- ↑ Fletcher, Who's Who, pp. 98–100.
- ↑ Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, pp. 48–49.
- ↑ Fletcher, Who's Who, p. 116.
Πηγές
Επεξεργασία- Swanton, Michael (1996). The Anglo-Saxon Chronicle. New York: Routledge.
- Whitelock, Dorothy (1968). English Historical Documents v.l. c.500–1042. London: Eyre & Spottiswoode.
- Blackburn, Mark & Grierson, Philip, Medieval European Coinage. Cambridge: Cambridge University Press, reprinted with corrections 2006.
- Brown, Michelle P.; Farr, Carole A. (2001). Mercia, an Anglo-Saxon kingdom in Europe. New York: Leicester University Press.
- Campbell, John; John, Eric; Wormald, Patrick (1991). The Anglo-Saxons. Penguin Books.
- Fletcher, Richard (1989). Who's Who in Roman Britain and Anglo-Saxon England. London: Shepheard-Walwyn.
- Hunter Blair, Peter (1966). Roman Britain and Early England: 55 B.C. – A.D. 871. New York: W.W. Norton & Company.
- Kelly, S.E. (2004). "fl.". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford: Oxford University Press.
- Kirby, D.P. (1992). The Earliest English Kings. London: Routledge.
- Stenton, Frank M. (1971). Anglo-Saxon England. Oxford: Clarendon Press.
- Walker, I. W. (2000). Mercia and the Making of England. Sutton: Stroud.
- Yorke, Barbara (1990). Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England. London: Seaby.
| Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Wiglaf of Mercia της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |