Ολιβέρα Λαζάρεβιτς
Η Ολιβέρα Λαζάρεβιτς (σερβικά: Оливера Лазаревић, 1373 - 1444) από τον Οίκο των Λαζάρεβιτς ήταν η τέταρτη σύζυγος του σουλτάνου Βαγιαζήτ Α΄, επίσης ήταν Σέρβα πριγκίπισσα, η νεότερη κόρη του πρίγκιπα Λάζαρ και της Μιλίτσας των Νεμάνιτς. Γεννήθηκε περίπου το 1372 και πέθανε μετά το 1444[1], Είχε τέσσερις μεγαλύτερες αδελφές και δύο αδέρφια[2].
| Ολιβέρα Λαζάρεβιτς | |
|---|---|
| Πριγκίπισσα της Σερβίας Αυτοκρατορική σύζυγος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας | |
 Ο Τσάρος Λάζαρος και η οικογένεια του | |
| Γέννηση | Μίλεβα Ολιβέρα Λαζάρεβιτς 1373 Κρούσεβατς, Σερβία του Μοράβα |
| Θάνατος | 1444 (~ 72 ετών) |
| Σύζυγος | Βαγιαζήτ Α΄ |
| Επίγονοι | Ορούζ Χατούν Πασά Μελέκ Χατούν |
| Οίκος | Λαζάρεβιτς |
| Πατέρας | Λάζαρος Χρεμπελιάνοβιτς της Σερβίας |
| Μητέρα | Μιλίτσα Νεμάνιτς |
| Θρησκεία | Χριστιανισμός |
| Εθνικότητα | Σερβική |
| δεδομένα () | |
Όταν ήταν δώδεκα χρονών βρέθηκε στο χαρέμι του σουλτάνου Βαγιαζήτ Α΄ ως υπόσχεση ειρήνης μεταξύ της οικογένειας Λαζάρεβιτς και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και για ένα διάστημα σε αιχμαλωσία από τον Ταμερλάνο μετά τη Μάχη της Άγκυρας το 1402.
Μετά τον γάμο της με τον Βαγιαζήτ Α΄ πήρε το όνομα Δέσποινα Χατούν.
Ο πλήρης τίτλος ήταν: Devletlu İsmetlu Despina Hatun Aliyyetü'ş-Şân Hazretleri
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΜετά τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου η πριγκίπισσα και μητέρα της Μιλίτσα πήρε την απόφαση υποτέλειας στους Οθωμανούς κι έδωσε την Ολιβέρα στο χαρέμι του Σουλτάνου όπως προέβλεπε η συμφωνία. Επίσης είχε την υποχρέωση στην καταβολή ετήσιου φόρου και στρατιωτικής βοήθειας προς τους Οθωμανούς[3].
Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πηγές η Ολιβέρα ήταν εξαιρετικά όμορφη και είχε μεγάλη επιρροή στην αυλή του Βαγιαζήτ[4]. Κατάφερε να κατέχει την πρώτη θέση ανάμεσα στις γυναίκες του χαρεμιού και την καρδιά του Βαγιαζήτ που την αγαπούσε πολύ[5]. Κατά την παραμονή της στο χαρέμι κράτησε την Ορθόδοξη πίστη.
Μετά τη μάχη της Άγκυρας το 1402 πιάστηκε αιχμάλωτη από τον Ταμερλάνο και απελευθερώθηκε κατά τη διάρκεια του 1403 χάρη στη διπλωματική αποστολή που έστειλε ο αδελφός της Στέφαν Λαζάρεβιτς στον Ταμερλάνο[6].
Επέστρεψε το 1403, ελεύθερη πια, στη Σερβία και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην αυλή του αδελφού της στο Βελιγράδι. Μέχρι το θάνατό του ήταν σταθερός σύντροφος, φίλος και σύμβουλος του[7], ταξίδευε συχνά με την αδελφή της Έλενα στο Ντουμπρόβνικ, τη Ζέτα και την Ερζεγοβίνη.
Τελευταία φορά που αναφέρεται το όνομα της ήταν σε έγγραφα το 1443. Έτσι πιστεύεται ότι έχασε τη ζωή της μετά το 1444 και είναι άγνωστο πού τάφηκε.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ А. Веселиновић, Р. Љушић, Српске династије, Платонеум, Нови Сад - Београд 2001, стр. 77, 81
- ↑ А. Веселиновић, Р. Љушић, Српске династије, Платонеум, Нови Сад - Београд 2001, стр. 76-77.
- ↑ А. Веселиновић, Р. Љушић, Српске династије, Платонеум, Нови Сад - Београд 2001, стр. 77
- ↑ Владимир Ћоровић, Историја Југославије, Београд 1933
- ↑ Стојан Новаковић, Срби и Турци 14. и 15. века, Београд 1893
- ↑ Историја српског народа II, Српска књижевна задруга, Београд 1982, стр. 65
- ↑ Воја Ивановић, „Деспот Стефан–Повест о перу и мачу“, Дуга, 1990
Πηγές
Επεξεργασία- Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback)
- Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover)