Βικιπαίδεια

Οι Πολεμιστές (ταινία)

Ταινία δράσης του 1979, σκηνοθετημένη από τον Γουόλτερ Χιλ

Το Οι μαχητές (αγγλικά: The Warriors‎‎) είναι αμερικανική ταινία δράσης του 1979, που σκηνοθέτησε ο Γουόλτερ Χιλ. Βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Σολ Γιούρικ του 1965, το οποίο, με τη σειρά του, βασίστηκε στο σύγγραμα Κύρου Ανάβασις του Ξενοφώντα. Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια συμμορία της Νέας Υόρκης που πρέπει να κάνει ένα αστικό ταξίδι 48 Χιλλιομέτρων, από το βόρειο άκρο του Μπρονξ έως τα "λημέρια" τους στο Κόνι Άιλαντ στο νότιο Μπρούκλιν, αφού παγιδεύονται για τη δολοφονία ενός σεβαστού ηγέτη συμμορίας. Η ταινία κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 9 Φεβρουαρίου, 1979.

Οι μαχητές
ΣκηνοθεσίαΓουόλτερ Χιλ[1][2][3]
ΠαραγωγήΛόρενς Γκόρντον
ΣενάριοDavid Shaber και Γουόλτερ Χιλ
Βασισμένο σεThe Warriors
ΠρωταγωνιστέςMichael Beck[4][2][3], Τζέιμς Ρεμάρ[4][2], Ντόρσεϊ Ράιτ[4][2], Ντέιβιντ Πάτρικ Κέλλυ[4], Marcelino Sánchez[4], Paul Greco[4], Deborah Van Valkenburgh[4], Σόνι Λάνταμ[4], Buck Hill, Μερσέντες Ρούελ[4], Μπράιαν Τάιλερ[4], David Harris[4], Τόμας Γκ. Γουέιτς[4], Λιν Θίγπεν[5], Steve James[5] και Craig R. Baxley[5]
ΜουσικήΜπάρι Ντι Βόρζον
ΦωτογραφίαΆντριου Λάζλο
Εταιρεία παραγωγήςParamount Pictures
ΔιανομήParamount Pictures
Πρώτη προβολή9  Φεβρουαρίου 1979 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)[6], 29  Οκτωβρίου 1979 (Σουηδία)[7], 1  Φεβρουαρίου 1979 (Αυστραλία)[8], 9  Φεβρουαρίου 1979 (Καναδάς)[8], 10  Μαΐου 1979 (Ηνωμένο Βασίλειο)[8], 18  Μαΐου 1979 (Χονγκ Κονγκ)[8], 7  Ιουνίου 1979 (Ισπανία)[8], 8  Ιουνίου 1979 (Ιρλανδία)[8], 6  Ιουλίου 1979 (Δανία)[8], 13  Ιουλίου 1979 (Γερμανία)[8], 30  Αυγούστου 1979 (Ιταλία)[8], 30  Αυγούστου 1979 (Ολλανδία)[8], 15  Σεπτεμβρίου 1979 (Ιαπωνία)[8], 10  Οκτωβρίου 1979 (Κολομβία)[8], 15  Νοεμβρίου 1979 (Πορτογαλία)[8], 22  Νοεμβρίου 1979 (Μεξικό)[8], 24  Δεκεμβρίου 1979 (Βραζιλία)[8], 15  Φεβρουαρίου 1980 (Ισλανδία)[8], 3  Ιουνίου 1980 (Νορβηγία)[8], 27  Αυγούστου 1980 (Γαλλία)[8] και 17  Ιανουαρίου 1985 (Αργεντινή)[8]
Διάρκεια93 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Μετά από αναφορές για βανδαλισμό και βία, η Paramount ανέστειλε προσωρινά τη διαφημιστική τους καμπάνια και απελευθέρωσε τους ιδιοκτήτες των κινηματογράφων από την υποχρέωσή τους να παρουσιάσουν την ταινία. Παρά την αρχικά αρνητική υποδοχή της, η ταινία θεωρείται καλτ, και έχουν δημιουργηθεί έκτοτε αρκετά spinoffs, συμπεριλαμβανομένων των βιντεοπαιχνιδιών και μιας κόμικ σειράς.

Πλοκή

Επεξεργασία

Ο Σάιρους, ηγέτης των Γκραμέρσι Ριφς, της πιο ισχυρής συμμορίας στη Νέα Υόρκη, καλεί μια βραδινό "σύνοδο" όλων των συμμοριών της πόλης, ζητώντας τους να στείλουν εννέα άοπλους αντιπροσώπους τους στο πάρκο του Van Cortlandt. Οι μαχητές, από το Κόνι Άιλαντ, παρευρίσκονται στην συνάντηση. Ο Σάιρους προτείνει στο συγκεντρωμένο πλήθος μια μόνιμη ανακωχή και συμμαχία όλων των συμμοριών που θα τους επιτρέψει να ελέγχουν όλη την πόλη αφού ξεπερνάν την αστυνομία σε αριθμό κατά τρεις προς έναν. Οι περισσότερες από τις συμμορίες επικροτούν την ιδέα του, αλλά κρυμμένος στο πλήθος, ο Λούθερ, αρχηγός των Ρογκς (Αγύρτες), πυροβολεί τον Σάιρους λίγο πριν έρθει η αστυνομία και διακόψει την συγκέντωση. Την ώρα που συμβαίνει το χάος, ο Λούθερ παγιδεύει τον ηγέτη των Πολεμιστών, Κλίον, για τη δολοφονία με αποτέλεσμα τον βίαιο θάνατο του μετά απο ξυλοκόπημα απο τους Ριφς. Εν τω μεταξύ, οι άλλοι μαχητές ξεφεύγουν, χωρίς να γνωρίζουν ότι έχουν εμπλακεί στη δολοφονία του Σάιρους. Οι Ριφς δίνουν εντολή στις συμμορίες να βρουν τους μαχητές μέσω ενός ραδιοφωνικού DJ . Ο Σουάν, ο «επικεφαλής πολέμου» των Πολεμιστών, αναλαμβάνει την ευθύνη της ομάδας καθώς προσπαθούν να γυρίσουν πίσω στο σπίτι.

Σχεδόν αμέσως οι μαχητές εντοπίζονται από τους Τέρνμπουλ Έι Σίζ που προσπαθούν να τους πατήσουν με το λεωφορείο τους, αλλά οι μαχητές καταφέρνουν να ξεφύγουν και να επιβιβαστούν σε ένα τρένο. Στην πορεία προς το Κόνι Άιλαντ, το τρένο σταματάει από μια πυρκαγιά στο σταθμό, αφήνοντας τους μαχητές "ναυαγούς" στο Τρέμοντ του Μπρονξ. Ξεκινώντας με τα πόδια, συναντούν μια κατώτερης κλάσης ομάδα ονόματι Orphans που δεν είχαν προσκληθεί στη συνάντηση του Σάιρους και οι οποίοι είναι ευαίσθητοι με τη χαμηλή κατάστασή τους στην ιεραρχία των συμμοριών της πόλης. Ο Σουάν συμφιλιώνεται με τον ηγέτη των Orphans, τον Σάλι, ο οποίος συμφωνεί να αφήσει τους μαχητές να περάσουν από το έδαφός τους χωρίς φασαρίες. Ωστόσο, μια νεαρή γυναίκα, που ονομάζεται Μέρσι, πειράζει τον Σάλι ως "κότα" και υποκινεί μια αντιπαράθεση. Η συμβολή της Μέρσι πείθει τον Σάλι να απαιτήσει από τους μαχητές να απομακρύνουν τα «χρώματα» τους (τα διακριτικά τους) και να περάσουν ως απλοί πολίτες από τη γειτονιά τους. Ο Σουάν και οι μαχητές αρνούνται κατηγορηματικά την απαίτηση του Σάλι και οι Orphans τους προκαλούν σε καυγά. Άοπλοι και λιγότεροι σε αριθμό, ο Σουάν και οι μαχητές ρίχνουν μία μολότοφ σε ένα αυτοκίνητο, ανατινάσσοντάς το και χρησιμοποιώντας την ευκαιρία για να ξεφύγουν από τον σταθμό του μετρό. Εντυπωσιασμένη και απεγνωσμένη για να ξεφύγει από την καταθλιπτική γειτονιά της, η Μέρσι ακολουθεί τους μαχητές.

Όταν φτάνουν στο σταθμό της 96ης Οδού και Μπρόντγουεϊ στο Μανχάταν, εντωπίστηκαν και εκδιώχθηκαν από την αστυνομία με αποτέλεσμα να χωριστούν. Τρεις από αυτούς, ο Βέρμιν, ο Κότσιζ και ο Ρίμπραντ, προλαβαίνουν το τρένο για την πλατεία Union, ενώ ο Φοξ, μάχωντας με έναν αστυνομικό, πέφτει στις ράγες και καταλήγει νεκρός από ένα τρένο που περνούσε καθώς η Μέρσι δραπετεύει. Ο Σουάν και οι υπόλοιποι τρεις πολεμιστές - Έιτζαξ, Σνόου και Κάουμποϊ - κυνηγημένοι από τους Μπέιζμπολ Φιούρις στο Ρίβερσαϊντ Παρκ, όπου ακολουθεί ένας καυγάς και στον οποίο οι μαχητές καταφέρνουν να ξεγελάσουν με την τακτική τους και να νικήσουν το σμήνος των εισβολέων. Μετά τον αγώνα, ο Έιτζαξ παρατηρεί μια μοναχική γυναίκα που ονομάζεται Κλόι στο πάρκο και μένει πίσω για να της μιλήσει. Γίνεται σεξουαλικά επιθετικός και συλαμβάνεται όταν η Κλόι αποδεικνύεται μυστική αστυνομικός. Φτάνοντας στην Γιούνιον Σκουέαρ, ο Βέρμιν, ο Κότσιζ και ο Ρίμπραντ παραπλανούνται από μια γυναικεία συμμορία που ονομάζεται Lizzies και προσκαλούνται στο κρησφύγετό τους. Το τρίο καταφέρνει να ξεφύγει από την επίθεση των Lizzies, μαθαίνοντας συγχρόνως ότι όλοι πιστεύουν ότι δολοφόνησαν τον Σάιρους.

Έχοντας προχωρήσει μόνος του, ο Σουάν επιστρέφει στο σταθμό της 96ης Οδού και βρίσκει εκεί την Μέρσι. Εντωπίζονται από έναν αστυνομικό, στον οποίο ο Σουάν πετάει προς το μέρος του ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ. Περισσότεροι αστυνομικοί εμφανίζονται και ο Σουάν και η Μέρσι ξεφεύγουν μέσα απο την σήραγγα. Η σεξουαλική ένταση μεταξύ των δυο βράζει, και έχουν μία λεκτική διαμάχη - ο Σουάν την αναστρέφει και συνεχίζει προς την Γιούνιον Σκουέαρ όπου επανενώνεται με τους άλλους μαχητές. Ένας καυγάς ακολουθεί με τους Punks σε μια δημόσια τουαλέτα του σταθμού, τον οποίο κερδίζουν οι μαχητές, ενώ η Μέρσι αποδεικνύει ότι μπορεί να φυλαχτεί σε έναν καυγό. Εν τω μεταξύ, οι Ριφς επισκέπτονται απο ένα μέλος μίας συμμορίας που παρακολούθησε την συγκέντρωση και είδε τον Λούθερ να πυροβολεί τον Σάιρους.

Οι μαχητές τελικά φτάνουν στο Κόνι Άιλαντ την αυγή, μόνο για να βρουν τον Λούθερ και τους Ρογκς να τους περιμένουν. Όταν ρωτήθηκε απο τον Σουάν, ο Λούθερ λέει ότι πυροβόλησε τον Σάιρους χωρίς λόγο, γιατί παίρνει μια συγκίνηση από τέτοια πράγματα. Ο Σουάν προκαλεί τον Λούθερ σε μία μάχη ένας προς έναν, αλλά ο Λούθερ τραβάει το όπλο αντ'αυτού. Ο Σουάν αποφεύγει τη βολή του και ρίχνει ένα μαχαίρι στον καρπό του Λούθερ, αφοπλίζοντάς τον. Οι Ριφς φτάνουν και πιάνουν τους Ρογκς, παίρνοντας μια στιγμή για να αναγνωρίσουν το θάρρος και την ικανότητα των Πολεμιστών. Καθώς οι μαχητές φεύγουν, ο Λούθερ κραυγάζει με τρόμο, καθώς οι Ριφς περικυκλώνουν τους Ρογκς.

Ο ραδιοφωνικός DJ ανακοινώνει ότι η εντολή των Ριφς για την εξόντωση των Πολεμιστών είναι άκυρη και χαιρετίζει τους μαχητές με το τραγούδι In the City του Τζο Γουόλς. Ο Σουάν, η Μέρσι και η υπόλοιπη συμμορία περπατούν στην παραλία, που φωτίζεται από τον ήλιο που ανατέλλει.

Ηθοποιοί

Επεξεργασία
  • Μάικλ Μπεκ ως Σουάν, ο Πολέμαρχος και ο πρώην υπολοχαγός Πολέμαρχος των Πολεμιστών.
  • Τζέιμς Ρίμαρ ως Έιτζαξ, ο θερμοκέφαλος κύριος επιτιθέμενος των Πολεμιστών.
  • Ντέμπορα Βαν Βάλκενμπεργκ ως Μέρσι, μια πρώην πόρνη για τους Orphans, που τελικά μπαίνει στους μαχητές.
  • Μπράιαν Τάιλερ ως Σνόου, ένα ήσυχο μέλος των Πολεμιστών και ένας καλός μαχητής.
  • Ντέιβιντ Χάρις ως Κότσιζ, ένας πολεμιστής των Πολεμιστών με στυλ Ινδιάνου.
  • Τομ ΜακΚίτερικ ως Κάουμποϊ, ένα πιο μαλθακό μέλος των Πολεμιστών.
  • Μαρτσελίνο Σάντσεζ ως Ρέμπραντ, καλλιτέχνης γκράφιτι και νεώτερο σε ηλικία μέλος των Πολεμιστών.
  • Τέρι Μίχος ως Βέρμιν, ένα μέλος των Πολεμιστών που αγαπάει την πλάκα.
  • Τόμας Τζ. Γουέιτς ως Φοξ, ο παρατηρητής των Πολεμιστών.
  • Ντόρζι Ράιτ ως Κλίον, ο Πολέμαρχος και ιδρυτής των Πολεμιστών.
  • Ρότζερ Χιλλ ως Σάιρους, ο Πολέμαρχος των Γκραμέρσι Ριφς.
  • Ντέιβιντ Πάτρικ Κέλι ως Λούθερ, ο Πολέμαρχος των Ρογκς.
  • Λιν Θίγκπεν ως η ανώνυμη DJ που αναφέρει τις δραστηριότητες των συμμοριών.
  • Έντουαρντ Σούερ ως Μασάι, ο Πολέμαρχος των Γκραμέρσι Ριφς, διαδέχτηκε τον Σάιρους. Ένα λάθος στο καστ περιελάμβανε τον Dennis Gregory ως Μασάι.
  • Τζόελ Βάις ως Κρόπσι, ο κύριος υπολοχαγός των Ρογκς.
  • Κέιτ Κλάγκμαν ως Σταρρ, η Πολέμαρχος των Lizzies.
  • Πωλ Γκρέκο ως Σάλι, ο Πολέμαρχος των Orphans.
  • Απάτσι Ράμος ως Τζέσι, ο κύριος υπολοχαγός των Orphans.
  • Κόνραντ Σίχαν ως Βανς, ο Πολέμαρχος των Punks.
  • Ρομπ Ράιντερ ως Εντ, ο κύριος υπολοχαγός των Punks.
  • Μερσέντες Ρούελ ως Κλόι, μία μυστική αστυνομικός στο Ρίβερσαϊντ Παρκ, η οποία συλλαμβάνει τον Έιτζαξ.

Παραγωγή

Επεξεργασία

Ανάπτυξη

Επεξεργασία

Τα κινηματογραφικά δικαιώματα του μυθιστορήματος του Σολ Γιούρικ, Οι μαχητές, αγοράστηκαν το 1969 από την American International Pictures αλλά δεν προέκυψε κάποια ταινία.[9]

Τα δικαιώματα τότε αποκτήθηκαν από τον παραγωγό Lawrence Gordon ο οποίος ανέθεσε στον Ντέιβιντ Σέιμπερ να γράψει ένα σενάριο. Ο Γκόρντον είχε κάνει το Hard Times (1975) και το Driver (1978) με τον Ουόλτερ Χιλλ. Έστειλε το σενάριο στον Χιλλ με ένα αντίγραφο του μυθιστορήματος του Σολ Γιούρικ. Ο Χιλλ θυμάται να απαντάει, "Larry, θα ήθελα πολύ να το κάνω αυτό, αλλά κανείς δεν θα μας αφήσει να το κάνουμε. Θα είναι πάρα πολύ ακραίο και πολύ περίεργο".[10][11]

Ο Γκόρντον και ο Χιλλ είχαν αρχικά την ιδέα να κάνουν μια ταινία γουέστερν αλλά όταν η χρηματοδότηση για το έργο δεν έγινε ποτέ, πήραν τους μαχητές στην Paramount Pictures επειδή ενδιαφέρονταν για τις ταινίες με θέματα της νεολαίας εκείνη την εποχή και κατάφεραν να βρουν κονδύλια για το έργο. Ο Χιλλ περιγράφει ότι "συνέβη πολύ γρήγορα. Ο Λάρρι είχε μια ξεχωριστή σχέση με την Paramount και υποσχεθήκαμε να κάνουμε την ταινία ανέξοδα, κάτι που κάναμε. Έτσι τα κανονίσαμε όλα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Νομίζω ότι πήραμε το πράσινο φως τον Απρίλιο ή τον Μάιο του 1978 και ήμασταν στα θέατρα το Φεβρουάριο του 1979. Έτσι ήταν μια πολύ γοργή διαδικασία".[12]

Ο Χιλλ ήταν "στην φάση σκέψης για μια εξαιρετική αφηγηματική απλότητα και απομάκρυνε την ποιότητα του σεναρίου".[11] Το σενάριο, όπως γράφτηκε, ήταν μια ρεαλιστική ματιά στις συμμορίες των δρόμων, αλλά ο Χιλλ ήταν ένας τεράστιος οπαδός των κόμικς και ήθελε να διαιρέσει την ταινία σε κεφάλαια και έπειτα κάθε κεφάλαιο "να ζωντανέψει ξεκινώντας πάντα απο ένα πλάνο κόμικ".[11] Ωστόσο, ο Χιλλ εργάστηκε με ένα χαμηλό προϋπολογισμό και με ένα σφιχτό χρονοδιάγραμμα λόγω μιας σταθερής ημερομηνίας δημοσίευσης της ταινίας καθώς το στούντιο ήθελε να κυκλοφορήσει το Οι μαχητές πριν από μια αντίπαλη εταιρία που ανακοίνωνε μία ταινία συμμοριών ονόματι Οι Περιπλανώμενοι (The Wanderers). Ο Χιλλ ήταν τελικά σε θέση να συμπεριλάβει αυτό το είδος της μετάβασης σκηνής στο Ultimate Director's Cut που κυκλοφόρησε σε CD το 2005.[11]

Κάστινγκ

Επεξεργασία
 
Οι Μπέιζμπολ Φιούρις στο Comicon, Νέα Υόρκη, 2014

Οι παραγωγοί πραγματοποίησαν εκτεταμένη ζήτηση σε casting στη Νέα Υόρκη.[11] Ο Χιλλ είχε προβάλει μια ανεξάρτητη ταινία που ονομάζεται Madman με την Σιγκούρνι Γουίβερ (για να την παρουσιάσει αργότερα και στο Alien) και είχε συμπεριλάβει επίσης και τον Μάικλ Μπεκ ως τον άντρα πρωταγωνιστή. Ο σκηνοθέτης εντυπωσιάστηκε με την απόδοση του Beck και τον έβαλε στο Οι μαχητές. Ο Χιλλ αρχικά ήθελε μια Πουερτο-ρικανή ηθοποιό για το ρόλο της Μέρσι, αλλά ο ατζέντης της Ντέμπορα Βαν Βάλκενμπεργκ έπεισε τους σκηνοθέτες της ταινίας να την δουν και τελικά την δέχθηκαν. Οι παραγωγοί ήθελαν να "ρίξουν" τον Tony Danza στο ρόλο του Βέρμιν, αλλά ο ίδιος είχε ήδη συμβόλαιο για την κωμική σειρά Taxi και ο Τέρρυ Μίχος εμφανίστηκε. Ενώ υπήρχαν λευκοί χαρακτήρες στο βιβλίο του Γιούρικ, κανένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες ή τους πρωταγωνιστές δεν ήταν λευκός. Σύμφωνα με τον Χιλλ, η Paramount δεν ήθελε ένα πλήρωμα ηθοποιών μόνο απο μαύρους για "εμπορικούς λόγους".[11]

Ο Τόμας Τζ. Γουέιτς έπαιξε τον ρόλο που εμπνεύστηκε ο Ουόλτερ Χιλλ ως Τζέιμς Ντιν και ο σκηνοθέτης «κάλεσε τον νεαρό ηθοποιό στο σινεμά για να παρακολουθήσουν ταινίες όπως τις Rebel Without a Cause και East of Eden για έμπνευση».[13] Κατά τη διάρκεια της προβολής, ο Χιλλ προσέφερε στον Γουέιτς ένα ποτό, το οποίο ο Γουέιτς αρνήθηκε, δημιουργώντας έτσι ένα κενό μεταξύ τους που μεγάλωσε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του εξαντλητικού καλοκαιριού. Σε ένα σημείο, ο Γουέιτς απείλισε να αναφέρει τις συνθήκες εργασίας στην επιθεώρηση εργασίας ηθοποιών, αναγκάζοντας την Paramount να παράσχει ένα δεύτερο τροχόσπιτο για τους οκτώ μαχητές ώστε να μοιραστούν.[13]

Τελικά, μετά από οκτώ εβδομάδες γυρισμάτων, όταν η ένταση μεταξύ Γουέιτς και Χιλλ έφτασε στο σημείο θραύσης, ο Χιλλ ζήτησε από τον συντονιστή των κασκαντέρ Κρεγκ Μπάξλι να αυτοσχεδιάσει για μια σκηνή στην οποία θα σκοτωνόταν ο χαρακτήρας του Γουέιτς (Φοξ). Έκπληκτος, ο Μπάξλι ήταν προβληματισμένος. Μια τέτοια κρίσιμη σκηνή θα απαιτούσε προσεκτικό σχεδιασμό. Αλλά ο Χιλλ ήταν επίμονος. «Χέστηκα για το πώς θα τον σκοτώσεις», θυμάται ο Μπάξλι, να του λέει ο σκηνοθέτης. "Σκότωσέ τον". Ο Μπάξλι βρήκε ένα μέλος του πληρώματος που έμοιαζε με τον Γουέιτς και σκηνοθέτησε μια σκηνή στην οποία ο χαρακτήρας ρίχνεται από μια πλατφόρμα του μετρό μπροστά απο μια αμαξοστοιχία. "Ήταν σαν κάποιος να κόβει την ψυχή μου απο το σώμα μου και να αφήνει ένα κέλυφος", θυμάται ο Γουέιτς. Θα ζητούσε αργότερα ο ίδιος να αφαιρεθεί το όνομά του από το cast των ηθοποιών, και παραμένει το όνομά του εκτός μέχρι σήμερα.[13]

Βιντεοσκόπηση

Επεξεργασία

Ο συντονιστής των επικίνδυνων σκηνών Κρεγκ Ρ. Μπάξλι έβαλε τους ηθοποιούς να παρακολουθήσουν μαθήματα κασκαντέρ επειδή ο Χιλλ ήθελε να απεικονίζονται ρεαλιστικές μάχες στην ταινία.[11] Προετοιμάζοντας για τον ρόλο του, ο Τζέιμς Ρίμαρ έκανε βόλτες στο Κόνι Άιλαντ για να βρει ένα στυλ για τον χαρακτήρα του. Όλη η ταινία γυρίστηκε στους δρόμους της Νέας Υόρκης με κάποιες εσωτερικές σκηνές στο Astoria Studios. Θα βιντεοσκοπούσαν σκηνές από την δύση του ηλίου μέχρι την ανατολή του ηλίου. Η ταινία, γρήγορα, ξεπέρασε την προθεσμία ολοκλήρωσής της και πέρασε τον προϋπολογισμό που είχε αρχικά υπολογιστεί. Ενώ έπαιρναν πλάνα στο Μπρονξ, τούβλα πεταγόντουσαν στο πλήρωμα. Ο ηθοποιός Τζόελ Βάις θυμάται ότι η βιντεοσκόπιση της σκηνής του στην Λεωφόρο Α' ακυρώθηκε επειδή είχε διαπραχθεί διπλή ανθρωποκτονία εκεί κοντά. Για τη μεγάλη συνάντηση στην αρχή της ταινίας, ο Χιλλ ήθελε πραγματικά μέλη συμμοριών στη σκηνή με αστυνομικούς εκτός υπηρεσίας στο πλήθος, ώστε να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα.[11]

Το στούντιο δεν θα επέτρεπε στον Μπάξλι να φέρει κανέναν κασκαντέρ απο το Χόλυγουντ και έπρεπε κάποιος να είναι ο "σωσίας" για τον χαρακτήρα του Σάιρους και έτσι έκανε το κόλπο ο ίδιος ντυμένος ως ο χαρακτήρας.[11] Αληθινά μέλη συμμορίας επιθυμούσαν να προκαλέσουν σε μάχη ορισμένους από τους ηθοποιούς αλλά αντιμετωπίστηκαν από την ασφάλεια της παραγωγής. Αρχικά, ο χαρακτήρας του Φοξ έπρεπε να καταλήξει με την Μέρσι, ενώ ο Σουάν θα ήταν κρατούμενος σε μια αντίπαλη ομοφυλοφιλική συμμορία γνωστή ως Ντίνγκος, μόνο για να δραπετεύσει αργότερα. Ωστόσο, ο Χιλλ παρακολούθησε τις εφημερίδες και συνειδητοποίησε απο τα λεγόμενα τους ότι ο Beck και η Βαν Βάλκενμπεργκ είχαν μεγάλη χημεία. Το σενάριο ξαναγράφηκε έτσι ώστε οι χαρακτήρες τους να καταλήξουν μαζί.

Το αυτοκίνητο των Ρογκς στην σκηνή αντιμετώπισης των δύο συμμοριών στο Κόνι Άιλαντ ήταν μία Cadillac νεκροφόρα του 1955.[14] Αρχικά, στην αρχή της ίδιας σκηνής προς το τέλος της ταινίας (που οι Ρογκς είναι στο αμάξι και προκαλούν τους μαχητές), ο ηθοποιός Ντέιβιντ Πάτρικ Κέλλι (αρχηγός των Ρογκς) ήθελε να χρησιμοποιήσει δύο νεκρά περιστέρια, αλλά ο Χιλλ δεν πίστευε ότι θα δούελευε.[11] Αντ 'αυτού, ο Κέλι αυτοσχεδίασε βάζοντας τρία μπουκάλια στα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, χτυπόντας τα μεταξύ τους και φωνάζοντας κοροϊδευτικά την διάσημη ατάκα του, «Waaaaarriors, come out to plaaaay» ("μαχητές, ελάτε να παίξουμε"). Ο Κέλλι πήρε την ιδέα από έναν άνθρωπο που ήξερε στο κέντρο της Νέας Υόρκης, που τον κορόιδευε με παρόμοιο τρόπο. Ο Χιλλ ήθελε τον Όρσον Γουέλς να κάνει μια αφήγηση για εισαγωγή με θέμα τους Έλληνες Μύριους (σώμα μισθοφόρων υπό τις διαταγές του Κύρου) αλλά στο στούντιο δεν άρεσε αυτή η ιδέα και αρνήθηκε να πληρώσει γι 'αυτό.[11] Ωστόσο, αυτή η ιδέα συμπεριλήφθηκε τελικά στο Ultimate Director's Cut του 2005, με τον Χιλλ να κάνει ο ίδιος την διήγηση.[11]

"Ήθελα να το μετατρέψω σε ένα στοιχείο φαντασίας, αλλά ταυτόχρονα να προσθέσω κάποια σύγχρονα σημεία", δήλωσε ο Χιλλ. "Αυτές ήταν μερικές ιδέες που δύσκολα θα κάναμε το στούντιο να καταλάβει. Αλλά δεν τα πηγαίναμε πολύ καλά με τη μητρική μας εταιρεία. Αφού βγήκε η ταινία και τα πήγε καλά, μετά όλοι ήταν φίλοι. Αλλά μέχρι τότε υπήρξαν πολλές παρεξηγήσεις. Σκέφτηκαν ότι θα ήταν σαν το Πυρετός το Σαββατόβραδο ή κάτι τέτοιο".[12]

Δημοσίευση

Επεξεργασία

Θεατρική πορεία

Επεξεργασία

Το Οι μαχητές προβλήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου, 1979, σε 670 θέατρα, χωρίς εκ των προτέρων προβολή ή μια αξιοπρεπή διαφημιστική εκστρατεία και απέφερε $ 3.5 εκατομμύρια το Σαββατοκύριακο της πρεμιέρας του.[15]

Βία στις προβολές

Επεξεργασία
 
Cosplay, Μάιος του 2014 | MCM, Λονδίνο, Comic Con.

Το επόμενο Σαββατοκύριακο η ταινία συνδέθηκε με σποραδικά κρούσματα βανδαλισμού και τρείς δολοφονίες - δύο στη Νότια Καλιφόρνια και μία στη Βοστώνη - που περιλάμβαναν θεατές της ταινίας στο δρόμο προς ή από τις εμφανίσεις.[16]

Αυτό ώθησε την Paramount να αφαιρέσει εντελώς τις διαφημίσεις από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση και οι διαφημίσεις προβολής στον Τύπο ενέφεραν πλέον μόνο τον τίτλο της ταινίας, τις κριτικές της και τα θέατρα που προβαλόταν.[15] Ως αντίδραση, 200 θέατρα σε ολόκληρη τη χώρα προσέθεσαν προσωπικό ασφαλείας. Λόγω ανησυχιών σχετικά με την ασφάλεια, οι ιδιοκτήτες θεάτρων απαλλάχθηκαν από τις συμβατικές τους υποχρεώσεις αν δεν ήθελαν να παρουσιάσουν την ταινία και η Paramount προσφέρθηκε να πληρώσει τα έξοδα για πρόσθετη ασφάλεια και ζημιές λόγω βανδαλισμού.[17]

Ο Χιλλ αργότερα είπε: «Νομίζω ότι ο λόγος για τον οποίο υπήρξαν κάποια βίαια επεισόδια είναι πραγματικά πολύ απλός: Η ταινία ήταν πολύ δημοφιλής στις συμμορίες των δρόμων, ιδιαίτερα σε νεαρούς άνδρες, πολλοί από τους οποίους είχαν πολύ έντονα συναισθήματα μίσους μεταξύ τους. Και ξαφνικά όλοι πήγαν μαζί στις ταινίες! Κοίταζαν στον διάδρομο και υπήρχαν τα παιδιά που δεν τους άρεσαν, έτσι υπήρχαν πολλά περιστατικά. Και, επίσης, η ίδια η ταινία είναι εξαγριωτική, το μόνο σίγουρο".[12]

Αποδοχές

Επεξεργασία

Εκδοτήριο

Επεξεργασία

Μετά από δύο εβδομάδες χωρίς περιστατικά, το στούντιο επέκτεινε τις διαφημίσεις προβολής για να εκμεταλλευτεί τις κριτικές από αξιόλογους κριτικούς όπως η Πωλίν Κάελ του The New Yorker. Έγραψε: "Οι μαχητές είναι μια ταινία αληθινού παραγωγού ταινιών: έχει από οπτικής απόψεως το είδος του αντίκτυπου ίδιου με το «Rock Around the Clock. Οι μαχητές είναι σαν τηλεοπτική ροκ μουσική."[18] Στον Κινηματογράφο Grand Illusion του Σιάτλ, ο προγραμματιστής Zack Carlson θυμάται ότι "πλήθος ανθρώπων μπήκαν, πέφταν στα πατώματα, ζητοκραύγαζαν".[19] Με την έκτη εβδομάδα της, η ταινία είχε αποφέρει συνολικά 16,4 εκατομμύρια δολάρια, πολύ πάνω από τον προϋπολογισμό των 4 με 7 εκατομμυρίων δολαρίων που χρειάστηκαν για να βγει.[15][20]

Ο Χιλλ αργότερα είπε:

"Το Χόλιγουντ συγχωρεί πολλά όταν κάνεις επιτυχία. Δεν ξέρω τι να πω γι 'αυτό, εκτός από το γεγονός ότι ήταν απλώς ένα δώρο το ότι τα καταφέραμε. Το στούντιο το μίσησε και δεν το θέλησε καν στις οθόνες. Υπήρχαν πολλοί τσακωμοί με την διοίκηση εκείνη τη στιγμή. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να ήταν δικό μου λάθος." [21]

Κριτικές

Επεξεργασία

Το Οι μαχητές έλαβε αρνητικές κριτικές από τους σύγχρονους κριτικούς, οι οποίοι παραπονέθηκαν για την έλλειψη ρεαλισμού και βρήκαν τον διάλογο κλισέ.[22] Στην κριτική του για την εφημερίδα Chicago Sun-Times, ο Ρότζερ Ίμπερτ έδωσε δύο στα τέσσερα αστέρια και έγραψε ότι παρά την κινηματογραφική δεξιοτεχνία του Χιλλ, η ταινία είναι τρομερά "ελεγμένη" που στερεί τους χαρακτήρες απο βάθος και αυθορμητισμό: "Όση εντύπωση και αν κάνουν οι διαφημίσεις της, δεν είναι καν κοντά στο να θεωρείται μια ταινία δράσης. Είναι ένα στυμμένο πράγμα. Είναι ένα μπαλέτο στυλάτης αντρικής βίας."[23] Παρόλα αυτά ο Ebert έγραψε αργότερα ως κριτική για την ταινία του Χιλλ "Southern Comfort" ότι αισθάνθηκε πως αγνόησε κάποιες θετικές ιδιότητες του Οι μαχητές παρ'όλη την ανυπάκοη γενική προσέγγιση του Χιλλ σε ευρείς χαρακτηρισμούς.[24] Ο Τζιν Σίσκελ έδωσε στην ταινία ένα αστέρι στα τέσσερα, παρομοιάζοντας τους διαλόγους της ταινίας με αυτούς του Χάρβι Λέμπεκ, "σε αυτές τις ανόητες κωμωδίες μοτοσικλετιστών της δεκαετίας του '60" και καταλήγοντας: "Θα σκεφτόσασταν, αφού παρακολουθούσατε το Οι μαχητές ότι το να μπεις σε συμμορία είναι έγκλημα χωρίς θύματα, πέραν του περιστασιακού σαδιστή που ξεπετάγεται σαν κωμική ανακούφιση. Ολόκληρη η ταινία είναι ένα ρομαντικό ψέμα."[25]

Η Λίντα Γκρος των Los Angeles Times αποκάλεσε την ταινία "μια υποκινούμενη, στυλιζαρισμένη και ρηχή απεικόνιση του πολέμου των συμμοριών που στοχεύει στο να εξαγριώσει το νεανικό κοινό".[26]Στην κριτική του στο Newsweek, ο Ντέιβιντ Άνσεν έγραψε: "Ένα άλλο πρόβλημα εμφανίζεται όταν τα μέλη της συμμορίας ανοίξουν το στόμα τους: ο μπανάλ διάλογός τους έρχεται σε αντίθεση με το υπερβολικό οπτικό σύστημα του Χιλλ".[27] Ο Φρανκ Ριτς της Time έγραψε ότι: "Το Οι μαχητές δεν είναι αρκετά μες στην ζωντάνια για να θεωρηθεί φθηνή πλάκα ή αρκετά προσεκτικά φτιαγμνένη ταινία ώστε να θεωρηθεί σοβαρή».[28] Ο Γιούρικ εξέφρασε την απογοήτευσή του και είκασε πως η ταινία τρόμαξε μερικούς ανθρώπους επειδή «απευθύνεται στον φόβο μιας "δαιμονικής" εξέγερσης από την ξέφρενη νεολαία», απευθυνόμενη σε πολλούς εφήβους επειδή «παρουσιάζει μια σειρά συλλογικών φαντασιών τους».[15] Ο Πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν ήταν οπαδός της ταινίας, τηλεφωνώντας ακόμη και στον πρωταγωνιστή της ταινίας, Μάικλ Μπεκ, για να του πει ότι το είχε δει να προβάλεται στο Καμπ Ντέιβιντ και το απόλαυσε.[18]

Κουλτούρα

Επεξεργασία

Το Οι μαχητές έχει γίνει μια καλτ ταινία και ορισμένοι κριτικοί κινηματογράφου το έχουν επανεξετάσει από τότε. Από την 1η Δεκεμβρίου 2017, η ταινία συγκέντρωσε βαθμολογία αξιολόγησης 89% στο Rotten Tomatoes με βάση 37 κριτικές.[29]

Το Entertainment Weekly την ονόμασε ως 16η καλύτερη καλτ ταινία στην λίστα "Top 50 Greatest Cult Films".[30] Το περιοδικό την κατατάσει επίσης 14η στον κατάλογο των "25 πιο αμφιλεγόμενων ταινιών ποτέ.".[31]

Βιντεοκασέτα

Επεξεργασία

Η ταινία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε VHS στη δεκαετία του 1980 και του 1990 και σε DVD το 2001. Το DVD περιείχε τη θεατρική περικοπή. Στη συνέχεια, το 2005, η Paramount Home Video κυκλοφόρησε το DVD "Ultimate Director's Cut" του Οι μαχητές. Εκτός από την ενισχυμένη ποιότητα εικόνας και ένα νέο 5.1 ρεμιξαρισμένο ήχο, η ταινία επεξεργάστηκε ξανά με μια νέα εισαγωγή και επιπρόσθετες σκηνές κόμικς μεταξύ των σκηνών.[32] Τον Ιούλιο του 2007 το Ultimate Director's Cut κυκλοφόρησε σε Blu-ray και από τότε ήταν διαθέσιμο για online ενοικιάσεις και αγορές μέσω του Amazon, του iTunes Store της Apple και του Vudu.[33] Η αρχική θεατρική περικοπή είναι επίσης διαθέσιμη για προβολή σε HD στις ίδιες αυτές υπηρεσίες, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι διαθέσιμη σε DVD ή Blu-ray στις ΗΠΑ.

Μουσική

Επεξεργασία

Η μουσική της ταινίας, με δημιουργίες του Barry De Vorzon, του Joe Walsh και άλλων, απελευθερώθηκε απο την A&M το Μάρτιο του 1979.

Σε άλλα μέσα

Επεξεργασία

Εμπορεύματα

Επεξεργασία
 
Long Beach, Comic & Horror Con, 2011

Το 2005, η Mezco Toyz κυκλοφόρησε φιγούρες δράσης των Πολεμιστών, όπως του Σουάν, του Κλίον, του Κότσιζ, του Έιτζαξ, του Λούθερ και ενός Μπέιζμπολ Φιούρι.[34]

Το βιντεοπαιχνίδι Οι μαχητές (The Warriors), βασισμένο στην ταινία, δημοσιεύθηκε από την Rockstar Games στις 17 Οκτωβρίου 2005. Τα επίπεδα 1 έως 13 λειτουργούν ως prequel της ταινίας, χτίζοντας περισσότερο τους χαρακτήρες της ταινίας. Τα επίπεδα 14 έως 18 επαναδημιουργούν ένα μεγάλο μέρος των γεγονότων της ταινίας. Επιπλέον, υπάρχουν επιπλέον επίπεδα (side quests) που εξηγούν τον τρόπο με τον οποίο κάθε κύριος χαρακτήρας εντάχθηκε στη συμμορία. Αρκετοί από τους ηθοποιούς της ταινίας επέστρεψαν για να δώσουν τις φωνές τους για τους χαρακτήρες τους.

Το 2005, ο Ρότζερ Χιλλ, ο ηθοποιός που έπαιξε τον Σάιρους, μήνυσε την Rockstar Games και την Take-Two Interactive για υπέρβαση δικαιωμάτων, υποστηρίζοντας ότι το βιντεοπαιχνίδι χρησιμοποίησε τη φωνή του και απεικόνισε την ομοιότητά του χωρίς τη συγκατάθεσή του ή με την εξαγορά των δικαιωμάτων του. Η Take-Two υποστήριξε τους ισχυρισμούς της ότι η φωνή και η ομοιότητα του Σάιρους αποτελούσαν μέρος της συμφωνίας αδειοδότησης για την ταινία. Ο Χιλλ πέθανε το 2014 και το αποτέλεσμα της υπόθεσης είναι άγνωστο.[35]

Remake

Επεξεργασία

Ο Τόνι Σκοτ σχεδίαζε ένα remake της ταινίας. Σε μια συνέντευξη του το 2005, ο Σκοτ είπε ότι η νέα έκδοση θα τοποθετηθεί στη σύγχρονη πόλη της Νέας Υόρκης και συμμορίες όπως οι Μπέιζμπολ Φιούρις και οι Hi-Hats δεν θα συμπεριληφθούν στο remake.[36][37] Μετά το θάνατο του Σκοτ, ο Μαρκ Νέβελντιν έδειξε ενδιαφέρον για τη δημιουργία ενός remake.[38]

Τηλεοπτικές σειρές

Επεξεργασία

Τον Ιούλιο του 2016, οι Russo Brothers ανακοίνωσαν ότι συνεργάζονταν με την Paramount Television και την Hulu για μια τηλεοπτική σειρά των Πολεμιστών με καινούργιο σενάριο. Ο Φρανκ Μπάλντουιν ανέλαβε να γράψει τη σειρά.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ www.imdb.com/title/tt0080120/. Ανακτήθηκε στις 9  Μαΐου 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 stopklatka.pl/film/wojownicy. Ανακτήθηκε στις 9  Μαΐου 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 www.filmaffinity.com/es/film669609.html. Ανακτήθηκε στις 9  Μαΐου 2016.
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 www.imdb.com/title/tt0080120/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 9  Μαΐου 2016.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  6. ↑ www.boxofficemojo.com/movies/?id=warriors.htm.
  7. ↑ www.sfi.se/sv/svensk-filmdatabas/Item/?itemid=8485&type=MOVIE&iv=Basic.
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 8,12 8,13 8,14 8,15 8,16 8,17 8,18 (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0080120/releaseinfo.
  9. ↑ MOVIE CALL SHEET: 'New Leaf' Next for Weston Martin, Betty. Los Angeles Times (1923-Current File) [Los Angeles, Calif] April 25, 1969: i12.
  10. ↑ "Interview with Walter Hill - Chapter 5" Directors Guild of America accessed June 12, 2014
  11. ↑ 11,00 11,01 11,02 11,03 11,04 11,05 11,06 11,07 11,08 11,09 11,10 11,11 Ducker, Eric (October 3, 2005). «New York Mythology». Fader. http://www.thefader.com/blog/articles/2005/10/03/new-york-mythology. Ανακτήθηκε στις September 28, 2008. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Wood, Jennifer M. (19 Φεβρουαρίου 2014). «'Can You Dig It?' The Warriors, 35 Years Later». Esquire.com. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2017. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Connor, Jackson (September 8, 2015). «Remember the Warriors: Behind the Chaotic, Drug-Fueled, and Often Terrifying Making of a Cult Classic». The Village Voice. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-09-10. https://web.archive.org/web/20150910104117/http://www.villagevoice.com/news/remember-the-warriors-behind-the-chaotic-drug-fueled-and-often-terrifying-making-of-a-cult-classic-7607043. Ανακτήθηκε στις April 2, 2018. 
  14. ↑ Time to create page: 0.196 seconds. «V8tvshow.com». V8tvshow.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2015. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Arnold, Gary (March 18, 1979). «The Warriors - Surly Kids Pack a Box-Office Wallop». Washington Post. 
  16. ↑ Herman, Robin (February 23, 1979). «Ads Resumed for a Gang Movie After Sporadic Violence at Theaters». The New York Times: σελ. A18. https://www.nytimes.com/1979/02/23/archives/ads-resumed-for-a-gang-movie-after-sporadic-violence-at-theaters.html. 
  17. ↑ «The Flick of Violence». Time. March 19, 1979. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-08-23. https://web.archive.org/web/20130823102016/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,947013,00.html. Ανακτήθηκε στις September 23, 2008. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Barra, Allen (November 28, 2005). «The Warriors Fights On». Salon.com. http://www.salon.com/2005/11/28/warriors_2/. 
  19. ↑ Wood, Jennifer M (20 Ιουνίου 2004). «Midnight Movie Madness». Moviemaker. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2009. 
  20. ↑ The Making of The Warriors. The Warriors Movie Site. Retrieved August 16, 2013.
  21. ↑ Fear, David (September 16, 2016). «Walter Hill on Controversial Revenge Thriller '(Re)Assignment'». Rolling Stone. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-10-08. https://web.archive.org/web/20161008030701/http://www.rollingstone.com/movies/features/walter-hill-on-controversial-wtf-thriller-reassignment-w439981. Ανακτήθηκε στις October 8, 2016. 
  22. ↑ Mulholland, Garry (2011). Stranded at the Drive-In: The 100 Best Teen Movies. Hachette UK. σελ. 80. ISBN 1409122514. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2013. Presumably, Hill was stung by some of the bad reviews at the time, which sneered at the film's lack of realism and stilted dialogue... 
  23. ↑ Ebert, Roger (February 13, 1979). «The Warriors Movie Review & Film Summary (1979)». Chicago Sun-Times. http://www.rogerebert.com/reviews/the-warriors-1979. Ανακτήθηκε στις August 11, 2013. 
  24. ↑ Ebert, Roger (January 1, 1981). «Southern Comfort». Chicago Sun-Times. http://www.rogerebert.com/reviews/southern-comfort-1981. Ανακτήθηκε στις August 15, 2015. 
  25. ↑ Siskel, Gene (February 13, 1979). "The gang cliches are all here in a weak 'Warriors'". Chicago Tribune. Section 2, p. 6.
  26. ↑ Gross, Linda (February 14, 1979). "Gangs Vs. Gangs in The Warriors". Los Angeles Times. Part IV, p. 8.
  27. ↑ Ansen, David (February 26, 1979). «Gang War». Newsweek. 
  28. ↑ Rich, Frank (February 26, 1979). «Dead End». Time. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-08-23. https://web.archive.org/web/20130823103423/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,920188,00.html. Ανακτήθηκε στις September 23, 2008. 
  29. ↑ «The Warriors (1979)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2018. 
  30. ↑ Dirks, Tim. «The Top 50 Cult Movies». Filmsite.org. 
  31. ↑ «25 Most Controversial Movies Ever». Entertainment Weekly. 27 Αυγούστου 2008. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2008. 
  32. ↑ Henderson, Eric (18 Οκτωβρίου 2005). «The Warriors - DVD Review». Slant magazine. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2011. 
  33. ↑ «The Warriors Blu-ray United States Ultimate Director's Cut». blu-ray.com. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2013. 
  34. ↑ Mezco Toyz | Movie, Television and Proprietary Action Figures & Collectibles Αρχειοθετήθηκε December 13, 2006, στο Wayback Machine.
  35. ↑ Dagan, Carmel (25 Φεβρουαρίου 2014). «Roger Hill, Who Played Cyrus in 'The Warriors,' Dies at 65». Variety. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2018. 
  36. ↑ Miller, Daniel (21 Αυγούστου 2012). «Tony Scott Update: Director Had Personal Connection to San Pedro Bridge». The Hollywood Reporter. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2015. 
  37. ↑ Carroll, Larry (19 Σεπτεμβρίου 2005). «Warriors' Remake Without The Baseball Furies And Those Bad-Ass Mimes? Oh Yes». MTV. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. 
  38. ↑ Singer, Matt (21 Ιουλίου 2015). «Mark Neveldine on 'The Vatican Tapes,' Remaking 'The Warriors,' and the Future of Neveldine/Taylor Read More: Mark Neveldine on 'The Vatican Tapes' and Remaking 'The Warriors'». screencrush.com. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Οι_Πολεμιστές_(ταινία)&oldid=10708713"