Βικιπαίδεια

Οίκος ντε Λα Τρεμουάλ

Ο Οίκος ντε Λα Τρεμουάλ, γαλλ.: Maison de La Trémoile, ήταν μία γαλλική οικογένεια ευγενών από το Πουατιέ, το όνομα της οποίας προέρχεται από το χωριό La Trimouille στον νομό τού Βιέν. Αυτή η οικογένεια είναι γνωστή από τα μέσα του 11ου αι. και από τον 14ο αι. τα μέλη της ήταν εμφανή στη γαλλική ιστορία ως ευγενείς, στρατιωτικοί ηγέτες και σταυροφόροι και έδρασαν ως πολιτικοί ηγέτες, διπλωμάτες, Ουγενότοι και αυλικοί. Η εξ αρρενογονίας γραμμή της οικογένειας εξέλιπε το 1933, ενώ οι γυναίκες κληρονόμοι τού τελευταίου δούκα κράτησαν ζωντανό το επώνυμο Λα Τρεμουάλ στο Βέλγιο.

Ο θυρεός τού Οίκου: επί χρυσού πεδίου ένα ερυθρό γαλόνι (αξιωματικού), και τρεις γαλάζιοι αετοί με ερυθρά ράμφη και πόδια.

Κύριοι φέουδων και σταυροφόροι

Επεξεργασία

Ο Πιέρ, ο πρώτος γνωστός κύριος (ή άρχοντας) τού Λα Τρεμουάλ, εγκαταστάθηκε στο Πουατιέ και απεβίωσε μετά το 1040. [1] Ο απόγονός του, Γκυ, συνόδευσε τον Γοδεφρείδο τού Μπουγιόν στους Αγίους Τόπους ως σταυροφόρος το 1096. Μετά την επιστροφή του, ανοικοδόμησε το αβαείο τού Ρενς και απεβίωσε μετά το 1145. [1] Ο γιος του, Γουλιέλμος, εντάχθηκε στην εκστρατεία τού Λουδοβίκου Ζ΄ της Γαλλίας στους Αγίους Τόπους ως σταυροφόρος. Ο δισεγγονός τού Γουλιέλμου, ο Τιμπώ, σταυροφόρησε δίπλα στον Λουδοβίκο Θ΄ και σκοτώθηκε, μαζί με τρεις από τους γιους του, στις 8 Φεβρουαρίου 1250 στη μάχη της Μανσούρα στην Αίγυπτο.

Το 1269 ένας άλλος Γκυ ντε Λα Τρεμουάλ, ο οποίος έχει τον αριθμό «Α΄» στην οικογενειακή καταγωγή, δήλωσε υποτέλεια στον επικυρίαρχό του Aλφόνσο κόμη τού Πουατιέ, και απεβίωσε λίγο μετά το 1301. [1] Ο Γκυ Δ΄ (απεβ. 1350), προαπεβίωσε τού πατέρα του, Γκυ Γ΄, έχοντας οριστεί μέγας Αρτοποιός της Γαλλίας. [1] Ο γιος του, Γκυ Ε΄ (1346-1398), ο επιλεγόμενος Ανδρείος (Valiant) σύμφωνα με τον περ Ανσέλμ, όντας ένας διάσημος πολεμιστής, ο έμπιστος τού Φιλίππου Β΄ τού Σκληρού δούκα της Βουργουνδίας και αργότερα σύμβουλος στην υπηρεσία τού Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας, τού οποίου το λάβαρο (οriflamme) έφερε στη μάχη κατά των Άγγλων το 1382. Ταξίδεψε με τον Λουδοβίκο Β΄ δούκα τού Μπουρμπόν στη σταυροφορία στην Αφρική, και απεβίωσε στη Ρόδο καθ' οδόν προς τη Γαλλία, αφού πληρώθηκαν λύτρα γι' αυτόν το 1396 μετά την αιχμαλωσία του στη Νικόπολη. [1] Ο γιος του Γεώργιος (1382-1444), έγινε μέγας Θαλαμηπόλος της Γαλλίας το 1406 και σύζυγος το 1416 της Ιωάννας Β΄ κόμισσας τού Ωβέρν, αποκτώντας έτσι επίσης τις κομητείες τού Μπουλόν και τού Γκιν. Ο ανταγωνισμός του με τον Aρθούρο Γ΄ της Βρετάνης, και όχι η εχθρότητα προς την Ιωάννα της Αρκ, πιστεύεται ότι επιβράδυνε την ορμή της σταυροφορίας της εναντίον των Άγγλων, επιτρέποντάς τους να την συλλάβουν και να την κάψουν στην πυρά το 1431. [2] Η άνοδος της οικογένειάς του στον πλούτο και την εξουσία τον έκανε στόχο και εξαγοράστηκε μετά τη σύλληψή του τρεις φορές: μετά τη μάχη τού Αζενκούρ, για άλλη μία φορά από τους Άγγλους, και στο Σινόν, από όπου τον πήραν από την πλευρά τού βασιλιά και τον κράτησαν αιχμάλωτο στο Moντρεσόρ. [1]

Ο εγγονός του Λουδοβίκος Β΄ (1460-1525), διοικούσε τα γαλλικά στρατεύματα στην κατάκτηση της Λομβαρδίας για τον Λουδοβίκο ΙΒ΄ . Ηττημένος και τραυματισμένος πολεμώντας τους Ελβετούς στη Νοβάρα το 1513, εξαργύρωσε τη φήμη του διοικώντας την πολιορκία της Μασσαλίας ενάντια στα αυτοκρατορικά στρατεύματα τού κοντόσταυλου ντε Μπουρμπόν το 1523, πριν σκοτωθεί στη μάχη της Παβίας το 1524. [1] Το 1485 είχε νυμφευτεί την πριγκίπισσα εξ αίματος συγγενή τού βασιλιά Γκαμπριέλ ντε Μπουρμπόν, κόρη τού Λουδοβίκου Α΄ κόμη τού Μονπανσιέ, και στη συνέχεια νυμφεύτηκε την κόρη τού Καίσαρα Βοργία. [1] Κληρονόμησε από τη μητέρα του Mαργαρίτα ντ'Αμπουάζ, υποκόμισσα τού Τουάρ, τον τίτλο, "πρίγκιπας τού Ταλμόντ", τον οποίο ο Du Cange σημείωσε, στο Glossarium mediæ et infimæ latinitatis, είχε συνδεθεί με μία φεουδελικά ελεύθερη (allodial) κυριότητα στη Βαντέ. [3] Ήταν ο εγγονός του, Φραγκίσκος Β΄ (1505-1541), που διαδέχθηκε τον Λουδοβίκο Β΄ στους τίτλους του, καθώς ο πατέρας εκείνου Κάρολος, πρίγκιπας τού Ταλμόντ (1486-1515), είχε σκοτωθεί στη μάχη τού Μαρινιάνο. Συνελήφθη αιχμάλωτος στη μάχη της Παβίας, κατά την οποία σκοτώθηκε ο παππούς του, αλλά στη συνέχεια ελευθερώθηκε με λύτρα. [1] Ο Φραγκίσκος Β΄ νυμφεύτηκε τη κληρονόμο Άννα τού Λαβάλ το 1521, η οποία τελικά έφερε στους απογόνους τους τη διεκδίκηση σε έναν βασιλικό θρόνο. Οι δύο νεότεροι γιοι τους, ο Γεώργιος (απεβ. το 1584) και ο Κλωντ (απεβ. το 1566) ίδρυσαν, αντίστοιχα, τους κλάδους τών μαρκησίων τού Ρουαγιάν (Royan) (εξέλιπε το 1698) και των δουκών τού Νουαρμουτιέ (εξέλιπε το 1733).

Ο πρωτότοκος γιος τού Φραγκίσκου Β΄, Λουδοβίκος Γ΄ (1521-1577), ήταν ο πρώτος από την οικογένειά του που απέκτησε δουκικό τίτλο, όταν ο Κάρολος Θ΄ τού απένειμε αυτή την τιμή το 1563. Ο γιος του με την Ιωάννα τού Μονμορανσύ, Κλωντ (1566-1604), ανεβίβασε το δουκάτο σε ομότιμο το 1595, αν και δεν είχε καταχωρηθεί ως κληρονομικό στη Συνέλευση μέχρι το 1599. Είχε προσηλυτιστεί στον Προτεσταντισμό και πολέμησε υπέρ των Ουγενότων κατά τη διάρκεια των Γαλλικών Θρησκευτικών Πολέμων στις μάχες του Κουτρά το 1587, του Iβρύ το 1590 και τού Φονταίν-Φρανσαίζ το 1595 και στις πολιορκίες τού Παρισιού και τού Ρουέν. [1] Το 1598 νυμφεύτηκε την Καρλόττα-Βραβαντίνα τού Nάσσαου (1580-1631), κόρη τού Προτεστάντη Ολλανδού ηγέτη Γουλιελμου Α΄ της Οράγγης. [1] Η αδελφή τού Κλωντ, Charlotte Catherine de La Trémoille (απεβ. 1619), παντρεύτηκε τον Ερρίκο Α΄ των Βουρβόνων, πρίγκιπα τού Κοντέ (1552-1588) το 1586, αλλά όταν απεβίωσε ξαφνικά έξι μήνες πριν από τη γέννηση τού μοναδικού γιου τους, τον Σεπτέμβριο του 1588, εκείνη φυλακίστηκε, με την υποψία ότι είχε δηλητηριάσει τον σύζυγό της, για να αποτρέψει την αποκήρυξη τού παιδιού (ως νόθου), αν και ο βασιλιάς αναγνώρισε το παιδί ως πρώτο πρίγκιπα εξ αίματος συγγενή τού βασιλιά και κληρονόμο τού στέμματος μέχρι τη γέννηση τού δικού του γιου Λουδοβίκου (ΙΓ΄) το 1601. [1]

Ο τρίτος δούκας τού Τουάρ, Ερρίκος (1599-1674), ήταν παρών στην πολιορκία της Λα Ροσέλ τον Οκτώβριο του 1628, μετά την οποία αναγκάστηκε να αποκηρύξει τον προτεσταντισμό για τον καθολικισμό, ενώ ήταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον νικητή καρδινάλιο Ρισελιέ. [1] Πολέμησε για τη Γαλλία στη συνέχεια, στο Πα-ντε-Συζ το 1629, στην πολιορκία τού Κορμπί το 1636, και τραυματίστηκε στο Καρινιάνοo το 1629. Από τον γάμο του με την εξαδέλφη του το 1619, τη Mαρία ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν (1601-1665), κόρη τού Ερρίκου, δούκα τού Μπουγιόν, γεννήθηκε ο Ερρίκος-Κάρολος ντε Λα Τρεμουάλ (1620-1672), 4ος δούκας τού Τουάρ και πρίγκιπας τού Τάραντα. Έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του εκτός Γαλλίας, υπηρετώντας ως στρατηγός ιππικού στην υπηρεσία των πολιτειών της Ολλανδίας και κατέχοντας τη θέση τού κυβερνήτη τού Μπουά-λε-Ντυκ. Νυμφεύτηκε μία Γερμανίδα πριγκίπισσα, την Αιμιλία της Έσσης-Κάσσελ (1626-1693), το 1648, και επέστρεψε στη Γαλλία και μεταστράφηκε τον καθολικισμό δύο χρόνια πριν από το τέλος του, τον Σεπτέμβριο του 1670 [1] Ο δισεγγονός του, Κάρολος-Αρμάνδος-Ρενέ ντε Λα Τρεμουάλ (1683-1719) έγινε ο 7ος δούκας τού Τουάρ κατά τη σειρά από πατέρα σε γιο. Έλαβε τη θέση τού Πρώτου Κυρίου τού Θαλάμου τού Βασιλιά (Premier Gentilhomme de la Chambre du Roi), η οποία είχε γίνει οικογενειακή αργομισθία. Το 1725 νυμφεύτηκε την εξαδέλφη του, Mαρί-Ορτάνς ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν (1704-1788), κόρη τού Εμμανουήλ-Θεοδοσίου, δούκα τού Μπουγιόν. [1]

Διεκδίκηση στο βασίλειο της Νάπολης

Επεξεργασία

Τον 17ο αι. η οικογένεια Λα Τρεμουάλ διεκδίκησε τον θρόνο τού βασιλείου της Νάπολης. Ο Ερρίκος ντε Λα Τρεμουάλ, εκπροσωπώντας την προγιαγιά του Άννα τού Λαβάλ (1505–1554), σύζυγο τού Φραγκίκσου ντε Λα Τρεμουάλ, ήταν ο μοναδικός κληρονόμος τού βασιλιά Φρειδερίκου της Νάπολης. [3] Ο Φερδινάνδος Α΄ (1423-1494), νόθος γιος τού βασιλιά Αλφόνσου Ε΄ της Αραγονίας, κατάφερε να γίνει βασιλιάς της Νάπολης το 1458, αν και μετά το τέλος του ο γιος του Αλφόνσος Β΄ (1452-1504) εκδιώχθηκε από τη Γαλλία. Το μοναδικό νόμιμο παιδί τού Αλφόνσου Β΄ , η Καρλόττα (1480-1506), παντρεύτηκε το 1500 τον Νικόλαο ντε Μονμορανσύ, κόμη τού Λαβάλ. Η μικρότερη κόρη της Άννα παντρεύτηκε το 1521 τον Λουδοβίκο Α΄ ντε Λα Τρεμουάλ, υποκόμη τού Τουάρ. Με αυτή τη σχέση, ο Λα Τρεμουάλ διεκδίκησε τον τίτλο τού πρίγκιπα τού Τάραντα, μαζί με την κληρονομιά των Μονμορανσύ-Λαβάλ (είχε περάσει στην οικογένεια Ριέ [Rieux] με το τέλος τού Γκυ ΙΣΤ΄ το 1531, κατόπιν μέσω της Κλαυδίας ντε Ριέ, κόμισσας τού Λαβάλ και Μονφόρ, στον Φραγκίσκο ντε Κολινύ το 1547, και -με το τέλος το 1605 τού εγγονού του Γκυ Κ΄- στους Λα Τρεμουάλ). Ο Ερρίκος-Κάρολος (1599-1674) δούκας τού Τουάρ, έλαβε βασιλική επιβεβαίωση τού βαθμού τού ξένου πρίγκιπα το 1651. Έφερε ως οικόσημο έναν τετραμερή θυρεό: 1. επί χρυσού πεδίου ερυθρό γαλόνι (αξιωματικού) και τρεις γαλάζιους αετούς 2.Γαλλία 3.Μπουρμπόν-Μονπενσιέ και 4.Μονμορένσι-Λαβάλ. Ο μεγαλύτερος γιος του Κάρολος-Βελγικός-Ολλανδικός (1655-1709) έφερε τετραμερή θυρεό: 1.Γαλλία 2.Δύο Σικελίες και επάνω από όλα ο θυρεός των Λα Τρεμουάλ. απέκτησε την κυριότητα τού Σατελερώ και την ανέδειξε σε δουκάτο για τον γιο του το 1730, αλλά ο τελευταίος απεβίωσε χωρίς απογόνους το 1759 και ο τίτλος τού πρίγκιπα τού Ταλμόν επέστρεψε στον παλαιότερο κλάδο. Ο 13ος και τελευταίος δούκας τού Τουάρ, ο 13ος πρίγκιπας τού Τάραντα και ο 17ος πρίγκιπας τού Ταλμόν απεβίωσε το 1933.

Το 1643 διεκδίκησε τα δικαιώματά του σε αυτό το στέμμα συζυγικώ δικαιώματι (jure uxoris), και οι απόγονοί του θα συνέχιζαν να το κάνουν σε διάφορες διπλωματικές διασκέψεις, μάταια. Ο Λουδοβίκος ΙΓ΄, ωστόσο, αναγνώρισε την υπόθεση τού «πρίγκιπα τού Τάραντα » από τον δούκα του Λα Τρεμουάλ ως τίτλο διεκδίκησης και, με δίπλωμα τίτλου που εκδόθηκε το 1629, [3] έδωσε σε αυτόν και την οικογένειά του τον βαθμό και τα προνόμια των ξένων πριγκίπων στη γαλλική Αυλή. [4] [5]

Το 1648 ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ τού επέτρεψε να στείλει έναν αντιπρόσωπο, ώστε να παρουσιάσει τις αξιώσεις του ενώπιον τού Συνεδρίου του Μύνστερ, όπου συνήφθη η Συνθήκη της Βεστφαλίας. [4] Οι πρίγκιπες τού Τάραντα επεδίωξαν επίσης να αναγνωρίσουν αυτά τα δυναστικά τους δικαιώματα στα συνέδρια τού Μύνστερ (Munster), του Νάιμεϊχεν (Nijmegen) και τού Ρύσβυκ (Ryswyk), αλλά χωρίς επιτυχία. [6] Στις 6 Νοεμβρίου 1748 η οικογένεια Λα Τρεμουάλ έκανε μία τελευταία διαμαρτυρία σχετικά με τα δικαιώματά της στο βασίλειο της Νάπολης, που είχαν παραχωρηθεί με τη Συνθήκη της Βιέννης τού 1738 στον βασιλιά της Σικελίας. [7]

Εξάλειψη

Επεξεργασία

Ο Λουδοβίκος-Ιωάννης-Μαρία (8 Φεβρουαρίου 1910 – 9 Δεκεμβρίου 1933), πρίγκιπας και 12ος δούκας τού Λα Τρεμουάλ, 13ος δούκας τού Τουάρ, 13ος πρίγκιπας τού Tάραντα και 17ος πρίγκιπας τού Ταλμόν, [8] ήταν ο μόνος γιος και κληρονόμος τού Λουδοβίκου. Ο Λουδοβίκος-Κάρολος-Μαρία, 12ος δούκας τού Τουάρ και 12ος πρίγκιπας τού Τάραντα, ήταν ο τελευταίος εξ αρρενογονίας μέλος της ιστορικής οικογένειας Λα Τρεμουάλ. Απεβίωσε άγαμος σε ηλικία 23 ετών στο κτήμα τού Λέαντερ Τζ. ΜακΚόρμικ (γιού τού Λ. Χάμιλτον ΜακΚόρμικ) στο Γουάιτσερτς τού Χάμσαϊρ. Σημειώθηκε τότε στους New York Times ότι ο μυστηριώδης θάνατός του από φωτιά στην Αγγλία ήταν η τιμωρία για το μαρτύριο στα αγγλικά χέρια της Ιωάννας της Λωρραίνης πέντε αιώνες νωρίτερα, η οποία είχε προδοθεί από τον πρόγονο τού νεαρού δούκα Γεώργιο ντε Λα Τρεμουάλ, ιδρυτή της περιουσίας της οικογένειας στη Γαλλία. [9]

Αν και το Almanach de Gotha του 1944 αναφέρει ότι ο διάδοχός του, ο 14ος δούκας/δούκισσα τού Τουάρ, ήταν η μεγαλύτερη από τις τέσσερις αδελφές του, Καρλόττα (1892-1971), [8] το Genealogisches Handbuch des Adels του 1991 δεν το αναφέρει αυτό, [10] καθώς η απόφαση τού 1959 των γαλλικών δικαστηρίων διαπίστωσε ότι οι κληρονομικοί τίτλοι μπορούν να μεταβιβαστούν μόνο «από άνδρα σε άνδρα» στο «σύγχρονο δίκαιο». [11] Πάντως η αρχική παραχώρηση τού δουκάτου, τον Ιούλιο του 1563 από τον Κάρολο Θ΄, όριζε ότι ήταν κληρονομικό τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες διαδόχους, αν και όταν αναβιβάστηκε σε τίτλο ευγενείας από τον Ερρίκο Δ΄ το 1599, το δίπλωμα τίτλου περιόριζε τη διαδοχή τού τίτλου -αλλά όχι τού δουκάτου- σε άνδρες κληρονόμους. [1] Οι περιορισμοί δεν ισχύουν για τον τίτλο της διεκδίκησης τού πρίγκιπα τού Τάραντα, που παραδοσιακά φέρει ο διάδοχος τού ιστορικού θρόνου της Νάπολης, ο οποίος ήταν κληρονομικός και σε θήλεα τέκνα. [3]

Ο μοναχογιός τού γάμου της Καρλόττας ντε Λα Τρεμουάλ το 1910 με τον πρίγκιπα Ερρίκο-Φλοράν τού Λιν (Ligne) (1881-1967), επικεφαλής τού πλάγιου κλάδου των Aντουάνγκ αυτής της πριγκιπικής οικογένειας, έβαλε το ντε Λα Τρεμουάλ στο δικό του επώνυμο στο βασίλειο του Βελγίου ως "Ιωάννης-Κάρολος πρίγκιπας τού Λιν - ντε Λα Τρεμουάλ" (1911-2005) στις 20 Δεκεμβρίου 1934, [10] και ο μόνος γιος του, πρίγκιπας Κάρολος-Αντώνιος (γενν. το 1946), φέρει τον ίδιο τίτλο και όνομα. [10]

Κύριος κλάδος

Επεξεργασία

Υποκόμητες τού Τουάρ (Thouars) (αναβιβάστηκε σε δούκες το 1563), πρίγκιπες τού Tαλμόν, κ.λπ.

Πλάγιοι κλάδοι

Επεξεργασία

Η οικογένεια χωρίστηκε σε διάφορους κλάδους, μεταξύ άλλων: [1]

  • υποκόμητες και δούκες τού Τουάρ
  • δούκες τού Λα Τρεμουάλ
  • πρίγκιπες τού Ταλμόν
  • πρίγκιπες τού Τάραντα
  • δούκες τού Σατελερώ
  • δούκες τού Νουαρμουτιέ
  • μαρκήσιοι τού Ρουαγιάν
  • κόμητες τού Ζουανύ

Αξιόλογα μέλη της οικογένειας

Επεξεργασία

Γενεαλογία του Οίκου ντε Λα Τρεμουάλ

Επεξεργασία
Πιέρ
Γκυ /Α΄
Γουλιέλμος
γιος
εγγονός
Τιμπώ
Γκυ Α΄/Β΄
Γκυ Β΄/Γ΄
Γκυ Γ΄/Δ΄
υποκόμης του Τουάρ
Γκυ Δ΄/Ε΄
υποκόμης του Τουάρ
Γκυ Ε΄/ΣΤ΄ ο Ανδρείος
υποκόμης του Τουάρ
Γεώργιος Α΄
υποκόμης του Τουάρ		Ιωάννης
μέγας Θαλαμηπόλος
∞ Μαρία του Συλύ
Λουδοβίκος Α΄
υποκόμης του Τουάρ
∞ Μαργαρίτα του Αμπουάζ		Γεώργιος Β΄
κύριος του Κραόν
Λουδοβίκος Β΄
υποκόμης του Τουάρ
∞1.Γαβριέλα των Βουρβόνων-Μονπανσιέ
2.Λουίζα Βοργία		Ιωάννης-Φραγκίσκος
καρδινάλιος
αρχιεπίσκοπος του Ως		Φρειδερίκος της Νάπολης
∞ Άννα της Σαβοΐας
τιτουλ. βασ. Κύπρου, Ιερουσαλήμ, Αρμενίας
Κάρολος
υποκόμης του Τουάρ		Καρλόττα της Νάπολης
πριγκίπισσα του Τάραντα
τιτουλ. βασ. Κύπρου, Ιερουσαλήμ, Αρμενίας
Φραγκίσκος
υποκόμης του Τουάρ		Άννα του Λαβάλ
πριγκίπισσα του Τάραντα
τιτουλ. βασ. Κύπρου, Ιερουσαλήμ, Αρμενίας
Λουδοβίκος Γ΄
δούκας του Τουάρ
∞ Ιωάννα του Μονμορανσύ
Κλωντ
δούκας του Τουάρ
∞ Καρλόττα-Βραβαντίνα του Νάσσαου
Ερρίκος
δούκας του Τουάρ
∞ Μαρία ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν
Ερρίκος-Κάρολος
στρατιωτικός
∞ Αιμιλία της Έσσης-Κάσσελ
Κάρολος-Βελγικός-Ολλανδός
δούκας του Τουάρ
∞ Μαγδαληνή του Κρεκύ
Κάρολος Λουδοβίκος Βρετανός
δούκας του Τουάρ
∞ Μαρία-Μαγδαληνή Μοτιέ ντε Λα Φαγιέτ
Κάρολος-Αρμάνδος-Ρενέ
δούκας του Τουάρ
∞ Μαρία-Ορτανσία ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν
Ιωάννης-Βρετανός-Κάρολος
δούκας του Τουάρ
∞1.Μαρία Ζενεβιέβ του Ντυρφόρ
2.Μαρία-Μαξιμιλιανή του Ζαλμ-Κύρμπουργκ
Κάρολος-Βρετανός-Μαρία
∞1.Λουίζα-Εμμναουέλα ντε Σατιγιόν
2.Μαρία-Βιργινία του Σαιν-Ντιντιέ
3.Βαλεντίνα-Ευγενία-Ζοζεφίνα του Βαλς-Σεράν		Αντώνιος-Φίλιππος
πρίγκιπας του Ταλμόν
∞ Ερριέττα-Λουίζα-Φραγκίσκη-Αγγελική ντ'Αργκούζ
Λουδοβίκος-Κάρολος
∞ Μαργαρίτα-Εγκλέ-Ιωάννα-Καρολίνα Τανεγκύ-Ντυσατέλ
Λουδοβίκος-Κάρολος-Μαρία
∞ Ελέν-Μαρί-Λεονί Πιγιέ-Βιλ
Λουδοβίκος-Ιωάννης-Μαρία
δούκας του Τουάρ		Καρλόττα
∞ Ερρίκος-Φλοράν Λαμοράλ του Λιν
Ιωάννης-Κάρολος Λαμοράλ του Λιν
Κάρολος-Αντώνιος Λαμοράλ του Λιν

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 Père Anselme (1967) [1728]. «Des Pairs de France - Thouars: Généalogie de la Maison de La Tremoille». Histoire Genealogique et Chronologique de la Maison Royale de France, des Pairs, Grands Officiers de la Couronne (στα Γαλλικά). Paris: Compagnie des Libraires. σελίδες 145, 160–164, 169, 174, 176. 
  2. ↑ Pernoud, Marie-Véronique and Clin, Régine. Louis of Luxembourg. Joan of Arc: Her Story. Palgrave Macmillan. 1999. p. 80. (ISBN 9780-31222-7302).
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Heraldica.org, Francois Velde, Talmond: A list of French Princes and Principalities, 21 January 2008, retrieved 7 November 2018
  4. ↑ 4,0 4,1 Mémoires de la société des antiquaires de l’Ouest, 1867, page 40.
  5. ↑ Spanheim, Ézéchiel (1973). Émile Bourgeois, επιμ. Relation de la Cour de France. le Temps retrouvé (στα Γαλλικά). Paris: Mercure de France. σελίδες 121, 344–345. 
  6. ↑ Marie-Nicolas Bouillet, Dictionnaire universel d'histoire et de géographie, Hachette, 1858, page 1009.
  7. ↑ Louis duc de La Trémoille Les La Trémoille pendant cinq siècles, Éditeur E. Grimaud, 1896, pages 88-91 « Dernière protestation de la maison de La Trémoille, relative à ses droits sur le royaume de Naples »
  8. ↑ 8,0 8,1 Almanach de Gotha, La Trémoïlle. Justus Perthes, 1944, p.463. French.
  9. ↑ «Duke Last of Direct Male Line». New York Times. 1933-12-10. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Genealogisches Handbuch des Adels, Furstlicher Hauser Bande XIV, C.A. Starke Verlag, Ligne, Limburg, 1991, pp. 498-499. German.
  11. ↑ Heraldica.org, Francois Velde, Nobility and Titles in France, 18 June 2008, retrieved 31 July 2011

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα La Trémoille στο Wikimedia Commons


Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Οίκος_ντε_Λα_Τρεμουάλ&oldid=10724779"