Ντουάρτε Β΄ της Μπραγκάνσα

Ο Ντουάρτε Β΄ (Duarte Nuno de Bragança, 23 Σεπτεμβρίου 1907 - 23 Δεκεμβρίου 1976) ή Ντουάρτε-Νούνο από τον Οίκο της Μπραγκάνσα ήταν δούκας της Μπραγκάνσα, διεκδικητής του Πορτογαλικού στέμματος (1920 - 1976) και επικεφαλής του Οίκου του.

Ντουάρτε Β' της Μπραγκάνσα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Duarte Nuno de Bragança (Πορτογαλικά)
Γέννηση	23  Σεπτεμβρίου 1907 Ζίμπενστάιν
Θάνατος	24  Δεκεμβρίου 1976 Λισαβόνα
Χώρα πολιτογράφησης	Αυστρία Πορτογαλία
Θρησκεία	Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Μαρία Φραγκίσκη της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα (από 1942)
Τέκνα	Ερρίκος της Κοΐμπρα Μιχαήλ του Βιζέου Ντουάρτε Πίο
Γονείς	Μιχαήλ Β' της Μπραγκάνσα και Μαρία Θηρεσία του Λέβενσταϊν-Βέρτχαϊμ-Ρόζενμπεργκ
Αδέλφια	Μιχαήλ του Βιζέου (elder half-brother) Φραγκίσκος Ιωσήφ της Μπραγκάνσα (elder half-brother) Μαρία-Τερέζα της Μπραγκάνσα (elder half-sister) Ισαβέλλα Μαρία της Μπραγκάνσα (μεγαλύτερη αδερφή) Infanta Maria Benedita of Portugal (μεγαλύτερη αδερφή) Mafalda de Bragança (μεγαλύτερη αδερφή) Μαρία Άννα της Μπραγκάνσα (μεγαλύτερη αδερφή) Infanta Maria Antonia of Portugal (μεγαλύτερη αδερφή) Infanta Filipa of Portugal (μεγαλύτερη αδερφή) Μαρία-Αδελαΐδα της Πορτογαλίας (νεότερη αδελφή)
Οικογένεια	Οίκος της Μπραγκάνσα
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Grand Master of the Order of Saint Michael of the Wing Μέγας διδάσκαλος του τάγματος της Αμώμου Συλλήψεως της Βίλα Βισόζα
Βραβεύσεις	Ιππότης του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφία

Ήταν γιος του Μιχαήλ Β΄ και της δεύτερης συζύγου του Μαρίας Θηρεσίας, κόρης του Καρόλου 6ου πρίγκιπα του Λέβενσταϊν-Βέρτχαϊμ-Ρόζενμπεργκ.

Το 1834 απεβίωσε ο Πέτρος Δ΄ της Πορτογαλίας και τον διαδέχθηκε η κόρη του Μαρία Β΄. Ωστόσο, από την πλευρά των Μιχαηλιστών, ο ανιψιός του Μιχαήλ (Β΄) ήταν ο νόμιμος διεκδικητής του Πορτογαλικού θρόνου. Ο Ντουάρτε-Νούνο ενώ είχε δύο μεγαλύτερους αδελφούς (ετεροθαλείς από τον πρώτο γάμο του πατέρα του): ο δευτερότοκος Φραγκίσκος είχε προαπεβιώσει (1919) χωρίς απογόνους, ενώ ο πρωτότοκος Μιχαήλ, απαρνήθηκε όλα τα δικαιώματά του, προκειμένου να νυμφευτεί μία άσημη Αμερικανίδα (1920). Την ίδια χρονιά και ο πατέρας του παραιτήθηκε για λογαριασμό του Ντουάρτε-Νούνο.

Έτσι υπήρχαν δύο δυναστείες που διεκδικούσαν το βασίλειο της Πορτογαλίας: ο κλάδος Κοχάρυ του Οίκου της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα που βασίλευε τον τελευταίο αιώνα και καταγόταν από τον Φερδινάνδο Β΄ και τη σύζυγό του Μαρία Β΄ της Πορτογαλίας, και ο κλάδος της Μπραγκάνσα του Οίκου των Καπετιδών-Βουργουνδίας-Αβίς που εκπροσωπείτο από τον Ντουάρτε-Νούνο. Ο πρώτος κλάδος ήταν υποστηριχτής της συνταγματικής μοναρχίας, ενώ ο δεύτερος ήταν απολυταρχικός και ήταν υπέρ της απεριόριστης εξουσίας του βασιλιά.

Η πλευρά των Μιχαηλιστών είχε κηρυχθεί από την βασίλισσα Μαρία Β΄ ανεπιθύμητη για την Πορτογαλία. Σε πείσμα της απόφασής της, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας τους παραχώρησε αχανείς εκτάσεις στο Σέμπενσταϊν, που βρισκόταν υπό Πορτογαλική κατοχή.

Το 1910 ανατράπηκε η δυναστεία της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα στην Πορτογαλία και ανακηρύχθηκε η δημοκρατία. Ο τελευταίος βασιλιάς Εμμανουήλ Β΄ εξορίστηκε, οπότε οι δύο -από χρόνια αντιμαχόμενοι θανάσιμα- κλάδοι μπορούσαν να συναντηθούν και να λύσουν τις διαφορές τους.

Συμφωνία με τον εξόριστο Εμμανουήλ Β΄ για την διαδοχή

Το 1908 είχε δολοφονηθεί ο πατέρας και ο μεγαλύτερος αδελφός τού Εμμανουήλ Β΄. Το 1920 απεβίωσε ο θείος του Αλφόνσος, οπότε θα εξέλιπε ο κύριος κλάδος του Κοχάρυ, αφού ούτε ο ίδιος ο Εμμανουήλ Β΄ είχε γιους. Προχώρησαν σε δύο συνθήκες, σύμφωνα με τις οποίες ο Ντουάρτε-Νούνο αναγνώριζε τον Εμμανουήλ Β΄ σαν τον νόμιμο διεκδικητή, αλλά μετά τον θάνατό του χωρίς απογόνους, όλα τα δικαιώματα θα περιέλθουν σε αυτόν.

Το 1927, απεβίωσε ο πατέρας του Ντουάρτε-Νούνο και το 1932 ο ίδιος ο Εμμανουήλ Β΄ άτεκνος, οπότε όλα τα δικαιώματα στο Πορτογαλικό στέμμα πέρασαν στον Ντουάρτε-Νούνο.

Πολλοί οπαδοί της μοναρχίας άρχισαν να αμφισβητούν την διαδοχή του, αν και ήταν απευθείας εγγονός του βασιλιά Μιχαήλ Α΄ της Πορτογαλίας. Τα άρθρα 87 και 88 του Καταστατικού Συντάγματος (1820) έλεγαν ότι οι βασιλείς της Πορτογαλίας πρέπει να είναι φυσικοί απόγονοι της βασίλισσας Μαρίας Β΄ και μόνο εάν εξαλειφθούν αυτοί είναι δυνατό να περάσει η διαδοχή αλλού.

Απόγονοι της Μαρίας υπήρχαν, αλλά βρίσκονταν μακριά από την Πορτογαλία και δεν είχαν Πορτογαλική υπηκοότητα, κάτι που το άρθρο 89 του ίδιου Καταστατικού το απέκλειε. Υπήρχαν αμφιβολίες και για την Πορτογαλική υπηκοότητα του ίδιου, αφού ο παππούς του είχε εξοριστεί από το 1834, ενώ ο ίδιος και ο πατέρας του είχαν γεννηθεί μακριά και δεν είχαν ζήσει ποτέ στην Πορτογαλία. Αυτό ήθελε να προλάβει ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας, παραχωρώντας τους εκτάσεις που ανήκαν νόμιμα σε Πορτογαλική κατοχή. Αλλά οι οπαδοί του Ντουάρτε-Νούνο υποστήριξαν ότι το νέο Σύνταγμα του 1842 ακύρωσε τον νόμο της εξορίας (1834).

Μια μερίδα μοναρχικών προσπάθησε αποτυχημένα να επιβάλει μνηστήρα τον Γεώργιο διάδοχο της Σαξονίας, έναν δισεγγονό της Μαρίας Β΄, αλλά ούτε αυτός ήταν Πορτογάλος.

Ο Ντουάρτε-Νούνο εκπαιδεύτηκε από δυο Πορτογαλίδες και από τον Βενεδικτίνο μοναχό Φρέι Εστεβάο. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στο αβαείο του Έτταλ στην Βαυαρία και στο Αβαείο του Κλερβώ στη Γαλλία. Επισκέφθηκε μυστικά την Πορτογαλία (1929), αν και του ήταν απαγορευμένο από τον νόμο της εξορίας του 1834.

Διαδοχή

Νυμφεύτηκε (15 Οκτωβρίου 1942) στον καθεδρικό ναό της Πετρόπολις στη Βραζιλία την Μαρία Φραγκίσκη της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα, δισεγγονή του Πέτρου Β΄ αυτοκράτορα της Βραζιλίας, μικρότερου αδελφού της βασίλισσας Μαρίας Β΄, προσπαθώντας καλοπροαίρετα να συμφιλιώσει με τον γάμο του τους δύο κλάδους. Ο γάμος τού έδωσε 3 γιους:

• Ντουάρτε Πίο γενν. 1945, δούκας της Μπραγκάνσα.
• Μιχαήλ γενν. 1946, 7ος δούκας του Βιζέου.
• Ερρίκος γενν. 1949, 4ος δούκας της Κοΐμπρα.

Ο αδελφός της Μαρίας-Φραγκίσκης, ο Πέτρος Γάστων της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα, παραχώρησε σε αυτήν τα δικαιώματά του στο δουκάτο της Μπραγκάνσα, που είχαν προέλθει σε αυτόν από τον προπάππο του Πέτρο Β΄ αυτοκράτορα της Βραζιλίας. Από τον Πέτρο Β΄ είχαν περάσει στην κόρη του Ισαβέλλα και αυτή τα έδωσε στον γιο της, Πέτρο ντ' Αλκαντέρα, πατέρα του Πέτρου-Γκαστάο και της Μαρίας-Φραγκίσκης.

Επιστροφή στην Πορτογαλία

Τον Μάιο του 1950, το εθνικό συμβούλιο της Πορτογαλίας ακύρωσε τους 2 νόμους (1834, 1910) και επέτρεψε στον Ντουάρτε-Νούνο να επιστρέψει στην Πορτογαλία. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να το κάνει ως το 1952, διότι είχε τραυματιστεί σε ατύχημα. Μετά τον θάνατο του προέδρου Όσκαρ Καρμόνα, ο δικτάτορας της Πορτογαλίας Ολιβέιρα Σαλαζάρ σκεφτόταν να επαναφέρει τη μοναρχία, αλλά τελικά προτίμησε να κρατήσει την εξουσία για τον εαυτό του.

Το 1974 ο Ντουάρτε-Νούνο παραχώρησε την κατοικία του στο Παλάτσιο του Σάο Μάρκος στο Πανεπιστήμιο της Κόιμπρα και εγκαταστάθηκε στην νότια Πορτογαλία, όπου έζησε μέχρι τον θάνατο του με την ανύπαντρη αδελφή του Φιλίππη.

Πηγές

• https://web.archive.org/web/20070307084011/http://www.angelfire.com/pq/unica/il_doc_pacto_de_dover.htm
• D. Duarte Nuno de Bragança, um rei que não reinou : testemunhos sobre a vida e a obra de D. Duarte II, chefe da Casa Real Portuguesa (Lisbon, 1992).