Νικολάς Αβελιανέδα
Ο Νικολάς Ρεμίγιο Αουρέλιο Αβελιανέδα Σίλβα (ισπανικά: Nicolás Remigio Aurelio Avellaneda Silva, 3 Οκτωβρίου 1837 – 24 Νοεμβρίου 1885) ήταν Αργεντινός πολιτικός και δημοσιογράφος και πρόεδρος της Αργεντινής από το 1874 έως το 1880. Τα κύρια έργα του Αβελιανέδα κατά τη διάρκεια της θητείας του ήταν η τραπεζική και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που οδήγησαν στην οικονομική ανάπτυξη της Αργεντινής. Τα σημαντικότερα γεγονότα της κυβέρνησής του ήταν η Κατάκτηση της Ερήμου και η μετατροπή του Μπουένος Άιρες σε ομοσπονδιακή περιφέρεια.[3]
| Νικολάς Αβελιανέδα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Nicolás Remigio Aurelio Avellaneda (Ισπανικά) |
| Γέννηση | 1 Οκτωβρίου 1837 Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν |
| Θάνατος | 26 Δεκεμβρίου 1885 ή 25 Νοεμβρίου 1885[1] Ατλαντικός Ωκεανός |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο της Ρεκολέτα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αργεντινή |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δικηγόρος δημοσιογράφος πολιτικός |
| Εργοδότης | Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Εθνικό Αυτονομιστικό Κόμμα (εκσυγχρονιστική τάση) |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Κάρμεν Νομπρέγα Μιγένς ντε Αβελιανέδα |
| Τέκνα | Μάρκο Μ. Αβελιανέδα |
| Γονείς | Μάρκο Αβελιανέδα |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Πρόεδρος της Αργεντινής (1875–1880) Μέλος της Γερουσίας της Αργεντινής (Μαΐου 1874 – Οκτώβριος 1874, Τουκουμάν)[2] Μέλος της Γερουσίας της Αργεντινής (1883–1886, Τουκουμάν)[2] Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Αργεντινής |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο εγγονός του ήταν ο Χοσέ Ντομίνγκο Μολίνα Γκόμες, ο οποίος ανέλαβε την προεδρία όταν ο Χουάν Περόν συνελήφθη.
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΓεννημένος στο Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν, η μητέρα του μετακόμισε μαζί του στη Βολιβία μετά τον θάνατο του πατέρα του, Μάρκο Αβελιανέδα, κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης εναντίον του Χουάν Μανουέλ δε Ρόσας. Σπούδασε νομικά στην Κόρδοβα, χωρίς να αποφοιτήσει. Επιστρέφοντας στο Τουκουμάν ίδρυσε την εφημερίδα El Eco del Norte και μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες το 1857, όπου έγινε διευθυντής της El Nacional και εκδότης της El Comercio de la Plata. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Μπουένος Άιρες, όπου γνώρισε τον Ντομίνγκο Φαουστίνο Σαρμιέντο. Ο Σαρμιέντο τον βοήθησε να γίνει καθηγητής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες. Έγραψε το Estudio sobre las leyes de tierras públicas (Μελέτη των νόμων για τις δημόσιες εκτάσεις), προτείνοντας να δοθούν οι εκτάσεις στους παραγωγούς που κάνουν παραγωγή από αυτές. Αυτό το σύστημα, παρόμοιο με αυτό που εφαρμόζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, πρότεινε τη μείωση της γραφειοκρατίας και επισήμανε ότι αυτό θα επέτρεπε σταθερούς πληθυσμούς και αύξηση του πληθυσμού.[4]
Ήταν μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων το 1859 και υπουργός της κυβέρνησης του Αδόλφο Αλσίνα στην επαρχία του Μπουένος Άιρες το 1866. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ντομίνγκο Φαουστίνο Σαρμιέντο ήταν υπουργός Δικαιοσύνης και Παιδείας. Εφάρμοσε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που ήταν καθοριστική για την κυβέρνησή του.[5]
Ο Αβελιανέδα κατέλαβε την προεδρία το 1874, αλλά η νομιμότητά του αμφισβητήθηκε από τον Μπαρτολομέ Μίτρε και υποστηρίχθηκε από τον Ντομίνγκο Φαουστίνο Σαρμιέντο. Ο Μίτρε ανέπτυξε τον στρατό εναντίον του Αβελιανέδα, αλλά ηττήθηκε από τον Χούλιο Αργεντίνο Ρόκα. Ο Μίτρε κρατήθηκε αιχμάλωτος και δικάστηκε από τη στρατιωτική δικαιοσύνη, αλλά ο Αβελιανέδα του παραχώρησε χάρη προκειμένου να προωθήσει την ειρήνευση. Συμπεριέλαβε επίσης τους Ρουφίνο ντε Ελισάλδε και Χοσέ Μαρία Γκουτιέρες, υποστηρικτές του Μίτρε, ως μέλη του υπουργικού του συμβουλίου.[5]
Σε συμφωνία με ανθρώπους όπως ο Αλμπέρδι ή ο Σαρμιέντο, οι οποίοι υποστήριζαν πως η ευρωπαϊκή μετανάστευση ήταν ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της Αργεντινής, προώθησε τον «νόμο Αβελιανέδα» που επέτρεπε στους Ευρωπαίους αγρότες να αποκτήσουν εύκολα εδάφη. Ο αριθμός των μεταναστών διπλασιάστηκε μέσα σε λίγα χρόνια.[6]
Έχοντας κερδίσει την επανάσταση και φέρνοντας την ειρήνη στη χώρα, ο Αβελιανέδα αντιμετώπισε μια σοβαρή οικονομική κρίση, επικεντρώνοντας τις προσπάθειές του στον έλεγχο της γης με την Κατάκτηση της Ερήμου και την επέκταση των σιδηροδρόμων, τις εξαγωγές δημητριακών και κρέατος και την ευρωπαϊκή μετανάστευση, ειδικά στην Παταγονία. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, η οικονομία της Αργεντινής επλήγη σοβαρά από την ευρωπαϊκή κρίση θέτοντας τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Αποφασίζοντας να απαλλάξει την Αργεντινή από τα χρέη της, δήλωσε ότι «[…]υπάρχουν δύο εκατομμύρια Αργεντινοί που θα έκαναν οικονομία ακόμη και μέχρι την πείνα και τη δίψα τους για να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις των δημόσιων δεσμεύσεών μας στις ξένες αγορές».[5] Μείωσε τον προϋπολογισμό και εφάρμοσε έναν ασθενή προστατευτισμό. Η κρίση διορθώθηκε τελικά με την αύξηση των εξαγωγών κατεψυγμένου κρέατος προς την Ευρώπη, μια νέα αναπτυσσόμενη βιομηχανική μέθοδο της εποχής. Πολυγραφότατος συγγραφέας, τα έργα του έχουν εκδοθεί σε 12 τόμους.
Σε ηλικία 37 ετών, ήταν ο νεότερος πρόεδρος της Αργεντινής που εξελέγη ποτέ.[7] Είχε υπηρετήσει στη Γερουσία της Αργεντινής για πέντε μήνες το 1874 και επέστρεψε στη Γερουσία το 1883 μέχρι το θάνατό του. Πέθανε σε ηλικία 48 ετών σε πλοίο που επέστρεφε από ιατρική περίθαλψη στη Γαλλία. Είναι ο βραχύτερος σε διάρκεια πρόεδρος της Αργεντινής.[8]
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Mendelevich, Pablo (2010). El Final. Buenos Aires: Ediciones B. ISBN 978-987-627-166-0.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2019.
- ↑ 2,0 2,1 www
.senado .gov .ar /senadores /Historico /Introduccion. - ↑ Mendelevich 2010, σελ. 51.
- ↑ Saller, Lucas. «Nicolás Avellaneda». muba.uba.ar (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2024.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Pigna, Felipe (9 Νοεμβρίου 2017). «Nicolás Avellaneda». El Historiador (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2024.
- ↑ Barbero, María V. (2020-12-01). «Immigration policy and belonging in the Argentine ‘racial state’» (στα αγγλικά). Journal of Ethnic and Migration Studies 46 (19): 4086–4103. doi:. ISSN 1369-183X. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/1369183X.2018.1544486.
- ↑ Mendelevich 2010, σελ. 314.
- ↑ Lonigro, Félix V. (9 Μαρτίου 2019). «Cincuentones, longevos o muy jóvenes: curiosidades de las edades de los presidentes argentinos» (στα Ισπανικά). Infobae.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2024.