Μια νύχτα με τη Μοντ
Το Μια νύχτα με τη Μοντ ( γαλλικά: Ma nuit chez Maud), είναι γαλλική δραματική ταινία του 1969 του Νέου Κύματος του Ερίκ Ρομέρ. Είναι η τρίτη ταινία (τέταρτη κατά σειρά κυκλοφορίας) στη σειρά των έξι ηθικών ιστοριών (Six Moral Tales).
| Μια νύχτα με τη Μοντ Ma nuit chez Maud | |
|---|---|
.jpg) | |
| Σκηνοθεσία | Ερίκ Ρομέρ[1][2][3] |
| Παραγωγή | Μπαρμπέ Σρεντέρ και Πιέρ Κοτρέλ |
| Σενάριο | Ερίκ Ρομέρ |
| Πρωταγωνιστές | Ζαν Λουί Τρεντινιάν[4][1][2], Φρανσουάζ Φαμπιάν[4][1], Μαρί Κριστίν Μπαρό[4][1], Αντουάν Βιτέζ[4][1] και Λέονιντ Κόγκαν |
| Μουσική | Ζακ Μομόν |
| Φωτογραφία | Νέστορ Αλμέντρος |
| Εταιρεία παραγωγής | Les Films du Losange |
| Διανομή | Netflix |
| Πρώτη προβολή | 15 Μαΐου 1969 (Γαλλία)[5], 12 Οκτωβρίου 1969 (Σουηδία)[5] και 5 Μαρτίου 1970 (Δανία)[5] |
| Διάρκεια | 110 λεπτά |
| Προέλευση | Γαλλία |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| δεδομένα () | |
Κατά τη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων σε μια γαλλική πόλη, η ταινία δείχνει τυχαίες συναντήσεις και συζητήσεις μεταξύ τεσσάρων ανύπαντρων ανθρώπων, που ο καθένας γνωρίζει έναν από τους άλλους τρεις. Ένας άνδρας και μία γυναίκα είναι καθολικοί, ενώ ο άλλος άνδρας και γυναίκα είναι άθεοι. Οι συζητήσεις και οι ενέργειες των τεσσάρων αναφέρονται συνεχώς στις σκέψεις του Μπλεζ Πασκάλ για τα μαθηματικά, για την ηθική και για την ανθρώπινη ύπαρξη. Μιλούν επίσης για ένα θέμα που ο Πασκάλ δεν κάλυψε - την αγάπη μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Πλοκή
ΕπεξεργασίαΟ Ζαν-Λουί, ένας μοναχικός και σοβαρός μηχανικός, έχει πιάσει δουλειά στο Κλερμόν-Φεράν όπου δεν γνωρίζει κανέναν. Πηγαίνοντας σε μια καθολική εκκλησία, βλέπει μια νεαρή ξανθιά γυναίκα και χωρίς να γνωρίζει τίποτα για αυτήν είναι πεπεισμένος ότι θα γίνει γυναίκα του. Στο καφενείο συναντά τον Βιντάλ, έναν παλιό φίλο μαρξιστή, τώρα λέκτορα πανεπιστημίου, που τον προσκαλεί σε μια συναυλία εκείνο το βράδυ. Ο Ζαν Λουί στην αρχή είναι απρόθυμος αλλά τελικά συμφωνεί να πάει. Μετά τη συναυλία δειπνούν σε ένα εστιατόριο. Ο Βιντάλ έχει σχέδια να επισκεφτεί έναν φίλο το επόμενο βράδυ και προσκαλεί τον Ζαν Λουί να τον συνοδεύσει. Ωστόσο, ο Ζαν-Λουί σχεδιάζει να παραστεί στη λειτουργία. Συμφωνούν να παρευρεθούν μαζί, καθώς ο φίλος του Βιντάλ δεν θα είναι διαθέσιμος παρά μόνο μετά τα μεσάνυχτα.
Φτάνουν στο διαμέρισμα της Μοντ, μιας παιδίατρου που έχει πρόσφατα χωρίσει. Οι τρεις μιλούν και πίνουν, μέχρι που η Μοντ προτείνει ότι το χιόνι που πέφτει έχει κάνει τη διαδρομή προς το ορεινό χωριό του Ζαν Λουί ανασφαλή και πρέπει να μείνει. Ο Βιντάλ, που ήλπιζε να μείνει, φεύγει. Η Μοντ και ο Ζαν-Λουί συζητούν τη θρησκεία και την ερωτική τους ζωή. Αισθάνεται άνετα στο διπλό κρεβάτι στο σαλόνι και αποκαλύπτει ότι χώρισε με τον άντρα της επειδή είχε σχέση με μια καθολική γυναίκα, ενώ η ίδια είχε έναν εραστή που πέθανε σε τροχαίο πριν από ένα χρόνο. Όταν είναι η ώρα του ύπνου, δηλώνει ότι το κρεβάτι στο οποίο βρίσκεται είναι το μόνο κρεβάτι. Η Μοντ μένει γυμνή και προτείνει στον Ζαν Λουί να την ακολουθήσει κάτω από τα σκεπάσματα. Τελικά το κάνει, κρατώντας τα ρούχα του. Το πρωί αντιστέκεται στις προλήψεις της για να κάνει έρωτα. Αρχικά πληγωμένη, η Μοντ ξεπερνά την απόρριψη και τον προσκαλεί να την συνοδεύσει αργότερα για μια βόλτα στο χιόνι με φίλους.
Λίγο πριν συναντήσει τους φίλους της Μοντ, βλέπει την ξανθιά κοπέλα από την εκκλησία και, πολύ ενθαρρυμένος στις σχέσεις του με τις γυναίκες από τη νύχτα του με τη Μοντ, συστήνεται με τόλμη. Την λένε Φρανσουάζ και δέχεται να τον δει στην εκκλησία. Στη βόλτα με τη Μοντ είναι πολύ πιο μπροστά μαζί της, σε σημείο που πρέπει να τον συγκρατήσει. Μετά τη βόλτα, ο Ζαν Λουί δοκιμάζει την τύχη του στο μέρος όπου συνάντησε τη Φρανσουάζ και αποδεικνύεται ότι είναι εκεί, έτοιμος να επιστρέψει στο σπίτι. Προσφέρεται να της κάνει μια βόλτα για το σπίτι και μαθαίνει ότι κάνει μεταπτυχιακό στη βιολογία. Επιστρέφει μαζί της στο φοιτητικό της σπίτι και μετά από ένα τσάι μπορεί να περάσει τη νύχτα σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο. Το πρωί, πριν πάνε στην εκκλησία, αρνείται να τον φιλήσει.
Πέντε χρόνια μετά, παντρεμένοι πλέον και σε μια παραλία με το παιδί τους, οι δυο τους συναντούν τη Μοντ. Λέει ότι έχει ξαναπαντρευτεί, αλλά δεν έχει επιτυχία. Στη συνέχεια, ο Ζαν-Λουί ομολογεί στη Φρανσουάζ ότι ήρθε από το κρεβάτι της Μοντ το πρωί που τη συνάντησε για πρώτη φορά, αλλά δεν δίνει λεπτομέρειες για το τι πραγματικά συνέβη. Τότε συνειδητοποιεί ότι ο εραστής της γυναίκας του ήταν ο σύζυγος της Μοντ. Καθώς τώρα είναι και οι δύο ευτυχισμένοι μαζί, αποφασίζουν να μην ξαναζήτησουν το θέμα. Αντίθετα, πηγαίνουν για μπάνιο με το παιδί τους.
Διανομή ρόλων
Επεξεργασία- Ζαν-Λουί Τρεντινιάν ως Ζαν-Λουί
- Φρανσουάζ Φαμπιάν ως Μοντ
- Μαρί-Κριστίν Μπαρό ως Φρανσουάζ
- Αντουάν Βιτέζ ως Βιντάλ
- Λεονίντ Κόγκαν ως ο ίδιος
- Γκάι Λεγκέρ ως ιεροκήρυκας
- Αν Ντουμπό ως ξανθιά φίλη
- Μαρό Μπεκέρ ως Μαρί, κόρη της Μοντ (χωρίς πιστοποίηση)
- Μαρί Κλοντ Ροζιέρ ως σπουδαστής (χωρίς πίστωση)
Παραγωγή και θέματα
ΕπεξεργασίαΗ Μια νύχτα με τη Μοντ φτιάχτηκε με χρήματα που συγκέντρωσε ο Φρανσουά Τρυφώ, στον οποίο άρεσε το σενάριο, το οποίο αρχικά προοριζόταν να είναι το τρίτο "Moral Tale". Ωστόσο, επειδή η ταινία διαδραματίζεται την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Ρομέρ θέλησε να γυρίσει την ταινία εκείνη την ημέρα και γύρω από αυτήν. Ο ηθοποιός Ζαν-Λουί Τρεντινιάν δεν ήταν διαθέσιμος. Έτσι, τα γυρίσματα καθυστέρησαν για έναν ολόκληρο χρόνο.[6]
Ένα από τα κύρια θέματα αφορά το στοίχημα του Πασκάλ, το οποίο συζητούν ο Ζαν Λουί και ο Βιντάλ. Οι συνομιλίες είναι άμεσα εμπνευσμένες από ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς En profil dans le texte που ονομάζεται l'Entretien sur Pascal (Η συνέντευξη στον Πασκάλ), η οποία έγινε από τον Ρομέρ και περιλάμβανε μια παρόμοια συζήτηση μεταξύ του Brice Parain και του Δομινικανού πατέρα Dominique Dubarle . [7] [8] Τα θέματα της τύχης και του Πασκάλ θα εξεταστούν από τον Ρομέρ στην ταινία του 1992 A Tale of Winter.
Υποδοχή
ΕπεξεργασίαΌταν η ταινία κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1969, έλαβε μικτές κριτικές. Ο Guy Teisseire του L'Aurore έγραψε ότι «Το καλύτερο κομπλιμέντο που μπορούμε να κάνουμε στον Ρομέρ είναι να έχουμε κάνει με την ταινία Μια νύχτα με τη Μοντ. Εννοώ το αντίθετο μιας ομιλητικής ταινίας όπου το κείμενο θα χρησιμοποιηθεί για να καλύψει τα κενά: δηλαδή, ένα έργο στο οποίο οι εύγλωττες σιωπές γίνονται αισθητές καθώς η έλλειψη κατανόησης και των δύο είναι συνεχής». Ο Claude Garson του L'Aurore είπε ότι «Δεν υποτιμούμε τη φιλοδοξία ενός τέτοιου έργου, αλλά λέμε αμέσως ότι η ταινία, με τους δικούς της νόμους, δεν προσφέρεται για ένα τέτοιο θέμα. Το θέατρο ή το συνέδριο θα εξυπηρετούσε καλύτερα τον σκοπό των συγγραφέων, γιατί τέτοιες αντιπαραθέσεις δεν έχουν τίποτα το φωτογενές, πέρα από την παρουσία της όμορφης Φρανσουάζ Φαμπιάν και εκείνου του πολύ καλού ηθοποιού Ζαν-Λουί Τρεντινιάν». Ο Henry Chapier του Combat το αποκάλεσε «λίγο άκαμπτο και διανοούμενο». Ο Jean Rochereau του La Croix το ονόμασε «Ένα αριστούργημα ... του οποίου η υπέροχη αυθάδεια προς όλους με ενθουσιάζει και με γεμίζει». Ο Jean de Baroncelli της Le Monde έγραψε ότι «Είναι ένα έργο που απαιτεί από τον θεατή μια ελάχιστη προσοχή και συνενοχή. Βρισκόμαστε στο περιθώριο των ανησυχιών και των εμμονών της εποχής: η δέσμευσή της ξεπερνά την καθημερινότητα. Ωστόσο, αυτό, κατά την άποψή μας, αξίζει το τίμημα. . . . Είμαστε ευγνώμονες στον Ρομέρ για την υπεροπτική, αν και λίγο ξεπερασμένη, λιτότητα του. Η ερμηνεία είναι λαμπρή» Η Πένελοπ Χιούστον έγραψε ότι "πρόκειται για μια ήρεμη, σοβαρά ειρωνική, λεπτώς ισορροπημένη ταινία, ένα εξαιρετικά χαριτωμένο κομμάτι αρχιτεκτονικής οθόνης, της οποίας οι κομψές αναλογίες είναι πιο δελεαστικές επειδή η συμμετρία της δεν χτυπά αμέσως το μάτι". [9]
Ήταν η πρώτη επιτυχημένη ταινία του Ρόμερ τόσο εμπορικά όσο και κριτικά. Προβλήθηκε και εγκωμιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1969 και αργότερα κέρδισε το βραβείο Μαξ Οφίλς στη Γαλλία. Κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ και εγκωμιάστηκε από τους κριτικούς και εκεί. [10] Ο Τζέιμς Μονακό είπε ότι «Εδώ, για πρώτη φορά, η εστίαση τίθεται ξεκάθαρα στο ηθικό και υπαρξιακό ζήτημα της επιλογής. Αν δεν είναι ξεκάθαρο μέσα στη Μοντ ποιος πραγματικά στοιχηματίζει και αν κερδίζει ή χάνει ή όχι, αυτό απλώς διευρύνει την ιδέα του "le pari" ("το στοίχημα") στην περιεκτική μεταφορά που θέλει ο Ρομέρ για ολόκληρη τη σειρά. ." [11] Η κυκλοφορία του στο arthouse theatre στις ΗΠΑ ήταν τόσο επιτυχημένη που κυκλοφόρησε ευρύτερα στις κανονικές αίθουσες. [9]
Βραβεία & Υποψηφιότητες
Επεξεργασία| Έτος | Οργάνωση | Κατηγορία | Υποψήφιος | Αποτέλεσμα | Πηγές |
|---|---|---|---|---|---|
| 1969 | Φεστιβάλ των Καννών | Χρυσός Φοίνικας | Ερίκ Ρομέρ | Υποψηφιότητα | [12] |
| 1970 | Όσκαρ | Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία | — | Υποψηφιότητα | [13] |
| Συνδικάτο Γάλλων Κριτικών | Καλύτερη Ταινία | Νίκη | |||
| Βραβείο Σαν Ζορντί | Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία | Νίκη | |||
| Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου Νέας Υόρκης | Καλύτερο Σενάριο | Ερίκ Ρομέρ | Νίκη | ||
| 1971 | Οσκαρ | Καλύτερο Σενάριο | Υποψηφιότητα | [14] | |
| Εθνικό Συμβούλιο Αναθεώρησης (ΗΠΑ) | Κορυφαίες Ξενόγλωσσες Ταινίες | — | Νίκη |
Δείτε επίσης
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 www
.allocine .fr /film /fichefilm _gen _cfilm=2082 .html. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2016. - ↑ 2,0 2,1 www
.filmaffinity .com /en /film903219 .html. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2016. - ↑ «My Night at Maud's». (πολλαπλές γλώσσες) Internet Movie Database. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2021.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 www
.imdb .com /title /tt0064612 /fullcredits. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2016. - ↑ 5,0 5,1 5,2 «Release Info». (πολλαπλές γλώσσες) Internet Movie Database. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2021.
- ↑ James Monaco. The New Wave. New York: Oxford University Press. 1976. p. 303.
- ↑ «Entretien sur Pascal / Eric Rohmer, réal. ; Pierre Gavarry, prod. ; Brice Parain, Dominique Dubarle, participants». 1965.
- ↑ «Media-Sceren, catalogue des collections audiovisuelles du CNDP». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ 9,0 9,1 Wakeman. p. 922.
- ↑ «French filmmaker Eric Rohmer dies at 89». CBC News. 2010-01-11. http://www.cbc.ca/arts/film/story/2010/01/11/eric-rohmer-obit.html. Ανακτήθηκε στις 2010-01-11.
- ↑ John Wakeman, World Film Directors, Volume 2, 1945-1985. New York: H. W. Wilson, 1988. pp. 919-928.
- ↑ «Festival de Cannes: My Night at Maud's». festival-cannes.com. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2009.
- ↑ «The 42nd Academy Awards (1970) Nominees and Winners». oscars.org. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2011.
- ↑ «The 43rd Academy Awards (1971) Nominees and Winners». oscars.org. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2015.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία- Μια νύχτα με τη Μοντ στην IMDb
- Μια νύχτα με τη Μοντ στο Rotten Tomatoes
- Μια νύχτα με τη Μοντ στο AllMovie
- My Night at Maud’s: Chances Are . . . an essay by Kent Jones at the Criterion Collection