Μάνφρεντ Βέμπερ
Ο Μάνφρεντ Βέμπερ (Manfred Weber, γενν. 14 Ιουλίου 1972 στο Λάντσουτ της Βαυαρίας) είναι Γερμανός πολιτικός που διετέλεσε επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από το 2014. Υπήρξε Ευρωβουλευτής για τη Γερμανία από το 2004. Είναι μέλος της Χριστιανοκοινωνικής Ενώσεως Βαυαρίας.
Στις 5 Σεπτεμβρίου 2018 ο Βέμπερ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να θέσει υποψηφιότητα για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής[7] και στις 8 Νοεμβρίου 2018 εκλέχθηκε ως ο υποψήφιος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για το αξίωμα αυτό.[8]
Σταδιοδρομία
ΕπεξεργασίαΟ Βέμπερ αποφοίτησε ως μηχανικός από Fachhochschule (Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Επιστημών του Μονάχου), το 1996. Το ίδιο έτος ίδρυσε την εταιρεία DG Beratung GmbH και το 1998 την εταιρεία G+U GbR.
Το 2002 εκλέχθηκε μέλος του περιφερειακού συμβουλίου του Κελχάιμ. Από το 2002 μέχρι το 2004 διετέλεσε μέλος της Δίαιτας της Βαυαρίας, ως ο νεαρότερος στην ιστορία βουλευτής του κρατιδίου (από 29 ετών).[9] Το 2003 διαδέχθηκε τον Μάρκους Ζέντερ στη θέση του προέδρου της «Junge Union», δηλαδή της κοινής ενώσεως νεολαίας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και της Χριστιανοκοινωνικής Ενώσεως Βαυαρίας στη Βαυαρία, και παρέμεινε σε αυτή τη θέση μέχρι το 2007.
Στο Ευρωκοινοβούλιο
ΕπεξεργασίαΟ Βέμπερ υπηρέτησε στην Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από το 2004 έως το 2012 και στην Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων από το 2012 έως το 2014. Ως εισηγητής, διαπραγματεύθηκε το 2008 την Οδηγία του Ευρωκοινοβουλίου επί των κοινών διαδικασιών στις χώρες-μέλη για την επιστροφή παρατύπως διαμενόντων αλλοδαπών, την πρώτη Οδηγία στο πεδίο των Εσωτερικών Υποθέσεων που υιοθετήθηκε μέσω της συνήθους νομοθετικής διαδικασίας.[10]
Μετά την επανεκλογή του το 2009, ο Βέμπερ έγινε αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) στο Ευρωκοινοβούλιο (πρόεδρος ήταν ο Ζοζέφ Ντολ). Από αυτή τη θέση ήταν υπεύθυνος για την εκπόνηση της πολιτικής σε θέματα δικαιοσύνης και εσωτερικών.[10]
Από το 2014 ο Βέμπερ είναι ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΕΛΚ. Στις αρχές του 2017 δημιούργησε τη λεγόμενη «G6» ομάδα κοινοβουλευτικών ηγετών (με τον ίδιο και τους Τζάννι Πιττέλλα, Γκι Φερχόφστατ, Συέντ Καμάλ, Σκα Κέλερ και Γκάμπι Τσίμερ).
Ο Μάνφρεντ Βέμπερ ήταν ο υποψήφιος του ΕΛΚ (Spitzenkandidat) για το αξίωμα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής[11], το ανώτατο αξίωμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις εκλογές του Μαΐου 2019.
Πολιτικές απόψεις
ΕπεξεργασίαΣτις 7 Ιουνίου 2014 ο Βέμπερ αντιτάχθηκε στο αίτημα του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον να επιβραδυνθεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.[12] δηλώνοντας: «Η Ε.Ε. βασίζεται σε μία ολοένα και στενότερη ένωση των ευρωπαϊκών λαών. Αυτό αναφέρεται στις συνθήκες της. Δεν είναι διαπραγματεύσιμο για εμάς... Δεν μπορούμε να πουλήσουμε την ψυχή της Ευρώπης... αν δώσουμε σε κάθε εθνικό κοινοβούλιο δικαίωμα βέτο, η Ευρώπη θα κολλήσει.»[12] Ωστόσο υποστήριξε τη θέση του Κάμερον ότι η Βρετανία, ως χώρα που δεν έχει νόμισμα το ευρώ, θα έπρεπε να έχει λόγο στις αποφάσεις της Ευρωζώνης. Επίσης, δήλωσε στον Guardian στις αρχές του 2015 ότι η πρωτοβουλία του Ηνωμένου Βασιλείου να «παγώσει» τις πληρωμές κοινωνικών επιδομάτων για μετανάστες στην Ε.Ε. ήταν δικαιολογημένη και ένα καλό παράδειγμα για την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση.[13]
Τον Ιούλιο 2013, όταν η Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (LIBE) εξέδωσε την Αναφορά Ταβάρες που επέκρινε τη διάβρωση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων στην Ουγγαρία, ο Βέμπερ την απέρριψε ως «πολιτικώς υποκινουμένη επίθεση» κατά της ουγγρικής κυβερνήσεως του Βίκτορ Όρμπαν από τα αριστερά κόμματα.[14] Ωστόσο τον Σεπτέμβριο του 2018 ενέκρινε την Αναφορά Σαρτζεντίνι και τη συνακόλουθη ψηφοφορία για την ενεργοποίηση του άρθρου 7 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης εναντίον της ουγγρικής κυβερνήσεως.[15] Ως επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΕΛΚ απέτυχε να αποτρέψει τη διχοστασία της στο θέμα αυτό: 115 βουλευτές ψήφισαν υπέρ, 57 εναντίον, 28 λευκό και 20 απείχαν της ψηφοφορίας.[16]
Στις αρχές του 2017 ο Βέμπερ δήλωσε ότι, εάν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) επέμενε στην ελάφρυνση του χρέους της Ελλάδας, τότε δεν θα έπρεπε να συμμετέχει πλέον στο τρίτο «μνημόνιο», διαφωνώντας έτσι με την επίσημη γραμμή του κόμματός του ότι το «μνημόνιο» θα έληγε αν το ΔΝΤ αποσυρόταν.[17]
Σχολιάζοντας την απόφαση της Βρετανίας να φύγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση μετά από δημοψήφισμα, ο Βέμπερ ανέφερε: «Ο βρετανικός λαός αποφάσισε να αφήσει αυτή την ένωση, κι έτσι δεν θα είναι τόσο άνετοι, τόσο ασφαλείς, τόσο οικονομικώς ισχυροί όσο σήμερα. Για τον λόγο αυτόν θα πούμε ότι είναι πραγματικά μία πολύ αρνητική ημέρα.»[18]
Σε μία επιστολή του το 2016 προς τους Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (τότε υπουργό οικονομίας και ενέργειας της Γερμανίας) και Μιγκέλ Αρίας Κανιέτε (επίτροπο Ενέργειας της Ε.Ε.), ο Βέμπερ επέκρινε τον προτεινόμενο υπεράκτιο αγωγό φυσικού αερίου Νορντ Στριμ 2, καθώς κατά τη γνώμη του θα αύξανε επικίνδυνα την εξάρτηση της Ε.Ε. από τη Gazprom και τη Ρωσία. Στη θέση του ο Βέμπερ έκανε έκκληση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εντείνει τις προσπάθειές της ώστε να αυξηθούν οι εισαγωγές αερίου μέσω Τουρκίας από την Κασπία, ακόμη δυνητικά και από το Ιράν και το Ιράκ.[19]
Άλλες ιδιότητες
Επεξεργασία- Μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Ευρωπαϊκής Πολιτικής του Βερολίνου (Institut für Europäische Politik)
- Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Γερμανών Καθολικών (ZdK)[20]
- Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων του Αββαείου Braunau in Rohr
- Μέλος του Κινήματος Καθολικής Αγροτικής Νεολαίας (Katholische Landjugendbewegung) της Γερμανίας
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000029333. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0324728. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2024.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «Members of the European Parliament» (πολλαπλές γλώσσες) 28229.
- ↑ www
.europarl .europa .eu /meps /en /xml .html?country=DE. - ↑ www
.europarl .europa .eu. - ↑ «Members of the European Parliament». (πολλαπλές γλώσσες) Βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
- ↑ de la Baume, Maia; Gray, Andrew (2018-09-05). «Manfred Weber announces run to lead center right in European election». Politico. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-09-06. https://web.archive.org/web/20180906132340/https://www.politico.eu/article/manfred-weber-mep-announces-run-to-lead-center-right-in-european-election-commission-parliament-spitzenkandidat/. Ανακτήθηκε στις 2018-11-08.
- ↑ Herszenhorn, David M.; de la Baume, Maia (2018-11-08). «Europe’s conservatives nominate Manfred Weber for EU top job». Politico. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-11-08. https://web.archive.org/web/20181108224419/https://www.politico.eu/article/epp-debate-europes-conservatives-nominate-manfred-weber-for-eu-top-job-spitzenkandidat-european-parliament-election-2019/. Ανακτήθηκε στις 2018-11-08.
- ↑ Toby Vogel (20 Νοεμβρίου 2014): «Manfred Weber – calm conciliator» Politico Europe.
- ↑ 10,0 10,1 Speakers at Harvard Kennedy School, Ευρωπαϊκό Συνέδριο στο Χάρβαρντ 2015 (27-28 Φεβρουαρίου)
- ↑ «German conservative Weber announces run for top EU post» (στα αγγλικά). The Seattle Times. 2018-09-05. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-09-05. https://web.archive.org/web/20180905131625/https://www.seattletimes.com/nation-world/german-conservative-weber-announces-run-for-top-eu-post/. Ανακτήθηκε στις 2018-09-05.
- ↑ 12,0 12,1 «reuters.com: «New head of European conservatives dismisses Cameron's EU demands»». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ Ian Traynor (5 Ιανουαρίου 2016): «EU reform: senior German politicians move to support David Cameron», The Guardian
- ↑ R. Daniel Kelemen: «EPP loves Orbán» Politico Europe.
- ↑ Voting behaviour of EPP deputies
- ↑ Votation of EP-MEPs
- ↑ Michelle Martin (26 Φεβρουαρίου 2017): «No debt relief for Greece, Germany's deputy finance minister says», Reuters
- ↑ Angela Merkel rejects one of Theresa May's key Brexit demands The Guardian
- ↑ Christian Oliver (1 Μαΐου 2016), «Top German MEP joins foes of controversial Nord Stream 2 pipeline» Financial Times.
- ↑ «Members». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2018.