Λογγιβαρδόπουλος
Ο Λογγιβαρδόπουλος («γιος του Λομβαρδού», fl. 1071–1073) ήταν Βυζαντινός στρατηγός, αρχηγός μισθοφόρων,[2] ένας από τους διοικητές που έδρευαν στην Μακεδονία κατά την Εξέγερση του Γκεόργκι Βόιτεχ (1072).
| Λογγιβαρδόπουλος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 11ος αιώνας |
| Θάνατος | 11ος αιώνας[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιώτης στρατιωτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | στρατηγός |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΛομβαρδός αρχηγός,[2] ή πιθανά Ιταλονορμανδός,[3] εντάχθηκε στο βυζαντινό στρατό, αντί να υποταχθεί στους Νορμανδούς κατά τη διάρκεια της κατάκτησης της νότιας Ιταλίας.[2]
Το 1072, μια εξέγερση παρασκευάστηκε από τη βουλγαρική και σλαβική[2] αριστοκρατία στα Σκόπια με επικεφαλής τον Γκεόργκι Βόιτεχ, γνωστή στη νεότερη ιστοριογραφία ως η Εξέγερση του Γκεόργκι Βόιτεχ. Οι επαναστάτες επέλεξαν τον Κωνσταντίνο Μπόντιν, ένα Σέρβο πρίγκιπα, γιο του Μιχαήλ Α' της Ντούκλια, ως ηγέτη τους, καθώς ο ίδιος ήταν από την μητέρα του απόγονος του Βούλγαρου αυτοκράτορα Σαμουήλ.[4] Το φθινόπωρο του 1072 ο Κωνσταντίνος Μπόντιν έφτασε στο Πρίζρεν, όπου ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας των Βουλγάρων.[5] Ένας Βυζαντινός στρατός υπό τον Δαμιανό Δαλασσηνό στάλθηκε αμέσως από την Κωνσταντινούπολη για να βοηθήσει τον στρατηγό του Θέματος της Βουλγαρίας, Νικηφόρος Καραντινό. Στη μάχη που ακολούθησε ο βυζαντινός στρατός νικήθηκε ολοκληρωτικά. Ο Δαλασσηνός και πολλοί άλλοι Βυζαντινοί διοικητές, συμπεριλαμβανομένου του Λογγιβαρδόπουλου, συνελήφθησαν και τα Σκόπια καταλήφθηκαν από τις επαναστατικές δυνάμεις.[3][6]
Ο Λογγιβαρδόπουλος στη συνέχεια παντρεύτηκε με την αδελφή του Κωνσταντίνου Μπόντιν, και τέθηκε στη διοίκηση ενός στρατού που αποτελούνταν κυρίως από «Λομβαρδούς και Σέρβους».[7] Στάλθηκε εναντίον των Βυζαντινών, τους οποίους προηγουμένως είχε υπηρετήσει.[2]
Παρά κάποια αρχική επιτυχία, ο Μπόντι στη συνέχεια αιχμαλωτίστηκε στο Ταόνιον[2] ή Πάουνι (στο νότιο Κοσσυφοπέδιο),[8] το Δεκέμβριο 1073,[2] στη συνέχεια στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη, και μετά στην Αντιόχεια, όπου πέρασε αρκετά χρόνια, ενώ ο Βόιτεχ πέθανε στη διαδρομή.[7] Όταν ο Μιχαήλ της Ντούκλια έμαθε για τη σύλληψη του γιου του, έστειλε τον Λογγιβαρδόπουλο να τον σώσει, αλλά αντ 'αυτού, ο Λογγιβαρδόπουλος αυτομόλησε στους Βυζαντινούς.[7]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 George Finlay (1854). History of the Byzantine and Greek Empires... W. Blackwood and sons. σελίδες 49–.
- ↑ 3,0 3,1 John F. Haldon (2007). Byzantine Warfare. Ashgate. ISBN 978-0-7546-2484-4.
- ↑ Златарски, II: 138, 141
- ↑ Златарски, II: 141-142; Литаврин, 403-404
- ↑ Златарски, II: 142-143; Литаврин, 404-405; Павлов, 65 Αρχειοθετήθηκε 2014-01-21 στο Wayback Machine.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Paul Stephenson (29 Ιουνίου 2000). Byzantium's Balkan Frontier: A Political Study of the Northern Balkans, 900-1204. Cambridge University Press. σελίδες 142–. ISBN 978-0-521-77017-0.; Scylitzes Continuatus: 163–165
- ↑ Sima M. Cirkovic (15 Απριλίου 2008). The Serbs. John Wiley & Sons. σελίδες 26–. ISBN 978-1-4051-4291-5.
Πρωτογενείς πηγές
ΕπεξεργασίαΕξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία- «Longibardopoulos, ally of the Serbs in 1072». Prosopographical Reading of Byzantine Sources, 1025-1150. 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2015. Εξωτερικός σύνδεσμος στο
|work=(βοήθεια)