Μπάρμπα Μυτούσης

Ο Μπάρμπα Μυτούσης ήταν η βασικότερη φιγούρα του Κουκλοθεάτρου Αθηνών, η οποία έδωσε το όνομά της και στο ίδιο το Κουκλοθέατρο.

Σύντομο ιστορικό σημείωμα

Την 1 Μαρτίου του 1939 η ζωγράφος Ελένη Θεοχάρη-Περράκη, η οποία είχε κατασκευάσει ήδη τον Μπάρμπα Μυτούση, - η φιγούρα δημιουργήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1939)- αποφάσισε να ιδρύσει ένα Κουκλοθέατρο, το οποίο πήρε το όνομα του βασικού ήρωά των έργων του.

Στα χρόνια της Κατοχής, το Κουκλοθέατρο του Μπάρμπα Μυτούση όπως έγινε γνωστό, περιόδευε σε διάφορες πόλεις και χωριά της Ελλάδας , καθώς τότε μόνο δυο είδη θεάτρου μπορούσαν να παρακολουθήσουν τα μικρά παιδιά στην Ελλάδα: Το ένα ήταν το Κουκλοθέατρο και το άλλο το Θέατρο Σκιών ή Καραγκιόζης. Θεατρικά έργα για παιδιά, τα οποία να παίζονται από ηθοποιούς στη σκηνή, ακόμα δεν παρουσιάζονταν στη χώρα.

Το 1966 εισήχθησαν στο Κουκλοθέατρο 2 νέοι χαρακτήρες, τους οποίους δημιούργησε γνωστή συγγραφέας Άλκη Ζέη, ο Κλούβιος και η αδερφή του Σουβλίτσα, που έγιναν τα ανιψάκια του Μπάρμπα Μυτούση.

Την 1 Νοεμβρίου 1966, το Κουκλοθέατρο αυτό έκανε την εμφάνισή στην Τηλεόραση του ΕΙΡΤ με τη μορφή παιδικής σειράς. Τον Οκτώβριο του 1970, το Κουκλοθέατρο Αθηνών «Μπάρμπα Μυτούσης» βρήκε τη μόνιμη στέγη του για τη χειμερινή περίοδο, ή οποία ήταν ο χώρος του αμφιθεάτρου της ΧΕΝ στην οδό Αμερικής 11 στην Πλατεία Συντάγματος. Οι παραστάσεις των έργων του κουκλοθεάτρου Μπάρμπα Μυτούσης στο Αθηναϊκό κοινό ξεκινούσαν το 2ο Σάββατο του Οκτωβρίου κάθε χρόνου και ολοκληρώνονταν την Κυριακή των Βαΐων του επόμενου, καθώς μετά το Πάσχα ξεκινούσε τις περιοδείες στην επαρχία.

Το κουκλοθέατρο Μπάρμπα Μυτούσης τερμάτισε οριστικά τη λειτουργία του την Κυριακή 15 Απριλίου 1984. Τότε η Ελένη Θεοχάρη-Περράκη είδε πως είχε κουραστεί επειδή είχαν περάσει 45 χρόνια από τότε που το ίδρυσε και δεν μπορούσε να γράψει κανένα άλλο καινούριο έργο για τα ίδια πρόσωπα. Οι πρώτες τρεις κούκλες (ο Μπάρμπα Μυτούσης, ο Κλούβιος κι η Σουβλίτσα) εκτίθενται στο Θεατρικό μουσείο, μια σειρά ηρώων βρίσκεται στο Λαογραφικό Μουσείο Ναυπλίου, ενώ όλο το αρχείο με τις κούκλες από τις παραστάσεις ανήκει στο Μουσείο Μπενάκη.

Βιβλιογραφία

• Θεοχάρη-Περάκη, Ε. (1988). Κουκλοθέατρο: Τέχνη και Τεχνική. Αθήνα: Εστία.
• Παϊδούση, Ε. (1954). Το κουκλοθέατρο και η ψυχαγωγία του παιδιού. Αθήνα: Ατλαντίς.
• Παϊδούσης, Γ. Μ. (1963). Επιλογή από το έργο της Ειρήνης Παϊδούση. Αθήνα
• Παρούση, Α. (2012) Εκπαίδευση στο κουκλοθέατρο - Κουκλοθέατρο στη εκπαίδευση. Αθήνα: Πλέθρο.