Βικιπαίδεια

Καταναγκαστική εργασία υπό τη γερμανική κυριαρχία κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Η χρήση σκλαβιάς και καταναγκαστικής εργασίας στη Ναζιστική Γερμανία (γερμανικά: Zwangsarbeit‎‎) και σε όλη τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έλαβε χώρα σε πρωτοφανή κλίμακα.[1] Ήταν ένα ζωτικό μέρος της γερμανικής οικονομικής εκμετάλλευσης των κατακτημένων εδαφών. Συνέβαλε επίσης στη μαζική εξόντωση πληθυσμών στην κατεχόμενη Ευρώπη. Οι Γερμανοί απήγαγαν περίπου 12 εκατομμύρια άτομα από σχεδόν 20 ευρωπαϊκές χώρες - περίπου τα δύο τρίτα προέρχονταν από την Κεντρική Ευρώπη και την Ανατολική Ευρώπη. Πολλοί εργαζόμενοι πέθαναν ως αποτέλεσμα των συνθηκών διαβίωσής τους, με την ακραία κακομεταχείριση, το σοβαρό υποσιτισμό και τα βασανιστήρια να ήταν οι κύριες αιτίες θανάτου. Πολλοί περισσότεροι έγιναν άμαχοι θύματα από τους εχθρικούς (Συμμαχικούς) βομβαρδισμούς και τους βομβαρδισμούς των χώρων εργασίας τους καθ΄ όλη τη διάρκεια του πολέμου.[2] Στο απόγειό τους, οι καταναγκαστικοί εργάτες αποτελούσαν το 20% του γερμανικού εργατικού δυναμικού. Μετρώντας τους θανάτους και τον κύκλο εργασιών, περίπου 15 εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες ήταν έκαναν καταναγκαστική εργασία σε ένα σημείο κατά τη διάρκεια του πολέμου.[3]

Πρωτότυπη λεζάντα ναζιστικής προπαγάνδας: «Ένας 14χρονος νεαρός από την Ουκρανία επισκευάζει κατεστραμμένα μηχανοκίνητα οχήματα σε ένα εργαστήριο του Βερολίνου της γερμανικής Βέρμαχτ. Ιανουάριος 1945.»

Εκτός από τους Εβραίους, οι πιο σκληρές πολιτικές απέλασης και καταναγκαστικής εργασίας εφαρμόστηκαν στους πληθυσμούς της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Μέχρι το τέλος του πολέμου, ο μισός πληθυσμός της Λευκορωσίας είχε σκοτωθεί ή εκτοπιστεί.[4][5]

Η ήττα της ναζιστικής Γερμανίας το 1945 απελευθέρωσε περίπου 11 εκατομμύρια ξένους (που κατηγοριοποιήθηκαν ως «εκτοπισμένοι»), οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν καταναγκαστικοί εργάτες και αιχμάλωτοι. Σε καιρό πολέμου, οι γερμανικές δυνάμεις είχαν φέρει στο Ράιχ 6,5 εκατομμύρια πολίτες, συν τους Σοβιετικούς αιχμαλώτους, για αναγκαστική εργασία σε εργοστάσια.[6] Η επιστροφή τους στο σπίτι ήταν υψηλή προτεραιότητα για τους Συμμάχους. Ωστόσο, στην περίπτωση των πολιτών της ΕΣΣΔ, η επιστροφή συχνά σήμαινε υποψία συνεργασίας ή Γκουλάγκ. Ο Οργανισμός Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως των Ηνωμένων Εθνών (ΟΠΑΗΕ), ο Ερυθρός Σταυρός και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις παρείχαν τροφή, ρουχισμό, στέγη και βοήθεια για την επιστροφή στο σπίτι. Συνολικά, 5.2 εκατομμύρια ξένοι εργάτες και αιχμάλωτοι επαναπατρίστηκαν στη Σοβιετική Ένωση, 1.6 εκατ. στην Πολωνία, 1,5 εκατ. στη Γαλλία και 900.000 στην Ιταλία, μαζί με 300.000 έως 400.000 στη Γιουγκοσλαβία, την Τσεχοσλοβακία, την Ολλανδία, την Ουγγαρία και το Βέλγιο.[7]

Εργάτες καταναγκαστικής εργασίας

Επεξεργασία
 
Γερμανική πολωνόφωνη αφίσα πρόσληψης: «Ας κάνουμε αγροτικές εργασίες στη Γερμανία! Δες τον βούιτ σου αμέσως».

Η πολιτική του Χίτλερ για το Lebensraum (Ζωτικός χώρος) τόνιζε έντονα την κατάκτηση νέων εδαφών στην Ανατολή, γνωστών ως Generalplan Ost και την εκμετάλλευση αυτών των εδαφών για την παροχή φθηνών αγαθών και εργασίας στη Γερμανία. Ακόμη και πριν από τον πόλεμο, η ναζιστική Γερμανία διατηρούσε μια προσφορά εργασίας σκλάβων. Αυτή η πρακτική ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες των στρατοπέδων εργασίας «αναξιόπιστων στοιχείων» (γερμανικά: unzuverlässige Elemente‎‎), όπως οι άστεγοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι εγκληματίες, οι πολιτικοί αντιφρονούντες, οι κομμουνιστές, οι Εβραίοι και όποιος ήθελε το καθεστώς να απομακρυνθεί. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Ναζί λειτούργησαν διάφορες κατηγορίες στρατοπέδων εργασίας για διαφορετικές κατηγορίες κρατουμένων. Οι κρατούμενοι στα ναζιστικά στρατόπεδα εργασίας δούλευαν μέχρι θανάτου με πολύ μικρές μερίδες και σε κακές συνθήκες, ή σκοτώνονταν αν δεν μπορούσαν να εργαστούν. Πολλοί πέθαναν ως άμεσο αποτέλεσμα της καταναγκαστικής εργασίας υπό τους Ναζί.[6]

Μετά την εισβολή στην Πολωνία, οι Πολωνοεβραίοι άνω των 12 ετών και οι Πολωνοί άνω των 12 ετών που ζούσαν στο Γενικό Κυβερνείο υπόκεινταν σε καταναγκαστική εργασία.[8] Ο ιστορικός Γιαν Γκρος εκτιμά ότι «όχι περισσότερο από το 15%» των Πολωνών εργατών προσφέρθηκαν εθελοντικά να πάνε να εργαστούν στη Γερμανία.[9] Το 1942, όλοι οι μη Γερμανοί που ζούσαν στο Γενικό Κυβερνείο υπόκεινταν σε καταναγκαστική εργασία.[10]

Ο μεγαλύτερος αριθμός στρατοπέδων εργασίας κρατούσε αμάχους που απήχθησαν βίαια στις κατεχόμενες χώρες (βλ. Μπλόκο (ιστορία)) για να προσφέρουν εργατικό δυναμικό στη γερμανική πολεμική βιομηχανία, να επισκευάσουν βομβαρδισμένους σιδηροδρόμους και γέφυρες ή να εργαστούν σε αγροκτήματα. Η χειρωνακτική εργασία ήταν σε μεγάλη ζήτηση, καθώς μεγάλο μέρος της δουλειάς που θα γινόταν σήμερα με μηχανές ήταν ακόμα χειρωνακτική υπόθεση τις δεκαετίες του 1930 και του 1940 – φτυάρι, χειρισμός υλικών, μηχανική κατεργασία και πολλά άλλα. Καθώς ο πόλεμος προχωρούσε, η χρήση της εργασίας των σκλάβων αυξήθηκε μαζικά. Αιχμάλωτοι πολέμου και άμαχοι «ανεπιθύμητοι» προσήχθησαν από τα κατεχόμενα. Εκατομμύρια Εβραίοι, Σλάβοι και άλλοι κατακτημένοι λαοί χρησιμοποιήθηκαν ως σκλάβοι εργάτες από γερμανικές εταιρείες, όπως η Thyssen, η Krupp, η IG Farben, η Bosch, η Daimler-Benz, η Demag, η Henschel, η Junkers, η Messerschmitt, η Siemens, ακόμη και η Volkswagen,[11] για να μην αναφερθούν οι γερμανικές θυγατρικές ξένων εταιρειών, όπως η Fordwerke (θυγατρική της Ford Motor Company) και η Adam Opel AG (θυγατρική της General Motors), μεταξύ άλλων. Μόλις άρχισε ο πόλεμος, οι ξένες θυγατρικές κατασχέθηκαν και εθνικοποιήθηκαν από το γερμανικό κράτος που ελεγχόταν από τους Ναζί, και οι συνθήκες εργασίας εκεί επιδεινώθηκαν, όπως και σε ολόκληρη τη γερμανική βιομηχανία. Περίπου 12 εκατομμύρια καταναγκαστικοί εργάτες, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Ανατολικοευρωπαίοι, απασχολήθηκαν στη γερμανική πολεμική οικονομία στη Ναζιστική Γερμανία καθ΄ όλη τη διάρκεια του πολέμου.[12] Η γερμανική ανάγκη για εργασία σκλάβων αυξήθηκε σε σημείο που ακόμη και παιδιά απήχθησαν για να εργαστούν σε μια επιχείρηση που ονομάζεται Heuaktion. Περισσότερες από 2.000 γερμανικές εταιρείες επωφελήθηκαν από την εργασία των σκλάβων κατά τη ναζιστική εποχή, συμπεριλαμβανομένων των Deutsche Bank και Siemens.[13]

Αριθμοί

Επεξεργασία

Στα τέλη του καλοκαιριού του 1944, τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν 7,6 εκατομμύρια ξένους πολίτες εργάτες και αιχμάλωτους πολέμου στη γερμανική επικράτεια, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν μεταφερθεί εκεί με εξαναγκασμό.[14] Μέχρι το 1944, η εργασία των σκλάβων αποτελούσε το ένα τέταρτο του συνολικού εργατικού δυναμικού της Γερμανίας και η πλειονότητα των γερμανικών εργοστασίων είχε μια ομάδα κρατουμένων.[14][15] Οι Ναζί είχαν επίσης σχέδια για τον ενταφιασμό και τη μεταφορά στην Ευρώπη «του ικανού ανδρικού πληθυσμού μεταξύ 17 και 45 ετών» σε περίπτωση επιτυχούς εισβολής.[16]

 
Σήμα Zivilarbeiter των Πολωνών καταναγκαστικών εργατών
 
Σήμα OST-Arbeiter

Οργάνωση Τοτ

Επεξεργασία
 
Ξένοι εργάτες από τη Φυλακή Στάντελχαϊμ εργάζονται σε ένα εργοστάσιο που ανήκει στην εταιρεία καμερών AGFA

Η Οργάνωση Τοτ ήταν μια ομάδα πολιτικών και στρατιωτικών μηχανικών της ναζιστικής περιόδου στη Ναζιστική Γερμανία, που ονομάστηκε ομώνυμα από τον ιδρυτή της, Φριτς Τοτ, μηχανικό και ανώτερη προσωπικότητα των Ναζί. Ο οργανισμός ήταν υπεύθυνος για μια τεράστια γκάμα έργων μηχανικής τόσο στη Γερμανία πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη από τη Γαλλία έως τη Ρωσία. Ο Τοτ έγινε διαβόητος για τη χρήση καταναγκαστικής εργασίας. Οι περισσότεροι από τους λεγόμενους «εθελοντές» Σοβιετικούς αιχμαλώτους εργάτες τοποθετήθηκαν στην Οργάνωση Τοτ.[17] Η ιστορία του οργανισμού χωρίζεται σε τρεις κύριες φάσεις.[18]

  1. Μια προπολεμική περίοδος μεταξύ 1933 και 1938, κατά την οποία ο προκάτοχος της Οργάνωσης Τοτ, το γραφείο του Γενικού Επιθεωρητή των Γερμανικών Δρόμων (Generalinspektor für das deutsche Straßenwesen), ήταν κυρίως υπεύθυνος για την κατασκευή του γερμανικού δικτύου Autobahn. Η οργάνωση μπόρεσε να αντλήσει «στρατευμένη» (δηλαδή υποχρεωτική) εργασία από τη Γερμανία μέσω της Υπηρεσίας Εργασίας του Ράιχ (Reichsarbeitsdienst, RAD).
  2. Η περίοδος από το 1938 έως το 1942 μετά την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, όταν ιδρύθηκε και χρησιμοποιήθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο η Οργάνωση Τοτ. Η τεράστια αύξηση της ζήτησης για εργατικό δυναμικό που δημιουργήθηκε από τα διάφορα στρατιωτικά και παραστρατιωτικά σχέδια αντιμετωπίστηκε από μια σειρά επεκτάσεων των νόμων για την υποχρεωτική θητεία, που υποχρέωνε τελικά όλους τους Γερμανούς να καθορίσουν αυθαίρετα (δηλαδή ουσιαστικά απεριόριστη) υποχρεωτική εργασία για το κράτος: Zwangsarbeit. Από το 1938 έως το 1940, πάνω από 1,75 εκατομμύρια Γερμανοί επιστρατεύτηκαν στην εργατική υπηρεσία. Από το 1940–42, η Οργάνωση Τοτ άρχισε να βασίζεται στους Gastarbeitnehmer (φιλοξενούμενοι εργάτες), Militärinternierte (στρατιωτικοί κρατούμενοι), Zivilarbeiter (πολιτικοί εργαζόμενοι), Ostarbeiter (Ανατολικοί εργάτες) και Hilfswillige («εθελοντές») εργάτες αιχμαλώτους πολέμου.
  3. Η περίοδος από το 1942 μέχρι το τέλος του πολέμου, με περίπου 1,4 εκατομμύριο εργάτες στην υπηρεσία της Οργάνωσης Τοτ. Συνολικά, το 1% ήταν Γερμανοί που απορρίφθηκαν από τη στρατιωτική θητεία και το 1,5% ήταν κρατούμενοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. οι υπόλοιποι ήταν αιχμάλωτοι πολέμου και υποχρεωτικοί εργάτες από τις κατεχόμενες χώρες. Όλοι αντιμετωπίζονταν ουσιαστικά ως σκλάβοι και υπήρχαν στην πλήρη και αυθαίρετη υπηρεσία ενός αδίστακτου ολοκληρωτικού κράτους. Πολλοί δεν επέζησαν από το έργο ή τον πόλεμο.[18]

Εξόντωση μέσω της εργασίας

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: Εξόντωση μέσω εργασίας
 
Πύλη Arbeit Macht Frei («η δουλειά θα σε ελευθερώσει») στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζάξενχαουζεν
 
Καταναγκαστική εργασία σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Βρέμη, 1944

Εκατομμύρια Εβραίοι ήταν καταναγκαστικοί εργάτες σε γκέτο, πριν μεταφερθούν στα στρατόπεδα εξόντωσης. Οι Ναζί λειτουργούσαν επίσης στρατόπεδα συγκέντρωσης, μερικά από τα οποία παρείχαν δωρεάν καταναγκαστική εργασία για βιομηχανικές και άλλες δουλειές, ενώ άλλα υπήρχαν καθαρά για την εξόντωση των κρατουμένων τους. Για να παραπλανηθούν τα θύματα, στις εισόδους ορισμένων στρατοπέδων τοποθετήθηκε το ψέμα «η δουλειά φέρνει ελευθερία» («arbeit macht frei»), για να ενθαρρύνει την εσφαλμένη εντύπωση ότι η συνεργασία θα απελευθέρωσε. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα στρατοπέδου συγκέντρωσης εργασίας είναι το συγκρότημα στρατοπέδων εργασίας Μίτελμπαου-Ντόρα, που εξυπηρετούσε την παραγωγή του πυραύλου V-2. Η εξόντωση μέσω της εργασίας ήταν μια αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου της Ναζιστικής Γερμανίας που ρύθμιζε τους σκοπούς των περισσότερων στρατοπέδων εργασίας και συγκέντρωσης.[19][20] Ο κανόνας απαιτούσε οι τρόφιμοι των γερμανικών στρατοπέδων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου να αναγκάζονται να εργάζονται για τη γερμανική πολεμική βιομηχανία μόνο με βασικά εργαλεία και ελάχιστες μερίδες τροφίμων, μέχρι να εξαντληθούν πλήρως.[19][21]

Διαμάχη για τις αποζημιώσεις

Επεξεργασία

Για τη διευκόλυνση της οικονομίας μετά τον πόλεμο, ορισμένες κατηγορίες θυμάτων του ναζισμού αποκλείστηκαν από την αποζημίωση από τη γερμανική κυβέρνηση. Αυτές ήταν οι ομάδες με τη λιγότερη πολιτική πίεση που θα μπορούσε να τους είχε ασκηθεί και πολλοί καταναγκαστικοί εργάτες από την Ανατολική Ευρώπη εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία.[22] Υπήρξε μικρή πρωτοβουλία από την πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης ή επιχείρησης για την αποζημίωση των καταναγκαστικών εργατών από την περίοδο του πολέμου.[6]

Μέχρι σήμερα, υπάρχουν επιχειρήματα ότι μια τέτοια διευθέτηση δεν έχει πραγματοποιηθεί ποτέ πλήρως και ότι η μεταπολεμική ανάπτυξη της Γερμανίας έχει βοηθηθεί σε μεγάλο βαθμό, ενώ η ανάπτυξη των χωρών των θυμάτων έχει σταματήσει.[6]

Ένα εξέχον παράδειγμα μιας ομάδας που δεν έλαβε σχεδόν καμία αποζημίωση για το χρόνο της καταναγκαστικής εργασίας στη Ναζιστική Γερμανία είναι οι Πολωνοί καταναγκαστικοί εργάτες. Σύμφωνα με τη Συμφωνία του Πότσνταμ του 1945, οι Πολωνοί επρόκειτο να λάβουν αποζημιώσεις όχι από την ίδια τη Γερμανία, αλλά από το μερίδιο της Σοβιετικής Ένωσης από αυτές τις αποζημιώσεις. Λόγω της σοβιετικής πίεσης στην πολωνική κομμουνιστική κυβέρνηση, οι Πολωνοί συμφώνησαν σε ένα σύστημα αποπληρωμής που de facto σήμαινε ότι λίγα πολωνικά θύματα λάμβαναν οποιουδήποτε είδους επαρκή αποζημίωση (συγκρίσιμη με τα θύματα στη Δυτική Ευρώπη ή την ίδια τη Σοβιετική Ένωση). Το μεγαλύτερο μέρος του πολωνικού μεριδίου των αποζημιώσεων «δόθηκε» στην Πολωνία από τη Σοβιετική Ένωση στο πλαίσιο του Κομεκόν, το οποίο όχι μόνο ήταν εξαιρετικά αναποτελεσματικό, αλλά ωφέλησε τη Σοβιετική Ένωση πολύ περισσότερο από την Πολωνία. Κάτω από περαιτέρω σοβιετική πίεση (που σχετίζεται με τη Συμφωνία του Λονδίνου για τα γερμανικά εξωτερικά χρέη), το 1953 η Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας παραιτήθηκε από το δικαίωμά της σε περαιτέρω αξιώσεις αποζημιώσεων από τα κράτη διάδοχα της ναζιστικής Γερμανίας. Μόνο μετά την πτώση του κομμουνισμού στην Πολωνία το 1989/1990, η πολωνική κυβέρνηση προσπάθησε να επαναδιαπραγματευτεί το ζήτημα των αποζημιώσεων, αλλά βρήκε λίγη υποστήριξη σε αυτό από τη γερμανική πλευρά και καμία από τη σοβιετική (αργότερα, ρωσική) πλευρά.[22]

Ο συνολικός αριθμός των καταναγκαστικών εργατών υπό τη ναζιστική κυριαρχία που ήταν ακόμη εν ζωή τον Αύγουστο του 1999 ήταν 2,3 εκατομμύρια.[6] Το Γερμανικό Πρόγραμμα Αποζημίωσης Καταναγκαστικής Εργασίας ιδρύθηκε το 2000. Είναι ένα ταμείο καταναγκαστικής εργασίας που πλήρωσε περισσότερα από 4,37 δισ. ευρώ σε περίπου 1,7 εκατομμύριο θύματα που ζούσαν τότε σε όλο τον κόσμο (εφάπαξ πληρωμές μεταξύ 2.500 και 7.500 ευρώ).[23] Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε το 2007 ότι «πολλοί πρώην καταναγκαστικοί εργάτες έλαβαν επιτέλους την υποσχεθείσα ανθρωπιστική βοήθεια». Παραδέχτηκε επίσης ότι πριν από τη σύσταση του ταμείου τίποτα δεν είχε πάει απευθείας στους καταναγκαστικούς εργάτες.[23] Ο Γερμανός πρόεδρος Χορστ Κέλερ δήλωσε:

Ήταν μια πρωτοβουλία που χρειαζόταν επειγόντως στο ταξίδι προς την ειρήνη και τη συμφιλίωση... Τουλάχιστον, με αυτές τις συμβολικές πληρωμές, η ταλαιπωρία των θυμάτων έχει αναγνωριστεί δημόσια μετά από δεκαετίες λήθης.[23]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ Herbert, Ulrich (1997). Hitler's Foreign Workers: Enforced Foreign Labour in Germany Under the Third Reich. Cambridge University Press. ISBN 0-521-47000-5. 
  2. ↑ Czesław Łuczak (1979). Polityka ludnościowa i ekonomiczna hitlerowskich Niemiec w okupowanej Polsce. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie. σελ. 136. ISBN 832100010X. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2013. Also in: http://www.polishresistance-ak.org/30%20Artykul.htm [Eksploatacja ekonomiczna ziem polskich] (Economic exploitation of Poland's territory) by Dr. Andrzej Chmielarz, Polish Resistance in WW2, Eseje-Artykuły. 
  3. ↑ Panayi, Panikos (2005). «Exploitation, Criminality, Resistance. The Everyday Life of Foreign Workers and Prisoners of War in the German Town of Osnabrck, 1939-49». Journal of Contemporary History 40 (3): 483–502. doi:10.1177/0022009405054568. https://www.jstor.org/stable/30036339. 
  4. ↑ Johannes-Dieter Steinert. Kleine Ostarbeiter: Child Forced Labor in Nazi Germany and German Occupied Eastern Europe. https://www.researchgate.net/publication/267884530. «...apart from Jewish forced labourers – workers from Belarus, Ukraine and Russia had to endure the worst working and living conditions. Moreover, German occupation policies in the Soviet Union were far more brutal than in any other country, and German deportation practices the most inhuman.». 
  5. ↑ «The Holocaust in Belarus». Facing History and Ourselves. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2020. The non-Jewish population was subjected to Nazi terror, too. Hundreds of thousands were deported to Germany as slave laborers, thousands of villages and towns were burned or destroyed, and millions were starved to death as the Germans plundered the entire region. Timothy Snyder estimates that “half of the population of Soviet Belarus was either killed or forcibly displaced during World War II: nothing of the kind can be said of any other European country.” 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα BeyerSchneider.
  7. ↑ William I. Hitchcock, The Bitter Road to Freedom: The Human Cost of Allied Victory in World War II Europe (2008), pp 250–56
  8. ↑ Diemut Majer (2003). "Non-Germans" Under the Third Reich: The Nazi Judicial and Administrative System in Germany and Occupied Eastern Europe with Special Regard to Occupied Poland, 1939–1945. JHU Press. ISBN 978-0-8018-6493-3. 
  9. ↑ Gellately, Robert (2002). Backing Hitler: Consent And Coercion In Nazi Germany. Oxford: Oxford University Press. σελ. 127. ISBN 0192802917. 
  10. ↑ Majer, 2003, p. 303
  11. ↑ Marc Buggeln (2014). Slave Labor in Nazi Concentration Camps. OUP Oxford. σελ. 335. ISBN 978-0191017643. 
  12. ↑ Marek, Michael (27 Οκτωβρίου 2005). «Final Compensation Pending for Former Nazi Forced Labourers». Deutsche Welle. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2008.  See also: «Forced Labour at Ford Werke AG during the Second World War». The Summer of Truth Website. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2008. 
  13. ↑ «Comprehensive List Of German Companies That Used Slave Or Forced Labour During World War II Released». Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή. 7 Δεκεμβρίου 1999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2008.  See also: Roger Cohen (17 Φεβρουαρίου 1999). «German Companies Adopt Fund For Slave Labourers Under Nazis». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2008.  «German Firms That Used Slave or Forced Labour During the Nazi Era». Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή. 27 Ιανουαρίου 2000. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2008. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Ulrich Herbert (16 Μαρτίου 1999). «The Army of Millions of the Modern Slave State: Deported, used, forgotten: Who were the forced workers of the Third Reich, and what fate awaited them?». Frankfurter Allgemeine Zeitung. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2013. 
  15. ↑ Allen, Michael Thad (2002). The Business of Genocide. The University of North Carolina Press. σελίδες 1. ISBN 9780807826775.  See also: Herbert, Ulrich. «Forced Labourers in the "Third Reich"». International Labour and Working-Class History. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2008. 
  16. ↑ Shirer, William ((1960) The Rise and Fall of the Third Reich. New York: Simon and Schuster. p.782.
  17. ↑ Christian Streit: Keine Kameraden: Die Wehrmacht und die Sowjetischen Kriegsgefangenen, 1941–1945, Bonn: Dietz (3. Aufl., 1. Aufl. 1978), (ISBN 3-8012-5016-4) – "Between 22 June 1941 and the end of the war, roughly 5.7 million members of the Red Army fell into German hands. In January 1945, 930,000 were still in German camps. A million at most had been released, most of whom were so-called "volunteer" (Hilfswillige) for (often compulsory) auxiliary service in the Wehrmacht. Another 500,000, as estimated by the Army High Command, had either fled or been liberated. The remaining 3,300,000 (57.5 percent of the total) had perished."
  18. ↑ 18,0 18,1 HBC (25 Σεπτεμβρίου 2009). «Organization Todt». World War II: German Military Organizations. HBC Historical Clothing. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2014. Sources: 1. Gruner, Wolf. Jewish Forced Labor Under the Nazis. Economic Needs and Racial Aims, 1938–1944 (New York: Cambridge University Press, 2006), published in association with the United States Holocaust Memorial Museum. 2. U.S. War Department, "The Todt Organization and Affiliated Services" Tactical and Technical Trends No. 30 (July 29, 1943). 
  19. ↑ 19,0 19,1 Stanisław Dobosiewicz (1977). Mauthausen/Gusen; obóz zagłady (Mauthausen/Gusen; the Camp of Doom) (στα Πολωνικά). Warsaw: Ministry of National Defense Press. σελ. 449. ISBN 83-11-06368-0. 
  20. ↑ Wolfgang Sofsky (1999). The Order of Terror: The Concentration Camp. Princeton: Princeton University Press. σελ. 352. ISBN 0-691-00685-7. 
  21. ↑ Władysław Gębik (1972). Z diabłami na ty (Calling the Devils by their Names) (στα Πολωνικά). Gdańsk: Wydawnictwo Morskie. σελ. 332.  See also: Günter Bischof· Anton Pelinka (1996). Austrian Historical Memory and National Identity. Transaction Publishers. σελίδες 185–190. ISBN 1-56000-902-0.  and Cornelia Schmitz-Berning (1998). «Vernichtung durch Arbeit». Vokabular des Nationalsozialismus (Vocabulary of the National Socialism) (στα Γερμανικά). Walter de Gruyter. σελίδες 634. ISBN 3-11-013379-2. 
  22. ↑ 22,0 22,1 Jeanne Dingell. «The Question of the Polish Forced Labourer during and in the Aftermath of World War II: The Example of the Warthegau Forced Labourers». remember.org. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2008. 
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Erik Kirschbaum (12 Ιουνίου 2007). «Germany ends war chapter with "slave fund" closure». Reuters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2008. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Καταναγκαστική_εργασία_υπό_τη_γερμανική_κυριαρχία_κατά_το_Β΄_Παγκόσμιο_Πόλεμο&oldid=10733266"