Ιωάννης Ε΄ του Αρμανιάκ
Ο Ιωάννης Ε', γαλλ.: Jean V, comte d'Armagnac, (1420 – 6 Μαρτίου 1473) από τον Οίκο του Αρμανιάκ, ήταν ο προτελευταίος κόμης του Aρμανιάκ του παλαιότερου κλάδου. Ήταν γιος του Ιωάννη Δ' του Αρμανιάκ και της Ισαβέλλας των Εβρέ, κόρης του Καρόλου Γ΄ της Ναβάρρας.
| Ιωάννης Ε΄ του Αρμανιάκ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Jean V d'Armagnac (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 1420[1][2] |
| Θάνατος | 6 Μαρτίου 1473 Λεκτούρ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | φεουδάρχης |
| Ποινική κατάσταση | |
| Κατηγορίες εγκλήματος | Αιμομιξία |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Joan of Foix, Countess of Armagnac[1] |
| Σύντροφος | Ισαβέλλα του Αρμανιάκ |
| Τέκνα | Rose bâtarde d'Armagnac[3] |
| Γονείς | Ιωάννης Δ΄ του Αρμανιάκ[1] και Ισαβέλλα της Ναβάρρας[1] |
| Αδέλφια | Κάρολος Α΄ του Αρμανιάκ Ελεονώρα του Αρμανιάκ Bonne of Armagnac Ισαβέλλα του Αρμανιάκ Μαρία του Αρμανιάκ |
| Οικογένεια | Οίκος του Αρμανιάκ |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΈχοντας τον τίτλο του υποκόμη του Λομάν (Lomagne) όσο ζούσε ο πατέρας του, ο Ιωάννης τον διαδέχθηκε ως κόμης του Aρμανιάκ όταν εκείνος απεβίωσε (5 Νοεμβρίου 1450). Αμέσως μετά, ξεκίνησε μία σχέση με την αδελφή του Iσαβέλλα, κυρία των Τεσσάρων Κοιλάδων (Dame des Quatre-Vallées), δέκα χρόνια νεότερή του, την οποία ο χρονικογράφος Mατιέ ντ'Εσκουσύ θεωρούσε μία από τις μεγάλες καλλονές της Γαλλίας, και της οποίας ο αρραβώνας με τον Ερρίκο ΣΤ' της Αγγλίας ήταν υπό εξέταση. Όταν κυκλοφόρησε η είδηση ότι δύο αγόρια (ο Ζαν και ο Αντουάν) είχαν γεννηθεί στο κάστρο του Λεκτούρ, το ζευγάρι υποσχέθηκε να αναμορφώσει την αιμομικτική συμπεριφορά του. Αλλά μέσα σε λίγους μήνες, ο Ιωάννης εόρτασε την ένωση μεταξύ των δύο, ισχυριζόμενος ότι έλαβε παπική άδεια από τον πάπα Κάλλιστο Γ', λίγο μετά τη γέννηση του τρίτου παιδιού τους, μίας κόρης που ονομάζεται Ρόζη (ή Μασκαρόζη).
Ακολούθησαν και άλλες σοβαρές παραβιάσεις: ο Ιωάννης αρνήθηκε να τοποθετήσει έναν επίσκοπο του Άουχ που είχε επιλεγεί από τον βασιλιά και τον αποδεχόταν ο πάπας, εγκαθιστώντας έναν νόθο ετεροθαλή αδελφό του στην έδρα. Τα γεγονότα κορυφώθηκαν τον Μάιο του 1455. Οι αρχές ειδοποιήθηκαν και εκδόθηκε μία σύντομη δήλωση για τη σύλληψη του Ιωάννη, όταν μία έρευνα αποκάλυψε ότι είχε αποσπάσει μία πλαστή απαλλαγή από τον Aντώνιο του Αλέ, επίσκοπο του Καμπραί, έναν αξιωματούχο στην Αυλή της Ρώμης. Δικάστηκε ερήμην το 1460 ενώπιον ενός κοινοβουλίου του Καρόλου Ζ', καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία (lese-majeste), εξέγερση και αιμομιξία. [4] Στάλθηκαν δυνάμεις για να τον συλλάβουν, αλλά γλίτωσε την τιμωρία διαφεύγοντας στα εξαδέλφια του στην Αραγονία. Αν και υποστήριξε την υπόθεσή του στη Ρώμη, το ζευγάρι χωρίστηκε και οι γιοι κηρύχθηκαν νόθοι, έτσι αποκλείστηκαν από τη διαδοχή.
Μέσα σε λίγα χρόνια, ένας νέος βασιλιάς της Γαλλίας, ο Λουδοβίκος ΙΔ', επανέφερε τον Ιωάννη στις επικράτειές του, όπου ο Ιωάννης ανέτρεψε βιαστικά τις πράξεις του πατέρα του και αθέτησε την πίστη του με τις υποσχέσεις του. Προδίδοντας τον Λουδοβίκο ΙΔ΄, ο Αρμανιάκ ήταν μέρος της ομάδας (league) που αυτοαποκαλούνταν δημόσιο καλό και απείλησε το Παρίσι ως επικεφαλής 6.000 έφιππων ανδρών. Το 1469, ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ απάντησε, με το πρόσχημα ότι ο Ιωάννης είχε πρέσβεις από την Αγγλία, και έστειλε στρατό υπό τον Aντουάν ντε Σαμπάν για να τον εξοντώσει. Ο Ιωάννης διέφυγε στην Ισπανία, για να εμφανιστεί ξανά το 1471 με την ακολουθία του επαναστάτη αδελφού του βασιλιά, του δούκα του Γκυγιέν. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ είχε τον Ιωάννη πολιορκημένο στο φρούριο του Λεκτούρ. Ο Ιωάννης άνοιξε τις πύλες της πόλης στις 5 Μαρτίου 1473, αλλά απεβίωσε την επόμενη μέρα, μαχαιρωμένος από άνδρες στα όπλα. [5]
Στο Λεκτούρ στις 19 Αυγούστου 1469, ο Ιωάννης νυμφεύτηκε την Ιωάννα (μετά το 1454 - Πω, μετά τη 10η Φεβρουαρίου 1476), κόρη του κόμη Γκαστόν Δ' του Φουά και της Ελεονώρας των Τραστάμαρα, μετέπειτα βασίλισσας της Ναβάρρας. Έγκυος τη στιγμή τού τέλους τού συζύγου της, η Ιωάννα μεταφέρθηκε στο κάστρο του Μπυζέ-συρ-Ταρν και έζησε ακόμη αρκετά χρόνια, [6] σε αντίθεση με την πρόταση του περ Ανσέμ ότι την ανάγκασαν να πιει ένα φίλτρο (un breuvage), το οποίο την έκανε να γεννήσει ένα νεκρό παιδί περί τον Απρίλιο του 1473, για να μπορέσει να τελειώσει η "γενιά του κόμη" (il ne restât aucun de la race du comte). [7]
Ο τίτλος του κόμη του Αρμανιάκ πέρασε, πρώτα άκαρπα στον μικρότερο αδελφό του Κάρολο και το 1497 στον εξάδελφό του τού πλάγιου κλάδου των Αρμανιάκ-Νεμούρ.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΗ ένωσή του με την αδελφή του Iσαβέλλα του Αρμανιάκ (1430 - Κάστελναου, 4 Αυγούστου 1476), απέφερε τρία παιδιά:
- Ζαν (απεβ. 1516), κύριος του Καμπουλάς, νυμφεύτηκε το 1507 με την Ιωάννα του Λα Τουρ. Άτεκνος.
- Aντουάν (απεβ. π. 1516), αποκαλούμενος ο "νόθος του Αρμανιάκ" (bâtard d'Armagnac). Άγαμος.
- Ρόζη (ή Mασκαρόζη) (απεβ. 1526), παντρεύτηκε το 1498 με τον Γκασπάρ Β΄ του Βιλεμούρ, κύριο του Μονμπρύν. [8] Είχε απογόνους.
Εισαγωγικά
ΕπεξεργασίαΈνας σύγχρονος χρονικογράφος τον περιέγραψε:
- «Φωτιά έτρεχε στις φλέβες του. Ήταν τόσο βίαιος στις επιθυμίες του, όσο και αυτοκρατορικός στις πράξεις του. Η σωματική του όψη δεν ήταν σαγηνευτική: ήταν κοντός και εύσωμος στο ανάστημα, και με κοιλιά, αλλά προικισμένος με μεγάλη σωματική δύναμη. Ο λαιμός του ήταν κοντός. Είχε ένα πρόσωπο γεμάτο ακμή, με στραβά μάτια, στεφανωμένο από ένα σύνολο κόκκινων μαλλιών».
Βιβλιογραφικές αναφορές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Charles Cawley: «Medieval Lands». (Αγγλικά) Charles Cawley, "Medieval Lands", 2006-2020. σελ. http://fmg.ac/Projects/MedLands/GASCONY.htm.
- ↑ 2,0 2,1 (Γαλλικά) Encyclopædia Universalis. Encyclopædia Britannica Inc.. 1968. jean-v-armagnac. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Richard Vaughan, Charles the Bold: The Last Valois Duke of Burgundy, (The Boydell Press, 1973), 45.
- ↑ Charles Samaran, La maison d’Armagnac au XVe siècle et les dernières luttes de la féodalité dans le Midi de la France, Paris, Alphonse Picard et fils, 1907, pp.193-194.
- ↑ Charles Samaran, La maison d’Armagnac au XVe siècle et les dernières luttes de la féodalité dans le Midi de la France, Paris, Alphonse Picard et fils, 1907, pp.221-222.
- ↑ Père Anselme, Tome III, p. 424, citing "archives de Rodez".
- ↑ le chateau de montbrun-bocage
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία- "Un vrai feuilleton" ντοκιμαντέρ ιστορίας του Jean d'Aramagnac (στα γαλλικά)