Εκλογές στην Ιταλία
Στην Ιταλία εκλογές γίνονται για το κοινοβούλιο. Το Κοινοβούλιο είναι διθάλαμο και αποτελείται από την Βουλή των Αντιπροσώπων (Camera dei Deputati) με 630 μέλη και τη Γερουσία της Δημοκρατίας (Senato della Repubblica) με 315 εκλεγμένα μέλη συν μερικούς ισόβιους γερουσιαστές. Ο Πρόεδρος της Ιταλίας εκλέγεται για θητεία 7 ετών από το Κοινοβούλιο. Ιστορικά η χώρα είχε πολλά πολιτικά κόμματα.
Προεδρικές εκλογές
ΕπεξεργασίαΠρόσφατη (2022)
Επεξεργασία2013
ΕπεξεργασίαΗ προεδρική εκλογή του 2013 διεξήχθη στο διάστημα 18-20 Απριλίου. Ο Πρόεδρος εξελέγη από το Κοινοβούλιο. Στους 3 πρώτους γύρους η απαιτούμενη πλειοψηφία ήταν 672 ψήφοι. Οι επόμενες ψηφοφορίες απαιτούσαν μια απλή πλειοψηφία εκλεκτόρων, στην περίπτωση εκείνη τις 504 ψήφους, Πρόεδρος επανεξελέγη άνετα ο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, έχοντας την υποστήριξη του κεντροαριστερού ηγέτη Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι, του πρώην πρωθυπουργού και ηγέτη της Κεντροδεξιάς, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και του κεντρώου υπηρεσιακού πρωθυπουργού Μάριο Μόντι.[1]
| Υποψήφιος | Πρώτος γύρος | Δεύτερος γύρος | Τρίτος γύρος | Τέταρτος γύρος | Πέμπτος γύρος | Έκτος γύρος |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Φράνκο Μαρίνι | 521 | 15 | 6 | 3 | 2 | – |
| Στέφανο Ροντότα | 240 | 230 | 250 | 213 | 210 | 217 |
| Σέρτζιο Τσαμπαρίνο | 41 | 90 | 4 | – | – | – |
| Ρομάνο Πρόντι | 14 | 13 | 22 | 395 | – | 2 |
| Έμα Μπονίνο | 13 | 10 | 4 | – | 9 | – |
| Μάσιμο Ντ' Αλέμα | 12 | 38 | 34 | 15 | 2 | 4 |
| Τζόρτζιο Ναπολιτάνο | 10 | 4 | 12 | 2 | 20 | 738 |
| Άννα Φινοκιάρο | 7 | 4 | – | – | – | – |
| Άννα Μαρία Καντσελιέρι | 2 | – | 9 | 78 | 3 | – |
| Μάριο Μόντι | 2 | – | – | – | – | – |
| Αλεσάντρα Μουσολίνι | – | 15 | 5 | – | – | – |
| Σέρτζιο ντε Κάπριο | – | 9 | 7 | – | – | 8 |
| Κόζιμο Σιμπίλια | – | 7 | – | – | – | – |
| Ρόζι Μπίντι | – | 6 | – | – | – | – |
| Πάολα Σεβερίνο | – | 5 | – | – | – | – |
| Σίλβιο Μπερλουσκόνι | – | 4 | – | – | – | – |
| Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι | – | 4 | – | – | – | – |
| Ρικάρντο Αντόνιο Μέρλο | – | 3 | 4 | – | – | – |
| Πιερλουίτζι Καστανιέτι | – | 2 | 2 | – | – | – |
| Μικέλε Κουκούτσα | – | 2 | – | – | – | – |
| Αρνάλντο Φορλάνι | – | 2 | – | – | – | – |
| Πιέτρο Γκράσο | – | 2 | – | – | – | – |
| Μαρία Γκράτσια Μανισκάλκο | – | 2 | – | – | – | – |
| Αντόνιο Παλμιέρι | – | 2 | 5 | – | – | – |
| Κλαούντιο Σαμπέλι Φιορέτι | – | 2 | 8 | – | – | – |
| Ντανιέλα Σανταντσέ | – | 2 | – | – | – | – |
| Σάντο Βερσάτσε | – | 2 | – | – | – | – |
| Ιλάρια Μπορλέτι Μπουιτόνι | – | – | 3 | – | – | – |
| Τζιανρομπέρτο Καζαλέτζιο | – | – | 3 | – | – | – |
| Φαμπρίτσιο Τσικίτο | – | – | 3 | – | – | – |
| Γκεράρντο Κολόμπο | – | – | 3 | – | – | – |
| Ερμάνο Λέο | – | – | 3 | – | – | – |
| Ρομπέρτο ντι Τζοβάν Πάολο | – | – | 2 | – | – | – |
| Αντόνιο Μαρτίνο | – | – | 2 | – | – | – |
| Νικολό Πολάρι | – | – | 2 | – | – | – |
| Ροζάριο Μοντελεόνε | – | – | – | – | 15 | – |
| Κλαούντιο Ζιν | – | – | – | – | 4 | – |
| Λοιποί | 18 | 41 | 44 | 7 | 14 | 6 |
| Λευκά | 104 | 418 | 465 | 15 | 445 | 10 |
| Άκυρα | 15 | 14 | 47 | 4 | 17 | 12 |
| Αποχές | 8 | 59 | 58 | 275 | 266 | 10 |
| Σύνολο | 1.007 | 1.007 | 1.007 | 1.007 | 1.007 | 1.007 |
| Πηγή: Κοινοβούλιο της Ιταλίας | ||||||
2015
ΕπεξεργασίαΜετά την παραίτηση του Τζόρτζιο Ναπολιτάνο από την Προεδρία της Ιταλικής Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος Ματέο Ρέντσι υποστήριξε την υποψηφιότητα του Σέρτζιο Ματαρέλα για τη θέση του νέου Προέδρου της Ιταλίας. Ο Ματαρέλα ανεδείχθη νικητής κατά την τέταρτη ψηφοφορία της 31ης Ιανουαρίου 2015 λαμβάνοντας 665 ψήφους επί συνόλου 1.009.[2] Ανέλαβε επίσημα καθήκοντα στις 3 Φεβρουαρίου 2015.
Γενικές εκλογές
Επεξεργασία2018
Επεξεργασία2001
ΕπεξεργασίαΓενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 13 Μαΐου 2001.Ο ηγέτης του δεξιού κόμματος Οίκος των Ελευθεριών Σίλβιο Μπερλουσκόνι κέρδισε τις εκλογές, νικώντας τον Φραντσέσκο Ρουτέλλι, πρώην δήμαρχο της Ρώμης, και παρθενικό υποψήφιο του αριστερού συνασπισμού της Ελιάς, και επέστρεψε στην εξουσία μετά την πρώτη του νίκη, το 1994.[3]
2008
ΕπεξεργασίαΣτις 13 και 14 Απριλίου 2008, διεξήχθησαν στην Ιταλία πρόωρες εθνικές εκλογές για τη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, καθώς επίσης και τοπικές εκλογές στις περιφέρειες του Φρίουλι-Βενετία Τζούλια και στη Σικελία. Οι εκλογές προκηρύχθηκαν στις 6 Φεβρουαρίου 2008, μετά τη διάλυση της Βουλής, έπειτα από την πτώση της κυβέρνησης του Ρομάνο Πρόντι τον Ιανουάριο του 2008, λόγω απώλειας εμπιστοσύνης στο σώμα της Γερουσίας και της αποτυχημένης προσπάθειας του Προέδρου της Δημοκρατίας Φράνκο Μαρίνι να σχηματιστεί προσωρινή κυβέρνηση με στόχο την ψήφιση εκλογικού νόμου. Σύμφωνα με τον ιταλικό νόμο, οι εκλογές πρέπει να διεξαχθούν μέσα σε 70 μέρες από τη διάλυση της Βουλής. Ορίστηκαν για τις 13 και 14 Απριλίου και ανέδειξαν την 63η κυβέρνηση της Ιταλίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα αποτελέσματα των εκλογών ανέδειξαν νικητή τον πρώην πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι του κόμματος του Λαού της Ελευθερίας έναντι του πρώην Δημάρχου της Ρώμης Βάλτερ Βελτρόνι του Δημοκρατικού Κόμματος.
2013
ΕπεξεργασίαΟι πρόωρες Ιταλικές γενικές εκλογές προκηρύχθηκαν για τις 24-25 Φεβρουαρίου 2013 και αφορούσαν την εκλογή 630 νέων μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων και 315 εκλόγιμων μελών της Γερουσία της Δημοκρατίας, των δύο σωμάτων του ιταλικού κοινοβουλίου.
Ευρωεκλογές
Επεξεργασία2009
ΕπεξεργασίαΠιο πρόσφατα, ευρωεκλογές έγιναν το 2014 και το 2019.
Δημοψηφίσματα
Επεξεργασία2009
ΕπεξεργασίαΣτις 21-22 Ιουνίου του 2009 διεξήχθησαν τρία δημοψηφίσματα για αλλαγή του εκλογικού νόμου. Εξαιτίας χαμηλής συμμετοχής, η οποία ήταν της τάξης του 23,31% 22,31% και 23,84%, τα δημοψηφίσματα δεν επικυρώθηκαν, καθώς δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν το ελάχιστο απαιτούμενο ποσοστό προσέλευσης (50%).[4]
Τα τρία ερωτήματα αφορούσαν το να δοθεί η πλειοψηφία στον κατάλογο με τις περισσότερες ψήφους στη Βουλή των Αντιπροσώπων, στη Γερουσία και σε αντίθεση με τον συνασπισμό με τις περισσότερες ψήφους (σημερινός εκλογικός νόμος), όπως επίσης και για την αποτροπή των πολιτικών να κατέρχονται ως υποψήφιοι σε πολλές εκλογικές περιφέρειες την ίδια στιγμή.[5]
Για το πρώτο ερώτημα, το 77,64% τάχθηκε υπέρ και το 22,36% κατά.[6] Στο δεύτερο ερώτημα το 77,69% ψήφισαν υπέρ έναντι 22,31% κατά[7] και το τρίτο ερώτημα υπερψηφίστηκε από το 87% των ψηφισάντων, έναντι 13%, οι οποίοι ψήφισαν κατά.[8]
2011
ΕπεξεργασίαΟ Σίλβιο Μπερλουσκόνι ηττήθηκε στο δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 12 και στις 13 Ιουνίου 2011, με 4 ερωτήματα. Ειδικότερα, οι πολίτες ρωτήθηκαν για την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης (2 ερωτήματα), την επιστροφή στην πυρηνική ενέργεια, η οποία είχε απαγορευτεί σε προηγούμενο δημοψήφισμα (1987) και τις ποινικές διαδικασίες, ειδικότερα για την εξαίρεση του πρωθυπουργού και των υπουργών από διώξεις. Ο πρώτος στόχος αυτών που έκαναν εκστρατεία για θετική ψήφο ήταν να εξασφαλιστεί το 50% + 1 του εκλογικού σώματος. [9]
Η προσέλευση ήταν υψηλή: στις 12 Ιουνίου 2011, η συμμετοχή είχε φθάσει το 11,64% κατά το μεσημέρι,[10] και το 30,32% στις 7 το απόγευμα.[11]
Η συμμετοχή διαμορφώθηκε τελικά στο 56,9%, με καθαρή πλειοψηφία της τάξης του 94,6% ως 96,1% υπέρ όλων των ερωτημάτων.[12]
Δημοψήφισμα Απριλίου 2016
ΕπεξεργασίαΤο δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 17 Απριλίου 2016 αφορούσε την συνέχιση (σε απόσταση 12 μιλίων από την ακτή) ή μη της εξόρυξης πετρελαίου από τις εταιρείες, μέχρι την εξάντληση των κοιτασμάτων.[13] Παρότι το 86% υπερψήφισαν την απόσυρση του νόμου, η χαμηλή συμμετοχή (31%) είχε ως αποτέλεσμα να ακυρωθεί το αποτέλεσμα.[14]
Ήταν το πρώτο δημοψήφισμα που ζητήθηκε από τουλάχιστον πέντε περιφερειακά συμβούλια στην ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας. Όλα τα 66 προηγούμενα ερωτήματα τέθηκαν σε δημοψηφίσματα από το 1974 έπειτα από τη συλλογή υπογραφών.
Ο πρόεδρος Τζόρτζιο Ναπολιτάνο και ο πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι είχαν καλέσει τους Ιταλούς να μην ψηφίσουν στο δημοψήφισμα.[15]
Δημοψήφισμα Δεκεμβρίου 2016
ΕπεξεργασίαΣε δημοψήφισμα για αλλαγές στο σύνταγμα που έγινε στις 4 Δεκεμβρίου 2016 οι ψηφοφόροι καταψήφισαν σε ποσοστό 59,1% τον νέο συνταγματικό νόμο που προέβλεπε τις αλλαγές στη σύνθεση και στις εξουσίες του κοινοβουλίου, όπως και τον διαχωρισμό των εξουσιών Κράτους - περιφερειών - διοικητικών οντοτήτων.[16] [17] Μετά την καταψήφιση, ο πρωθυπουργός Ρέντσι παραιτήθηκε και στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από τον Πάολο Τζεντιλόνι.
2020
Επεξεργασία2022
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Cinelli, Francesca (2013-04-21). «Italy President Napolitano Re-Elected in Bid to Resolve Crisis». Bloomberg. http://www.bloomberg.com/news/2013-04-20/italy-s-napolitano-accepts-appeal-agrees-to-seek-second-term.html. Ανακτήθηκε στις 2013-04-21.
- ↑ «Italy's Lawmakers Elect Sergio Mattarella as President».
- ↑ «La vittoria di Berlusconi maggioranza al Polo». Repubblica.
- ↑ «Ιταλικό Υπουργείο Εσωτερικών». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ «Cosa prevedono i 3 quesiti referendari» (στα Ιταλικά). Il Sole 24 Ore. 11 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2009.
- ↑ «Referendum del 21–22 giugno 2009 — Quesito 1» (στα Ιταλικά). Ιταλικό Υπουργείο Εσωτερικών. 22 Ιουνίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2009. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2009.
- ↑ «Referendum del 21–22 giugno 2009 — Quesito 2» (στα Ιταλικά). Ιταλικό Υπουργείο Εσωτερικών. 22 Ιουνίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2009. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2009.
- ↑ «Referendum del 21–22 giugno 2009 — Quesito 3» (στα Ιταλικά). Υπουργείο Εσωτερικών της Ιταλίας. 22 Ιουνίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2009. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2009.
- ↑ «Italy elections: Berlusconi losing grasp on power». San Francisco Chronicle. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2011.
- ↑ http://www.salernonotizie.it/notizia.asp?ID=17052
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ «Referendum popolare 12-13 giugno 2011». Repubblica. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2019.
- ↑ «Cabinet sets drilling referendum Apr 17». ANSA. 11 Φεβρουαρίου 2016.
- ↑ «Boost for Renzi as oil drilling poll fails». Financial Times. 17 Απριλίου 2016.
- ↑ «Άκυρο λόγω συμμετοχής το δημοψήφισμα στην Ιταλία». Αθήνα 9.84. 18 Απριλίου 2016.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Italiani al voto per il referendum costituzionale». Υπουργείο Εσωτερικών της Ιταλίας. 18 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ «Scheda / La nuova Costituzione e il nuovo Senato (versione solo testo)». 12 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2016.
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με την Πολιτική επιστήμη ή την Πολιτική χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |