Ειδωλόθυτα

Ειδωλόθυτο (εἰδωλόθυτον), σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό, ονομάζεται το κρέας που προσφέρθηκε ως θυσία σε ένα είδωλο. Οι παγανιστές χρησιμοποιούσαν αντίστοιχα τον όρο ἱερόθυτον.

Κατά τους Βιβλικούς χρόνους, ο όρος αναφερόταν στο κρέας της θυσίας που προσφερόταν στους παγανιστικούς ναούς, ένα μέρος του οποίου καιγόταν στο θυσιαστήριο, ένα άλλο μέρος τρωγόταν ως ιερό γεύμα στον ναό και το υπόλοιπο μέρος το οποίο πουλιόταν στην αγορά για κατ' ιδίαν κατανάλωση.

Για τους Ιουδαίους, τέτοιου είδους κρέας θεωρούνταν τελετουργικά ακάθαρτο και κατά συνέπεια απαγορευμένο. Για τους Χριστιανούς, η αναγκαιότητα να απέχουν από τα ειδωλόθυτα επιβεβαιώθηκε με απόφαση των αποστόλων και πρεσβυτέρων της Ιερουσαλήμ τον 1ο αιώνα Κ.Χ., ως εξής: «Να απέχετε από τα κρέατα που έχουν προσφερθή εις τα είδωλα, από το αίμα, από ό,τι έχει στραγγαλισθή και από την πορνείαν». Ένα μεταγενέστερο χριστιανικό σύγγραμμα, η Διδαχή των Αποστόλων, αναφέρει: «Ἀπὸ δὲ τοῦ εἰδωλοθύτου λίαν πρόσεχε· λατρεία γάρ ἐστιν θεῶν νεκρῶν». Επίσης, ο Β' κανόνας της Εν Γάγγρα Τοπικής Συνόδου επαναλαμβάνει την ανάγκη το κρέας προς βρώση να είναι «χωρὶς αἵματος, καὶ εἰδωλοθύτου, καὶ πνικτού».

Μεταξύ των δοκιμασιών που υφίσταντο οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων με σκοπό την αποκήρυξη της πίστης τους ήταν η βρώση ειδωλοθύτων. Η άρνησή τους να συμβιβασθούν σήμαινε μαρτυρικό θάνατο.

Βιβλιογραφία

• A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, W. Arndt & F.W. Gingrich, 1963, Cambridge University Press.
• Ενόραση στις Γραφές, Τόμος 1, 1989, Β. & Φ. Ε. Σκοπιά, στην αγγλική.
• Εκκλησιαστική Ιστορία, 6η έκδ., Β. Στεφανίδη, 1959/1998, Εκδ. Παπαδημητρίου.