Δουκάτο της Γκαέτα
Το Δουκάτο της Γκαέτα, Γαέτα για τους Βυζαντινούς, (Ducato di Gaeta), ήταν Ναυτική Δημοκρατία στην Ιταλική χερσόνησο. Δημιουργήθηκε τον 9ο αιώνα σαν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας όπου διοικούνταν από έναν υψηλόβαθμο στρατιωτικό, συνήθως στρατηγό, με τον τίτλο του δουξ. Αργότερα ανεξαρτητοποιήθηκε από το Βυζάντιο ωσότου προσαρτήθηκε στο Βασίλειο της Σικελίας το 1140, είχε την πρωτεύουσα την πόλη Γκαέτα.
| Δουκάτο της Γκαέτα | |
|---|---|
| 839–1140 | |
.svg) | |
| Πρωτεύουσα | Γκαέτα |
| Ίδρυση | 839 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΔημιουργήθηκε στις αρχές του ένατου αιώνα ως τοπική κοινότητα. Στη συνέχεια άρχισε να αναπτύσσεται ως αυτόνομο βυζαντινό δουκάτο, πολεμώντας με τους Λομβαρδούς και τους Σαρακηνούς μέχρι που απέκτησε πλήρη αυτονομία από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Η προέλευση του Δουκάτου της Γκαέτα βρίσκεται στην περίπλοκη πολιτική κατάσταση της περιοχής: μια μικρή συσσώρευση ψαράδων τον 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ., η Γκαέτα αναπτύχθηκε χάρη στις πρώτες ομάδες φυγάδων που, μετά τον Βυζαντινογοτθικό πόλεμο (535-553 ) και η κατάκτηση των του Νότου της Ιταλικής χερσονήσου από τους Λομβαρδούς (570), εγκατέλειψαν τις ρωμαϊκές παράκτιες πόλεις της Φορμίας και, δευτερευόντως, το Μίντουρνο, για να βρουν καταφύγιο στο ακρωτήριο της Γκαέτα. Αυτή η τοποθεσία εγγυάται μεγαλύτερη προστασία, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει καλύτερες θαλάσσιες συνδέσεις με τη Ρώμη, τη Νάπολη και την Κωνσταντινούπολη.
Από τον έκτο αιώνα το κάστρο αναπτύχθηκε δημογραφικά, ενώ οι ρωμαϊκές πόλεις ερημώθηκαν. Η προέλευση του δουκάτου συνέβη στις πρώτες δεκαετίες του ένατου αιώνα, όταν η πόλη απέκτησε αυτονομία από την Κωνσταντινούπολη, με την οποία συνδέθηκε μετά την παπική απόπειρα να την προσαρτήσει στα δικά της εδάφη. Παρόλο που εξαρτάται από την κεντρική εξουσία, η απόσταση της βυζαντινής πρωτεύουσας επέτρεπε de facto ανεξαρτησία. Οι Λομβαρδοί αρχικά δεν παρενέβησαν, αφήνοντας μέρος της ακτής ανάμεσα στα βουνά Αουρούντσι, τον ποταμό Γκαριγκλιάνο και το Τυρρηνικό Πέλαγος απαλλαγμένα από την κυριαρχία τους.
Διοικούνταν από έναν Rector που κατοικούσε στο κάστρο Λεόπολις και διαχειρίστηκε το δουκάτο προς το συμφέρον του παπισμού. Η κύρια πηγή για την ιστορία της Γκαέτα, κατά τη διάρκεια της δουκικής περιόδου, ήταν το Codex diplomaticus cajetanus, μια συλλογή επίσημων εγγράφων.
Ο τίτλος του Βυζαντινού ύπατου, που πιστοποιήθηκε τον ένατο αιώνα στους άρχοντες της Γκαέτα, είχε βυζαντινή καταγωγή και αντιστοιχούσε στον Λατίνο πρόξενο. Το 778, η Γκαέτα ήταν η έδρα από την οποία ο πατρίκιος Σικελίας, ο Αντίοχος ή ο Ελπίδιος, διευθύνει την εκστρατεία εναντίον των Σαρακηνών που προσπαθούσαν να καταλάβουν την Καμπανία. Ήδη το 810 υπήρχε ο σχηματισμός ενός στόλου Γκαετανών. Στις πηγές η Γκαέτα αναφέρθηκε ως κάστρο μέχρι το 867, τότε η σημασία της αυξήθηκε τόσο πολύ που ονομαζόταν πόλη. Στη Φόρμια χτίστηκε ένα δουκικό μέγαρο από τον Πάπα Ζαχαρία για να αναχαιτίσει τον επεκτατισμό της Γκαέτα.
Ο πρώτος πρόξενος της Γκαέτα που αναγνώρίστηκε "de facto" δούξ, ο Κωνσταντίνος της Γκαέτα, ήταν αρχικά βυζαντινός υποτελής του Ανδρέα Β' της Νάπολης. Μαζί με τον πατέρα του, τον Κόμη Ανατόλιο, εκπροσώπησαν τη περίφημη οικογένεια Γκαετάνι. Με την απόκτηση μιας ολοένα και πιο αξιοσημείωτης αυτονομίας, ο Κωνσταντίνος, με τον γιο του Μαρίνο Α΄ υπερασπίστηκε την πόλη από επιθέσεις πειρατών Σαρακηνών και ανέπτυξε οχυρώσεις, κτίρια, τείχη και κάστρα. Το 849 εργάστηκε ενεργά για τη συγκρότηση της συμμαχίας γνωστής ως Λίγκα της Καμπανίας, πρωταγωνίστρια της θρυλικής μάχης της Όστια για την υπεράσπιση της Ρώμης.
Ήταν με τον Κωνσταντίνο και τον Δούκα Μαρίνο Α΄ που η Γκαέτα άρχισε να νομοθετεί και να κόβει το δικό της νόμισμα, επινοώντας το "Φολλάρο". Έτσι ξεκίνησε η περίοδος της θαλάσσιας δημοκρατίας της Γκαέτα[1][2][3], η οποία κράτησε μέχρι το 1140, όταν το δουκάτο συμπεριλήφθηκε στο βασίλειο της Σικελίας. Η έννοια της ναυτικής δημοκρατίας δεν είναι αρχαία, αλλά γεννήθηκε με ιστοριογραφία του 19ου αιώνα, η οποία έδειξε με αυτό το όνομα τις πόλεις που απολάμβαναν de facto ανεξαρτησία, υποτελείς ή κατά όνομα υποτελείς, του βυζαντινού αυτοκράτορα όπως η Αμάλφι και η Γκαέτα.
Ο Κωνσταντίνος της Γκαέτα, διάσημος εκπρόσωπος της οικογένειας Γκαετάνι, απομακρύνθηκε, κατά πάσα πιθανότητα, βίαια από τον Ντοκιμπίλ Α΄, ο οποίος ίδρυσε δυναστεία και επιβεβαίωσε την de facto ανεξαρτησία της Γκαέτα.
Η δυναστεία του Ντοκιμπίλ εργάστηκε σκληρά για να προωθήσει τη Γκαέτα μέσω έργων και συμμαχιών. Ένωσε τις δυνάμεις του με τους χριστιανούς γείτονες και τον πάπα εναντίον μουσουλμάνων πειρατών. Έφτιαξε ένα επιβλητικό παλάτι και αύξησε το κύρος και τον πλούτο της πόλης. Ο Ντοκιμπίλ έκανε τη Γκαέτα ανεξάρτητη από το Δουκάτο της Νάπολης και με αποφασιστική πολιτική απέρριψε τους ίδιους επεκτατικούς στόχους του Παπισμού προς το Δουκάτο.
Η Γκαέτα παρέμεινε ονομαστικά βυζαντινή περιοχή μέχρι τα μέσα του 10ου αιώνα. Μετά τη συμμετοχή του στη μάχη του Γκαριγκλιάνο, ο δούκας Ιωάννης μπόρεσε να επεκτείνει τη δύναμη του μέχρι το Γκαριγκλιάνο και να λάβει τον τίτλο του πατρικίου από το Βυζάντιο, το οποίο έδωσε στην οικογένειά του το αξίωμα του δούκα[4].
Πηγές απέδωσαν εννέα κάστρα στο δουκάτο: Campello, Castro Argento (κοντά στο Μιντούρνο), Fratte, Itri, Maranola, Sperlonga, Spigno, Suio και Vetera (τώρα εξαφανίστηκε εντελώς) και τις πόλεις Γκαέτα και Traetto.
Το 962, η Γκαέτα πέρασε στον Πάντολφο Τενταδίφερο, τον πρίγκιπα της Λομβαρδίας. Το 976, το δουκάτο έγινε βασσαλάτο του Όθων Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Πάπα, οπότε η υποταγή του πέρασε από την Ανατολική Αυτοκρατορία στη Δυτική. Η Γκαέτα κατακτήθηκε από τους Λομβαρδούς το 1032. Το 1038, ο Παντόλφο Ντι Κάπουα, ο οποίος έγινε Πάντολφο Α΄ της Γκαέτα, εκδιώχθηκε από τον Γκουαμάριο του Σαλέρνο.
Κυβερνήτες
ΕπεξεργασίαΠρόεδροι και Πρόξενοι
Επεξεργασίαύπατοι - Δούκες
ΕπεξεργασίαΔυναστεία Ανατόλιου (Οικογένεια Γκαετάνι)
Επεξεργασία- Κωνσταντίνος Α΄, 839-866
- Μαρίνος Α΄, 839-866
Δυναστεία Ντοκιμπίλη (Οικογένεια Γκαετάνι)
Επεξεργασία- Ντοκιμπίλης Α΄, 867-906
- Ιωάννης Α΄, 867-933 ή 934
- Ντοκιμπίλης Β΄, 914 ή 915-954
- Ιωάννης Β΄, 954-962 ή 963
- Γρηγόριος, 962 ή 963-978
- Μαρίνος Β΄, 978-984
- Ιωάννης Γ΄, 984-1008 ή 1009
- Ιωάννης Δ΄, 1008 ή 1009-1012
- Ιωάννης Ε΄, 1012-1032
Λομβαρδική δυναστεία(1032-1064)
Επεξεργασία- Πανδόλφος Α΄, 1032-1038
- Πανδόλφος Β΄ 1032-1038
- Γουαϊμάρος, 1038-1045
- Ράινουλφ Ντρένγκοτ, 1041-1041
- Ασκλεττίνο, 1045
- Λέων Β΄, 1042
- Ατενούλφος Α΄, 1045-1062
- Ατενούλφος Β΄, 1062-1064
- Μαρία, 1062-1065
Νορμανδική δυναστεία (1064-1140)
Επεξεργασία- Γκιγιώμ Α΄, 1064
- Λάντο, 1064-1065
- Νταννίμπαλντο, 1066-1067
- Γκοντφρουά, 1068-1086
- Ρενώ, 1086
- Γκουαλγκάνο, 1091
- Λανδόλφος, 1091-1103
- Γκιγιώμ Β΄, 1103-1104 ή 1105
- Ριχάρδος Β΄, 1104 ή 1105-1111
- Ανδρέας, 1111-1112
- Ιωνάθαν, 1112-1121
- Ριχάρδος Γ΄, 1121-1140
Τιμιτικός τίτλος
Επεξεργασία- Ενρίκο Τσιαλντίνι, 1811-1892
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Vedi la pagina
- ↑ Guida rossa del Touring Club Italiano, volume Lazio, capitolo relativo a Gaeta. Il libro è consultabile su internet alla pagina Lazio: (non compresa Roma e Dintorni) - Google Libri
- ↑ Salvatore Aurigemma, Angelo de Santis, Gaeta, Formia, Minturno, Istituto poligrafico dello Stato, Libreria dello Stato, 1964
- ↑ Cf.Chronicon comitum Capuae in Mon.Germ.hist.Script. III,208
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Giovanni Battista Federici, Degli Antichi Duchi E Consoli O Ipati Della Citta Di Gaeta, sel. 31
- ↑ Memorie delle famiglie nobili delle province meridionali d'Italia: 2, Τόμοι 1-6, σελ. 32
Πηγές
Επεξεργασία- Salvatore Aurigemma, Angelo de Santis, Gaeta, Formia, Minturno, Istituto poligrafico dello Stato, Libreria dello Stato, 1964.
- Patricia Skinner, Family Power in Southern Italy: The Duchy of Gaeta and its Neighbours, 850-1139, Cambridge University Press: Cambridge 1995.
- Mariano Dell'Omo, Insediamenti monastici a Gaeta e nell'attuale diocesi, (Archivio storico di Montecassino. Studi e documenti sul Lazio meridionale, 5), Montecassino 1995.
- Mariano Dell'Omo, Il monachesimo nel ducato di Gaeta (sec. IX/XII), in Pio IX a Gaeta (25 novembre 1848 - 4 settembre 1849) (Atti del Convegno di studio per i 150 anni dell'avvenimento e dell'elevazione della diocesi di Gaeta ad arcidiocesi, 13 dicembre 1998-24 ottobre 1999), a cura di Luigi Cardi, Marina di Minturno 2003, pp. 263–277.
- Ferdinand Chalandon, Histoire de la domination normande en Italie et en Sicile, Parigi 1907. Ed. it: Storia della dominazione normanna in Italia ed in Sicilia, trad. di Alberto Tamburrini, Cassino 2008. ISBN 978-88-86810-38-8.
- Marco Rasile, Le monete di Gaeta, ed. a cura dell'autore, 1984.
- Salvatore Riciniello, Codice Diplomatico Gaetano, vol. I: Carte 1-65 Anni 830-963, La Poligrafica: Gaeta 1987