Γραφή (Αττικό δίκαιο)

η έγγραφη καταμήνυση στο Αττικό δίκαιο

Η Γραφή, σύμφωνα με το Αττικό δίκαιο, όπως ονομάσθηκε γιατί η καταμήνυση έπρεπε να γίνεται πάντα εγγράφως, ήταν κάθε δίκη που εφάπτονταν του δημοσίου συμφέροντος.[1] Τη γραφή μπορούσε να παρουσιάσει (γράφεσθαι) όχι μόνο ο αδικηθείς, αλλά ο βουλόμενος Αθηναίων οις έξεστι (και ο κάθε Αθηναίος σε περιπτώσεις που επιτρέπονταν), εκτός από τα φονικά που δικαιούνταν να εισάγουν μόνο οι συγγενείς του παθόντος.[2]

Ο Πολυδεύκης απαριθμεί 24 είδη[3] ή αντικείμενα γραφής στα οποία άλλα άλλοι προσθέτουν. Οι κυριότερες γραφές ήταν:

  • Η Γραφή αγαμίου, από Σόλωνος, κατά των καταλαβόντων υπηρεσία που απαιτούσε έγγαμο βίο, όπως του στρατηγού ή εκείνου που παραβίαε αστυνομική διάταξη περί γάμου.
  • Η Γραφή Αλογίου κατά εκείνων που δεν λογοδότησαν για την άσκηση της διαχείρισης τους.
  • Γραφή Αναυμαχίου κατά του εκπλεύσαντος, αλλά αποσχόντος της ναυμαχία.
  • Γραφή αστρατείας[4]
  • Γραφή λειποταξίας κατά του ρίψασπη[5]
  • Γραφή Ανδραποδισμού κατά πειρατών, ανδραποδιζόντων ελευθέρους ή ξένος δούλος.
  • Γραφή Αργίας κατά του μη έχοντος εργασία ή επάγγελμα.
  • Γραφή δωροξενίας κατά ξένου παρανόμως και δια δώρων λαβόντος και εξασκούντος πολιτικά δικαιώματα.
  • Γραφή παραπρεσβείας κατά πρέσβεων που δεν εκτέλεσαν την εντολή κατά καθήκον.[6]
  • Γραφή παρανόμων κατά εκείνων που πρότεινα επιβλαβείς νόμους έναντι των προϋπαρχόντων. Ο εγκαλών υποβάλλονταν σε υπομοσία δηλαδή όρκο ότι προσβάλλοντας τον προταθέντα ή κυρωθέντα νόμο, δέχονταν σε περίπτωση ήττας να υποστεί τις συνέπειες. Ο τρεις φορές καταδικασθείς (παρανόμων αλούς) δεν μπορούσε ποτέ πλέον να προτείνει νόμον ή ψήφισμα (αφορά συγκεκριμένη διευθέτηση θέματος και όχι γενική ρύθμιση που επιβάλλει ο νόμος)

Άλλες γραφές ήταν: Προδοσίας, Ύβρεως, Μοιχείας, Δωροδοκίας (Δώριον), Δεκασμού δικαστών.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. Λυσίας, Κατά Αγοράτου
  2. Πολυδεύκης, Ονομαστικόν Λεξικό Η 14
  3. Ιούλιος Πολυδεύκης, Ονομαστικόν Λεξικό, Η 47
  4. Λυσίας, Κατά Αλκιβιάδου αστρατείας
  5. Λυσίας, Κατά Αλκιβιάδου λειποταξίας
  6. Δημοσθένης, Περί παραπρεσβείας § 43