Γιάννης Καραμούζης
Ο Γιάννης Καραμούζης (ή Μπάμπης) ήταν δικηγόρος, στέλεχος του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του ΔΣΕ που αργότερα συνεισέφερε στο στρατόπεδο της ιστοριογραφίας των εθνικοφρόνων και έγινε αντικομμουνιστής.
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΉταν κομμουνιστής από τη Μεσσήνη.[1] Μεταξύ άλλων ήταν γραμματέας του ΕΑΜ Μεσσηνίας την περίοδο της Κατοχής.[2] Μαζί με τον επίσης δικηγόρο Βασίλη Μπράβο ήταν οι δύο επικεφαλής της επιτροπής που καταδίκασε αιχμαλώτους ταγματασφαλίτες σε θάνατο στη σφαγή που ακολούθησε μετά τη μάχη του Μελιγαλά το Σεπτέμβριο του 1944.[3][1] Μετά τα Δεκεμβριανά έφυγε κρυφά από την Μεσσηνία και πήγε στην Αθήνα από όπου μετέβη στο Μπούλκες. Εκεί συμμετείχε στην έκδοση της εφημερίδας «Η Φωνή του Μπούλκες» και ήταν εισηγητής σε διαλέξεις της εκπολιτιστικής ομάδας του ΚΚΕ.[4]
Τον Γενάρη του 1948, μαζί με δεκατρία στελέχη του ΚΚΕ (μεταξύ άλλων: Στέφανος Γκιουζέλης, Κώστας Κανελλόπουλος) πέρασε στην Πελοπόννησο με στόχο να οργανώσει τον αγώνα του ΔΣΕ στη περιοχή[5] όπου έγινε επικεφαλής της "Υπηρεσίας Τύπου και Διαφώτισης" η οποία εξέδιδε και την εφημερίδα Ταύγετο[6]. Την άνοιξη του 1949 συνελήφθη αιχμάλωτος πριν προλάβει να αυτοκτονήσει, υπέστη βασανιστήρια[7] και καταδικάστηκε τέσσερις φορές σε θάνατο. Αποκήρυξε τον κομμουνισμό κατά τη διάρκεια της δίκης του[8] και συνεργάστηκε με τις Αρχές,[9]συμμετείχε στην έκδοση της εφημερίδας "Αναβάφτηση"[10] ενώ αποτέλεσε έναν από τους πιο συγκροτημένους εκπροσώπους της δημόσιας εθνικόφρονος ιστοριογραφίας.[11]
Ύστερα εργάστηκε ως δικηγόρος και πέθανε στην Αθήνα μετά από ανίατη αρρώστια.
Ιστοριογραφική οπτική
ΕπεξεργασίαΤο 1950 δημοσιεύτηκε το δεύτερο βιβλίο του Πατριώτες και προδότες στο Μωρηά,[12] στο οποίο ερμηνεύει τα γεγονότα της περιόδου της κατοχής διακρίνοντας μεταξύ μιας αρχικής περιόδου, κατά την οποία το ΕΑΜ ήταν «πανεθνική» οργάνωση με ευρεία αποδοχή, και μία δεύτερη, από τα μέσα του 1943 και εξής, οπότε κατά τον Καραμούζη εξελίχθηκε σε ένα τρομοκρατικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Στο σχήμα αυτό, τα Τάγματα Ασφαλείας αποτελούσαν μια «επανάσταση» κατά της «κομμουνιστικής κατοχής»[13] και ο Καραμούζης υπερασπίστηκε τη συγκρότησή τους ως «μία αναγκαία Εθνική άμυνα» και την απόφαση ένταξης στα Τάγματα ως «μεστή Πατριωτικού-Εθνικού περιεχομένου»[14]
Εργογραφία
Επεξεργασία- Να! Γιατί σας πολεμώ: Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του ανθρώπου. Αθήνα. 1949.
- Πατριώτες και προδότες στο Μωρηά. Τρίπολη: Βιβλιοχαρτοπωλείον «Η Αθηνά». Απρίλιος 1950.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Κωστόπουλος 2005, σελ. 116.
- ↑ Καραμούζης 1949, σελ. 51.
- ↑ Ο ΙΟΣ (11 Σεπτεμβρίου 2005). «Η μαύρη εθνική Πηγάδα». Ελευθεροτυπία. http://www.iospress.gr/ios2005/ios20050911.htm. Ανακτήθηκε στις 04-04-2017.
- ↑ Κουτσούκαλης 2011, σελ. 149-150.
- ↑ Καραμούζης 1949, σελ. 40,
- ↑ ΓΙΑΝΝΗ ΛΕΩΝ. ΛΕΦΑ Δ. Φ Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ(Δημιουργία - Ανάπτυξη - Ήττα) εκδόσεις Αλφειός Αθήνα 1998 τόμος Α' σελ 277
- ↑ Κουτσούκαλης 2011, σελ. 150.
- ↑ εφ. Εμπρός (27 Μαΐου 1949), σελ. 4.
- ↑ εφ. Εμπρός (8 Οκτωβρίου), σελ. 5.
- ↑ Η νεκρή μεραρχία, Η ΙΙΙ μεραρχία των νεκρών του ΔΣ Πελοποννήσου, εκδόσεις Αλφειός. Κώστας Παπακωνσταντίνου (Μπελάς) σελ 1304
- ↑ Κωστόπουλος 2005, σελ. 115-6.
- ↑ Κωστόπουλος 2005, σελ. 165.
- ↑ Κωστόπουλος 2005, σελ. 130
- ↑ Κωστόπουλος 2005, σελ. 116-7.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Καραμούζης, Γιάννης (1949). Να! Γιατί σας πολεμώ: Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του ανθρώπου. Αθήνα.
- Κουτσούκαλης, Αλέκος (2011) [²1999]. Το χρονικό μιας τραγωδίας, 1945-1949. Αθήνα: ΔΟΛ. ISBN 978-960-469-941-4.
- Κωστόπουλος, Τάσος (2005). Η αυτολογοκριμένη μνήμη: τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη. Αθήνα: Φιλίστωρ. ISBN 960-369-082-1.