Γενιά του ’20

Οι Νεορομαντικοί-Νεοσυμβολιστές ποιητές του Μεσοπολέμου που έγραψαν στο διάστημα 1910-1930 περίπου διαθέτουν κοινά χαρακτηριστικά που τους διαφοροποιούν από τους προγενέστερους ποιητές που εμφανίστηκαν μετά τον Παλαμά. Η ποίησή τους διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό υπό την επίδραση των ιστορικών γεγονότων και των πολιτικοκοινωνικών συνθηκών της περιόδου. Έτσι απέχει πολύ από την πατριδολατρία του Παλαμά, την έντονη λυρική διάθεση του Σικελιανού, τις σοσιαλιστικές ιδέες του Βάρναλη. Είναι ποίηση χαμηλών τόνων, που δείχνει εικόνα διάλυσης και παρακμής, χωρίς πίστη στις μεγάλες ιδέες που ως ένα βαθμό καθοδηγούσαν το έργο των προηγούμενων μεγάλων ποιητών. Κυρίαρχη μορφή αυτής της γενιάς είναι ο Κώστας Καρυωτάκης.

Γενικά χαρακτηριστικά

• απαισιοδοξία, μελαγχολία, αίσθηση του ανικανοποίητου, του αδιεξόδου
• απουσία ιδανικών, θρήνος για την απώλειά τους
• στροφή στο άτομο
• καταφύγιο στην ονειροπόληση και τη φυγή
• περιφρόνηση της κοινωνίας
• επίδραση από τον γαλλικό συμβολισμό
• προσπάθειες ανανέωσης της παραδοσιακής ποίησης τόσο σε στιχουργικό επίπεδο ("παραβίαση" της αυστηρής μορφής του παραδοσιακού στίχου), όσο και σε επίπεδο περιεχομένου (σταδιακή χαλάρωση της λογικής, εμφάνιση του συνειρμού στη σύνθεση των ποιημάτων).

Κυριότεροι εκπρόσωποι

• Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)
• Κώστας Ουράνης (1890-1953)
• Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1943)
• Τέλλος Άγρας (1899-1944)
• Ρώμος Φιλύρας (1889-1942)
• Φώτος Γιοφύλλης (1887-1981)
• Μήτσος Παπανικολάου (1900-1943)
• Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)
• Νίκος Σαράβας (1904 - 1930)

Πηγές

• Κώστα Στεργιόπουλου, Η ανανεωμένη παράδοση. (Ανθολογία-Γραμματολογία Η Ελληνική ποίηση), εκδ. Σοκόλη, ΑΘήνα 1980
• Λίνου Πολίτη, Ποιητική Ανθολογία. Βιβλίο Έβδομο. Καβάφης, Σικελιανός και η ποίηση ως το 1930. εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1977
• R. Beaton, Εισαγωγή στη νεότερη Ελληνική Λογοτεχνία, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1996, σελ. 168-173
• Mario Vitti, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Οδυσσέας, σελ.363-382