Γαβριήλ Χαρίτος
Ο Γαβριήλ Ι. Χαρίτος (Σύμη, 1907 - Ρόδος, 9 Απριλίου 1990) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, ο πρώτος αιρετός δήμαρχος Ρόδου (1946-50)[1] και μετέπειτα βουλευτής Δωδεκανήσου με την ΕΡΕ (1956-1963).[2]
| Γαβριήλ Χαρίτος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Γαβριήλ Χαρίτος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1907 Σύμη |
| Θάνατος | 9 Απριλίου 1990 Ρόδος |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός δικηγόρος |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δήμαρχος Ρόδου μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Δωδεκανήσων) |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΉταν γιος του δύτη Ιωάννη Χαρίτου. Από πολύ νωρίς ορφάνεψε από πατέρα και με δυσκολία μορφώθηκε σε σχολεία στη Νίσυρο και στην Αμαράντειο Σχολή του Νιοχωρίου, στη Ρόδο. Όταν φοιτούσε στο Γυμνάσιο, ανέπτυξε αντιστασιακή δράση και σε ένα επεισόδιο το 1926 στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο της Ρόδου, μαζί με 2 συμμαθητές του υπέστειλε την ιταλική σημαία από το κτήριο και ύψωσε την ελληνική, προξενώντας τις αντιδράσεις των Ιταλών. Οι κατακτητές συνέλαβαν τους νεαρούς μαθητές και τους εξόρισαν, με τον Χαρίτο να εκτοπίζεται στη Σύμη.[3] Ο Χαρίτος σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών με μεγάλη δυσκολία και παράλληλα με τις σπουδές του εργαζόταν. Το 1932 άρχισε τη δικηγορία στη Ρόδο. Αργότερα ενέτεινε την αντιστασιακή του δράση, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί ξανά από τους Ιταλούς και να κινδυνέψει να πεθάνει από τύφο εξαιτίας των κακουχιών. Στις 6 Αυγούστου 1946 εξελέγη ως ο πρώτος δήμαρχος της Ρόδου μετά τον τερματισμό της ιταλικής Κατοχής. Το 1948 με την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα παρέδωσε συμβολικά τα κλειδιά του νησιού ως πρωτεύουσας των Δωδεκανήσων στο βασιλιά Παύλο.[4] Τον Απρίλιο του 1950 παραιτήθηκε από δήμαρχος και τον αντικατέστησε ο γιατρός Συμεών Λαμπαδάριος. [1] Αργότερα εξελέγη βουλευτής τρεις φορές, σε ισάριθμες εκλογικές αναμετρήσεις, το 1956, 1958 και 1961 με την ΕΡΕ.[2] Εξέδωσε τις εφημερίδες "Ηχώ της Δωδεκανήσου" και "Ελευθέρα Δωδεκάνησος". Πέθανε στη Ρόδο και το όνομά του δόθηκε σε πλατεία του νησιού, μπροστά από την οικία του.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Κατάλογος Δημάρχων Ρόδου Αρχειοθετήθηκε 2016-02-26 στο Wayback Machine. από τον επίσημο δικτυακό τόπο του Δήμου Ρόδου, ανάκτηση 30-5-2015.
- ↑ 2,0 2,1 Μητρώο Γερουσιαστών και Βουλευτών 1929-1974 Βουλή των Ελλήνων, Εθνικό Τυπογραφείο, 1977 (σελ. 102, αρ. 1254).(pdf)
- ↑ Μπογιάννος, Θεοφάνης (9/11/1993). «Ποιοί, πως και πότε κατέβασαν την ιταλική σημαία του Βενετοκλείου». Πρόοδος. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-12-10. https://web.archive.org/web/20191210014937/http://www.osymi.gr/istorika/gabriil_xaritos/bogianoy.htm.
- ↑ Αγγελής, Αντώνης (1948). «Ο εορτασμός της ενσωματώσεως της Δωδεκανήσου στις 7 Μαρτίου 1948». Δωδεκανησιακή Επιθεώρησις (2). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-10-04. https://web.archive.org/web/20151004165455/http://www.rhodeslibrary.gr/info/2002_1/eortasmos.html. Ανακτήθηκε στις 2015-05-30.