Βερόνικα Λέικ

Η Βερόνικα Λέικ (αγγλικά: Veronica Lake, 14 Νοεμβρίου 1922 - 7 Ιουλίου 1973) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός.

Βερόνικα Λέικ
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Veronica Lake (Αγγλικά)
Γέννηση	14 Νοεμβρίου 1922 (1922-11-14) Μπρούκλιν
Θάνατος	7 Ιουλίου 1973 (50 ετών) Μπέρλιγκτον
Αιτία θανάτου	ηπατίτιδα και νεφρική ανεπάρκεια
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησης	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σπουδές	Miami High School και Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ
Ιδιότητα	ηθοποιός, αεροπόρος, ηθοποιός θεάτρου, ηθοποιός τηλεόρασης, μοντέλο και ηθοποιός ταινιών
Σύζυγος	John S. Detlie (1940–1943) και Αντρέ ντι Τοτ (1944–1952)
Βραβεύσεις	Αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ
Σχετικά πολυμέσα

Πρώτα χρόνια

Η Κοστάνς Φράνσις Μάρι Οκέλμαν (Constance Frances Marie Ockelman), όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας της, Χάρι Γιουτζίν Όκελμαν, ήταν γερμανικής και ιρλανδικής καταγωγής, και εργαζόταν για μια πετρελαϊκή εταιρεία πάνω σε πλοίο, αλλά πέθανε σε έκρηξη πετρελαιοφόρου στο Μάρκους Χουκ της Πενσυλβάνια το 1932. Η μητέρα της, Κόνστανς Φράνσις Σαρλότα (το γένος Τριμπλ, 1902-1992), ήταν ιρλανδικής καταγωγής, και το 1933 παντρεύτηκε τον Άντονι Κέιν, καλλιτέχνη του προσωπικού εφημερίδας, επίσης ιρλανδικής καταγωγής, και η Λέικ άρχισε τότε να χρησιμοποιεί το επώνυμό του. Γενικότερα, η Λέικ είχε μια ταραγμένη παιδική ηλικία και σύντομα μάλιστα διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια, σύμφωνα με τη μητέρα της. Έχοντας κερδίσει έναν τοπικό διαγωνισμό ομορφιάς, πήγε στο Χόλυγουντ με τη μητέρα της το 1938, σε ηλικία 16 ετών.

Καριέρα

Πρώιμη σταδιοδρομία

Με τον Τζόελ Μακρί στην ταινία Τα ταξίδια του Σάλιβαν (1941).

Έναν χρόνο αργότερα, έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο στούντιο της εταιρείας RKO Pictures, όπου μετά τον πρώτο ρόλο της, προσέλκυσε την προσοχή ενός παραγωγού της Paramount Pictures με την εικόνα μιας σέξι ξανθιάς με μακριά μαλλιά, χάρη στην οποία στο μέλλον έγινε το σήμα κατατεθέν της. Ο παραγωγός αυτός ήταν ο Άρθουρ Χόρνμπλοου και αναζητούσε μια καινούρια στο χώρο για να πάρει τον ρόλο μιας τραγουδίστριας ενός nightclub σε ένα πολεμικό δράμα, την ταινία Δοξασμένα φτερά (I Wanted Wings, 1941). Ο ίδιος ο Χόρνμπλοου της προσέδωσε το καλλιτεχνικό όνομα Βερόνικα Λέικ / Veronica Lake. Όπως ανέφερε ο ίδιος, τα μάτια της, «ήρεμα και καθαρά σαν μια μπλε λίμνη», του έδωσαν την έμπνευση για το νέο της όνομα (καθώς στα αγγλικά lake σημαίνει λίμνη).

Η ταινία έγινε μεγάλη επιτυχία και έκανε την 19χρονη Βερόνικα Λέικ αστέρι εν μία νυκτί. Ακόμη και πριν βγει η ταινία, η ηθοποιός ονομάστηκε «το εύρημα του 1941». Σε σύντομο χρονικό διάστημα στις αρχές της δεκαετίας του 1940, η Βερόνικα Λέικ μετατράπηκε από μια άγνωστη ηθοποιό, σε ένα πραγματικό αστέρι του Χόλυγουντ. Πολλές ταινίες εκείνων των χρόνων με τη συμμετοχή της, όπως το Τα ταξίδια του Σάλιβαν (The Sullivan's Travels, 1941) και Γιατί σκότωσα (Glass Key, 1942), έγιναν επιτυχίες στο box office. Στο αποκορύφωμα της καριέρας της, εισέπραττε 4.500 δολάρια ΗΠΑ την εβδομάδα (με την τότε ισοτιμία).

Η Βερόνικα Λέικ με τον Άλαν Λαντ στο τρέιλερ της ταινίας Η Γαλάζια Ντάλια (The Blue Dahlia, 1946). Συνολικά, οι δύο ηθοποιοί έπαιξαν μαζί σε 4 ταινίες (οι οποίες προβλήθηκαν μεταξύ του 1942 και του 1948).

Με την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Λέικ ταξίδεψε σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες για να συγκεντρώσει χρήματα για πολεμικά ομόλογα. Έγινε επίσης ένα δημοφιλές pin-up girl για τους στρατιώτες.

Προσωπικά προβλήματα και απογοητεύσεις στο box office

Παρά την αρχική της επιτυχία, η Λέικ υπέστη μια σειρά από προσωπικές αστοχίες που τελικά εκτροχίασαν την καριέρα της. Ήδη από τα πρώτα χρόνια, η πολύπλοκη προσωπικότητά της, την οδήγησε γρήγορα να αποκτήσει τη φήμη ότι ήταν δύσκολο να συνεργαστεί μαζί με τους συντελεστές, καθώς μάλιστα ερχόταν συχνά σε σύγκρουση με τους παραγωγούς, τους σκηνοθέτες και τους συμπρωταγωνιστές της.

Επιπρόσθετα, στα τέλη του 1943, η Λέικ ενώ ήταν έγκυος, σκόνταψε σε ένα καλώδιο φωτισμού και έπεσε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων σε μια από τις ταινίες της, την The Hour Before Dawn (Η Ώρα Πριν Την Αυγή), γεγονός που τελικά οδήγησε σε πρόωρη γέννηση και θάνατο του νεογέννητου γιού της. Το γεγονός αυτό επηρέασε πολύ αρνητικά τη ζωή της ηθοποιού και μόλις λίγες εβδομάδες μετά υπέβαλε αίτηση διαζυγίου από τον πρώτο σύζυγό της, που έγινε αμέσως δεκτή. Ταυτόχρονα, επίσης, το 1944 η Λέικ άρχισε να πίνει όλο και περισσότερο και σύντομα ανέπτυξε αλκοολισμό.

Στη συνέχεια η Λέικ, άρχισε να εμπλέκεται σε διάφορα σκάνδαλα με συντελεστές του κινηματογράφου, με αποτέλεσμα η καριέρα της, σε συνδυασμό και με τον αλκοολισμό, να αρχίσει να φθίνει και, ως εκ τούτου, το 1948 η Paramount Pictures αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιο μαζί της. Λίγο μετά, η ηθοποιός κατάφερε να παίξει σε 2 ακόμα ταινίες, και οι δύο ασπρόμαυρες, τη δραματική ταινία Slattery's Hurricane (Τυφώνας του Σλάτερι, γνωστή στην Ελλάδα ως Αγάπη στην Καταιγίδα) του 1949, της 20th Century Fox, και το γουέστερν Stronghold (Οχυρό) του 1951, σε παραγωγή της λιγότερο γνωστής εταιρείας Lippert Pictures, αλλά μετά έκανε 15 χρόνια να καταφέρει να ξαναπαίξει σε ταινία. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950, οι συνεχείς προσπάθειες της να συνεχίσει να εργάζεται στην τηλεόραση και στο θέατρο δεν οδήγησαν σε τίποτα και η καριέρα της τελικώς κατέρρευσε. Ενδεικτικώς, όλες οι τηλεοπτικές της εμφανίσεις έγιναν από το 1950 έως το 1954 και ήταν αποκλειστικά γκεστ συμμετοχές, και η ίδια μάλιστα τότε χρεωκόπησε και υπέστη κατασχέσεις επειδή δεν πλήρωσε φόρους. Τα προβλήματα της υγείας της μάλιστα είχαν ήδη γίνει τόσο σοβαρά που τον Οκτώβριο του 1955 κατέρρευσε επί σκηνής στο Ντιτρόιτ ενώ έδινε μια παράσταση του θεατρικού έργου The Little Hut και μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο.

Μετά και από αυτό το γεγονός, στα μετέπειτα χρόνια έπεσε στη λήθη και, επιπρόσθετα, μετά από το διαζύγιο από τον τρίτο σύζυγό της το 1959, η Λέικ άρχισε να έχει προβλήματα όλο και πιο συχνά με την αστυνομία, με κατηγορίες για μέθη και άτακτη συμπεριφορά σε δημόσιους χώρους, ενώ η ίδια άρχισε να ζει σε φθηνά ξενοδοχεία του Μπρούκλιν και γενικώς στην περιοχή της Νέας Υόρκης. Συνελήφθη αρκετές φορές για μέθη και δημόσια σκάνδαλα. Σαν να μην έφταναν όμως όλα αυτά, η διανοητική της κατάσταση άρχισε να επιδεινώνεται σταθερά, γεγονός που τελικά την οδήγησε σε ανάπτυξη παράνοιας.

Το 1962, ένας δημοσιογράφος της New York Post την βρήκε να ζει στο γυναικείο ξενοδοχείο Martha Washington στο Μανχάταν, δουλεύοντας ως σερβιτόρα στον κάτω όροφο στο κοκτέιλ σαλόνι. Εργαζόταν με το όνομα «Connie de Toth». Η Λέικ είπε ότι πήρε τη δουλειά εν μέρει επειδή «μου αρέσουν οι άνθρωποι. Μου αρέσει να τους μιλάω». Η ιστορία αυτή, αναβίωσε κάποιο ενδιαφέρον για την Λέικ και οδήγησε σε μερικές τηλεοπτικές και θεατρικές εμφανίσεις, συμπεριλαμβανομένης της αναβίωσης του μιούζικαλ Best Foot Forward το 1963 εκτός Μπρόντγουεϊ, χωρίς όμως να ξαναγίνει αξιόλογη σταρ.

Η Βερόνικα Λέικ στο τρέιλερ της ταινίας Flesh Feast, την τελευταία της ταινία, που μάλιστα αν και γυρίστηκε το 1967 τελικώς έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ μόλις το 1970. Η ταινία αυτή είναι γνωστή και με τον τίτλο Time Is Terror (Ο Χρόνος είναι Τρόμος).

Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την ταινία γουέστερν Stronghold του 1951 έκανε 15 χρόνια να ξαναπαίξει σε ταινία (όπως προαναφέρθηκε), αλλά και η επόμενη που τελικώς έπαιξε, το θρίλερ Footsteps in the Snow (Βήματα στο χιόνι) του 1966, όπου μάλιστα η ίδια είχε μικρότερο ρόλο από τα παλαιότερα έργα της, ήταν μια χαμηλού κόστους καναδέζικη παραγωγή (με προϋπολογισμό μόλις 175.000 δολάρια Καναδά, αν και γυρίστηκε έγχρωμη) που όμως πρακτικώς πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Το ίδιο έτος, εργάστηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην τηλεόραση, ως παρουσιάστρια σε μια τηλεοπτική εκπομπή, στην πόλη της Βαλτιμόρης, ενώ συνέχισε επίσης να εμφανίζεται στο θέατρο.

Ως αποτέλεσμα, κατάφερε τότε μια στιγμιαία ψυχολογική ανάκαμψη και κατάφερε να εκδώσει μια αυτοβιογραφία: Veronica: The Autobiography of Veronica Lake, την οποία υπαγόρευσε στον συγγραφέα Donald Bain, που δημοσιεύθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1969 και στις Ηνωμένες Πολιτείες το επόμενο έτος, λαμβάνοντας μεγάλη δημοσιότητα και θετικές κριτικές. Προηγουμένως, η Λέικ έγινε συμπαραγωγός και πρωταγωνίστησε σε μία ακόμα ταινία, που ήταν και η τελευταία στην καριέρα της, την επίσης χαμηλού προϋπολογισμού ταινία τρόμου Το εργαστήριο της Δρ. Φρέντερικ (Flesh Feast, επίσης έγχρωμη), όπου είχε τον ηγετικό ρόλο, που μάλιστα αν και γυρίστηκε το 1967, τελικώς έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ μόλις στις 8 Απριλίου 1970.

Ύστερα χρόνια

Μετά από ραγδαία επιδείνωση της υγείας της τον Ιούνιο του 1973, η Βερόνικα Λέικ πέθανε στις 7 Ιουλίου του 1973 από ηπατίτιδα και νεφρική ανεπάρκεια που προκλήθηκε εξαιτίας του μακροχρόνιου αλκοολισμού της, στην πόλη Μπάρλιγκτον του Βερμόντ (όπου είχε εισαχθεί επειγόντως σε κλινική στις 26 Ιουνίου), σε ηλικία μόλις 50 ετών. Το σώμα της αποτεφρώθηκε και η στάχτη της σκορπίστηκε στην ακτή των Παρθένων Νήσων, όπως είχε επιθυμήσει και η ίδια. Το 2004, μερικές από τις στάχτες της βρέθηκαν σε ένα κατάστημα με αντίκες της Νέας Υόρκης.

Αναγνώριση

Για τη συνολική της προσφορά στον κινηματογράφο, έχει αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ, στον αριθμό 6918 Hollywood Boulevard.

Ενδεικτική Φιλμογραφία

Σκηνή από το τρέιλερ της πολεμικής ταινίας του 1943 Αγάπη στον Πόλεμο και μάλιστα ειδικά στην ταινία αυτή η Βερόνικα Λέικ υιοθέτησε ένα εντελώς διαφορετικό χτένισμα από αυτά που συνήθιζε στα έργα της.

• 1941 : Το Αύριο δε θα Ξημερώσει / Ας μην Ξημερώσει Ποτέ (Hold Back the Dawn)
• 1941 : Τα ταξίδια του Σάλιβαν (The Sullivan's Travels)
• 1941 : Δοξασμένα Φτερά (I Wanted Wings)
• 1942 : Spangled Rhythm
• 1942 : Η αγάπη του γκάνγκστερ (This Gun for Hire)
• 1942 : Γιατί Σκότωσα (The Glass Key)
• 1942 : Παντρεύτηκα μια Μάγισσα (I Married a Witch)
• 1943 : Αγάπη στον Πόλεμο (So Proudly We Hail)
• 1945 : Τα Περιδέραια των Ρομανώφ (Hold That Blonde!)
• 1946 : Η Γαλάζια Ντάλια (The Blue Dahlia)
• 1947 : Ο Ουλαμός των Γενναίων (Ramrod)
• 1947 : Ένα Αστέρι Ανατέλλει (Variety Girl)
• 1948 : Σαϊγκόν (Saigon)
• 1949 : Αγάπη στην Καταιγίδα (Slattery's Hurricane)
• 1951 : Stronghold

Πηγές

• Burroughs Hannsberry, Karen (2009). Femme Noir: Bad Girls of Film. McFarland. ISBN 978-0-786-44682-7. 
• Chierichetti, David (2004). Edith Head: The Life and Times of Hollywood's Celebrated Costume. HarperCollins. ISBN 0-06-056740-6. 
• Donnelley, Paul (2003). Fade To Black: A Book of Movie Obituaries. Omnibus Press. ISBN 0-7119-9512-5. 
• Hare, William (2008). L.A. Noir: Nine Dark Visions of the City of Angels. McFarland & Company. ISBN 978-0786437405. 
• Hiney, Tom (1999). Raymond Chandler: A Biography. Grove Press. ISBN 0-8021-3637-0. 
• Hischak, Thomas S. (2011). Disney Voice Actors: A Biographical Dictionary. McFarland & Company. ISBN 978-0786462711. 
• Parish, James Robert· Pitts, Michael R. (2003). Hollywood Songsters: Singers Who Act and Actors Who Sing: A Biographical Dictionary. Taylor & Francis. ISBN 0-415-94333-7. 
• Starr, Kevin (2003). Embattled Dreams: California in War and Peace, 1940–1950. Oxford University Press. ISBN 0-19-516897-6. 
• Terkel, Studs (1999). The Spectator: Talk About Movies and Plays With Those Who Made Them. The New Press. ISBN 1-565-84553-6. 

Περαιτέρω ανάγνωση

• Lake, Veronica; Bain, Donald (1970). Veronica: The Autobiography of Veronica Lake. Citadel Press; (ISBN 0-806-50225-8).
• Lenburg, Jeff, Peekaboo: The Story of Veronica Lake. iUniverse, 2001; (ISBN 978-0-595-19239-7).
• Oderman, Stuart, Talking to the Piano Player 2. BearManor Media, 2009; (ISBN 978-1-59393-320-3).
• Vagg, Stephen (11 February 2020). «The Cinema of Veronica Lake». Diabolique. https://diaboliquemagazine.com/the-cinema-of-veronica-lake/. .

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Βερόνικα Λέικ στην IMDb
• Βερόνικα Λέικ στο AllMovie