Αχάια Κλάους

Η Αχάια Κλάους (Achaia Clauss) αποτελεί φημισμένη και ιστορική οινοποιία με έδρα την Πάτρα.

Achaia Clauss

Κλάδος	Οινοποίια
Ίδρυση	1861
Ιδρυτής	Γουσταύος Κλάους
Έδρα	Μαυρομανδήλα Αχαΐας, Ελλάδα
Συντεταγμένες	38°11′49″N 21°46′12″E
Προϊόντα	Κρασί
Μάρκες	Castro Clauss, Μαυροδάφνη Πατρών, Μοσχάτος Πατρών
Υπηρεσίες	οινοποίηση, εμφιάλωση, πώληση
Ιστότοπος	https://www.achaiaclauss.gr/
Πολυμέσα
δεδομένα ()

Ιστορία

Η ιστορία της AXAIA CLAUSS, έχει ιστορία 161 ετών από το 1861 που ιδρύθηκε αλλά ουσιαστικά ξεκινάει από το 1859. Τότε ο Βαυαρός Γουσταύος Κλάους ήρθε στην Πάτρα ως  εκπρόσωπος του Γερμανικού οίκου εξαγωγής ξηρής Κορινθιακής σταφίδας FELS & CO. Μαγεύτηκε από την περιοχή και ίδρυσε εδώ το πρώτο οργανωμένο οινοποιείο στην Ελλάδα.

Έδωσε στο κτήμα την ονομασία Gutland, που ουσιαστικά ήταν το όνομα που είχε δώσει άθελά της η μονάκριβη κόρη του Κλάους, η Αμαλία. Το κοριτσάκι αντιστρέφοντας την γερμανική λέξη Landgut που σημαίνει εύφορο κτήμα, δημιούργησε την λέξη Gutland, η οποία αποτύπωσε ακριβώς ότι αντιπροσώπευε το Κτήμα για τον Κλάους και την οικογένειά του, την Γη της Επαγγελίας τους.

Ο Κλάους ξεκίνησε τις εργασίες το 1859 αγοράζοντας γη, φυτεύοντας αμπέλια και δημιουργώντας το οινοποιείο. Την Ανώνυμη Εταιρεία την ίδρυσε το 1861, η οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα να οινοποιεί. Η ΑΧΑΙΑ CLAUSS μαζί με την Εθνική Τράπεζα, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία και την σοκολατοποιία Παυλίδης, είναι οι παλαιότερες εταιρίες στην Ελλάδα .

Η εταιρεία του Κλάους ασχολήθηκε κατά κύριο λόγο με την παραγωγή οίνων, κονιάκ, βερμούτ και Μαυροδάφνης η οποία παραμένει το εμβληματικό προιόν του Οινοποιείου.

Στο Οινοποιείο δημιουργήθηκε μια πολυπολιτισμική κοινωνία αποτελούμενη από Γερμανούς, Ιταλούς, Μαλτέζους και Έλληνες, για τις ανάγκες των οποίων, εκτός από κατοικίες και σχολείο, ανεγέρθηκαν και δύο ναίσκοι. Ένας ορθόδοξος, ο Άγιος Θωμάς κι ένας καθολικός, η Santa Anna, οι οποίοι ακόμα σήμερα λειτουργούν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Προσέφερε Μαυροδάφνη σε ασθενείς και σε νοσοκομεία και είχε φτιάξει βρύση για να πίνουν νερό όσοι πήγαιναν από την Πάτρα στα Καλάβρυτα. Επίσης είχε και πυροσβεστική άμαξα, την οποία διέθεσε για την κατάσβεση πυρκαγιών στη περιοχή. 

Το οινοποιείο που ίδρυσε ο Κλάους είχε εξ αρχής μια εξωστρέφεια προς την οικονομική και κοινωνική ζωή, τόσο της Πάτρας, όσο και της παγκόσμιας κοινότητας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι Πύλες της Gutland να είναι πάντα ανοικτές και το Κτήμα προσπελάσιμο  σε Έλληνες και ξένους .

Ο σύγχρονος θεσμός του Οινοτουρισμού και οι Ανοιχτές Πόρτες ήσαν για την ΑΧAIA CLAUSS, τρόπος ζωής και συμπεριφοράς , από το 1885, οπότε κατέφθασε η πρώτη επισκέπτρια , η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Αυστροουγγαρίας.

Τότε, ο Κλάους ονόμασε το κελάρι «Αυτοκρατορικό» για να τιμήσει την πρώτη του επισκέπτρια, την Αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Αυστροουγγαρίας , την Σίσυ. Εκείνη την εποχή η Ελισάβετ ανάρρωνε από φυματίωση στο παλάτι που έχτιζε στην Κέρκυρα, το Αχίλλειο  και οι Έλληνες γιατροί, τη συμβούλεψαν να πίνει την Μαυροδάφνη του συμπατριώτη της Κλάους, σαν ‘’φαρμακευτικόν οίνον’’.

Με την επίσκεψη αυτή , στις 9 Οκτωβρίου του 1885 ιδρύθηκε ο θεσμός του Οινοτουρισμύ στην Ελλάδα. Και επίσης από εκείνη την ημέρα καθιερώθηκαν οι ‘’Ανοιχτές Πόρτες ‘’ του Οινοποιείου προς την κοινωνία την τοπική και την παγκόσμια.

Εξάλλου η Σίσυ, ήταν η πρώτη που υπέγραψε στο Βιβλίο Επισκεπτών , έναν άλλο θεσμό που καθιέρωσε ο Κλάους και ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα , με αποτέλεσμα μέσα από το πλούσιο ιστορικό αρχείο σε βιβλία επισκεπτών ο μελετητής τους να ζεί όλες τις ιστορικές στιγμές της Ελλάδας και της Πάτρας ειδικότερα.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1908 επιστρέφοντας από τη Γερμανία στη Πάτρα μέσω Ιταλίας, ο Gustav Clauss άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο πλοίο. Ο φιλέλλην ευαίσθητος, ρομαντικός και εξαιρετικός επιχειρηματίας ενταφιάστηκε στη Gutland δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Θωμά, στο μέρος που ο ίδιος είχε διαλέξει και ετοιμάσει.  Η εταιρία συνέχισε να λειτουργεί και μετά το θάνατο του Clauss και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τέθηκε υπό μεσεγγύηση και μετά το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1919, την αναλαμβάνει ο Βλάσης Αντωνόπουλος. Αγόρασε τις μετοχές της «Ανωνύμου Γερμανικής Εταιρείας Αχάια» που πουλήθηκαν από το Ελληνικό Δημόσιο σε δημοπρασία στη Ζυρίχη, την οποία μετονόμασε σε «Οινοποιητική Εταιρεία ΑΧΑΙΑ CLAUSS AE». Το εμπόριο των κρασιών τότε και ιδιαίτερα οι εξαγωγές των Ελληνικών κρασιών ήταν πολύ περιορισμένες. Η νέα ΑΧΑΙΑ CLAUSS AE υπό τη διεύθυνση του Βλάση Αντωνόπουλου και του πρωτότοκου υιού του Ντίνου, που σπούδασε στο εξωτερικό, δεν μπορούσε παρά να φθάσει σε υψηλά επίπεδα δημιουργίας.

Ο «Μπάρμπα Βλάσης», όπως τον έλεγαν με σεβασμό όλοι οι Πατρινοί, είχε μια αρχοντιά ψυχής και μια απέραντη ανθρωπιά. Γι’ αυτό και κατέκτησε τη γενική αναγνώριση και αγαπήθηκε από όλους. Έδωσε αγάπη και πήρε. Εκλέχθηκε ακόμα και βουλευτής Αχαίας, χωρίς να το γνωρίζει και χωρίς να το επιθυμεί, με το Κόμμα του Ελευθέριου Βενιζέλου. Με τον Ελευθέριο Βενιζέλο είχε στενή φιλία.

Πέθανε το 1955 και θάφτηκε στο περίβολο της ιδιόκτητης Εκκλησίας του Αγίου Θωμά. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα που σκεπάζει τον απέριττο τάφο του, με έμπνευση ενός εξαίρετου εργάτη του πνεύματος και της επιστήμης, του Γιάννη Μηλιάδη, που ήταν και γαμπρός του, χαράχθηκε το επίγραμμα:

«και η συνέχεια ενός τέτοιου έργου είναι και αυτό μια δημιουργία».

Η ιστορία συνεχίστηκε μέχρι σήμερα ενώ καθιερώθηκαν και τα αφιερωματικά βαρέλια, δηλαδή βαρέλια με παλαιωμένη Μαυροδάφνη που είχαν αφιερωθεί σε εξέχοντα πρόσωπα της Ελλάδας και της παγκόσμιας σκηνής.

Ιδιαίτερα όμως είναι τα βαρέλια, έργα τέχνης της Τεργέστης. Είναι τα μεγαλύτερα βαρέλια στον κόσμο που έχουν μείνει συνεχώς γεμάτα από το 1882. Κατασκευάστηκαν το 1882 στην Τεργέστη , της Αυστροουγγαρίας. Το καθένα περιέχει 13.195 Μαυροδάφνης του 1882. Ο Κλάους τα αφιέρωσε στην πρώτη επίσκεψη του βασιλικού ζεύγους Όλγας και Γεωργίου Α’.

Επίσης, υπάρχει ακόμα Μαυροδάφνη του 1896, που είναι η σοδειά των Πρώτων Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Επετειακά για τους Ολυμπιακούς του 2004 , από το συγκεκριμένο βαρέλι έγινε μια μοναδική συλλεκτική εμφιάλωση. Μόνο 108 φιάλες , όσα τα χρόνια ανάμεσα στις δύο Ολυμπιάδες της Αθήνας.

Η Μαυροδάφνη είναι και το κρασί που συμμετέχει στα Μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Μοναδικά είναι επίσης τα βαρέλια με ξυλόγλυπτες παραστάσεις από την Μυθολογια μας:

- Ο Διόνυσος στο καράβι των πειρατών

- Η θεά Αθηνά προσφέρει κρασί στον Ηρακλή

- Η Αριάδνη προσφέρει κρασί στον σύζυγό της θεό Διόνυσο.

Τα παλαιότερα όμως βαρέλια είναι αυτά που περιέχουν την πρώτη Μαυροδάφνη που αποθήκευσε ο Κλάους , κρασί που είναι το παλαιότερο στην Ελλάδα και ένα από τα παλαιότερα σε βαρέλια κρασιά στον κόσμο. Είναι από το 1873. Αφιερωμένα από τον Κλάους στην επέτειο των γενεθλίων του καγκελάριου Μπίσμαρκ και του στρατάρχη Μόλτκε.

Σήμερα, συνεχίζει να οινοποιεί και να προσφέρει κρασιά υψηλής ποιότητας, παγκοσμίως βραβευμένα και να δημιουργεί μια νέα συλλογή κρασιών με την επωνυμία Castro Clauss καθώς και Wine Club Που δεν αποσκοπεί μόνο σε οικονομικά οφέλη για τα Μέλη του αλλά στη δημιουργία βιωματικών εμπειριών σχετικά με το κρασί, τον πολιτισμό και τις τέχνες.  

Οινοποιείο

Το σύγχρονο Οινοποιείο της Achaia Clauss βρίσκεται στην περιοχή του Ερυμάνθου κοντά στους αμπελώνες της και εκπληρώνει τις απαιτήσεις της εγχώριας αλλά και της διεθνούς αγοράς, αφού ο εξαγωγικός της προσανατολισμός είναι ο κύριος στόχος της.

Στις παλαιές εγκαταστάσεις της, συνεχίζεται η αξιοποίηση του αμπελώνα της, με το παραδοσιακό τρόπο των οινοποιήσεων και συγκεκριμένα με χειρωνακτικό τρόπο μέσα από τη συλλεκτική συλλογή περιορισμένου αριθμού φιαλών κρασιού με τίτλο “Castro Clauss”, ώστε να συντηρείται και να αναπτύσσεται ο ανεκτίμητος οινικός πλούτος των κελαριών της.

Οι χώροι

Κάβα

Το κτίριο που σήμερα στεγάζει την Κάβα, είναι κτίσμα της δεκαετίας του 1870 και, κατά την διάρκεια των χρόνων, άλλαξε και χρήσεις και ιδιοκτήτες.

Κτήτορας και πρώτος του κάτοικος ήταν ο Γερμανός μέτοχος της οινοποιίας και συνεργάτης του Γ. Κλάους Θεόδωρος Άμβουργερ, γι’ αυτό και η πρώτη ονομασία του κτιρίου ήταν THEODOREUM.

Από αρχιτεκτονικής απόψεως το οικοδόμημα είναι πετρόχτιστο, αποτελείται από ισόγειο, υπόγειο και ανώγειο και παρουσιάζει λιτή, κυβοειδή μορφή, με τετράριχτη κεραμοσκεπή στέγη. Στο ΒΑ άκρο του, έχει προσαρτηθεί πετρόχτιστος, επίσης, πύργος, το εσωτερικό του οποίου επικοινωνεί με το όλο κτίριο, και φιλοξενεί μια υποτυπώδη αναπαράσταση του Γραφείου του Γ. Κλάους.

Στα χρόνια μετά τον Α΄παγκόσμιο πόλεμο, ο όροφος του κτιρίου διαιρέθηκε σε διαμερίσματα και χρησιμοποιήθηκε σαν κατοικία οικογενειών εργαζομένων στο οινοποιείο,

-          το ισόγειο αποτέλεσε κελλάρι βαρελιών αρχικά και στη συνέχεια μετετράπη σε  Bar (αυτή ήταν και η ονομασία που είχε για μεγάλο χρονικό διάστημα και, τελικά, σε «Κάβα Δανιηλίς», προς τιμήν της βυζαντινής ἀρχόντισσας των Πατρών Δανιηλίδος, το όνομα της οποίας δόθηκε και στο νεότευκτο τότε κρασί του οινοποιείου Castel Danielis.

-         Τέλος, το υπόγειο χρησιμοποιήθηκε σαν κελλάρι παλαίωσης κρασιών – και για πολλά χρόνια κονιάκ- ενώ, κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, χρησίμευσε σαν καταφύγιο των κατοίκων του Κτήματος κατά τις ώρες των βομβαρδισμών.

Συναφώς, πρέπει να σημειωθεί ότι το ισόγειο επικοινωνεί με το παρακείμενο «Ισπανικό κελλάρι», του οποίου το ένα άκρο συνδέεται με το THEODOREUM και το άλλο με την πλησιόχωρη έπαυλη του τότε οινοποιού Ιακώβου Κλίπφελ.

«9»

Πρέπει να σημειωθεί αρχικά, ότι στην πρώιμη εποχή του οινοποιείου, όλα τα κτίσματα είχαν ένα χαρακτηριστικό αριθμό. Με το πέρασμα των χρόνων, το κάθε κτίριο πήρε, άτυπα, ένα όνομα, είτε από τον εκάστοτε κάτοικο ή ένοικό του, είτε από την χρήση του στην διαδικασία της παραγωγής και της φύλαξης των προϊόντων. Παρά ταύτα, και εντελώς τυχαία, κάποια κτίρια διατήρησαν την αριθμητική σήμανσή τους και, μεταξύ αυτών, είναι και το «9».

Με τον αριθμό «9», λοιπόν, χαρακτηρίζεται το πρώτο, καθώς μπαίνουμε στη συστάδα των τριών μεγάλων, παλαιών κελλαριών του οινοποιείου, ευρύ κελλάρι, όπου σήμερα φυλάσσονται μεγάλα βαρέλια με Μαυροδάφνη. Στο κελλάρι αυτό γίνονταν αρχικά  εργασίες κατεργασίας σταφυλιών ενώ επί Κλάους ονομαζόταν και  MARTINEUM από το όνομα του εκ των Γερμανών μετόχων της εταιρίας Martin Fels και ήταν σύμφωνα με γραπτές πηγές, «ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΚΕΛΛΑΡΙ».        

Σήμερα το «9» λειτουργεί σαν χώρος διαφύλαξης της Μαυροδάφνης, μέσα σε παλαιά δρύινα βαρέλια Ιστρίας, και αναπληρώσεως των μικροποσοτήτων που εξατμίζονται ή διαρρέουν από τα βαρέλια κάθε εσοδείας, με Μαυροδάφνη από το βαρέλι της αμέσως επόμενης χρονιάς.

Αξιοπρόσεκτο είναι το μικρό δωματιάκι που είναι προσαρτημένο στην νοτιοανατολική γωνία του «9», το οποίο, μάλλον κατά την εποχή του Κλάους, ήταν χώρος αποστάξεως ενός συγκεκριμένου αποστάγματος που ονομαζόταν Korner.

Βαρελάτικο

Στο Κελλάρι με αριθμό 10^α, φιλοξενείται το «Βαρελάτικο», μια αναπαράσταση του παλαιού τρόπου κατασκευής των Βαρελιών, με χειροκίνητα εργαλεία, κάποια από τα οποία έχουν χαραγμένη την  ένδειξη της προελεύσεώς τους: Βιέννη! Το «Βαρελάτικο» δεν βρισκόταν ποτέ σε αυτή τη θέση, απλά αναπτύχθηκε εκεί για λόγους εκθεματικούς.

Η δημιουργία του προήλθε όταν, προκειμένου να ολοκληρωθεί η έρευνα της Λαογράφου κ. Ροδούλας Σταθάκη και η έκδοση του σχετικού βιβλίου της, ανακαλύφθηκαν τα παλαιά εργαλεία, των οποίων η ιστορική αξία είναι μεγάλη. Σε συνδυασμό, λοιπόν, με την τεχνογνωσία του παλαιού τρόπου κατασκευής, όπως προλάβαμε και την καταγράψαμε από τους τελευταίους παλαιούς χειρώνακτες βαρελάδες, καθώς και με τα ιδιαίτερα ονόματα των εργαλείων, όπως είναι γνωστά στην Πάτρα – γιατί τα ονόματα των εργαλείων ποικίλουν από περιοχή σε περιοχή- κρίθηκε σκόπιμο να μην περάσει στη λήθη αυτό το κομμάτι πολιτισμού του παρελθόντος και αναπτύχθηκε η απεικόνιση της κατασκευής ενός βαρελιού σε δέκα στάδια.

Η ονομασία ΒΑΡΕΛΑΤΙΚΟ, τέλος, και όχι ΒΑΡΕΛΑΔΙΚΟ, όπως θα ήταν αναμενόμενο, οφείλεται στην ιδιωματική εκφορά του ονόματος από τους αυθεντικούς μαστόρους της βαρελοποιΐας, και μάλιστα από τον τελευταίο εν ζωή βαρελά της ΑΧΑΪΑ ΚΛΑΟΥΣ, κ. Παναγιώτη Παπαγεωργίου.

Αυτοκρατορικό κελλάρι

Πρόκειται για το κελλάρι υπ’ αριθμόν 10α. Το όνομά του αφορά στην αυτοκρατορική επίσκεψη της πριγκίπισσας Sissy της Αυστροουγγαρίας, στις 9 Οκτωβρίου 1885.

Δημιουργήθηκε κατά το τέλος της δεκαετίας του 1870 με σκοπό την παλαίωση και διατήρηση της μαυροδάφνης. Αναπτύσσεται σε τρίκλιτο λιθόκτιστο και λιθόστρωτο κτίριο με δίρριχτη κεραμοσκεπή στέγη σε κάθε κλίτος. Το κτίριο διατηρεί σχετικά σταθερές συνθήκες στο εσωτερικό του (θερμοκρασία-υγρασία), λόγω του προσεκτικά επιλεγμένου προσανατολισμού του και της θέσης των ανοιγμάτων, τα οποία προστατεύονται από τα όμορα κτίρια.

Η μαυροδάφνη φυλάσσεται αποκλειστικά σε δρύινα βαρέλια μεγάλων διαστάσεων τα οποία αναπτύσσονται σε δύο ή τρεις στοίχους κατά μήκος του κάθε κλίτους, τοποθετημένα εγκάρσια ως προς τον κύριο άξονα του κλίτους.

Τα βαρέλια είναι στο σύνολό τους κατασκευασμένα κατά τις δεκαετίες του 1880-1890 από ξύλο δρυός Ιστρίας, εξαιρετικής ποιότητας και από εξειδικευμένα εργαστήρια ανά τον κόσμο. Παραμένουν, από την αρχική τους εγκατάσταση μέχρι σήμερα, στην ίδια ακριβώς θέση και πάντοτε πλήρη με παραδοσιακά παραγόμενη μαυροδάφνη.

Τα βαρέλια κάθε στοίχου, στηρίζονται σε δυο παράλληλα δοκάρια από δρυ και σταθεροποιούνται με ξύλινες σφήνες. Το σύνολο δοκάρια-βαρέλια-σφήνες παραμένουν αμετακίνητα από το τέλος του 19^ου αιώνα μέχρι σήμερα.

Σε αυτά τα βαρέλια χαράχτηκαν, σε διάφορες περιόδους από τον 19^ο αιώνα μέχρι και σήμερα, παραστάσεις από την ελληνική μυθολογία σχετικές με τον οίνο και άλλα θέματα. Αρκετά από αυτά τα βαρέλια αφιερώθηκαν, επίσης σε διάφορες περιόδους, σε προσωπικότητες της Πολιτικής, της Τέχνης και της Επιστήμης.

Άγιος Θωμάς

Ο μοναδικός  ορθόδοξος ναός, που τον έχτισε ένας Προτεστάντης! Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας ΝΕΟΛΟΓΟΣ ΠΑΤΡΩΝ, η σύζυγος του κ. Κλάους, Θωμαΐς, «προ ετών είχεν ασθενήσει εκ τύφου τόσον, ώστε ανεμένετο από στιγμής εις στιγμήν ο θάνατος. Ο σύζυγός της κ. Κλάους ήτο τότε απαρηγόρητος, ότε δε η ασθενής εσώθη, ανήγειρε τον επ’ ονόματι αυτής τιμώμενον ναΐσκον του Αποστόλου Θωμά εις την οινοποιίαν Αχαΐα».  

Η εναρκτήριος θ. λειτουργία έγινε τον Δεκέμβριο του 1879 και από τότε μέχρι σήμερα το εκκλησάκι λειτουργεί ανελλιπώς, ανάλογα με τις ανάγκες και τις λειτουργικές δυνατότητες.

Ο φέρων οργανισμός είναι πετρόχτιστος, μονόχωρος –κατά το πρότυπο των απλών εξωκκλησίων, και στεγάζεται με δίρριχτη κεραμοσκεπή, και φέρει λιτό καμπαναριό ακριβώς πάνω από την κεντρική του είσοδο. Το εσωτερικό του είναι στρωμένο με πέτρα, ενώ το ξύλινο τέμπλο του έχει την απλή μορφή των παρεμφερών λαϊκών έργων του 19^ου αιώνα.

Εικόνες επίτοιχες ο ναός δεν έχει. Φορητές μόνο, αυτές του τέμπλου, από τις οποίες η παλαιότερη σωζόμενη είναι αυτή της Θεοτόκου, που φέρει την ένδειξη ΕΡΓΟΝ Ι. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΤΡΑΙ 1879 και μαρτυρεί την ύπαρξή της ήδη από την οικοδόμηση του ναΐσκου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ακριβώς δίπλα από τον ναΐσκο, είναι ενταφιασμένος ο Γουστάβος Κλάους, και μέλη της οικογένεια Αντωνόπουλου, που διαδέχθηκε τον Κλάους στην ιδιοκτησία του οινοποιείου.

Τα τελευταία χρόνια, στο εκκλησάκι του Αγίου Θωμά τελείται, κάθε Μεγάλη Παρασκευή, η Ακολουθία του Επιταφίου, και κάθε βράδυ Μεγάλου Σαββάτου η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Επίσης, το αμέσως επόμενο Σαββατοκύριακο, «του Θωμά», τελείται η πανήγυρη του υπεραιωνόβιου ναΐσκου.

Αγία Άννα

Είναι ο Καθολικός Ναΐσκος του κτήματος, που χρησίμευε στην κάλυψη των λειτουργικών αναγκών των Ιταλών και Μαλτέζων, κυρίως, εργαζομένων στο οινοποιείο.

Η υπόθεση του Καθολικού ναού του οινοποιείου είναι λίγο περίπλοκη. Κι αυτό γιατί, πέραν της παραδόσεως που θέλει το εκκλησάκι να χτίζεται στα 1927 και να αφιερώνεται στην Αγία Άννα, βρέθηκαν στο Αρχείο της εταιρίας στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία, στα 1899 είχε χτιστεί καθολικός ναΐσκος αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο. Εκείνο που δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα, είναι αν το παλαιό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου ταυτίζεται με το σημερινό της Αγίας Άννας ή όχι.

Πάντως, εκτός από το εμβληματικό αγαλματίδιο της Αγίας Άννης που βρίσκεται στον ναΐσκο, ενδιαφέρον έχει η υπερμεγέθης, επιβλητική εικόνα του έφιππου Αγίου Γεωργίου, που φέρει την επιγραφή    

Gewidmet von Josef Riedl,sen.

Mit Frau

In Mühldorf a Inn 1899. Bayern

(Αφιερωμένο από τον Ιωσήφ Ρίντλ, τον πρεσβύτερο

μετά της συζύγου του

Mühldorf a Inn 1899, Βαυαρία).

Το σημερινό ναΐδιο είναι μονόχωρο, κεραμοσκεπές, και στρωμένο με γαλλικό πλακάκι, ενώ στο βορειοανατολικό άκρο του είναι προσαρτημένο καμπαναριό. Άξιο παρατηρήσεως είναι ότι, αντίθετα από την συνήθη πρακτική των ναών, που έχουν προσανατολισμό προς την Ανατολή, το καθολικό αυτό εκκλησίδιο, είναι προσανατολισμένο προς την Δύση.

Η έπαυλη του Κλάους

Η Έπαυλη του Κλάους, ένα από τα πιο ιστορικά και σημαντικά κτίσματα μέσα στον χώρο της ACHAIA CLAUSS, δεσπόζει στο δυτικομεσηβρινό υψίπεδο του Οινοκάστρου από τις αρχές του δευτέρου μισού του 19^ου αιώνα. Ο ίδιος ο Κλάους την έχτισε ΄΄ως ιδιοκτησίαν και προς χρήσιν του΄΄. Διαθέτει άνετες σάλες, κήπους, βεράντα και πανοραμική θέα που μας γυρίζει πίσω σε ένα αρχοντικό παρελθόν μιας ονειρεμένης Belle Epoque.

Τον χαρακτήρα αυτής της κατοικίας, σημάδευσαν με την παρουσία τους εξέχουσες προσωπικότητες, που γεύθηκαν την φιλοξενία και το κρασί του Κλάους, όπως βασιλείς και βασίλισσες, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, ηγέτες, αλλά και θεράποντες των γραμμάτων και των τεχνών. Πρώτη Υψηλή επισκέπτις, σύμφωνα με τα ιστορικά ντοκουμέντα του οινοποιείου, υπήρξε η Αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ, στις 9 Οκτωβρίου του 1885, οπότε και επισκέφθηκε το οινοποιείο. Λίγα χρόνια αργότερα επισκέφθηκαν το Κτήμα ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ με τη σύζυγό του Όλγα και τα παιδιά τους, ο βασιλιάς Παύλος, και πλήθος υψηλών προσκεκλημένων της ACHAIA CLAUSS

Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το κτήμα και η έπαυλη περνά στα χέρια του κυριότερου μετόχου της Οινοποιίας, του Βλάση Αντωνόπουλου, ο οποίος την ονόμασε ΄΄Villa Costanza΄΄ για να τιμήσει την σύζυγό του Costanza Marphisa, Ιταλικής καταγωγής. Από τις αξιομνημόνευτες στιγμές της ζωής στην έπαυλη, εκείνη την εποχή, είναι εκείνες, κατά τις οποίες, ενοικούσαν σ’ αυτήν οι ηθοποιοί Αλέξης Μινωτής και Κατίνα Παξινού.  Οι ταλαντούχοι αυτοί θεατράνθρωποι, φιλοξενούνταν πολύ συχνά στο Κτήμα, καθώς η κόρη της Παξινού, Ιλεάνα, ήταν παντρεμένη με τον γιό του Βλάση, Βασίλη Αντωνόπουλο. Πολλά μάλιστα μεσημεριανά καλοκαίρια, η Παξινού έκανε πρόβες για τις τραγωδίες στις οποίες πρωταγωνιστούσε και λέγεται ότι η πολύ δυνατή της φωνή αντηχούσε στις αυλές της καστροπολιτείας.

Σήμερα, στον ισόγειο χώρο της βίλλας του Κλάους, φυλάσσονται και εκτίθενται διαφόρων κατηγοριών συλλεκτικά αντικείμενα.

Έπαυλη KLIPFEL

Η έπαυλη που φέρει το όνομα του Γερμανού συνεργάτη του G. Clauss και πρώτου οινολόγου του οινοποιείου, Jacob Klipfel, βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της δυτικής πλευράς του υψιπέδου της ACHAIA CLAUSS.

Πρόκειται για πετρόχτιστη, ευρύχωρη, αρχοντική κατοικία δομημένη ως εξής:

- στο ισόγειο εκτείνεται ευρύς και διαμήκης χώρος με το παράξενο όνομα «ισπανικό κελλάρι», του οποίου η μία άκρη υπόκειται της κυρίως οικίας Klipfel, και η άλλη καταλήγει εφαπτόμενη και συγκοινωνούσα με το γειτονικό THEODOREUM, και

- στο ανώγειο, που αποτελούσε την κυρίως κατοικία της οικογένειας Klipfel, καταμερίζονται μεγάλα δωμάτια και σάλες, αίθουσες υψερεφείς και στεγασμένος εξώστης με πανοραμική θέα στον Πατραϊκό κόλπο.

Σε προμελέτη αναστύλωσης της επαύλεως, διαβάζουμε ότι «το κτίριο της κατοικίας  Klipfel έχει κατασκευαστεί περίπου στα 1880, και ότι πρόκειται για κτίριο γαλλικού τύπου».

Μετά τον θάνατο του Jacob Klipfel, ο ευγενής γιός και κληρονόμος του, Herman, χρησιμοποίησε την έπαυλη ως εξοχική κατοικία της οικογένειάς του και άφησε παροιμιώδη φήμη, τόσο για τα κελλάρια με τα αλίπαστα και τα καπνιστά, τα οποία επιμελείτο ο ίδιος, όσο και για την σημαντική συμβολή του - λόγω της γερμανικής του καταγωγής - στην αντιμετώπιση των πάσης φύσεως προβλημάτων  που ταλαιπωρούσαν τους Έλληνες εργαζόμενους και διαμένοντες στο οινοποιείο, εξ αιτίας του ελληνογερμανικού πολέμου.

Στα νεώτερα χρόνια, το κτίριο στέγασε το Λογιστήριο και τις διοικητικές υπηρεσίες ενώ, σήμερα, τόσο τα σπαράγματα από τις οροφογραφίες του εξώστη, όσο και τα γαλλικά δάπεδα ή τα σφυρήλατα, χειροποίητα κιγκλιδώματα, μαρτυρούν το ένδοξο παρελθόν του χώρου.

Τα πρόσωπα της «ΑΧΑΪΑ CLAUSS»

EMANUEL PERFAL

Ο Γερμανός βαρόνος Εmanuel von Perfall μπήκε στη ζωή και την ιστορία της οινοποιίας «ΑΧΑΪΑ» στα 1880, οπότε και κατέστη σύζυγος της κόρης των Gustav και Θωμαΐδος  Clauss, Αμαλίας. Σύμφωνα με τον ερευνητή και συγγραφέα κ. Νίκο Μπακουνάκη (ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΓΟΥΣΤΑΥΟΥ,  εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 1997, σελ. 87), μετά τον γάμο της, η νεαρή Clauss «έζησε στο Μόναχο ως βαρόνη Αμαλία Πέρφαλ. Στο μέγαρό της πέθανε η Θωμαΐδα αιφνιδίως από συγκοπή καρδιάς, τον Φεβρουάριο του 1901…»

Καρπούνη - Clauss Θωμαΐς

Η Θωμαΐς Καρπούνη, σύζυγος του Gustav  Clauss, καταγόταν από επιφανή οικογένεια του Μεσολογγίου. Ο πατέρας της, ήταν συνταγματάρχης του Γενικού Επιτελείου και υπασπιστής του Όθωνα. Η μητέρα της ήταν Γερμανίδα από το Μόναχο, στενή φίλη της Βασίλισσας Αμαλίας. Είχε τέσσερις αδερφές και δυο αδερφούς, τον υπασπιστή του Πρίγκιπα Γεωργίου, και τον ταγματάρχη του ιππικού. Σπούδασε στο Αρσάκειο και με έλεγε πάντοτε με υπερηφάνεια ότι ήταν μαθήτρια της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας.

Όπως γράφτηκε στον τοπικό τύπο «Το όνομα της Θωμαΐδος ήταν πάντοτε συνδεδεμένο προς τη βαθύτερη εκτίμηση της κοινωνίας μας. Και λόγω μορφώσεως και λόγω αισθημάτων και λόγω καταγωγής. Μεταξύ του κόσμου των κυριών κατείχε θέση περίβλεπτη, θεωρούμενη ως πρότυπο, αξιοπρεπούς και φιλάνθρωπου δεσποίνης, αληθούς χριστιανής, της οποίας στο κεφάλαιο της ευπραγίας, πραγματικά η δεξιά δεν γνώριζε τι πράττει η αριστερά.

Από φύσεως και από χαρακτήρα μετριόφρων και ξένη προς πάσα έπαρση, ήταν πρόθυμη απέναντι σε κάθε ευγενή ιδέα, ή σε πράξεις φιλανθρωπίας ασκώντας με ιδιαίτερο τρόπο τη χριστιανική δράση της». (εφημ. ΝΕΟΛΟΓΟΣ 28-2-1901)

Κέλλερ Κάρολος

Μέλος της ακμάζουσας στα τέλη του 19^ου αιώνα Γερμανικής παροικίας των Πατρών, ο Κέλλερ υπήρξε από τους πρώτους μετόχους της Ανωνύμου οινοποιητικής Εταιρίας «ΑΧΑΪΑ», και η υπογραφή του είναι κατατεθειμένη σε κάποια από τα πρώτα Καταστατικά της.  Διετέλεσε στενός συνεργάτης του Gustav  Clauss, ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Οινοποιίας ήδη από την δεκαετία του 1880 και μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα.

Παξινού Κατίνα

Η μεγάλη Κυρία του Θεάτρου και του Κινηματογράφου, απέκτησε συγγενικούς δεσμούς με την οικογένεια Αντωνόπουλου – διάδοχη του Gustav  Clauss στην ιδιοκτησία του Οινοποιείου-  στα 1945, όταν η κόρη της Ιλεάνα παντρεύτηκε τον μέτοχο της εταιρείας και γιό του Προέδρου της, Βασίλειο Βλασίου Αντωνόπουλο.

Η συγγενική αυτή σχέση έφερνε πολύ συχνά την Καλλιτέχνιδα, μαζί με τον Αλέξη Μινωτή, στην εντός της ΑΧΑΪΑ CLAUSS έπαυλη, όπου περνούσαν πολύ καιρό ανάμεσα στους πατρινούς συγγενείς τους, αλλά και σε φίλους, ανθρώπους του Θεάτρου, της Τέχνης και του Πολιτισμού που συνέρρεαν στο Κτήμα για να την συναντήσουν.

Οι παλαιοί εργαζόμενοι στην οινοποιία, θυμούνται την βροντώδη φωνή της που αντηχούσε στο Οινόκαστρο, είτε όταν έκανε πρόβα σε κάποιους ρόλους της, είτε στις καθ’ ημέραν δραστηριότητές της. Και κάποιοι από αυτούς διηγούνται ότι χάρη στην Παξινού, που τους εξασφάλιζε προσκλήσεις για τις παραστάσεις που έδινε στην Πάτρα, είδαν για πρώτη φορά στη ζωή τους θέατρο, και μάλιστα θέατρο κλασικού ρεπερτορίου…

Κλώνης Κλεόβουλος

Ο σκηνογράφος του Εθνικού Θεάτρου της Ελλάδος Κλεόβουλος Κλώνης, είναι ένας από τους ανθρώπους της Τέχνης που επισκέφθηκε την ΑΧΑΪΑ CLAUSS για να συναντήσει την Κατίνα Παξινού, που φιλοξενείτο τακτικά στην έπαυλη του Οινοποιείου, από την συγγενική της οικογένεια Αντωνόπουλου. Αλλά το πέρασμά του έμελλε να μείνει ανεξίτηλο αφού, ευκαιρίας δοθείσης, του ζητήθηκε να σχεδιάσει την κεντρική Πύλη του Οινόκαστρου. Εκείνος δέχθηκε, το σχέδιό του υλοποιήθηκε, η κεντρική, «επάνω» Πύλη του οινόκαστρου κατασκευάστηκε και, με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο, το όνομά του γράφτηκε στα πεπραγμένα του Κτήματος, διά παντός.

Αμβουργερ Θεόδωρος και Αλβέρτος

Ο Theodor Hamburger /Θεόδωρος Άμβουργερ (1822-1883) γεννημένος στο δουκάτο της Βάδης, ήρθε στην Πάτρα το 1846 για να εργαστεί στον εμπορικό οίκο Fels & Co. Αργότερα δραστηριοποιήθηκε στην οινοποιία, αλλά και στη μεταξουργία, συστηματοποιώντας μάλιστα το εμπόριο υφασμάτων σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εφοδιάζει μεγάλο μέρος της αγοράς και να διαθέτει το μεγαλύτερο απόθεμα στην Ελλάδα. Το 1851 αναδείχθηκε πρόξενος της Πρωσίας και της Γερμανίας και το 1868 έγινε ιδρυτής του Εμπορικού Συλλόγου Πατρών «Ερμής» και της Εμπορικής Λέσχης της Πάτρας. Ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά: τον Φραγκίσκο, την Έμμα, τον Έρμαν και τον Αλβέρτο, από τα οποία τα δύο αγόρια, ο Αλβέρτος και ο Φραγκίσκος, συνέχισαν τις δραστηριότητες του πατέρα τους.

Το 1873 εμφανίζεται ως συνιδρυτής και συνεταίρος στην «ἀνώνυμο γερμανικὴ ἑταιρία ὑπὸ τὴν ἐπωνυμίαν "Ἀχαΐα", που ιδρύθηκε με πρωτοστάτη τον Γουσταύο Κλάους, "πρὸς κατα-σκευὴν ἑλληνικῶν οἴνων καὶ πώλησιν αὐτῶν ἐν τε τῷ Ἐσωτερικῷ καὶ Ἐξωτερικῷ"». Όμως, χρόνια πριν από την ίδρυση της εταιρίας, ο Άμβουργερ υπήρξε συνοδοιπόρος με τον Κλάους, τόσο στον οίκο   Fels & Co, στον οποίο και οι δύο κατείχαν διευθυντικές θέσεις, όσο και στην οινοποιία "Ἀχαΐα", στο κτήμα της οποίας ο Άμβουργερ κατείχε γη, και είχε κτίσει δικό του επιβλητικό, διώροφο κτίσμα, το επονομαζόμενο «Theodoreum» (Θεοδώρειον), με ευρύ υπόγειο κελάρι.

Στις 18 Ιουνίου 1890 η εταιρεία Fels & Co διαλύθηκε και συστάθηκε νέα εταιρεία με την επωνυμία «Άμβουργερ, Κέλλερ & Σία» και με διευθυντές τον Αλβέρτο Άμβουργερ και τον Κάρολο Κέλλερ, ο οποίος φαίνεται ότι το 1892 αναχώρησε για το Λονδίνο, ενώ η εταιρεία κράτησε για τα επόμενα είκοσι χρόνια λειτουργίας της την επωνυμία «Άμβουργερ & Σία».

Τη σχέση με την συγκεκριμένη εταιρεία διατήρησε στὴ συνέχεια ο γιός του Θεοδώρου, Αλβέρτος Άμβουργερ, που  διατελούσε, παράλληλα,  σύμβουλος της οινοποιίας «Αχαΐα», πρόξενος της Γερμανίας και της Ελβετίας, σύμβουλος και μέτοχος της Τραπέζης Ανατολής, της Ιονικής Τραπέζης καθώς και πολλών άλλων εταιρειών. Η τελευταία κρίση (1911) στην παραγωγή και αγορά της σταφίδας, ήταν αποφασιστικής σημασίας για την «Άμβουργερ & Σία», η οποία τελικά, στις αρχές του 1912, συμμετείχε, παραχωρώντας και μεταβιβάζοντας την κυριότητα όλων των περιουσιακών της στοιχείων, στην ίδρυση της διαδόχου Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής.

Αντωνόπουλου οικογένεια

Πρόκειται για την πολύτεκνη οικογένεια που διαδέχθηκε τον Gustav Clauss στην ιδιοκτησία της Ανώνυμης οινοποιητικής Εταιρίας «ΑΧΑΪΑ». Τα μέλη της είναι τα εξής:

Αντωνόπουλος Βλάσης

Γεννήθηκε το 1867 στην Κάτω Βλασία Καλαβρύτων. Πέθανε το 1955 στην Πάτρα. Ήταν παντρεμένος με την Ιταλίδα Costanza Marfiza και απέκτησαν επτά παιδιά – πέντε αγόρια και δύο κορίτσια. Μέχρι το 1918, οπότε αγόρασε την πλειονότητα των μετοχών της «ΑΧΑΪΑ» και αναδείχθηκε σε πρόεδρο και συνεχιστή της ιστορικής Οινοποιίας, ήταν διακεκριμένος σταφιδέμπορος των Πατρών και μέλος του Εμπορικού Συλλόγου «Ερμής» της αχαϊκής πρωτεύουσας ενώ, στις εκλογές του 1928, εξελέγη και βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Υπήρξε, κατά τον χαρακτηρισμό του νεώτερου γιού του «μειλίχιος, πράος και αγαθός λίαν».

Αντωνόπουλος Βλασ. Κωνσταντίνος (Ντίνος)

Πρωτότοκος γιός της οικογένειας που διαχειρίστηκε το Οινοποιείο κατά την «μεταγερμανική» περίοδο της παραγωγικής δραστηριότητάς του. Διαδέχθηκε τον πατέρα του Βλάση στην προεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου της ΑΧΑΪΑ CLAUSS, θέση που διατήρησε μέχρι το 1984, δίνοντας έμφαση στο κοινωνικό πρόσωπο της εταιρείας.

Αντωνόπουλου Ελένη (Νίτσα)

Η πρώτη από τις δύο θυγατέρες της οικογένειας του Βλάση Αντωνόπουλου, παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο  τον Νικόλαο Τριάντη –γόνο επιφανούς εμπορικής οικογένειας των Πατρών – και σε δεύτερο, τον σπουδαίο Γιάννη Μηλιάδη, μια σημαντική μορφή της ελληνικής αρχαιολογίας που συνέδεσε ανεξίτηλα το όνομά του με την Ακρόπολη των Αθηνών.

Αντωνόπουλος Αλέξανδρος (Αλέκος)

Δίδυμος αδελφός του Ανδρέα Αντωνόπουλου. Σπούδασε στο κορυφαίο Πολυτεχνείο  της Ζυρίχης ETH Zürich. Επέστρεψε πτυχιούχος Χημικός Μηχανικός και γλωσσομαθής. Στη συνέχεια και μέχρι γήρατος εργάστηκε ως οινολόγος στην οικογενειακή Οινοποιία της Πάτρας. Υπήρξε δημιουργός πολλών έγκριτων κρασιών και λικέρ της ΑΧΑΪΑ CLAUSS. Ήταν φυσιογνωμία πολυσχιδής, με έντονη φυσιολατρική δραστηριότητα και κοινωνική παρουσία στην αχαϊκή πρωτεύουσα, στην οποία, εκτός από Πρόξενος του Βελγίου διετέλεσε και Πρόεδρος του Επιμελητηρίου.

Αντωνόπουλος Βασίλειος (Λαλάκης)

Γεννήθηκε στα 1915. Τελείωσε το Β΄ Γυμνάσιο Πατρών στα 1931 και συνέχισε σπουδές στην Ελβετία. Το 1934 μπήκε στη Νομική του Πανεπιστημίου, την οποία εγκατέλειψε γιατί τα ενδιαφέροντά του ήταν άλλα.

Το 1936 ίδρυσε την «Οργάνωση Εθνικής Νεολαίας» στην Πάτρα και έτσι άρχισε την πολιτική αγωνιστική του πορεία, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να εξοριστεί στην Απείρανθο της Νάξου. Εκεί συνάντησε τον καθηγητή του του Συνταγματικού Δικαίου Αλέξ. Σβώλο και συνδέθηκε ιδεολογικά μαζί του.  

Στον πόλεμο του 1940, μαζί με άλλους νέους, άνοιξαν και διαμόρφωσαν περί τα 50 καταφύγια, ενώ στην Κατοχή ήταν στην Εθνική Αντίσταση, γι΄ αυτό και φυλακίστηκε στις φυλακές ΑΒΕΡΩΦ. Αργότερα, όταν τον αναζητούσε η γερμανική GESTAPO έφυγε για το βουνό (Καρπενήσι).

Μετά την Κατοχή και την τριετή διαμονή του στην Αμερική, ανέλαβε τη γενική Διεύθυνση  της ΑΧΑΪΑ CLAUSS απ ΄ όπου έφυγε στα 1959, και ίδρυσε τη δική του «ΚΑΒΕΙΡΟΣ ΟΙΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ Α.Ε.».

Το 1942 παντρεύτηκε με την Ιλεάνα, κόρη της Κατίνας Παξινού.

Αντωνοπούλου Δανάη

Πρόκειται για το τελευταίο παιδί του Βλάση και της Κωνστάντζας Αντωνοπούλου. Παντρεύτηκε τον Πάνο Γράτσο, της εξ Ιθάκης εφοπλιστικής οικογενείας και, σε δεύτερο γάμο  τον Καναδό επιχειρηματία Χιου Μάρτιν.

Αντωνόπουλος Αλεξ. Κωνσταντίνος

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1948 και έζησε μέχρι το 1994. Στην σχετικά σύντομη, αλλ’ απαστράπτουσα  τροχιά της ζωής του, ο γιός του Αλεξάνδρου και της Ελένης Αντωνοπούλου και εγγονός του Βλάση, Κωνσταντίνος, «συνέβαλε σημαντικά»  καθώς σημειώνει ο δικηγόρος Πατρών και ιστοριοδίφης κ. Χρήστος Μούλιας προλογίζοντας την έκδοση ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΑΜΠΕΛΩΝΩΝ του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου,

«στην αναγέννηση του ελληνικού αμπελώνα και καθιέρωσε τα Personal Wines, έργα ονειροπόλων που ξέρουν να χαϊδεύουν τα κρασιά και να μιλάνε μαζί τους»,

Και συνεχίζει ο Χρήστος Μούλιας:

           «Διακατεχόταν από ιερό πάθος γι’ αυτό που ελεύθερα διάλεξε να κάνει και που του ταίριαζε και γι’ αυτό ξεχώρισε και προσέφερε. Από μικρός εξοικειώθηκε στις μυρωδιές του αμπελιού, του οινοποιείου και γενικά των χώρων παρασκευής του κρασιού...

           ……………

           Επιστήμων οινοποιός, ταυτόσημος με τον αλχημιστή του παρελθόντος, επιχείρησε να δημιουργήσει τον υπέροχο οίνο.

           Αναλώθηκε στην ανάπτυξη γηγενών ποικιλιών σταφυλιών και στην καλλιέργεια ξένων, στις κλιματολογικές συνθήκες της Ελλάδος και με τις γνώσεις του, την εμπειρία του και το πάθος του δημιούργησε πρωτόγνωρες διακριτικές γεύσεις, ...

Η λεπταίσθητη χροιά των κρασιών του αντανακλούσε την ευγένεια της ψυχής του», ενώ…

«η σχέση του με το κρασί δεν υπαγορεύτηκε από οποιοδήποτε προσωπικό συμφέρον. Ήταν σχέση ερωτική … Εμπνεύσθηκε κρασιά που παρήγαγε σε μικρές ποσότητες και υπερασπίστηκε με πάθος την αντιεμπορική αυτή άποψή του».

Στα 1987 και, αρχικά, παράλληλα με την συμμετοχή του στην ΑΧΑΪΑ CLAUSS, ίδρυσε τους “ΑΜΠΕΛΩΝΕΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ”, ένα πρότυπο οινοποιείο το οποίο στέγασε, «το πάθος του να δημιουργήσει, συνδυάζοντας το καινούργιο, το σημαντικό, το υπέροχο, ίσως το ανεπανάληπτο, γιατί όχι το αιώνιο, με τη γευστική ισορροπία».

Διάσημοι επισκέπτες

Μερικές σημαντικές προσωπικότητες που επισκέφτηκαν το οινοποιείο: ο Όττο φον Μπίσμαρκ, ο Φραντς Λιστ, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, η Μελίνα Μερκούρη, η αυτοκράτειρα Σίσσυ της Αυστρίας, ο στρατηγός Μοντγκόμερι, ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Παύλος Κουντουριώτης, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Ομάρ Σαρίφ καθώς και οι Βασιλείς Γουσταύος Αδόλφος της Σουηδίας, Γεώργιος Α΄, Κωνσταντίνος Α΄, Γεώργιος Β΄ και οι βασίλισσες Αλεξάνδρα της Μεγάλης Βρετανίας, Λουίζα της Σουηδίας και οι βασίλισσες Όλγα και Σοφία της Ελλάδας καθώς και η πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη.

Βιβλιογραφία

• Αρχείο ΑΧΑΙΑ CLAUSS
• Χρήστος Α. Μούλιας, Το λιμάνι της σταφίδας. Πάτρα 1828-1900. Εμπόριο-Βιομηχανία-Τράπεζες-Ασφάλειες, Εκδόσεις Περί Τεχνών, Πάτρα 2000. ISBN 960-86814-0-5.
• Νίκος Μπακουνάκης, Το κρασί του Γουσταύου. Αφήγημα οινικών περιπετειών, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1997. ISBN 960-03-1787-9.
• Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη, Η οινοποιός εταιρεία «ΑΧΑΪΑ» και τα χειροποίητα βαρέλια της, Πάτρα 2011. ISBN 978-960-93-2876-0.
• Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας - ΜΙΕΤ ΕΛΙΑ - Αρχείο Άμβουργερ-Αλεξόπουλου
• Νίκος Μπακουνάκης, (1995), Πάτρα, 1828-1860. Μια ελληνική πρωτεύουσα στον 19ο αιώνα, Δεύτερη έκδοση Αθήνα.  ISBN: 978-960-03-0000-0

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Η επίσημη ιστοσελίδα της Achaia Clauss