Αστυνομική και Δικαστική Συνεργασία σε Ποινικές Υποθέσεις

Η Αστυνομική και Δικαστική Συνεργασία σε Ποινικές Υποθέσεις (ΑΔΣΠΥ) είναι ο τρίτος από τους Τρεις Πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εστιάζει στη συνεργασία της εφαρμογής του νόμου και στην καταπολέμηση του ρατσισμού. Βασίζεται περισσότερο στη διακυβερνητική συνεργασία παρά στους άλλους πυλώνες που σημαίνει ότι τα ιδρύματα της Ένωσης μπορούν να επέμβουν ελάχιστα.[1] Είναι υπεύθυνο για την έκδοση Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης.

Υπευθυνότητες

Επεξεργασία

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ καθιέρωσε ότι, ενώ πλησιάζονται οι στόχοι της Ένωσης και συγκεκριμένα η ελευθερία μετακίνησης, τα κράτη μέλη πρέπει να λάβουν υπόψη τους, τους παρακάτω τομείς κοινού ενδιαφέροντος:

  1. Άσυλο
  2. Κανόνες που σχετίζονται με την είσοδο των εξωτερικών συνόρων
  3. Πολιτικές μετανάστευσης και πολιτικές που σχετίζονται με υπηκόους τρίτων χωρών
    • Συνθήκες εισόδου και μετακίνησης των ξένων υπηκόων στο έδαφος της Ένωσης
    • Συνθήκες μόνιμης κατοικίας ξένων υπηκόων σε κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών και δικαιωμάτων εργασίας
    • Καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης, κατοικίας και εργασίας ξένων υπηκόων σε κράτος μέλος της Ένωσης
  4. Καταπολέμηση εμπορίου ναρκωτικών όταν αυτό δεν καλύπτεται από τα μέρη 7, 8 και 9
  5. Καταπολέμηση της διεθνούς απάτης όταν αυτό δεν καλύπτεται από τα μέρη 7, 8 και 9
  6. Δικαστική συνεργασία σε πολιτικά θέματα
  7. Δικαστική συνεργασία σε ποινικά θέματα
  8. Τελωνειακή συνεργασία
  9. Αστυνομική συνεργασία για την καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών, τρομοκρατίας και άλλων μορφών διεθνούς εγκληματικότητας, συμπεριλαμβανομένων και συγκεκριμένων τομών τελωνειακής συνεργασίας.

Υπάρχουν τρία ιδρύματα που δημιουργήθηκαν από τον πυλώνα ΑΔΣΠΥ, Eurojust, Ευρωπόλ, και Cepol

Δημιουργήθηκε ως πυλώνας Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, μετέπειτα η Συνθήκη του Άμστερνταμ μετέφερε τους τομείς παράνομης μετανάστευσης, ασύλου, και δικαστικής συνεργασίας στον ενιαίο πρώτο πυλώνα (Ευρωπαϊκές Κοινότητες). Ο όρος "Δικαιοσύνη και Εσωτερικά Δικαιώματα" τώρα καλύπτει αυτούς τους ενιαίους τομείς καθώς και τον διακυβερνητικό τρίτο πυλώνα.

Αν επικυρωθεί, η Συνθήκη της Λισαβόνας θα αντικαταστήσει το σύστημα των πυλώνων. Οι αρμοδιότητες θα συγχωνευθούν και θα αποκτήσουν περισσότερη δύναμη.[2]

Συνθήκες

Επεξεργασία

Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κυρίαρχα ευρωπαϊκά κράτη έχουν συνάψει συνθήκες και ως εκ τούτου συνεργάστηκαν και εναρμόνισαν πολιτικές (ή συνέδεσαν την κυριαρχία) σε έναν αυξανόμενο αριθμό τομέων, στο έργο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ή στην οικοδόμηση της Ευρώπης (γαλλικά: la construction européenne). Το ακόλουθο χρονοδιάγραμμα περιγράφει τη νομική έναρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) - το κύριο πλαίσιο για αυτήν την ενοποίηση. Η ΕΕ κληρονόμησε πολλές από τις σημερινές της ευθύνες από τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΚ), οι οποίες ιδρύθηκαν τη δεκαετία του 1950 στο πνεύμα της Διακήρυξης Σουμάν.

Υπόμνημα:
  Υ: υπογραφή
  Ι: θέση σε ισχύ
  Τ: τερματισμός
  Λ: λήξη
    de facto αντικατάσταση
  Σχετ. με πλαίσιο ΕΚ/ΕΕ:
   de facto εντός
   εκτός
                    Ευρωπαϊκη Ενωση (ΕΕ) [Συν.]  
  Ευρωπαϊκες Κοινοτητες (ΕΚ) (1ος πυλώνας)
Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (ΕΚΑΕ ή Ευρατόμ) [Συν.]      
  /   /   /   Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ)  
    Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ)    
            Κανόνες Σένγκεν Ευρωπαϊκή Κοινότητα (ΕΚ)
'TREVI' Δικαιοσύνη και Εσωτερικές Υποθέσεις (ΔΕΥ, 2ος πυλώνας)  
    /   Βορειοατλαντική Συμμαχία (NATO) [Συν.] Αστυνομική και Δικαστική Συνεργασία σε Ποινικές Υποθέσεις (ΑΔΣΠΥ, 2ος π.)
   
Αγγλογαλλική συμμαχία
[Αμυντικά πέρασε στο NATO] Ευρωπαϊκή Πολιτική Συνεργασία (ΕΠΣ)   Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας
(ΚΕΠΠΑ, 3ος πυλώνας)
  Δυτική Ένωση (ΔΕ)   /   Δυτική Ευρωπαϊκή Ένωση (WEU) [Καθήκοντα που καθορίστηκαν μετά την επανενεργοποίηση της ΔΕΕ το 1984 και πέρασαν στην ΕΕ]
     
[Κοινωνικοπολιτικά πέρασε στο ΣτΕ] [Συν.]                 π  σ  ε

      Συμβούλιο της Ευρώπης (ΣτΕ)
Συνθήκη Δουνκέρκης[α]
Υ: 4 Μαρτίου 1947
Ι: 8 Σεπτεμβρίου 1947
Λ: 8 Σεπτεμβρίου 1997
Συνθήκη Βρυξελλών[α]
Υ: 17 Μαρτίου 1948
Ι: 25 Αυγούστου 1948
Τ: 30 Ιουνίου 2011
Συνθήκες Λονδίνου και Ουάσινγκτον[α]
Υ: 5 Μαΐου/4 Απριλίου 1949
Ι: 3 August/24 Αυγούστου 1949
Συνθήκες Παρισιού: ΕΚΑΧ και ΕΑΚ[β]
Υ: 18 Απριλίου 1951/27 Μαΐου 1952
Ι: 23 Ιουλίου 1952/—
Λ: 23 Ιουλίου 2002/—
Συνθήκες Ρώμης: ΕΟΚ και ΕΚΑΕ
Υ: 25 Μαρτίου 1957
Θ: 1 Ιανουαρίου 1958
Συμφωνία ΔΕΕ-ΣτΕ[α]
Υ: 21 Οκτωβρίου 1959
Ι: 1 Ιανουαρίου 1960
Συνθήκη (Συγχώνευσης) Βρυξελλών[γ]
Υ: 8 Απριλίου 1965
Ι: 1 Ιουλίου 1967
Έκθεση Νταβινιόν
Υ: 27 Οκτωβρίου 1970
Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (ΕΕΠ)
Υ: 17/28 Φεβρουαρίου 1986
Ι: 1 Ιουλίου 1987
Συνθήκη και Σύμβαση Σένγκεν
Υ: 14 Ιουνίου 1985/19 Ιουνίου 1990
Ι: 26 Μαρτίου 1995
Συνθήκη του Μάαστριχτ[δ][ε]
Υ: 7 Φεβρουαρίου 1992
Ι: 1 Νοεμβρίου 1993
Συνθήκη Άμστερνταμ
Υ: 2 Οκτωβρίου 1997
Ι: 1 Μαΐου 1999
Συνθήκη Νίκαιας
Υ: 26 Φεβρουαρίου 2001
Ι: 1 Φεβρουαρίου 2003
Συνθήκη Λισσαβώνας[ζ]
Υ: 13 Δεκεμβρίου 2007
Ι: 1 Δεκεμβρίου 2009


  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Αν και δεν είναι per se οι συνθήκες της ΕΕ, αυτές οι συνθήκες επηρέασαν την ανάπτυξη του αμυντικού σκέλους της ΕΕ, κύριο μέρος της ΚΕΠΠΑ. Η γαλλοβρετανική συμμαχία που ιδρύθηκε με τη Συνθήκη της Δουνκέρκης αντικαταστάθηκε de facto από την ΔΕ. Ο πυλώνας ΚΕΠΠΑ ενισχύθηκε από ορισμένες από τις δομές ασφαλείας που είχαν δημιουργηθεί στο πλαίσιο της αρμοδιότητας της Τροποποιημένης Συνθήκης των Βρυξελλών (ΤΣΒ) του 1955. Η Συνθήκη των Βρυξελλών τερματίστηκε το 2011, διαλύοντας κατά συνέπεια τη ΔΕΕ, καθώς η ρήτρα αμοιβαίας άμυνας που προέβλεπε η Συνθήκη της Λισαβόνας για την ΕΕ θεωρήθηκε ότι καθιστά τη ΔΕΕ περιττή. Έτσι, η ΕΕ αντικατέστησε de facto τη ΔΕΕ.
  2. Τα σχέδια για την ίδρυση μιας Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας (ΕΠΚ) σταμάτησαν μετά την αποτυχία της Γαλλίας να επικυρώσει τη Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (ΕΑΚ). Η ΕΠΚ θα συνδύαζε την ΕΚΑΧ και την ΕΑΚ.
  3. Οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες απέκτησαν κοινούς θεσμούς και κοινή νομική προσωπικότητα (δηλαδή δυνατότητα, π.χ. να υπογράφουν συνθήκες από μόνες τους).
  4. Οι Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Ρώμης αποτελούν τη νομική βάση της ΕΕ και αναφέρονται επίσης ως Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ) και Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), αντίστοιχα. Τροποποιούνται από δευτερεύουσες συνθήκες.
  5. Από την ίδρυση της ΕΕ το 1993 και την εδραίωση το 2009, η ένωση αποτελούνταν από τρεις πυλώνες, ο πρώτος από τους οποίους ήταν οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Οι άλλοι δύο πυλώνες αποτελούνταν από πρόσθετους τομείς συνεργασίας που είχαν προστεθεί στην αποστολή της ΕΕ.
  6. Η ενοποίηση σήμαινε ότι η ΕΕ κληρονόμησε τη νομική προσωπικότητα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και ότι το σύστημα πυλώνων καταργήθηκε, με αποτέλεσμα το πλαίσιο της ΕΕ να καλύπτει όλους τους τομείς πολιτικής. Αντίθετα, η εκτελεστική/νομοθετική εξουσία σε κάθε τομέα καθορίστηκε από την κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ των θεσμικών οργάνων της ΕΕ και των κρατών μελών. Αυτή η κατανομή, καθώς και οι διατάξεις της Συνθήκης για τομείς πολιτικής στους οποίους απαιτείται ομοφωνία και είναι δυνατή η ψηφοφορία με ειδική πλειοψηφία, αντικατοπτρίζει το βάθος της ολοκλήρωσης της ΕΕ καθώς και τον εν μέρει υπερεθνικό και εν μέρει διακυβερνητικό χαρακτήρα της ΕΕ.

Παραπομπές

Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία