Αντωνίνος ο Ευσεβής

Ο Τίτος Φούλβος Αίλιος Αδριανός Αντωνίνος (Titus Fulvus Aelius Hadrianus Antoninus Augustus Pius, 19 Σεπτεμβρίου 86 - 7 Μαρτίου 161), γνωστός ως Αντωνίνος ο Ευσεβής (Antoninus Pius), ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 138 έως το 161. Ήταν θετός γιος και διάδοχος του Αδριανού. Η «Historia Augusta» δίνει αρκετές εξηγήσεις για το προσωνύμιο του Αντωνίνου «Ευσεβής» («Pius»). Οι επικρατέστερες είναι ότι του απονεμήθηκε από τη Σύγκλητο είτε επειδή την έπεισε να θεοποιήσει τον προκάτοχό του Αδριανό και τίμησε ποικιλοτρόπως τη μνήμη του είτε επειδή ήταν πράος και δεν έβλαψε κανένα

Αντωνίνος Πίος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Titus Aelius Hadrianus Antoninus Augustus Pius (Λατινικά)
Γέννηση	19  Σεπτεμβρίου 86 Lanuvium
Θάνατος	7  Μαρτίου 161 Lorium
Αιτία θανάτου	πανώλη
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Κάστρο Σαν Άντζελο
Χώρα πολιτογράφησης	Αρχαία Ρώμη
Θρησκεία	Θρησκεία στην αρχαία Ρώμη
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Φαυστίνα η Μεγάλη
Σύντροφος	Galeria Lysistrate
Τέκνα	Μάρκος Αυρήλιος Λεύκιος Βέρος Φαυστίνα η Νεότερη Marcus Galerius Aurelius Antoninus Aurelia Fadilla Marcus Aurelius Fulvus Antoninus
Γονείς	Titus Aurelius Fulvus και Αδριανός και Arria Fadilla
Θετοί γονείς	Publius Julius Lupus
Αδέλφια	Julia Fadilla (ετεροθαλής αδελφή από μητέρα) Arria Lupula (ετεροθαλής αδελφή από μητέρα)
Οικογένεια	Δυναστεία των Αντωνίνων
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Ρωμαίος αυτοκράτορας (138–161) Ρωμαίος συγκλητικός Ύπατος στην αρχαία Ρώμη
Σχετικά πολυμέσα

Καταγόταν από αριστοκρατική και πλούσια οικογένεια. Ξεχώριζε για την ωραιότητά του, την ευγένεια, τη φιλοπονία, τη μόρφωση και την τιμιότητα. Διαδέχτηκε τον Αδριανό το 138, αφού διήλθε από όλη την κλίμακα της ρωμαϊκής ιεραρχίας και υιοθετήθηκε από αυτόν.
Στις αρχές της βασιλείας του κατέθεσε την τεράστια ατομική του περιουσία στο δημόσιο ταμείο. Διέγραψε φόρους, έκανε δωρεές σε πολίτες, μοίραζε άρτο και διοργάνωνε θεάματα, αλλά παρ' όλα αυτά τα οικονομικά του κράτους ήταν ανθηρότατα κατά τον θάνατό του. Στη Σύγκλητο συμπεριφερόταν σαν απλό μέλος της και ποτέ δεν έπαιρνε αποφάσεις χωρίς να συμβουλευτεί τους ηγέτες της. Περιέστειλε την αυστηρότητα του νόμου, θέσπισε ευεργετικές διατάξεις για τους δούλους, φρόντισε για την εκπαίδευση άπορων νέων και έδωσε σε διδασκάλους και φιλοσόφους προνόμια συγκλητικών. Φαίνεται ότι δεν ήταν αυστηρός με τους Χριστιανούς -τουλάχιστον όχι περισσότερο από άλλους αυτοκράτορες. Απέφευγε τους πολέμους κι επαναλάμβανε συνεχώς τη ρήση του Σκιπίωνα "προτιμώ να σώσω ένα πολίτη παρά να σκοτώσω χίλιους εχθρούς". Αναγκάστηκε όμως σε μικροπολέμους για την καταστολή εξεγέρσεων στη Βρετανία, στη Μαυριτανία και στην Ιουδαία.

Ήταν ιδιαίτερα δίκαιος ως ηγεμόνας και η φήμη του είχε φθάσει μέχρι τις Ινδίες, όπου ηγεμόνες της περιοχής ζητούσαν τη διαιτησία του σε διαφορές με τους Βακτριανούς και τους Υρκανούς. Η βασιλεία του θεωρείται μια από τις καλύτερες περιόδους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και όχι μόνο. Φαινόταν ότι είχε επιτευχθεί η ιδεώδης διακυβέρνηση. Θετός γιος και διάδοχος ήταν ο επίσης περίφημος Μάρκος Αυρήλιος. Απεβίωσε το 161 μ.Χ.