Αλκυονέας (Γίγαντας)

Γίγαντας

Στην ελληνική μυθολογία, ο γίγαντας Αλκυονέας ήταν γιος είτε του Ουρανού και της Γαίας,[1] είτε του Ταρτάρου και της Γαίας. Ο Αλκυονέας ήταν ο πατέρας των εφτά Αλκυονίδων.[2] Τον θεωρούσαν τον «πρεσβύτερον Γιγάντων» και «μεγέθει μεν σώματος ανυπέρβλητον, δυνάμει δε ακαταγώνιστον».[1]

Αλκυονέας
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΤέκναΑλκυονίδες
Asteria
Anthe
Chthonia
Methone
Αλκίππη
Drimo
ΓονείςΟυρανός και Γαία (μυθολογία)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Γιγαντομαχία

Επεξεργασία

Στη Γιγαντομαχία ο Αλκυονέας αγωνίσθηκε στο πλευρό του γίγαντα Πορφυρίωνα. Ο Ηρακλής, με την προτροπή και τις οδηγίες της θεάς Αθηνάς, κατάφερε και σκότωσε τον Αλκυονέα έχοντας μαζί του τον Τελαμώνα, όπως αναφέρει ο Πίνδαρος.[3] Προηγουμένως, ο Αλκυονέας είχε συντρίψει 12 άρματα και 24 συντρόφους του Ηρακλή με ένα μεγάλο λιθάρι. Λέγεται μάλιστα ότι το λιθάρι αυτό το είχε ρίξει και εναντίον του Ηρακλή, αλλά ο ήρωας το απέκρουσε με το ρόπαλό του. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το μυθικό αυτό λιθάρι βρισκόταν ακόμα κάπου στον Ισθμό της Κορίνθου.

Η μάχη του Ηρακλή με τον Αλκυονέα κατά τη Γιγαντομαχία απεικονίζεται σε διάφορα αγγεία, με τον Ηρακλή όρθιο και στο πλάι του την Αθηνά να τον καθοδηγεί. Ο Ηρακλής σημαδεύει με το τόξο του τον Αλκυονέα. Ο Γίγαντας παριστάνεται να πέφτει ανάσκελα, να του φεύγει από το χέρι ένα ρόπαλο που κρατούσε, ενώ τον κυριεύει ο Ύπνος, που εικονίζεται ως φτερωτός δαίμονας να του δένει τα μέλη του σώματός του.

Ο Πίνδαρος αποκαλεί τον Αλκυονέα «Βουβότα»,[4] δηλαδή βουκόλο. Το επίθετο αυτό ίσως να σχετίζεται με την αρπαγή των βοδιών του θεού Ηλίου και της Ερυθείας. Σύμφωνα με την ερμηνεία του μύθου από τον Λούντβιχ Πρέλερ,[5] ο Αλκυονέας παριστάνει τον χειμώνα που καταδικάζεται σε αδυναμία και τελικώς πληγώνεται θανάσιμα από τον ηλιακό ημίθεο Ηρακλή.


Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. 1,0 1,1 «Βιβλιοθήκη/Α - Βικιθήκη». el.wikisource.org. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2023. 
  2. «ALCYONEUS (Alcyoneus) - King of the Thracian Giants of Greek Mythology». www.theoi.com. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2023. 
  3. Νεμεόν. Δ 27-40, Ισθμιόν. 6(5) 32
  4. Νεμεόν. Δ 85
  5. Griech.Mythol. II, 207
  • Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδοτ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969