Petite France
Η Petite France (ελληνικά: Μικρή Γαλλία), γνωστή επίσης και ως (γαλλ.) Quartier des Tanneurs και (γερμ.) Gerberviertel (ελλ. συνοικία των βυρσοδεψών) είναι ιστορική συνοικία του Στρασβούργου στην ανατολική Γαλλία. Βρίσκεται στο δυτικό άκρο του "Γκραντ Ιλ" (Grande Île, ελλ. μεγάλο νησί) , στο οποίο βρίσκεται το ιστορικό κέντρο της πόλης. Στην Petite France ο ποταμός Ιλλ χωρίζεται σε μια σειρά καναλιών που διέρχονται από περιοχή που, κατά τον Μεσαίωνα φιλοξενούσε βυρσοδέψες, μύλους και ψαράδες της πόλης και είναι πλέον ένα από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα του Στρασβούργου. Η Petite France αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, όπως καθορίστηκε το 1988.[1][2]
| Petite France | |
|---|---|
| Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ. | |
 | |
 | |
| Χώρα μέλος |  Γαλλία |
| Τύπος | Πολιτιστικό |
| Κριτήρια | i, ii, vi |
| Ταυτότητα | [1] |
| Περιοχή | Ευρώπη |
| Ιστορικό εγγραφής | |
| Εγγραφή | 1988 (3η συνεδρίαση) |
Στα ανάντη της Petite France, ο ποταμός Ιλλ ρέει μέσω του "φράγματος Βωμπάν" (Barrage Vauban}, μιας αμυντικής δομής που κατασκευάστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα. Κατάντη αυτού, ο ποταμός χωρίζεται στο λεγόμενο Canal du Faux-Rempart, που ρέει βόρεια του Γκραντ Ιλ, και τέσσερα κανάλια που ρέουν μέσω της συνοικίας Petite France πριν επανενωθούν στο κύριο κανάλι του ποταμού, ρέοντας προς τα νότια του το Γκραντ Ιλ. Αυτά τα τέσσερα κανάλια καλύπτονται από τις Ponts Couverts (ελλ. "καλυμμένες γέφυρες") , μια παλαιότερη αμυντική δομή του 18ου αιώνα τριών γεφυρών και τεσσάρων πύργων που, παρά το όνομά τους, δεν καλύπτονται.[3]
Κατάντη των Ponts Couverts , τα τέσσερα κανάλια διασχίζουν περιοχή με σχετικά μεγάλα κτίρια κατά το ήμισυ κατασκευασμένα από ξύλο, τα οποία, μαζί με τις στενές λωρίδες και τις πεζογέφυρες που τα συνδέουν, χρονολογούνται κυρίως από τον 16ο και τον 17ο αιώνα. Οι κεκλιμένες στέγες πολλών από τα κτίρια περιλαμβάνουν ανοιχτές σοφίτες όπου κάποτε οι βυρσοδέψες ξέραιναν δέρματα. Τρία από τα τέσσερα κανάλια που ρέουν μέσα από την συνοικία διέρχονται από υδατοφράκτες που κάποτε κινούσαν ελαιοτριβεία και άλλες βιομηχανίες, ενώ το βορειότερο κανάλι είναι πλωτό. Αυτό περνάει από υδατοφράκτες και τη γέφυρα Pont du Faisan στο κέντρο της συνοικίας και χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό από τα τουριστικά σκάφη που εκτελούν τον γύρο της πόλης.[1][3][4]
Στη βόρεια όχθη του Ιλλ, στο κέντρο της συνοικίας, βρίσκεται το Maison des Tanneurs, ο οίκος της Συντεχνίας των βυρσοδεψών, στη θέση που αποκαλείται Μπενζαμέν-Ζιξ (Benjamin-Zix). Από αυτό το τετράγωνο ξεκινούν αρκετοί δρόμοι, όπως η Rue du Bain-aux-Plantes και η Rue des Dentelles, που επίσης περιβάλλονται από ξύλινα σπίτια. Στα ανατολικά οδηγούν στην εκκλησία του Σεν Τομά (St. Thomas), στην κύρια λουθηρανική εκκλησία της πόλης, και στα δυτικά πίσω από τις Pont Couverts στην εκκλησία Σεν Πιερ λε Βιε (Saint-Pierre-le-Vieux), η οποία στην πραγματικότητα είναι δύο εκκλησίες, μία προτεσταντική και μία καθολική, στο ίδιο κτίριο. [3]
Το όνομα "Petite-France" ("Μικρή Γαλλία") δεν δόθηκε για πατριωτικούς ή αρχιτεκτονικούς λόγους. Προέρχεται από τον «ξενώνα της σύφιλης» (Hospice des Vérolés στα γαλλικά), που κτίστηκε στα τέλη του δέκατου πέμπτου αιώνα σε αυτό το νησί, για να θεραπεύονται άτομα με σύφιλη, που ονομάζονται Franzosenkrankheit («γαλλική ασθένεια») στα γερμανικά.[5]
Φωτοθήκη
Επεξεργασία-
Οι υδατοφράκτες και τα σπίτια με ξύλο -
Η Μικρή Γαλλία -
Η Μικρή Γαλλία και τα παλαιά οικήματα -
Νυκτερινή άποψη
.jpeg)
.jpg)
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 «The Petite France quarter». Office de tourisme de Strasbourg et sa région. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Strasbourg – Grande île». UNESCO World Heritage Centre. Ανακτήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Strasbourg Petite France District». French Moments. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ McKnight, Hugh (2013). Cruising French Waterways, Kindle Edition. Adlard Coles. σελ. 115. ISBN 9781408197967. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ Strasbourg insolite et secret, L. Maechel & T. Rieger, p. 74.