Βικιπαίδεια

Hughes H-4 Hercules

Αερακάτος

Το Hughes H-4 Hercules ήταν μια βαριά αεράκατος που κατασκευάστηκε από την Hughes Aircraft κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. Το μοναδικό αεροσκάφος που κατασκευάστηκε πραγματοποίησε μια μονάχα πτήση στις 2 Νοεμβρίου 1947 και το όλο εγχείρημα δεν προχώρησε πέρα από το στάδιο του πρωτοτύπου. Η ανάπτυξη του H-4 ξεκίνησε κατά την διάρκεια του πολέμου και επειδή κρίθηκε αναγκαίο να εξοικονομηθούν στρατηγικά υλικά, όπως το αλουμίνιο, κύριο υλικό κατασκευής ήταν το ξύλο. Στο γεγονός αυτό οφείλει και το παρατσούκλι Spruce Goose (Ξύλινη Χήνα).

Hughes H-4 Hercules
Το H-4 Hercules
ΤύποςΒαριά αεράκατος
ΚατασκευαστήςHughes Aircraft
Παρθενική πτήση2 Νοεμβρίου 1947
Μονάδες που παρήχθησαν1

Το H-4 είναι το αεροσκάφος με το μεγαλύτερο εκπέτασμα πτερύγων καθώς και η μεγαλύτερη αεράκατος στην ιστορία.[1][2] Σήμερα διατηρείται σε καλή κατάσταση στο Evergreen Aviation & Space Museum.[3]

Ανάπτυξη και σχεδίαση

Επεξεργασία
 
Μοντέλα σε κλίμακα του H-4 και του Douglas DC-3, του κύριου μεταγωγικού αεροπλάνου της εποχής. Η διαφορά μεγέθους είναι εμφανής.

Το 1942, το Υπουργείο Πολέμου των ΗΠΑ χρειάστηκε να μεταφέρει πολεμικό υλικό και προσωπικό στη Βρετανία. Οι συμμαχικές νηοπομπές στον Ατλαντικό Ωκεανό υπέφεραν με βαριές απώλειες από γερμανικά υποβρύχια, έτσι εκδόθηκε η απαίτηση για ένα αεροσκάφος που θα μπορούσε να διασχίσει τον Ατλαντικό με μεγάλο ωφέλιμο φορτίο. Οι προτεραιότητες εν καιρώ πολέμου σήμαιναν ότι το αεροσκάφος δεν μπορούσε να κατασκευαστεί από στρατηγικά υλικά (π.χ. αλουμίνιο).[4]

Το αεροσκάφος ήταν το πνευματικό τέκνο του Χένρι Τζ. Κάιζερ, ενός κορυφαίου ναυπηγού και κατασκευαστή πλοίων Liberty. Ο Κάιζερ συνεργάστηκε με τον επιχειρηματία Χάουαρντ Χιουζ για να δημιουργήσει αυτό που θα γινόταν το μεγαλύτερο αεροσκάφος που κατασκευάστηκε μέχρι σήμερα. Σχεδιάστηκε για να μεταφέρει 68.000 κιλά, 750 πλήρως εξοπλισμένους στρατιώτες ή δύο άρματα μάχης M4 Sherman 30 τόνων .[5] Η αρχική ονομασία "HK-1" αντικατόπτριζε τη συνεργασία των Χιουζ και Κάιζερ.[6]

Η σύμβαση παραγωγής αεροσκαφών HK-1 εκδόθηκε το 1942 ως σύμβαση ανάπτυξης [7] και ζητούσε να κατασκευαστούν τρία αεροσκάφη σε δύο χρόνια για την πολεμική προσπάθεια.[8] Εξετάστηκαν επτά σχέδια, συμπεριλαμβανομένων σχεδίων διπλού κύτους και μονού κύτους με συνδυασμούς κινητήρων τεσσάρων, έξι και οκτώ πτερυγίων.[9] Το τελικό σχέδιο που επιλέχθηκε ήταν ένα μεγαθήριο, επισκιάζοντας κάθε μεγάλο μεταφορικό μέσο που κατασκευάστηκε τότε.[7][10][N 1] Θα κατασκευαζόταν κυρίως από ξύλο για τη διατήρηση του μετάλλου (οι ανελκυστήρες και το πηδάλιο του ήταν καλυμμένα με ύφασμα) και είχε το παρατσούκλι Spruce Goose (ένα όνομα που αντιπαθούσε ο Χιουζ) ή Flying Lumberyard..[11]

Ενώ ο Κάιζερ είχε δημιουργήσει την ιδέα του «ιπτάμενου φορτηγού πλοίου», δεν είχε αεροναυτικές γνώσεις και ανατέθηκε στον Χιουζ και στον σχεδιαστή του, Γκλεν Όντεκιρκ.[10] Η ανάπτυξη καθυστέρησε, γεγονός που απογοήτευσε τον Κάιζερ, ο οποίος κατηγόρησε τις καθυστερήσεις εν μέρει στους περιορισμούς που τέθηκαν για την απόκτηση στρατηγικών υλικών όπως το αλουμίνιο και εν μέρει στην επιμονή του Χιουζ στην «τελειότητα».[12] Η κατασκευή του πρώτου HK-1 πραγματοποιήθηκε 16 μήνες μετά την παραλαβή της σύμβασης ανάπτυξης. Στη συνέχεια ο Κάιζερ αποσύρθηκε από το έργο.[11][13]

 
Πίσω όψη της ατράκτου του H-4 Hercules

Ο Χιουζ συνέχισε το πρόγραμμα μόνος του με την ονομασία H-4 Hercules ,[N 2] υπογράφοντας ένα νέο κυβερνητικό συμβόλαιο που τώρα περιόριζε την παραγωγή σε ένα πρωτότυπο. Οι εργασίες προχώρησαν αργά και το H-4 δεν ολοκληρώθηκε παρά πολύ μετά το τέλος του πολέμου. Το αεροπλάνο κατασκευάστηκε από την Hughes Aircraft Company στο αεροδρόμιο Χιουζ, τοποθεσία της σημερινής Πλάγια Βίστα του Λος Άντζελες, χρησιμοποιώντας τη διαδικασία «Duramold»[14][N 3] – μια μορφή σύνθετης τεχνολογίας - για την κατασκευή πλαστικοποιημένου ξύλου, η οποία θεωρήθηκε τεχνολογικό επίτευγμα.[6] Ο ειδικός ξύλινος καπλαμάς κατασκευάστηκε από το εργοστάσιο Roddis Manufacturing στο Μάσρφιλντ του Ουίσκονσιν. Το εργοστάσιο Hamilton Roddis είχε ομάδες νεαρών γυναικών να σιδερώνουν τον (ασυνήθιστα λεπτό) σκληρό καπλαμά από ξύλο σημύδας πριν τον στείλουν στην Καλιφόρνια.[15]

Μια μεταφορική εταιρεία ανέλαβε να μετάφερει την αερακάτο από τους δρόμους στην 5η προβλήτα στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια. Το μετακίνησαν σε τρία μεγάλα τμήματα: Πρώτα την άτρακτο, ύστερα κάθε φτερό — και τέλος μικρότερα φορτία με εξαρτήματα τμημάτων της ουράς και άλλα μικρότερα τμήματα. Όταν η Hughes Aircraft ολοκλήρωσε την τελική συναρμολόγηση, στήθηκε ένα υπόστεγο γύρω από το αερόπλανο, με μια ράμπα για να βάλει το H-4 στο λιμάνι.[16]

Ο Χάουαρντ Χιουζ κλήθηκε να καταθέσει ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής του Πολέμου της Γερουσίας το 1947 σχετικά με τη χρήση κρατικών πόρων για το αεροσκάφος. Κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης στη Γερουσία στις 6 Αυγούστου 1947 (η πρώτη από μια σειρά εμφανίσεων), ο Χιουζ είπε:

Συνολικά, το κόστος ανάπτυξης του αεροπλάνου έφτασε τα 23 εκατομμύρια δολάρια (που ισοδυναμεί με 211 εκατομμύρια δολάρια σε δολάρια του 2019).[18]

Ιστορικό Πτήσης

Επεξεργασία
 
Ο θάλαμος πτήσης του H-4, 2010

Ο Χιουζ επέστρεψε στην Καλιφόρνια κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από τις ακροάσεις της Γερουσίας για να πραγματοποιήσει δοκιμαστικές πτήσεις στο H-4.[14] Στις 2 Νοεμβρίου 1947, οι δοκιμές ξεκίνησαν με τον Χιουζ στα χειριστήρια. Το πλήρωμά του περιελάμβανε τον Ντέιβ Γκραντ ως συγκυβερνήτη, δύο μηχανικούς πτήσεων, τον Ντον Σμιθ και τον Τζο Πετράλι, 16 μηχανικούς, και δύο ακόμη πλήρωμα πτήσης. Το H-4 Hercules μετέφερε επίσης επτά προσκεκλημένους από τον Τύπο και επιπλέον επτά εκπροσώπους του κλάδου. Συνολικά στο πλοίο επέβαιναν τριάντα έξι άτομα.[19]

Τέσσερις δημοσιογράφοι έφυγαν για να δώσουν ρεπορτάζ μετά τις δύο πρώτες δοκιμαστικές διαδρομές, ενώ ο υπόλοιπος Τύπος παρέμεινε για την τελευταία δοκιμαστική διαδρομή της ημέρας.[20] Καθώς ανέβασε ταχύτητα στην διαδρομή που βλέπει στην παραλία Καμπρίλο, το H-4 Hercules απογειώθηκε, παραμένοντας στον αέρα για 26 δευτερόλεπτα στα 70 πόδια (21 μέτρα) από το νερό με ταχύτητα 135 μιλίων την ώρα (217 χλμ./ώρα) για περίπου ένα μίλι (1,6 χιλιόμετρα).[21] Σε αυτό το υψόμετρο, το αεροσκάφος εξακολουθούσε να έχει επιπτώσεις στο έδαφος.[22] Παρ 'όλα αυτά, η σύντομη πτήση απέδειξε τους αντιφρονούντες ότι το αριστούργημα του Χιουζ ήταν άξιο πτήσης-δικαιώνοντας έτσι τη χρήση κρατικών κεφαλαίων.[23]

Το H-4 Hercules δεν πέταξε ποτέ ξανά. Ένα πλήρωμα πλήρους απασχόλησης 300 εργαζομένων, διατήρησαν το αεροσκάφος σε κατάσταση πτήσης σε ένα υπόστεγο ελεγχόμενο από το κλίμα. Η εταιρεία μείωσε το πλήρωμα σε 50 εργαζόμενους το 1962 και στη συνέχεια το διέλυσε μετά το θάνατο του Χιουζ το 1976.[24][25]

Απεικόνιση

Επεξεργασία
 
Το H-4 Hercules στο Evergreen Aviation & Space Museum. Ένα Douglas DC-3 παρκαρισμένο κάτω από το φτερό του δείχνει την κλίμακα του H-4.

Η ιδιοκτησία του H-4 Hercules αμφισβητήθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία είχε συνάψει σύμβαση για την κατασκευή του. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, επετεύχθη συμφωνία σύμφωνα με την οποία το Εθνικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν θα παραλάμβανε το Hughes H-1 Racer και το τμήμα του H-4 Hercules, με την Summa Corporation να πληρώνει 700.000 δολάρια και να λάβει την ιδιοκτησία του H-4 , καθώς η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα εκχωρούσε οποιαδήποτε δικαιώματα και το αεροσκάφος θα προστατεύεται «από εμπορική εκμετάλλευση».[26][27]

 
Κάτω πλευρά της ατράκτου του H-4

Το 1980, το H-4 Hercules αποκτήθηκε από τον Αεροναυτική λέσχη της Νότιας Καλιφόρνιας, το οποίο αργότερα τοποθέτησε το αεροσκάφος σε έναν πολύ μεγάλο θόλο δίπλα στην έκθεση του πλοίου Queen Mary στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια. Η μεγάλη εγκατάσταση με θόλο έγινε γνωστή ως Spruce Goose Dome. Ο πολύ μεγάλος κλειστός εσωτερικός θόλος γύρω από το H-4 Hercules αποτελούνταν από χώρο συναντήσεων και ειδικών εκδηλώσεων, περίτεχνες οπτικοακουστικές οθόνες για τον Χάουαρντ Χιουζ και το ίδιο το αεροσκάφος και χώρους εστίασης για τουρίστες. Πολλές συνεδριακές ομάδες έκαναν μεγάλα δείπνα, ακόμη και συναυλίες κάτω από τα φτερά του αεροσκάφους τη νύχτα όταν το Spruce Goose Dome ήταν κλειστό για τους τουρίστες. Το 1986, ένα δευτερεύον αξιοθέατο ως προσομοιωτή με το όνομα Time Voyager κατασκευάστηκε δίπλα στο H-4 Hercules, με κόστος 2,5 εκατομμύρια δολάρια.[28] Το 1988, η The Walt Disney Company απέκτησε τόσο τα εκθέματα του Λονγκ Μπιτς όσο και τα σχετικά ακίνητα από τον Pier J. Το 1991, η Disney ενημέρωσε την Αεροναυτική λέσχη της Νότιας Καλιφόρνια ότι δεν επιθυμούσε πλέον να εμφανίζει το αεροσκάφος Hercules μετά την κατάργηση του εξαιρετικά φιλόδοξου σχεδίου της Port Disney.

 
Το Hughes H-4 Hercules στο Evergreen Aviation & Space Museum

Μετά από μακρά αναζήτηση για κατάλληλο οικοδεσπότη, η Αεροναυτική λέσχη της Νότιας Καλιφόρνια κανόνισε να δοθεί το H-4 Hercules στο Evergreen Aviation & Space Museum με αντάλλαγμα ετήσια μίσθωση και ένα ποσοστό των κερδών του μουσείου.[29] Το αεροσκάφος μεταφέρθηκε με ειδική φορτηγίδα, τρένο και φορτηγό στο σημερινό του χώρο στο ΜακΜίνβιλ, του Όρεγκον (περίπου 64 χλμ. νοτιοδυτικά του Πόρτλαντ), όπου επανασυναρμολογήθηκε από την εταιρεία Contractors Cargo Company και εκτίθεται επί του παρόντος. Η αερακάτος έφτασε στο ΜακΜίνβιλ στις 27 Φεβρουαρίου 1993, μετά από ένα ταξίδι 138 ημερών, 1.698 χλμ από το Λονγκ Μπιτς. Ο εσωτερικός θόλος Spruce Goose χρησιμοποιείται πλέον από την Carnival Cruise Lines ως τερματικός σταθμός στο Λονγκ Μπιτς.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, τα πρώην υπόστεγα της Hughes Aircraft στο αεροδρόμιο Χιουζ, συμπεριλαμβανομένου αυτού που διατηρούσε το H-4 Hercules, μετατράπηκαν σε κινηματογραφικά στούντιο. Σκηνές από ταινίες όπως ο Τιτανικός, το What Women Want και το End of Days έχουν γυριστεί στο υπόστεγο αεροσκαφών 315.000 τετραγωνικών ποδιών όπου ο Χάουαρντ Χιουζ δημιούργησε την αεράκατο. Το υπόστεγο θα διατηρηθεί ως επιλεγμένη δομή για να εγγραφεί στο Εθνικό Μητρώο Ιστορικών Κτιρίων σε αυτό που είναι σήμερα η μεγάλη ελαφριά βιομηχανία και ανάπτυξη κατοικιών στη γειτονιά Playa Vista του Λος Άντζελες.[30]

Τεχνικά χαρακτηριστικά

Επεξεργασία
 
Σύγκριση μεγέθους ανάμεσα στα τέσσερα μεγαλύτερα αεροπλάνα στην ιστορία
  Hughes H-4 Hercules (1947)
  An-225 (1988)
  Airbus A380-800 (2005)
  Boeing 747-8 (2010)
Πλήρωμα 3
Εκπέτασμα πτερύγων 97.54 m (319 feet 11 inches)
Μήκος 66.65 m (218 ft 8 in)
Ύψος 24.18 m (79 ft 4 in )
Βάρος (μέγιστο) 180,000 kg (400,000 lb)

Πηγή:[1]

Δείτε επίσης

Επεξεργασία

Παρόμοια αεροσκάφη

Επεξεργασία

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 «H-4 Hercules Flying Boat». boeing.com. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2013. 
  2. ↑ Το Scaled Composites Stratolaunch είναι μεγαλύτερο, αλλά βρίσκεται ακόμα σε τεστ εδάφους και δεν έχει ακόμα πετάξει [1] Αρχειοθετήθηκε 2017-06-05 στο Wayback Machine.
  3. ↑ «The Spruce Goose». evergreenmuseum.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2013. 
  4. ↑ Parker, Dana T. Building Victory: Aircraft Manufacturing in the Los Angeles Area in World War II, pp. 49, 51, Cypress, CA, 2013. (ISBN 978-0-9897906-0-4).
  5. ↑ «H-4 Hercules Flying Boat». Boeing. 2 Νοεμβρίου 1947. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2014. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Odekirk 1982, p. II.
  7. ↑ 7,0 7,1 McDonald 1981, p. 45.
  8. ↑ Odekirk 1982, p. 1V.
  9. ↑ McDonald 1981, pp. 41–44.
  10. ↑ 10,0 10,1 McDonald 1981, p. 40.
  11. ↑ 11,0 11,1 McDonald 1981, pp. 58–59.
  12. ↑ McDonald 1981, p. 56.
  13. ↑ Herman, Arthur. Freedom's Forge: How American Business Produced Victory in World War II, pp. 277–81, Random House, New York, NY. (ISBN 978-1-4000-6964-4).
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Winchester, Jim. "Hughes H-4 'Spruce Goose'." Concept Aircraft: Prototypes, X-Planes and Experimental Aircraft. Kent, UK: Grange Books plc., 2005. (ISBN 978-1-59223-480-6)
  15. ↑ Marshfield women recall building engineering marvels of the skies Αρχειοθετήθηκε 2014-12-17 στο Wayback Machine., Marshfield News Herald
  16. ↑ Parker, Dana T. Building Victory: Aircraft Manufacturing in the Los Angeles Area in World War II, pp. 49, 58, Cypress, CA, 2013. (ISBN 978-0-9897906-0-4).
  17. ↑ The Great Aviator: Howard Hughes, His Life, Loves & Films — A Documentary. Los Angeles: Delta Entertainment Corporation, 2004.
  18. ↑ «This Day in History: November 2». HISTORY.com. A&E Television Networks, LLC. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2017. 
  19. ↑ McDonald 1981, pp. 78–79.
  20. ↑ McDonald 1981, pp. 85–87.
  21. ↑ Francillon 1990, pp. 100, 102.
  22. ↑ "Wing In Ground effect aerodynamics." Αρχειοθετήθηκε 2007-09-27 στο Wayback Machine. se-technology.com. Retrieved: October 6, 2010.
  23. ↑ "Howard Hughes & The Spruce Goose." Αρχειοθετήθηκε 2011-08-29 στο Wayback Machine. Life, October 27, 2009. Retrieved: August 28, 2011.
  24. ↑ Dean, Paul. "The Man Who Keeps The Spruce Goose." Los Angeles Times, April 21, 1983, p. J1.
  25. ↑ Dietrich, Noah· Thomas, Bob (1972). Howard, The Amazing Mr. Hughes. Greenwich: Fawcett Publications, Inc. σελίδες 209–216. 
  26. ↑ PROCEEDINGS OF THE ANNUAL MEETING OF THE BOARD OF REGENTS, SMITHSONIAN INSTITUTION, Smithsonian Institution, January 24, 1975, σελ. 91, https://transcription.si.edu/transcribe/9724/SIA-SIA_000001_BORMTG_19750124_088 
  27. ↑ «Spruce Goose Acquired by NASM». Smithsonian Institution Archives. Smithsonian Institution. 1975. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2017. 
  28. ↑ Bailey, Eric (14 July 1985). «Next to Queen Mary, Spruce Goose : Time Travel Ride to Be New Harbor Attraction». Los Angeles Times. https://www.latimes.com/archives/la-xpm-1985-07-14-hl-6678-story.html. Ανακτήθηκε στις 10 February 2020. 
  29. ↑ «Evergreen Aviation & Space Museum's future in doubt as creditors claim Spruce Goose, other planes». OregonLive.com. 20 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2014. 
  30. ↑ Freeman, Paul. "Hughes Airport." Abandoned & Little-Known Airfields: California, Western Los Angeles area, October 10, 2012.

Σημειώσεις

Επεξεργασία
  1. ↑ Quote: "Kaiser announces the most monumental program in the history of aviation."
  2. ↑ The Hughes design was initially identified as the HFB-1 to signify "Hughes Flying Boat, First Design".[14]
  3. ↑ The Hughes Corporation had used the duramold process, which laminated plywood and resin into a lightweight but strong building material that could be shaped.
  4. ↑ Hughes' Senate Hearings testimony is now in the public domain.

Βιβλιογραφία

Επεξεργασία
  • Francillon, René J. McDonnell Douglas Aircraft since 1920: Volume II. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1990. (ISBN 1-55750-550-0).
  • McDonald, John J. Howard Hughes and the Spruce Goose. Blue Ridge Summit, Pennsylvania: Tab Books Inc., 1981. (ISBN 0-8306-2320-5).
  • Odekirk, Glenn E. Spruce Goose (Title inside cover: HK-1 Hercules: A Pictorial History of the Fantastic Hughes Flying Boat). Long Beach, California: Glenn E. Odekirk and Frank Alcantr, Inc., 1982. No ISBN.
  • Parker, Dana T. Building Victory: Aircraft Manufacturing in the Los Angeles Area in World War II, Cypress, CA, 2013. (ISBN 978-0-9897906-0-4).
  • Winchester, Jim. "Hughes H-4 'Spruce Goose'." Concept Aircraft: Prototypes, X-Planes and Experimental Aircraft. Kent, UK: Grange Books plc., 2005. (ISBN 978-1-59223-480-6).

Περαιτέρω ανάγνωση

Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία

Συντεταγμένες: 45°12′14″N 123°08′42″W / 45.204°N 123.145°W / 45.204; -123.145

Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Hughes_H-4_Hercules&oldid=10787930"