Βικιπαίδεια

Grateful Dead

Αμερικανικό ροκ τζαμ συγκρότημα

Οι Grateful Dead (προφέρεται Γκρέιτφουλ Ντεντ, ελληνικά: Ευγνώμονες Νεκροί) ήταν ένα Αμερικανικό ροκ συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1965 στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια [4] Το συγκρότημα είναι γνωστό για το εκλεκτικό στυλ του, που συνδύαζε στοιχεία από ροκ, παραδοσιακή, κάντρι, τζαζ, μπλουγράς, μπλουζ, γκόσπελ και ψυχεδελικό ροκ, για τις ζωντανές ερμηνείες μεγάλων τζαμαρισμάτων,[5] [6] και για την βάση αφοσιωμένων θαυμαστών, γνωστή ως "Deadheads".«Η μουσική τους», γράφει ο Λένι Κέι, «πατά σε έδαφος που τα περισσότερα άλλα συγκροτήματα δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχει». [7] Αυτές οι διάφορες επιρροές ενσταλάχθηκαν σε ένα ποικίλο και ψυχεδελικό σύνολο που ανέδειξε τους Grateful Dead ως «πρωτοπόρους Νονους στον κόσμο των συγκροτημάτων τζαμ ». [8] Το συγκρότημα κατατάχθηκε στο Νο. 57 από το περιοδικό Rolling Stone στο τεύχος του με τους Μεγαλύτερους Καλλιτέχνες Όλων των Εποχών. [9] Το συγκρότημα μπήκε στην Αίθουσα Φήμης του Ροκ εντ Ρολ το 1994, [10] και η ηχογράφηση της συναυλίας τους της 8ης Μαΐου 1977, στο Πάρτον Χωλ του Πανεπιστημίου Κορνέλ, προστέθηκε στο Εθνικό Μητρώο Ηχογραφήσεων της Βιβλιοθήκης του Αμερικανικού Κογκρέσου το 2012. [11] Οι Grateful Dead έχουν πραγματοποιήσει πάνω από 35 εκατομμύρια πωλήσεις άλμπουμ παγκοσμίως.

Grateful Dead
Βιογραφικό
ΚαταγωγήΠάλο Άλτο της Καλιφόρνια, ΗΠΑ
ΕίδηΡοκ
Παρουσία1965–1995
Δισκογραφικές
Συνεργασία
Ιστοσελίδαdead.net
Πρώην μέλη
  • Τζέρι Γκαρσία
  • Μπομπ Βέιρ
  • Φιλ Λες
  • Μπιλ Κρέτζμαν
  • Μίκι Χαρτ
  • Ρον Μακέρναν
  • Ρόμπερτ Χάντερ
  • Τζον Πέρι Μπάρλοου
  • Τομ Κονσταντέν
  • Κιθ Γκόντσο
  • Ντόνα Τζιν Γκόντσο
  • Μπρεντ Μίντλαντ
  • Βινς Ουέλνικ
Grateful Dead
Οι Grateful Dead στο Θέατρο Warfield, στο Σαν Φρανσίσκο, το 1980
Είδος τέχνηςροκ και Ψυχεδελικό ροκ[1]
ΒραβεύσειςΒραβείο Grammy Συνολικής Προσφοράς (2007), Internet Archive Hero award (2015)[2], Grammy Hall of Fame (1998), Rock and Roll Hall of Fame (1994)[3] και Βραβείο Κένεντι (2024)
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Οι Grateful Dead ιδρύθηκαν στην περιοχή του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο εν μέσω της ανόδου της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960.[12][13][14] Τα ιδρυτικά μέλη ήταν οι Τζέρι Γκαρσία (πρώτη κιθάρα, φωνητικά), Μπομπ Γουέιρ (ρυθμική κιθάρα, φωνητικά), Ρον Μακέρναν (πλήκτρα, φυσαρμόνικα, φωνητικά), Φιλ Λες (μπάσο, φωνητικά) και Μπιλ Κρέτζμαν (ντραμς).[15] Τα μέλη των Grateful Dead είχαν παίξει μαζί με διάφορα συγκροτήματα του Σαν Φρανσίσκο, με συμπεριλαμβανόμενα τα Mother McCree's Uptown Jug Champions και Warlocks. Ο Λες ήταν το τελευταίο μέλος που μπήκε στους Warlocks πριν εξελιχθούν σε Grateful Dead, αντικατέστησε τoν Ντέινα Μόργκαν το Νεότερο που έπαιξε μπάσο σε μερικές εκδηλώσεις. Ο ντράμερ Μίκι Χαρτ και ο στιχουργός Ρόμπερτ Χάντερ μπήκαν το 1967. Εξαιρουμένου του Μακέρναν, ο οποίος πέθανε το 1973, και του Χαρτ, ο οποίος έκανε διάλειμμα το 1971-1974, το συγκρότημα έμεινε ενωμένο στον πυρήνα του σε όλη την 30ετή ιστορία του.[16] Τα άλλα επίσημα μέλη του συγκροτήματος είναι ο Τομ Κονσταντέν (πλήκτρα, 1968-1970), ο Τζον Πέρι Μπάρλοου (στιχουργός, 1971-1995)[17], ο Κιθ Γκοντσο (πλήκτρα, 1971-1979), ο Ντόνα Γκοντσο (φωνητικά, 1972-1979), ο Μπρεντ Μίντλαντ (πλήκτρα, φωνητικά, 1979-1990) και ο Βινς Ουέλνικ (πλήκτρα, φωνητικά, 1990-1995)[18]. Ο Μπρους Χόνσμπι (ακορντεόν, πιάνο, φωνητικά) ήταν μέλος στις περιοδείες του 1990-1992, καθώς και έκτακτο μέλος του συγκροτήματος περιστασιακά πριν και μετά τις συναυλίες.

Μετά το θάνατο του Γκαρσία το 1995, τα πρώην μέλη του συγκροτήματος, μαζί με άλλους μουσικούς, περιόδευσαν ως the Other Ones το 1998, το 2000 και το 2002, και ως the Dead το 2003, το 2004 και το 2009. Το 2015, τα τέσσερα επιζώντα μέλη σηματοδότησαν την επέτειο των 50 χρόνων του συγκροτήματος με μια σειρά συναυλιών που εκλήφθηκαν ως οι τελευταίες εμφανίσεις τους μαζί. [19] Έχουν υπάρξει, επίσης, πολλά παραρτήματα του συγκροτήματος με ένα ή περισσότερα βασικά μέλη, όπως οι Dead & Company, Furthur, Rhythm Devils, Phil Lesh & Friends, RatDog και Billy &the Kids .

Ιστορία

Επεξεργασία

Σχηματισμός (1965-1966)

Επεξεργασία

Οι Grateful Dead ξεκίνησαν την σταδιοδρομία τους το 1965 ως το συγκρότημα Warlocks (Μάγοι), στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια. Οι Warlocks προήλθαν από ένα συγκρότημα τζαγκ (με αυτοσχέδια μουσικά όργανα), που ονομαζόταν Mother McCree's Uptown Jug Champions (Προαστιακοί Πρωταθλητές Τζαγκ της Μητέρας Μακρή). Η πρώτη εμφάνιση των Warlcoks ήταν στην Πιτσαρία του Magoo στo επαρχιακό Μένλο Παρκ, την 5 Μαΐου 1965, και συνέχισαν παίζοντας σε μπαρ. [20] Σύντομα άλλαξαν το όνομά τους, όταν διαπίστωσαν ότι οι Velvet Underground είχαν ιδρύσει μία δισκογραφική με αυτό το ίδιο όνομα. Η πρώτη τους συναυλία τους με το όνομα Grateful Dead (Ευγνώμονες Νεκροί) ήταν στο Σαν Χοσέ, την 4η Δεκεμβρίου 1965, σε ένα από τα Acid Tests (Τεστ Οξέων) του Κεν Κέσεϊ. [21] [22] [23] Έχουν διασωθεί και παλαιότερες ντέμο κασέτες τους, αλλά η πρώτη συναυλία τους που ηχογραφήθηκε από τους θαυμαστές τους ήταν στο Fillmore Auditorium του Σαν Φρανσίσκο, την 8η Ιανουαρίου 1966. [24] Αργότερα εκείνο το μήνα, οι Grateful Dead έπαιξαν στο Φεστιβάλ Τριπς, μια πρώιμη συναυλία ψυχεδελικού ροκ. [25]

Το όνομα " Grateful Dead " επιλέχθηκε από ένα λεξικό. Όπως έγραψε ο Φιλ Λες, στην αυτοβιογραφία του (σελ.   62), ". . . Ο Τζέρι Γκαρσία πήρε ένα παλιό Παγκόσμιο Λεξικό της Britannica ... [και]. . . με εκείνη την γλυκιά φωνή ξωτικού μου είπε: «Έι, άνθρωπε, τι λές για Ευγνώμονες Νεκροί;» Ο ορισμός εκεί ήταν «το πνεύμα ενός νεκρού ή του αγγέλου του, που δείχνει ευγνωμοσύνη σε κάποιον που, ενεργώντας φιλανθρωπικά, κανόνισε για την ταφή του». Σύμφωνα με τον Άλαν Τριστ, τον διευθυντή της μουσικής εκδοτικής εταιρείας των Grateful Dead, την Ice Nine, ο Γκαρσία βρήκε το όνομα στο Λαϊκό λεξικό Funk & Wagnalls, όταν το δάχτυλό του προσγειώθηκε σε αυτή τη φράση παίζοντας το παιχνίδι παζλ Fictionary.[26] Στη βιογραφία του Γκαρσία, με τίτλο Κάπταιν Τριπς, ο συγγραφέας Σάντι Τρόι ανέφερε ότι το συγκρότημα κάπνιζε την ψυχεδελική ουσία DMT τότε. [27] Ο όρος "ευγνώμονες νεκροί" εμφανίζεται στα παραμύθια πολλών πολιτισμών.

Άλλοι συνεργάτες τους που συμμετείχαν από νωρίς είναι: Ο Ροκ Σκάλι, ο οποίος έμαθε για το συγκρότημα από τον Κέσει και ανέλαβε τη θέση του μάνατζερ τους αφού τους συνάντησε στο Big Beat Acid Test. Ο Στούαρτ Μπραντ «με την δευτερεύουσα εκπομπή του για τις μουσικές κασέτες και τα σλάιντ της ινδικής ζωής, μια παρουσίαση πολυμέσων» στο Big Beat και, κατ'επέκταση, στο Φεστιβάλ Τριπς. Και ο Όουσλεϊ Στάνλει, ο "Acid King" (Όξινος Βασιλιάς) του οποίου το LSD χρησιμοποιήθηκε στις δοκιμές του Acid Test, και στις αρχές του 1966 έγινε ο οικονομικός υποστηρικτής του συγκροτήματος, ενοικιάζοντάς τους ένα σπίτι στα περίχωρα του Ουάτς στο Λος Άντζελες, και αγοράζοντάς τους εξοπλισμό ήχου. «Ζούσαμε μόνο με ό,τι είχε ευχαρίστηση ο Όουσλει εκείνο τον καιρό. . . . Το σφάλμα [του] ήταν ότι ήθελε να σχεδιάσει εξοπλισμό για εμάς, και εμείς θα έπρεπε να είμαστε σε κατάσταση αποστείρωσης για να το κάνει», είπε ο Γκαρσία. [27]

Κύρια σταδιοδρομία (1967-1995)

Επεξεργασία
 
Η[νεκρός σύνδεσμος] διαφημιστική αφίσα Mantra-Rock Dance με τους Grateful Dead

Μία από τις πρώτες μεγάλες παραστάσεις του συγκροτήματος το 1967, ήταν η μουσική εκδήλωση «Mantra-Rock Dance» (Χορός Μάντρα-Ροκ), που πραγματοποιήθηκε την 29η Ιανουαρίου 1967 στην αίθουσα χορού Άβαλον δίπλα στο ναό του Χάρε Κρίσνα στο Σαν Φρανσίσκο. Οι Grateful Dead έπαιξαν στην εκδήλωση μαζί με τον ιδρυτή του ναού, τον Μπακτιβεντάντα Σουάμι, τον ποιητή Άλλεν Γκίνσμπεργκ, τα συγκροτήματα Moby Grape και Big Brother and the Holding Company με την Τζάνις Τζόπλιν, δωρίζοντας τα κέρδη από τις εισπράξεις στον ναό του Κρίσνα. [28] [29] Ο πρώτος δίσκος LP του συγκροτήματος, με τίτλο «The Grateful Dead» (Οι Ευγνώμονες Νεκροί), κυκλοφόρησε το 1967 από τη δισκογραφική Warner Bros.

Ο κλασικός τρομπετίστας Φιλ Λες έπαιζε την μπάσα κιθάρα. Ο Μπομπ Bέιρ, το νεότερο από τα αρχικά μέλη του συγκροτήματος, έπαιζε τη ρυθμική κιθάρα. Ο Ρον "Πιγκπεν" Μακέρναν έπαιζε πληκτροφόρα και φυσαρμόνικα μέχρι λίγο πριν το θάνατό του, το 1973, σε ηλικία 27 ετών. Ο Γκαρσία, ο Bέιρ και ο Μακέρναν ήταν μαζί στα φωνητικά. Τα τενόρα του Λες ήταν απαραίτητα στις τρίφωνες αρμονίες του συγκροτήματος. Ο Μπιλ Κρέτζμαν έπαιζε ντραμς και το Σεπτέμβριο του 1967 προστέθηκε ένας δεύτερος ντράμερ, ο ντόπιος Νεοϋορκέζος Μίκι Χάρτ, ο οποίος έπαιζε επίσης και μια μεγάλη ποικιλία άλλων κρουστών οργάνων .

Το 1970 έκαναν περιοδεία και εμφανίστηκαν στη Νέα Ορλεάνη στη Λουιζιάνα, όπου έπαιξαν στο The Warehouse (Η Αποθήκη) για δύο βραδιές. Την 31η Ιανουαρίου 1970, η τοπική αστυνομία εισέβαλε στο ξενοδοχείο τους στην οδό Μπέρμπον, και συνέλαβαν 19 άτομα με την κατηγορία της κατοχής ναρκωτικών. [30] Η δεύτερη βραδινή συναυλία πραγματοποιήθηκε όπως είχε προγραμματιστεί, αφού καταβλήθηκε το ποσό της εγγύησης. Τελικά, οι κατηγορίες αποσύρθηκαν, εκτός από εκείνες εναντίον του μηχανικού ήχου Όουσλει Στάνλει, ο οποίος είχε ήδη κατηγορηθεί στην Καλιφόρνια για παραγωγή LSD. Αυτό το περιστατικό το μνημονεύτηκαν αργότερα, στους στίχους του τραγουδιού " Truckin' " (Φορτηγατζής), ένα σινγκλ από το American Beauty (Αμερικανική ομορφιά) που έφθασε στο Νο. 64 των κατατάξεων.

Τον Φεβρουάριο του 1971 ο Μίκι Χαρτ άρχισε ένα διάλειμμα διαρκείας από τη συμμετοχή του στους Grateful Dead, [31] αφήνοντας τον Κρέτζμαν μόνο στα κρουστά και πάλι. Ο Χαρτ επανήλθε στο συγκρότημα για τα καλά τον Οκτώβριο του 1974. Το 1968 -70 προστέθηκε ο Τομ "TΚ" Κονσταντέν ως δεύτερος κιμπορντίστας, ενώ ο Μακέρναν έπαιζε διάφορα είδη κρουστών και τραγουδούσε.

Μετά την αποχώρηση του Κονσταντέν, ο Μακέρναν επέστρεψε στη θέση του ως σόλο κιμπορντίστας. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, στα τέλη του 1971, ο Μακέρναν πλαισιώθηκε από άλλον έναν κιμπορντίστα, τον Κιθ Γκοντσό, ο οποίος έπαιζε ένα πιάνο με ουρά δίπλα στο όργανο Hammond B-3 του Μακέρναν. Στις αρχές του 1972, η σύζυγος του Κιθ, η Ντόνα Τζιν Γκοντσό, έγινε τραγουδίστρια των Grateful Dead.

Τον Απρίλιο-Μάιο του 1972 οι Grateful Dead έκαναν την περιοδεία "Europe '72" (Ευρώπη '72). Στο πέρας της διαπιστώθηκε ότι η υγεία του Μακέρναν είχε χειροτερεύσει τόσο που δεν μπορούσε πλέον να συνεχίσει τις περιοδείες. Την 17η Ιουνίου 1972 εμφανίστηκε στην τελευταία του συναυλία στο Χόλιγουντ Μπωλ του Λος Άντζελες. [32] [33] Την 8η Μαρτίου 1973 πέθανε από επιπλοκές από ηπατική βλάβη. [34]

Ο θάνατος του Μακέρναν δεν καθυστέρησε το συγκρότημα, που προχώρησε με τα νέα μέλη του. Σύντομα ίδρυσαν τη δική τους δισκογραφική εταιρεία, την Grateful Dead Records.[35] Αργότερα το ίδιο έτος κυκλοφόρησαν το επόμενο μουσικό τους άλμπουμ που είχε επιρροές τζαζ, με τίτλο Wake of the Flood (Στον Απόηχο του Κατακλυσμού). Έγινε η μεγαλύτερη εμπορική τους επιτυχία ως τότε. [36] Εν τω μεταξύ, επωφελούμενοι από την επιτυχία του Flood, το συγκρότημα γρήγορα επέστρεψε στο στούντιο και το επόμενο έτος, το 1974, κυκλοφόρησαν άλλο ένα άλμπουμ, με τίτλο From the Mars Hotel (Από το Ξενοδοχείο του Άρη). Λίγο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ όμως, οι Νεκροί αποφάσισαν να κάνουν μία παύση από τις ζωντανές περιοδείες. Προτού ξεκινήσουν την παύση, εμφανίστηκαν σε πέντε συναυλίες στο Winterland του Σαν Φρανσίσκο, τον Οκτώβριο του 1974. [37] Οι συναυλίες κινηματογραφήθηκαν και ο Γκαρσία επιμελήθηκε τα πλάνα για την ταινία The Grateful Dead Movie, μία συναυλιακή ταινία τυπικού μήκους που κυκλοφόρησε το 1977. [38]

Τον Σεπτέμβριο του 1975, οι Dead κυκλοφόρησαν το όγδοο μουσικό τους άλμπουμ, με τίτλο Blues for Allah (Μπλουζ για τον Αλλάχ). Τον Ιούνιο του 1976 συνέχισαν τις περιοδείες, [35] και την ίδια χρονιά, υπέγραψαν συμβόλαιο με την δισκογραφική Arista (Αρίστα) . Το 1977 κυκλοφόρησαν το ένατο μουσικό τους άλμπουμ, με τίτλο Terrapin Station (Σταθμός Τερραπίνης). Την άνοιξη του ίδιου έτους έκαναν μία περιοδεία που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους θαυμαστές τους, και η συναυλία τους, της 8ης Μαΐου στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ στην Ιθάκη της Νέας Υόρκης, θεωρείται συχνά ως μια από τις καλύτερες παραστάσεις της καριέρας τους. [39] [40] [41]

Τον Φεβρουάριο του 1979 το ζεύγος Κιθ και Ντόνα Τζιν Γκοντσό έφυγαν από το συγκρότημα .

 
Οι[νεκρός σύνδεσμος] Grateful Dead σε συναυλία στο αμφιθέατρο Red Rocks το 1987. Τζέρι Γκαρσία ( με την κιθάρα Τίγρη ), Μίκι Χαρτ (ντραμς).

Μετά την αποχώρηση των Γκοντσό, ο Μπρεντ Μίντλαντ μπήκε στο συγκρότημα ως κιμπορντίστας και τραγουδιστής και θεωρήθηκε ως "ιδανικός" για τη θέση. Στη συνέχεια, οι Γκοντσό σχημάτισαν το συγκρότημα Heart of Gold Band (Καρδιά από Χρυσό), προτού ο Κιθ πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1980. Ο Μίντλαντ ήταν ο κιμπορντίστας των Grateful Dead για 11 χρόνια, μέχρις ότου πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών τον Ιούλιο του 1990, [42] και ήταν ο τρίτος θάνατος κιμπορντίστα του συγκροτήματος.

Στις αρχές του '80, όταν ο Μίντλαντ είχε τακτοποιηθεί στο συγκρότημα, η υγεία του Γκαρσία άρχισε να φθίνει. Η εξάρτησή του από τα ναρκωτικά του κόστισε τη ζωντάνια του στη σκηνή. Το 1985 άρχισε να περιορίζει σταδιακά τη χρήση οπιούχων, και τον Ιούλιο του 1986 έπεσε σε διαβητικό κώμα για αρκετές ημέρες. Μετά την ανάρρωσή του, τον Ιούλιο του 1987, οι Grateful Dead κυκλοφόρησαν το δωδέκατο άλμπουμ τους, με τίτλο In The Dark (Στα Σκοτεινά), που ήταν το καλύτερό τους στις πωλήσεις, και το σινγκλ του με τίτλο " Touch of Gray " (Γκρίζα Πινελιά) ήταν το μοναδικό τους που μπήκε στο τοπ 10 των επιτυχιών. Τον ίδιο χρόνο το συγκρότημα έκανε περιοδεία μαζί με τον Μπομπ Ντίλαν, και τον Φεβρουάριο του 1989 κυκλοφόρησαν το ζωντανό άλμπουμ της περιοδείας, με τίτλο Dylan & the Dead (Ντίλαν & οι Νεκροί).

Ο Μίντλαντ πέθανε μετά την καλοκαιρινή περιοδεία του 1990. Αντικαταστάθηκε από τον Βινς Ουέλνικ, τον πρώην κιμπορντίστα του συγκροτήματος the Tubes. Και ο Μπρους Χόρνσμπι, ο οποίος είχε μια επιτυχημένη σταδιοδρομία στο συγκρότημά του the Range, έγινε μέλος των Grateful Dead για τις περιοδείες. Και οι δύο ανέλαβαν τα πλήκτρα και τα φωνητικά - ο Ουέλνικ μέχρι το τέλος του συγκροτήματος, και ο Χόρνσμπι το 1990-1992.  

Συνέχεια (1995 έως σήμερα)

Επεξεργασία
 
Ο[νεκρός σύνδεσμος] Μπομπ Βέιρ στη σκηνή το 2007, παίζοντας μία κιθάρα Modulus G3FH
 
Ο[νεκρός σύνδεσμος] Μίκυ Χάρτ, οδηγεί έναν κύκλο τυμπάνων τον Φεβρουάριο του 2005

Τον Αύγουστο του 1995 ο Τζέρι Γκαρσία πέθανε και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος αποφάσισαν να διαλυθούν. Από τότε, τα επιζώντα μέλη έχουν πραγματοποιήσει αρκετές μουσικές συναντήσεις με διάφορα σχήματα και συνδυασμούς. Επίσης, τα πρώην μέλη άρχισαν ή συνέχισαν τα μεμονωμένα έργα τους.

Το 1998, οι Μπομπ Βέιρ, Φιλ Λες και Μίκι Χαρτ, μαζί με αρκετούς άλλους μουσικούς, σχημάτισαν το συγκρότημα the Other Ones (Οι Άλλοι), πραγματοποίησαν αρκετές συναυλίες μέσα στο έτος, και κυκλοφόρησαν ένα ζωντανό άλμπουμ, με τίτλο The Strange Remain (Οι Περίεργοι Παραμένουν) το 1999. Το 2000, οι the Other Ones πραγματοποίησαν μία νέα περιοδεία, αυτή τη φορά με τον Κρέτζμαν και χωρίς τον Λες. Το 2001 έκαναν διάλειμμα, και το 2002 περιόδευσαν με τον Λες. Εκείνη τη χρονιά, οι Άλλοι περιλάμβαναν και τα τέσσερα ζωντανά πρώην μέλη των Grateful Dead, που ήταν μέλη του συγκροτήματος από την αρχή της ιστορίας του ή για πολύ καιρό. Κατά καιρούς, ο ευέλικτος σχηματισμός των Other Ones περιλάμβανε τους κιθαρίστες Μαρκ Καράν, Στηβ Κίμοκ και Τζίμι Χέρινγκ, τους κιμπορντίστες Μπρους Χόρνσμπι, Τζεφ Τσιμέντι και Ρομπ Μπαράκο, τον σαξοφωνίστα Ντέηβ Έλις, τον ντράμερ Τζον Μόλο, τον μπασίστα Αλφόνσο Τζόνσον και την τραγουδίστρια Σούζαν Τεντέσχι.

Το 2003, οι Other Ones, που περιλάμβαναν ακόμα τους Βέιρ, Λες, Χαρτ και Κρέτζμαν, άλλαξαν το όνομά τους σε the Dead (Οι Νεκροί). [43] Οι Dead περιόδευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2003, το 2004 και το 2009. Στα σχήματα του συγκροτήματος περιλαμβάνονταν οι κιθαρίστες Τζίμι Χέρινγκ και Γουόρεν Χέινς, οι κιμπορντίστες Τζεφ Τσιμέντι και Ρομπ Μπάρακο, και η τραγουδίστρια Τζόαν Όσμπορν. Το 2008, τα μέλη των Νεκρών έπαιξαν σε δύο συναυλίες, με τίτλους "Deadheads for Obama" (Νεκροκέφαλοι για τον Ομπάμα) και "Change Rocks" (Αλλαγή Ροκ).

Το 2009 οι Dead πραγματοποίησαν μία περιοδεία, και όταν ολοκληρώθηκε οι Λες και Βέιρ σχημάτισαν το συγκρότημα Furthur, που έκανε ντεμπούτο τον Σεπτέμβριο του 2009. Συμμετείχαν οι Τζον Κάντλεκ (κιθάρα), Τζεφ Τσιμέντι (πλήκτρα), Τζόι Ρούσο (ντραμς), Τζέι Λέιν (ντραμς), Σάνσαϊν Μπέκερ (φωνητικά) και Ζωή Έλις (φωνητικά), Το 2010 οι Λέιν και Έλις έφυγαν από το συγκρότημα, και αργότερα το ίδιο έτος στο συγκρότημα μπήκε ο τραγουδιστής Τζεφ Πέρσον. Οι Furthur διαλύθηκαν το 2014.

Το 2010, οι Χαρτ και Κρέτζμαν επανασχημάτισαν τους Rhythm Devils (Ρυθμικοί Διάβολοι), και πραγματοποίησαν μία θερινή συναυλία.

Από το 1995, τα πρώην μέλη των Grateful Dead έχουν, επίσης, επιδιώξει μουσικές σταδιοδρομίες σόλο. Τα μουσικά σχήματα "Μπομπ Βέιρ & RatDog" και "Φιλ Λες και Φίλοι" έχουν πραγματοποιήσει πολλές συναυλίες και έχουν κυκλοφορήσει πολλά άλμπουμ. Και ο Μίκι Χαρτ και ο Μπιλ Κρέτζμαν έχουν, επίσης, κυκλοφορήσει μερικά άλμπουμ. Ο Χαρτ έχει περιοδεύσει με το μουσικό σύνολο κρουστών παγκόσμιας μουσικής Planet Drum καθώς και με το Mickey Hart Band (συγκρότημα Μίκι Χαρτ). Ο Κρέτζμαν έχει καθοδηγήσει και αρκετά άλλα συγκροτήματα, όπως τους BK3, 7 Walkers (με τον Πάπα Μάλι), και Billy & the Kids. Η Ντόνα Γκοντσό έχει επιστρέψει στη μουσική σκηνή, με το συγκρότημα Donna Jean Godchaux Band (Συγκρότημα της Ντόνα Τζιν Γκοντσό), και ο Τομ Κονσταντέν συνεχίζει να γράφει και να παίζει μουσική. Όλες αυτές οι ομάδες συνέχισαν να παίζουν τη μουσική των Grateful Dead.

Τον Οκτώβριο του 2014, ανακοινώθηκε ότι ο Μάρτιν Σκορσέζε είχε αναλάβει την παραγωγή μίας ταινίας ντοκιμαντέρ για τους Grateful Dead, με σκηνοθέτη τον Αμίρ Μπαρ-Λεβ. Ο αρχειοφύλακας Νταβίντ Λεμιέ ανέλαβε τη μουσική επιλογή, και οι Βέιρ, Χαρτ, Κρέτζμαν και Λες συμφώνησαν για νέες συνεντεύξεις για την ταινία. [44] Το τετράωρο ντοκιμαντέρ του Μπαρ-Λεβ, με τίτλο Long Strange Trip (Μακρύ Παράξενο Ταξίδι), κυκλοφόρησε το 2017. [45] [46]

"Fare Thee Well"

Επεξεργασία

Το 2015 οι Βέιρ, Λες, Κρέτζμαν και Χαρτ επανασυνδέθηκαν για πέντε συναυλίες, με θέμα "Fare Thee Well " (Έχετε Γεια: Εορτασμός των 50 Χρόνων των Grateful Dead). [47] Πραγματοποιήθηκαν στις 27 και 28 Ιουνίου στο στάδιο Λέβι στη Σάντα Κλάρα της Καλιφόρνια και στις 3, 4 και 5 Ιουλίου στο Soldier Field (Στάδιο του Στρατιώτη) στο Σικάγο. Το συγκρότημα δήλωσε ότι επρόκειτο για την τελευταία κοινή εμφάνιση των Βέιρ, Λες, Χαρτ και Κρέτζμαν. [48] Συμμετείχαν ο κιθαρίστας Τρέι Αναστάσιο των Phish, ο κιμπορντίστας Τζεφ Τσιμέντι και ο πιανίστας Μπρους Χόρνσμπι. [49] Υπήρχε αυξημένη ζήτηση εισιτηρίων. [50] [51] Οι συναυλίες μεταδόθηκαν ταυτόχρονα από διάφορα κανάλια ενημέρωσης. Οι συναυλίες του Σικάγου έχουν κυκλοφορήσει ως κουτί με συλλογή από CD και DVD.

 
Έχετε Γεια, στο Soldier Field στο Σικάγο

Dead & Company

Επεξεργασία

Το φθινόπωρο του 2015, οι Μίκι Χαρτ, Μπιλ Κρέτζμαν και Μπομπ Βέιρ συμφώνησαν με τον κιθαρίστα Τζον Μάγιερ, τον κιμπορντίστα Τζεφ Τσιμέντι και τον μπασίστα Οτέιλ Μπέρμπριτζ να κάνουν μία περιοδεία ως συγκρότημα, με ονομασία Dead & Company (Νεκροί & Σύντροφοι). Ο Μάγιερ διηγήθηκε ότι το 2011 ήταν συντονισμένος στο Ράδιο Πανδώρα και έπεσε πάνω στο τραγούδι " Althea " (Αλθαία) των Grateful Dead, και σύντομα άκουγε μόνο τη μουσική τους και τίποτα άλλο. [52] Το συγκρότημα πραγματοποίησε περιοδείες, τα διαστήματα: Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2015, Ιούνιος-Ιούλιος 2016 και Μάιος-Ιούλιος 2017. Επί του παρόντος, οι συναυλίες συνεχίζονται.

Ο Μπάρλοου απεβίωσε το 2018 [53] και ο Χάντερ το 2019. [54]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ www.ukulele-tabs.com/uke-songs/grateful+dead-uke-tabs.html.
  2. ↑ www.zdnet.com/article/grateful-dead-win-internet-hero-award-for-viral-marketing/.
  3. ↑ grateful-dead.
  4. ↑ Metzger, John (1999). «Mother McCree's Uptown Jug Champions». The Music Box. The Music Box, Inc. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2012. 
  5. ↑ Santoro, Gene (2007). «Grateful Dead». Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica, Inc. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαρτίου 2007. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2007. 
  6. ↑ «Rock and Roll Hall of Fame and Museum – Grateful Dead detail». Inductees. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (asp) στις 23 Νοεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2007. 
  7. ↑ Kaye, Lenny (1970). «The Grateful Dead – Live/Dead». Rolling Stone. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2010. 
  8. ↑ Garofalo, Reebee (1997). Rockin' Out: Popular Music in the USA. Allyn & Bacon. σελ. 219. ISBN 0205137032. 
  9. ↑ «The Greatest Artists of all Time». Rolling Stone. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις May 5, 2011. https://web.archive.org/web/20110505032130/http://www.rollingstone.com/music/lists/100-greatest-artists-of-all-time-19691231/grateful-dead-19691231. 
  10. ↑ «The Grateful Dead: inducted in 1994». The Rock and Roll Hall of Fame and Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2012. 
  11. ↑ «New Entries to the National Recording Registry». Library of Congress. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2013. 
  12. ↑ «The Grateful Dead Biography». rockhall.com. Rock and Roll Hall of Fame and Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2014. 
  13. ↑ Sylvan, Robin (2002). Traces of the Spirit: The Religious Dimensions of Popular Music. NYU Press. σελίδες 86–. ISBN 978-0-8147-9809-6. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2015. 
  14. ↑ Barnes, Luke (26 Ιουνίου 2013). «UC Santa Cruz's Grateful Dead archive offers a reason to visit the campus this summer». santacruzsentinel.com. The Santa Cruz Sentinel. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2014. 
  15. ↑ Rolling Stone, p. 332
  16. ↑ Garofalo, p. 218
  17. ↑ Although he is identified as an official member on the band's website, Barlow (who frequently collaborated with Weir, Mydland and Welnick) was not inducted into the Rock and Roll Hall of Fame.
  18. ↑ The Band Αρχειοθετήθηκε May 8, 2015, στο Wayback Machine.. Dead.net. Retrieved October 24, 2019
  19. ↑ «Dead 50». Grateful Dead. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2019. 
  20. ↑ «Magoo's Pizza Parlor – May 5, 1965 | Grateful Dead». Dead.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2011. 
  21. ↑ «Big Nig's House – December 4, 1965 | Grateful Dead». Dead.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2011. 
  22. ↑ Stanton, Scott (2003). The Tombstone Tourist. Simon & Schuster. σελ. 102. ISBN 0-7434-6330-7. 
  23. ↑ Herbst, Peter (1989). The Rolling Stone Interviews: 1967–1980. St. Martin's Press. σελ. 186. ISBN 0-312-03486-5. 
  24. ↑ «Grateful Dead Live at Fillmore Auditorium on 1966-01-08». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2011. 
  25. ↑ «50 Years Ago: Grateful Dead and Big Brother & the Holding Company Begin the Haight-Ashbury Era at the Trips Festival». Ultimateclassicrock.com. 31 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2017. 
  26. ↑ Weiner, Robert G. (1999). Perspectives on the Grateful Dead: Critical Writings By Robert G. Weiner. Greenwood Publishing. σελ. 145. ISBN 0-313-30569-2. 
  27. ↑ 27,0 27,1 Troy, Sandy, Captain Trips: A Biography of Jerry Garcia (New York: Thunder's Mouth Press, 1994). DMT, p. 73; Acid King p. 70; Watts+ p. 85.
  28. ↑ Bromley, David G.; Shinn, Larry D. (1989), Krishna consciousness in the West, Bucknell University Press, σελ. 106, ISBN 978-0-8387-5144-2, https://books.google.com/books?id=F-EuD3M2QYoC&pg=PA106 
  29. ↑ Chryssides, George D.; Wilkins, Margaret Z. (2006), A reader in new religious movements, Continuum International Publishing Group, σελ. 213, ISBN 978-0-8264-6168-1, https://books.google.com/books?id=HgFlebSZKLcC&pg=PA213 
  30. ↑ "Drug Raid Nets 19 in French Quarter", The Times-Picayune, February 1, 1970
  31. ↑ Planer, Lindsay. «Rolling Thunder: Review». AllMusic. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2015. 
  32. ↑ «Pigpen Played His Final Show with the Grateful Dead Today in 1972». Relix. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2017. 
  33. ↑ Scott, Dolgushkin, Nixon, "Deadbase X", New Hampshire, p. 23.
  34. ↑ McNally, Dennis, "A Long Strange Trip", New York 2002, p. 584.
  35. ↑ 35,0 35,1 «Grateful Dead Bio | Grateful Dead Career | MTV». Vh1.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2015. 
  36. ↑ Pore-Lee-Dunn Productions. «The Grateful Dead». Classicbands.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2011. 
  37. ↑ «Highlights Of The Grateful Dead Performing At Winterland In 1974». JamBase. 26 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2019. 
  38. ↑ «'The Grateful Dead Movie' Was Released On This Day In 1977». L4LM. 1 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2019. 
  39. ↑ Spevak, Jeff. «Was '77 Grateful Dead show the best ever?». Rochester Democrat and Chronicle (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2017. 
  40. ↑ Catalano, Jim. «40 years later, Grateful Dead's Barton Hall concert shines bright for the fans». Ithaca Journal (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2017. 
  41. ↑ Cush, Andy (8 Μαΐου 2017). «Today Is "Grateful Dead Day", the 40th Anniversary of the Band's Legendary Cornell Show». Spin. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2017. 
  42. ↑ «Grateful Dead Member Died Of Overdose, Coroner Rules». The New York Times. 12 Αυγούστου 1990. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2009. 
  43. ↑ Selvin, Joel (February 12, 2003). "Marin Icons Now the Dead", San Francisco Chronicle. Retrieved July 7, 2015.
  44. ↑ Abramovitch, Seth. «Martin Scorsese to Exec Produce Grateful Dead Doc». The Hollywood Reporter. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2015. 
  45. ↑ Budnick, Dean (22 Μαΐου 2017). «Bringing the Grateful Dead to Life: Director Amir Bar-Lev on the Epic Long Strange Trip». Relix. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2017. 
  46. ↑ Fear, David (January 24, 2017). «Sundance 2017: Grateful Dead Doc 'Long Strange Trip' Is Heartbreaking Tribute». Rolling Stone. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 26, 2017. https://web.archive.org/web/20170126113109/http://www.rollingstone.com/movies/news/grateful-dead-doc-long-strange-trip-premieres-at-sundance-w462673. Ανακτήθηκε στις January 24, 2017. 
  47. ↑ Pareles, Jon (6 Ιουλίου 2015). «Review: No Song Left Unsung, Grateful Dead Plays Its Last». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2015. “When the Dead's music was working best, it always sounded like a healthy argument among old friends—one that could spark new ideas.” 
  48. ↑ Nelson, Jeff (19 Ιανουαρίου 2015). «Grateful Dead 50th-Anniversary Reunion in the Works». People. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2015. 
  49. ↑ Leopold, Todd (January 16, 2015). «Grateful Dead Reuniting for 50th-Anniversary Shows». CNN. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 16, 2015. https://web.archive.org/web/20150116205503/http://www.cnn.com/2015/01/16/entertainment/feat-grateful-dead-50-anniversary-show/index.html. Ανακτήθηκε στις January 16, 2015. 
  50. ↑ Brandle, Lars (2 Μαρτίου 2015). «Grateful Dead's 'Fare Thee Well' Tickets Offered for $116,000 on Secondary Market». Billboard. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2015. 
  51. ↑ Bernstein, Lenny (6 Μαρτίου 2015). «Op-Ed: Grateful Dead fans need a miracle, or big bucks, to see final Chicago shows». Chicago Tribune. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2015. 
  52. ↑ «John Mayer Talks Grateful Dead Legacy, Fare Thee Well and Learning to Play 'A Universe of Great Songs'». Billboard. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2015. 
  53. ↑ «John Perry Barlow, Grateful Dead lyricist and advocate for an open Internet, dies at 70». Washington Post. 8 Φεβρουαρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 2018. 
  54. ↑ «Robert Hunter, Grateful Dead Lyricist, Dies at 78». The New York Times. September 24, 2019. https://www.nytimes.com/2019/09/24/arts/music/robert-hunter-dead.html. Ανακτήθηκε στις September 23, 2019. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Grateful_Dead&oldid=10673945"