Alfredo Oriani (αντιτορπιλικό)
Το Alfredo Oriani ήταν το πρώτο από τα τέσσερα αντιτορπιλικά της ομώνυμης κλάσης που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Ολοκληρώθηκε το 1937 και έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της ναυμαχίας του Ταινάρου και της επίθεσης ενάντια στις νηοπομπές της επιχείρησης Harpoon. Μεταπολεμικά δόθηκε στο Γαλλικό Ναυτικό ως πολεμική αποζημίωση και παρέμεινε επιχειρησιακό ως D'Estaing μέχρι το 1954.
 Το αντιτορπιλικό Alfredo Oriani εν πλω. | |
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Τύπος και κλάση | Αντιτορπιλικό κλάσης Oriani. |
| Ονομασίες | Έφερε το όνομα του Ιταλού συγγραφέα και κοινωνικού κριτικού Αλφρέντο Οριάνι (Alfredo Oriani). |
| Ναυπηγείο | Cantiere navale fratelli Orlando (OTO), Λιβόρνο |
| Έναρξη ναυπήγησης | 28 Οκτωβρίου 1935 |
| Καθέλκυση | 30 Ιουλίου 1936 |
| Ένταξη σε υπηρεσία | 15 Ιουλίου 1937 |
| Κατάληξη | Δόθηκε το 1948 στη Γαλλία ως πολεμική αποζημίωση και παρέμεινε ενεργό ως D'Estaing μέχρι το 1954. |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | κανονικό (standard): 1730–1780 t (1700–1750 LT) πλήρες: 2440–2490 t (2400–2450 LT) |
| Μήκος | 106,7 m (ολικό) |
| Πλάτος | 10,15 m |
| Βύθισμα | 3,42–4,8 m |
| Πρόωση | Το προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 48000 shp. |
| Ταχύτητα | 33–33 kn |
| Πλήρωμα | 207 αξιωματικοί και ναύτες (την περίοδο του πολέμου) |
| Οπλισμός | 4 πυροβόλα των 120 mm 2 πυροβόλα των 120 mm φωτισμού/ανάδειξης στόχων 4 πολυβόλα των 13,2 mm 6 τορπιλοσωλήνες των 533 mm 56 νάρκες |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Περιγραφή
ΕπεξεργασίαΣχεδιαστικά η κλάση Oriani δεν ήταν παρά μια βελτιωμένη σε ορισμένα σημεία εκδοχή της προγενέστερης κλάσης Maestrale.[1] Είχαν ολικό μήκος 106,7 m, πλάτος 10,15 m και μέσο βύθισμα 3,15 m το οποίο έφθανε στα 4,3 m με πλήρες φορτίο.[2] Το εκτόπισμά τους έφθανε τους 1700–1750 t (1670–1720 LT) με κανονικό φορτίο και τους 2400–2450 t (2360–2410 LT).[3] Το πλήρωμά τους την περίοδο του πολέμου ανερχόταν σε 206 αξιωματικούς και ναύτες.[4]
Το προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 48000 shp και μπορούσαν να φθάσουν σε ταχύτητες της τάξεως των 32-33 kn σε πραγματικές συνθήκες. Κατά τις θαλάσσιες δοκιμές είχαν φθάσει και τους 38-39 kn, όμως με πολύ περιορισμένο φορτίο. Η ακτίνα δράσης τους ήταν περίπου 2600-2800 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 18 kn και 690 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 33 kn.[3]
Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από τέσσερα πυροβόλα των 120 mm εγκατεστημένα σε ζεύγη σε ένα πύργο μπροστά από την υπερκατασκευή και έναν πίσω από αυτήν.[5] Διέθεταν επίσης δύο πυροβόλα των 120 mm που έβαλαν βλήματα φωτισμού/ανάδειξης στόχων (star-shells) καθώς και έξι τορπιλοσωλήνες των 533 mm. Αντιαεροπορική κάλυψη παρείχαν τέσσερα πολυβόλα των 13,2 mm. Παρόλο που δεν διέθεταν σόναρ ώστε να μπορούν να δράσουν ως ανθυποβρυχιακά, τα αντιτορπιλικά της κλάσης αυτής είχαν δύο εκτοξευτές βομβών βυθού.[3] Μπορούσαν επίσης να μεταφέρουν έως και 56 νάρκες.[5]
Επιχειρησιακή ιστορία
ΕπεξεργασίαΗ ναυπήγηση του Alfredo Oriani άρχισε την 28η Οκτωβρίου 1935 στις εγκαταστάσεις της Cantiere navale fratelli Orlando (OTO) στο Λιβόρνο, καθελκύστηκε στις 30 Ιουλίου 1936 και ολοκληρώθηκε στις 15 Ιουλίου 1937.[6]
Εντάχθηκε στον 9ο Στολίσκο Αντιτορπιλικών, όπως και τα αδελφά πλοία Vittorio Alfieri, Giosue Carducci και Vicenzo Gioberti.[7] Έλάβε μέρος στη Ναυμαχία του Ταινάρου όπου δέχτηκε σοβαρότατα πλήγματα από το βρετανικό θωρηκτό HMS Warspite αλλά κατάφερε να επιστρέψει στη βάση του.[8] Επίσης ήταν ένα από τα σκάφη της ιταλικής δύναμης αντιτορπιλικών και καταδρομικών που αναχαίτισαν τις συμμαχικές νηοπομπές της επιχείρησης Harpoon στις 15 Ιουνίου 1942. Στην εμπλοκή αυτή το Oriani έπληξε το αντιτορπιλικό HMS Bedouin και από κοινού με το αντιτορπιλικό Ascari και τα καταδρομικά Raimondo Montecuccoli και Eugenio di Savoia βύθισαν το ήδη λαβωμένο πετρελαιοφόρο Kentucky καθώς και το εμπορικό Burdwan. Μάλιστα το Oriani τορπίλισε το Kentucky προκειμένου να διασφαλισθεί η βύθισή του.[9]
Το 1943, όταν η Ιταλία συνθηκολόγησε, το Oriani απέπλευσε από τη Λα Σπέτσια και έφθασε στη Μάλτα για να παραδοθεί στις συμμαχικές δυνάμεις.[10] Δόθηκε ως πολεμική αποζημίωση στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό και παρέμεινε στην ενεργό δράση ως D'Estaing μέχρι το 1954.[11]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Brescia, p. 127
- ↑ Whitley, p. 168
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Brescia, p. 121
- ↑ Roberts, p. 300
- ↑ 5,0 5,1 Fraccaroli, p. 55
- ↑ «Alfredo Oriani - Marina Militare». www.marina.difesa.it (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2022.
- ↑ Ceva, Lucio (1999). Storia delle forze armate in Italia (στα Ιταλικά). UTET libreria. σελ. 450. ISBN 9788877505224.
- ↑ Pack, S. W. C. (1972). Night Action Off Cape Matapan (στα Αγγλικά). Allan. σελ. 94.
- ↑ Hara, Vincent P. O. (10 Ιουλίου 2013). Struggle for the Middle Sea: The Great Navies at War in the Mediterranean Theater, 1940-1945 (στα Αγγλικά). Naval Institute Press. ISBN 978-1-61251-408-6.
- ↑ Dodson, Aidan· Cant, Serena (2020). Spoils of War: The Fate of Enemy Fleets after the Two World Wars (στα Αγγλικά). Seaforth Publishing. σελ. 156. ISBN 9781526741998.
- ↑ Stille, Mark (18 Μαρτίου 2021). Italian Destroyers of World War II (στα Αγγλικά). Bloomsbury Publishing. ISBN 978-1-4728-4056-1.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Brescia, Maurizio (2012). Mussolini's Navy: A Reference Guide to the Regina Marina 1930–45. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-544-8.
- Dodson, Aidan· Cant, Serena (2020). Spoils of War: The Fate of Enemy Fleets after Two World Wars. Barnsley, UK: Seaforth Publishing. ISBN 978-1-5267-4198-1.
- Fraccaroli, Aldo (1968). Italian Warships of World War II. Shepperton, UK: Ian Allan. ISBN 0-7110-0002-6.
- Roberts, John (1980). «Italy». Στο: Chesneau, Roger, επιμ. Conway's All the World's Fighting Ships 1922–1946. New York: Mayflower Books. σελίδες 280–317. ISBN 0-8317-0303-2.
- Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945: The Naval History of World War Two (Third Revised έκδοση). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-119-2.
- Smigielski, Adam (1995). «Italy». Στο: Chumbley, Stephen, επιμ. Conway's All the World's Fighting Ships 1947-1995. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. σελίδες 195–218. ISBN 1-55750-132-7.
- Whitley, M. J. (1988). Destroyers of World War 2: An International Encyclopedia. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-85409-521-8.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία