Φίλιππος Αργέντης
Ο Φίλιππος Παντελής Αργέντης (1η Μαΐου 1891, Μασσαλία, Γαλλία - 14 Απριλίου 1974, Λονδίνο, Αγγλία) ήταν Έλληνας δικηγόρος, διπλωμάτης και ιστορικός του 20ού αιώνα.
| Φίλιππος Παντελής Αργέντης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1 Μαΐου 1891[1][2] Μασσαλία[3] |
| Θάνατος | 14 Απριλίου 1974[1] Λονδίνο |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα Αγγλικά[1] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | νομικός ιστορικός δικηγόρος διπλωμάτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Helen Schilizzi (από 1930)[4] |
| Τέκνα | Georgina Julia Susan Argenti[5] |
| Γονείς | Pandeli Leonidas Argenti[5] και Fanny Schilizzi[5] |
Καταβολές
Επεξεργασία
Ο Φίλιππος Αργέντης καταγόταν από την παλαιά οικογένεια ευγενών των Αρτζέντι. Οι τελευταίοι προέρχονταν από τη μικρή ιταλική πόλη του Αριέντο, κοντά στη Γένοβα. Το πρώτο μέλος της οικογένειας το οποίο να αναφέρεται, ιστορικά, στις πηγές είναι ο Λορέντζο Αρτζέντι, ο οποίος, μετά τη συμμετοχή του στην Α΄ Σταυροφορία (1096 έως 1099), εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη[6]
Η συνεχής παρουσία της Οικογένειας των Αργέντηδων στη Χίο από το 1511 και η σχέση της με τον Λορέντζο Αρτζέντι δεν έχουν, ακόμη, αποδειχθεί έως σήμερα[7]. Η οικογένεια ήταν μία από τις πρώτες και, ταυτόχρονα, παλαιότερες της Χίου, ενώ, παράλληλα, είχε αιτηθεί να λάβει τον Βυζαντινό τίτλο ευγενείας του Άρχοντα. Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου κατοχής, το 1822, κατά τη διάρκεια της Σφαγής της Χίου, Έλληνες ευγενείς πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Στις 6 Μαΐου 1822, στην περιοχή Βουνάκη, το σύνολο των αιχμαλώτων απαγχονίστηκε. Μεταξύ αυτών ευρισκόταν ο πάππος του Φίλιππου Αργέντη, Λεωνίδας Αργέντης (1743—1822). Η οικογένεια κατάφερε να γλιτώσει τις τουρκικές σφαγές και να διαφύγει στη Δυτική Ευρώπη, όπου και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο.
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΟ Φίλιππος Αργέντης γεννήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας το 1891. Ο Φίλιππος ήταν το τέταρτο εκ των πέντε τέκνων του Παντελή Αργέντη (Λονδίνο 1853 — Λονδίνο 1911) και της Φανής Σκυλίτζη (Λονδίνο 1854 — Λονδίνο 1926). Ο Αργέντης έλαβε το δίπλωμα νομικών σπουδών του στο Κολέγιο Γουίντσεστερ (1906—1910) και το Κράιστ Τσερτς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (1910—1912) της Αγγλίας, καθώς και το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πολέμησε ως εθελοντής στο 3ο Σύνταγμα Ιππικού, ενώ, ταυτόχρονα, συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919—1922) με τα ελληνικά στρατεύματα. Πρώτη του επαγγελματική ενασχόληση ήταν, το 1922, η εργασία του ως δικηγόρος στην Αθήνα. Το 1923, εντάχθηκε στις ελληνικές κρατικές διπλωματικές υπηρεσίες. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν κυβερνητικός σύμβουλος της εξορισθείσας ελληνικής κυβέρνησης πλησίον των πρεσβειών της Πολωνίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, εργαζόταν ως μορφωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας του Λονδίνου.
Ο Αργέντης ως ιστορικός
ΕπεξεργασίαΟ Φίλιππος Αργέντης ήταν ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς, αναφορικά με την καταγραφή της ιστορίας του νησιού της Χίου. Εξέδωσε αριθμό μονογραφιών, καθώς και πρωτογενών πηγών, αναφορικά με την ιστορία του νησιού. Τα συγγραφικά του έργα χαρακτηρίζονται από τη χρήση απομνημονευμάτων και άλλων ιστορικών εγγράφων χρονολογούμενων από την οθωμανική περίοδο, μία περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας, στον ελλαδικό χώρο, τα τελευταία ήσαν ιδιαιτέρως περιορισμένα. Τα περισσότερα έγγραφα, χρονολογούμενα προ της οθωμανικής περιόδου, εξαφανίστηκαν ή καταστράφηκαν. Ως αποτέλεσμα, ο Αργέντης υποχρεώθηκε να στραφεί προς τα διασωζόμενα έγγραφα (διπλωματικές αλληλογραφίες, αφηγήσεις ταξιδιών, κτλ.) που ήσαν διαθέσιμα στα ξένα αρχεία. Ο Αργέντης συνέγραψε, επίσης, έργο με θέμα την ιστορία της οικογένειάς του, υπό τον τίτλο του Οίκου των Αργέντηδων στη Χίο. Το βιβλιογραφικό του έργο της Χίου (1933) αποτελεί μνημειώδες έργο, το οποίο, ωστόσο, δεν συνεχίστηκε. Συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό στη διατήρηση της πολιτισμικής κληρονομιάς της Χίου. Πέραν των προσωπικών του επιστημονικών έργων, εξέδωσε σειρά έργων άλλων συγγραφέων[8]
Επίσης, ο Αργέντης βοήθησε τον Βρετανό αρχαιολόγο Σίνκλαιρ Χουντ, κατά τη διάρκεια τον ανασκαφών στον Εμποριό και τον Άγιο Γάλα.
Μουσείο Αργέντη
Επεξεργασία
Το 1932, ίδρυσε την «Εταιρεία Αργέντη», με στόχο τη διατήρηση της παραδοσιακής και ιστορικής συλλογής της οικογένειας, η οποία ευρισκόταν σε μία αίθουσα του Γυμνασίου της Χίου (σημερινή Βιβλιοθήκη Κοραή). Το Ίδρυμα των Αργέντηδων επέκτεινε τη συλλογή αυτή, ενώ, αργότερα, προστέθηκαν ορισμένες αίθουσες εντός των οποίων φιλοξενήθηκαν η βιβλιοθήκη του, καθώς και η συλλογή του πινάκων ζωγραφικής και ιστορικών γκραβούρων και η συλλογή του λαογραφικών εκθεμάτων. Οι νέες αυτές εγκαταστάσεις εγκαινιάστηκαν το 1962, κατά την πεντηκοστή επέτειο της απελευθέρωσης του νησιού, ενώ σήμερα είναι γνωστές ως «Μουσείο Φίλιππου Αργέντη»[9]. Το Μουσείο αποτελείται από δύο τμήματα: το λαογραφικό μουσείο και τη συλλογή πινάκων[10], ενώ η βιβλιοθήκη του Φίλιππου Αργέντη περιλαμβάνεται στη συλλογή της Βιβλιοθήκης Κοραή. Προς τιμήν του Φίλιππου Αργέντη, έχει λάβει το όνομά του οδός της πόλης της Χίου, η οποία ευρίσκεται πλησίον της Βιβλιοθήκης.[11].
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΟ Αργέντης νυμφεύθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1930, στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αγίας Σοφίας του Λονδίνου, την Αλεξάνδρα Ελένη Σκυλίτζη (1904—1988), η οποία καταγόταν επίσης από οικογένεια ευγενών της Χίου. Το ζεύγος απέκτησε τρία τέκνα: τη Φανή Σιβύλλα Αργέντη (1931—1984), τη Σουζάνα Γεωργίνα Ιουλία Αργέντη, γεννηθείσα στο Λονδίνο το 1939, και τον Παντελή Παύλο Λορέντζο Στέφανο Αργέντη, γεννηθέντα το 1943 στο Λονδίνο.
Βραβεύσεις
ΕπεξεργασίαΓια την προσφορά του στη Χίο, ο Αργέντης έλαβε το 1920 και το 1953 τον τίτλο του επίτιμου πολίτη της Χίου. Το 1928, έλαβε τη βράβευση του Τάγματος της Μοναστικής Αδελφότητας του Αγίου Όρους. Η Ακαδημία Αθηνών, το 1938, βράβευσε τον Αργέντη με αργυρό μετάλλιο για το επιστημονικό του έργο, ενώ, το 1947, κατέστη μέλος της Ακαδημίας. Έλαβε, επίσης, σειρά στρατιωτικών βραβεύσεων για τη συμμετοχή του σε μάχες του ελληνικού στρατού.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- 1922: Historia tou chiakou oikou Argente En Athenais: P. D. Sakellarios. 371 S.
- 1932: The Massacres of Chios: Described in Contemporary Diplomatic Reports. London: John Lane, The Bodley Head Ltd.
- 1933: The Expedition of Colonel Fabvier to Chios: Described in Contemporary Diplomatic Reports. Edited with an introduction by Philip Argenti. London: John Lane, The Bodley Head Ltd.
- 1933: Chius Liberata, or the Occupation of Chios by the Greeks in 1912, as Described in Contemporary Documents and Chios During the Great War. Edited with an Introduction by Philip P. Argenti. London: John Lane, The Bodley Head Ltd.
- 1934: The Expedition of the Florentines to Chios (1599): Described in Contemporary Diplomatic Reports and Military Dispatches. London: John Lane, The Bodley Head Ltd.
- 1935: The Occupation of Chios by the Venetians (1694): Described in Contemporary Diplomatic Reports and Official Dispatches. Edited with an Introduction by Philip P. Argenti. London: John Lane, The Bodley Head Ltd.
- 1937: Mankanas (Mankana), Skarlatos N., Χιας, ητοι Εμμετρος αφηγησις των κυριωτερων μυθολογικων και ιστορικων επεισοδιων της νησου Χιου απο των αρχαιοτατων αυτης χρονων μεχρι των καθ’ ημας ημερων. Ποιημα επικον … Εκδοθεν επιμελεια Φιλιππου Π. Αργεντη. Αθηνησιν: Typois Pyrsou. pp. ιστ. 170.
- История острова Хиос с древнейших времён до 1700 года н. э. (1937: Historia tēs nēsu Chiu: apo tōn archaiotatōn chronōn mechri tu 1700 M. Ch. P. Argenti. Athen: Pyrsos.
- 1940: Bibliography of Chios: From Classical Times to 1936. Oxford: Clarendon Press.
- 1941: Chius Vincta or the Occupation of Chios by the Turks (1566) and Their Administration of the Island (1566—1912): Described in Contemporary Diplomatic Reports and Official Dispatches. Edited with an Introduction by Philip P. Argenti. Cambridge: Cambridge University Press.
- 1943: Hieronimo Giustiniani’s History of Chios. Edited, with an introduction by Philip P. Argenti. Cambridge: Cambridge University Press.
- 1946: (написана вместе с) Stilpon P. Kyriakidis: Ē Chios para tus geōgraphus kai periēgētais. 3 Bde. Athen: Estia.
- 1949- написан вместе с Herbert Jennings Rose: The Folklore of Chios. 2 Bde. Cambridge: Cambridge University Press.
- 1953: The Costumes of Chios: Their Development from the XVth to the XXth Century. London: B.T. Batsford Ltd., 4 Fitzhardinge Street, Portman Square London, W.I.XVI. 338 pp., 111 plates.
- 1954: Diplomatic Archive of Chios, 1577—1841. 2 Bde. Cambridge: Cambridge University Press.
- 1955a, b: Libro d’Oro de la Noblesse de Chio. 2 Bde. Bd. 1: Notices Historiques. Bd. 2: Arbres Généalogiques. Oxford: Oxford University Press. (Bd. 1 Argenti — Argentes, S. 51-56. Bd. 2: Stammtafel, S. 9-15.
- 1958a, b, c: The Occupation of Chios by the Genoese and Their Administration of the Island 1346—1566: Described in Contemporary Documents and Official Dispatches. With a Preface by Sir Steven Runciman. 3 Bde. Bd. I: Text. Bd. II: Codex and Documents. Bd. III: Notarial Deeds. Cambridge: Cambridge University Press.
- 1962: Smith, Arnold C.: The Architecture of Chios: Subsidiary Buildings, Implements and Crafts. Edited by Philip Argenti. London: Tison. VIII, 171, 226 S.
- 1966: The Occupation of Chios by the Germans and their Administration of the Island: Described in Contemporary Documents. Cambridge: Cambridge University Press.
- 1970: The Religious Minorities of Chios: Jews and Roman Catholics. Cambridge: Cambridge University Press. 581 S.
- 1979: The Mahona of the Giustiniani. Byzantinische Forschungen Jg. 6, S. 1-35.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 112495272. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p27503.htm#i275027. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2015.
- ↑ p27503.htm#i275027. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Philip P. Argenti (1955a): Libro d’Oro de la Noblesse de Chio. Bd. 1: Notices Historiques. Oxford: Oxford University Press, S. 51.
- ↑ Philip P. Argenti (1955b): Libro d’Oro de la Noblesse de Chio. Bd. 1: Arbres Généalogiques. Oxford: Oxford University Press, S. 9.
- ↑ Vgl. z. B. die Architektursammlung von Arnold Smith (1962) oder die Geschichte von Chios von Konstantinos Sgouros (1937b).
- ↑ Argenti Museum
- ↑ La collection de portraits du musée de Philip Argenti
- ↑ Δήμος Χίου — Ανακοίνωση για έργα στην οδό Φιλίππου Αργέντη
Πηγές
Επεξεργασία- Siehe die Seite von Christopher A. Long unter Weblinks
- Who Was Who 1971—1980. A Companion to Who’s Who Containing Biographies of Those who Died During the Decade 1971—1980. Who Was Who vol. VII. London: Adam and Charles Black, S. 24 («Argenti, Philip Pandely»).
- World Biographical Information System. Stichwort «Argentes, Philippos» [1]