Τόρρε ντελ Όρο
Συντεταγμένες: 37°22′56.79″N 5°59′47.28″W / 37.3824417°N 5.9964667°W
Ο Τόρρε ντελ Όρο (ισπανικά: Torre del Oro, Χρυσός Πύργος) είναι δωδεκάγωνος στρατιωτικός πύργος στη Σεβίλλη, νότια Ισπανία, ο οποίος κατασκευάστηκε από τη δυναστεία των Αλμοχάδων ώστε να ελέγχει την πρόσβαση στη Σεβίλλη μέσω του ποταμού Γουαδαλκιβίρ. Κατασκευάστηκε το πρώτο μισό του 13ου αιώνα και κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Το όνομά του προέρχεται από την χρυσή αντανάκλασή του στο ποτάμι, εξαιτίας των υλικών κατασκευής του (μίγμα κονιάματος, ασβεστόλιθου και συμπιεσμένου αχύρου).
| Τόρρε ντελ Όρο | |
|---|---|
| Torre del Oro[1] | |
 | |
 | |
| Είδος | μνημείο[2] και albarrana tower[1] |
| Αρχιτεκτονική | art of Almoravides and Almohades και τέχνη ισπανο-μαυριτανική |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 37°22′57″N 5°59′47″W |
| Διοικητική υπαγωγή | Σεβίλλη[2][1] και Ishbiliya |
| Χώρα | Ισπανία[2][1] |
| Έναρξη κατασκευής | 1221 |
| Προστασία | Κληρονομιά πολιτιστικού ενδιαφέροντος (από 1931)[1] |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Ο πύργος διαιρείται σε τρία επίπεδα, με το τρίτο και ανώτερο να είναι κυκλικό και προστέθηκε το 1769. Ο Τόρρε δε λα Πλάτα, ένας κοντινός οκτάγωνος πύργος, θεωρείται ότι κατασκευάστηκε την ίδια περίοδο.
Έχει ανακηρυχθεί ιστορικό-καλλιτεχνικό μνημείο από το 1931 και έχει ανακαινιστεί αρκετές φορές. Τη σύγχρονη εποχή, ανακαινίστηκε το 1900, ανάμεσα στο 1991 και το 1992, το 1995 και το 2005.[3][4] Η συντήρησή του είναι σημαντικό έργο του ισπανικού ναυτικού. Ο πύργος στεγάζει το Ναυτικό Μουσείο της Σεβίλλης.[5]
Ιστορία
Επεξεργασία
Κατασκευάστηκε ανάμεσα στο 1220 και το 1221 ύστερα από εντολή του Αλμοχάδη διοικητή της Σεβίλλης, Αμπού λ-Ουλά, με δωδεκάγωνη βάση. Εμπόδιζε την πρόσβαση στην όχθη με ένα τμήμα του τείχους με το συνδεόταν με το Τόρρε δε λα Πλάτα, το οποίο είναι τμήμα των οχυρώσεων της Σεβίλλης, οι οποίες προστάτευαν το Αλκάθαρ. Σύμφωνα με τη παράδοση, για να εμποδίζεται η πρόσβαση στο λιμάνι, υπήρχε μια βαριά αλυσίδα από τη βάση του πύργου μέχρι ένα άλλο πύργο στη σημερινή Κάγιε Φορταλέθα, στην απέναντι πλευρά του ποταμού, στην περιοχή Τριάνα. Αυτός ο θρύλος όμως είναι λάθος επειδή η Κάγιε Φορταλέθα δε Τριάνα στην ακτή πήρε αυτό το όνομα τον 19ο αιώνα· προηγουμένως ονομαζόταν Κάγιε Λιμόνες. Επίσης, στα χρονικά του Αλφόνσο Ι΄ του Σοφού, τα οποία περιγράφουν με λεπτομέρεια την κατάληψη της Σεβίλλης, αναφέρεται μόνο μία αλυσίδα, η οποία συγκρατούσε μία ομάδα από βάρκες που σχημάτιζαν γέφυρα ανάμεσα στη Σεβίλλη και την Τριάνα, συνδέοντας επίσης την πόλη με το κάστρο, το όποιο αργότερα ονομάστηκε κάστρο του Αγίου Γεωργίου (Σαν Χόρχε), στις ακτές της Τριάνα. Ο στόλος της Καστίλης, υπό τις διαταγές του Ραμόν δε Μπονιφάθ έσπασε τη γέφυρα το 1248, παράλληλα με την πολιορκία της πόλης από τα στρατεύματα του Φερδινάνδου Γ΄ της Καστίλλης. Αυτό το ιστορικό κατόρθωμα, με πρωταγωνιστές ναύτες από την Αστούριες και την Κανταβρία, αποθανατίστηκε στα εμβλήματα του Αβιλές και τεσσάρων πόλεων στις κανταβρικές ακτές (Λαρέδο, Κάστρο Ουρδιάλες, Σανταντέρ και Σαν Βιθέντε ντε λα Μπαρκέρα), καθώς και στο έμβλημα της Κανταβρίας. Αναπαριστούν τον Τόρρε ντελ Όρο και ένα πλοίο να σπάει της αλυσίδες που εμπόδιζαν την δίοδο στον Γουαδαλκιβίρ.
Μετά την κατάληψη της πόλης, χρησιμοποιήθηκε ως παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Ισίδωρο της Σεβίλλης και στη συνέχεια ως φυλακή.[6] Ο θρύλος ότι ο πύργος ήταν αποθήκη για το χρυσάφι και το ασήμι που προερχόταν από την Αμερική είναι τελείως λάθος.
Ο πύργος είχε αυτό το όνομα από την περίοδο των Αλμοχάδων, στη διήγηση της κατάκτησης της Σεβίλλης του Αλφόσο Ι΄, ο οποίος τον αποκαλεί Χρυσό Πύργο (Τόρρε ντελ Όρο), πιθανότατα από την λαμπρότητα που είχε το ασβεστοκονίαμα και το άχυρο. Όμως, υπάρχουν και άλλες ιστορίες σχετικά με την προέλευση του ονόματος του Πύργου, όλες θρύλοι χωρίς να έχουν επαληθευτεί και έτσι θεωρούνται λάθος. Ένας από αυτούς τους θρύλους χρονολογείται από τον 16ο αιώνα, όταν ένας δημοσιογράφος που ονομαζόταν Λουίς Περάτα είπε ότι τα πλακάκια του πύργου έλαμπαν περισσότερο και από τον Ήλιο. Ο ίδιος στη συνέχεια προσθέτει ότι ο βασιλιάς Πέδρο Α΄ διατηρούσε στον πύργο ένα θησαυρό από χρυσό και ασήμι. Δεδομένης της εγγύτητάς του στα τελωνεία στις αποβάθρες κατά την εποχή της κατάκτησης της Αμερικής, συνηθίζεται να λέγεται ότι πήρε το όνομά του επειδή εκεί φυλασσόταν ο αμερικανικός χρυσός. Ο χρυσός όμως επεξεργαζόταν στην Κάσα δε λα Μονέδα, αρκετά μέτρα μακριά.
Το 16ο αιώνα, ο πύργος ήταν ερειπωμένος, έτσι άρχισαν εργασίες αποκατάστασης. Ο πύργος υπέστη σημαντικές ζημιές από τον σεισμό της Λισαβόνας το 1755, μετά τον οποίο ο Μαρκήσιος του Μόντε Ρεάλ πρότεινε να κατεδαφιστεί ο πύργος ώστε να δημιουργηθεί χώρος ώστε να υπάρχει πρόσβαση στη γέφυρα της Τριάνα. Όμως, αυτή η πρόταση δεν υλοποιήθηκε εξαιτίας των αντιδράσεων των κατοίκων της Σεβίλλης, οι οποίοι το ανακοίνωσαν στο βασιλιά, ο οποίος και παρενέβη. Το 1760, αποκαταστάθηκαν οι βλάβες στο κάτω όροφο του πύργου, ενισχύοντάς τον με λάστιχο και κονίαμα.[7] Τον ίδιο χρόνο σχεδιάστηκε ο κυλινδρικός όροφος στην κορυφή, ο οποίος σχεδιάστηκε από τον στρατιωτικό μηχανικό Σεμπαστιάν φαν ντερ Μπορχτ, αρχίτεκτονα επίσης του βασιλικού εργοστασίου καπνού της Σεβίλλης.
Η επανάσταση του 1868 ήταν άλλη μία κρίσιμη στιγμή για τον πύργο, επειδή οι επαναστάτες γκρέμισαν τους πίνακες από τους τοίχους και τους πούλησαν, όμως οι αντίπαλοί τους κατάφεραν να μην κατεδαφιστεί ο πύργος.
Ανακαινίστηκε το 1900 από τον μηχανικό Κάρλος Αλκόν.[8] Τις 10 Απριλίου 1923, ο Αλφόνσος ΙΓ΄ επισκέφτηκε τον πύργο. Τις 21 Μαρτίου 1936, το κτίριο αποφασίστηκε από τον ναύαρχο να γίνει ναυτικό μουσείο. Το Σεπτέμβριο 1942 ξεκίνησαν εργασίες αποκατάστασης, κατά τη διάρκεια των οποίων βελτιώθηκε η εμφάνιση της πρόσοψης και δύο αίθουσες τροποποιήθηκαν ώστε να γίνουν αίθουσες εκθέσεων του μουσείου και μία τρίτη για ερευνητικές εργασίες.
Το μουσείο εγκαινιάστηκε τις 24 Ιουλίου 1944, και μεταφέρθηκαν σε αυτό 400 εκθέματα από το ναυτικό μουσείο της Μαδρίτης. Στο μουσείο εκτίθονται διάφορα παλιά όργανα πλοήγησης και μοντέλα, καθώς και ιστορικά έγγραφα, εικόνες και πίνακες, καθώς επίσης και η σχέση της Σεβίλλης με τον Γουαδαλκιβίρ και τη θάλασσα.[3]
Τις 13 Αυγούστου 1992, στα πλαίσια της Παγκόσμιας Έκθεσης της Σεβίλλης, ο Τόρρε ντελ Όρο αδελφοποιήθηκε από τον Πύργο της Μπελέμ στη Λισαβόνα.[9]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 (Ισπανικά) Digital Guide to the Cultural Heritage of Andalusia. i19476. Ανακτήθηκε στις Ιουλίου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Wiki Loves Monuments monuments database. 13 Νοεμβρίου 2017. tools
.wmflabs .org /heritage /api /api .php?action=search&format=json&srcountry=es&srlang=es&srid=RI-51-0000887. - ↑ Concluye la restauración de la Torre del Oro, con una inversión de 820.000 €, El Mundo (22/6/2005), Archivo de la Delegación del CSIC en Andalucía. Consultado el 6-11-2008
- ↑ Torre del Oro (Sevilla), Historia de la fortificación Αρχειοθετήθηκε 2007-12-05 στο Wayback Machine.
- ↑ Castillos.net. «Torre del Oro». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2011.
- ↑ Domínguez Arjona, Julio (8 de septiembre de 2004), Torre del Oro . La restauración de 1900 Αρχειοθετήθηκε 2014-03-12 στο Wayback Machine.
- ↑ EFE (13 de agosto de 1992), Cien barcos portugueses en el hermanamiento entre las torres de Belem y del Oro, ABC de Sevilla, http://hemeroteca.abcdesevilla.es/nav/Navigate.exe/hemeroteca/sevilla/abc.sevilla/1992/08/13/038.html, ανακτήθηκε στις 12 de marzo de 2014
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία