Τέοντορ Μπούσε
Ο Ερνστ Χέρμαν Άουγκουστ Τέοντορ Μπούσε (15 Δεκεμβρίου 1897 - 21 Οκτωβρίου 1986) ήταν Γερμανός αξιωματικός κατά τον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο .
| Τέοντορ Μπούσε | |
|---|---|
.jpg) Ο Τέοντορ Μπούσε τον Μάρτιο του 1945. | |
| Γέννηση | 15 Δεκεμβρίου 1897 Φραγκφούρτη (Όντερ) |
| Θάνατος | 21 Οκτωβρίου 1986 (88 ετών) Βαλερστάιν, Βαυαρία |
| Χώρα |  Γερμανική Αυτοκρατορία (to 1918) Δημοκρατία της Βαϊμάρης (to 1933) Ναζιστική Γερμανία |
| Κλάδος | Βέρμαχτ |
| Βαθμός | Στρατηγός Πεζικού |
| Μονάδες | Ομάδα Στρατιών Νότος |
| Μάχες/πόλεμοι | Α' Παγκόσμιος Πόλεμος
Β' Παγκόσμιος Πόλεμος |
| Τιμές | Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού Ομοσπονδιακός Σταυρός Χάριτος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Σταδιοδρομία
ΕπεξεργασίαΟ Μπούσε, με καταγωγή από την Φρανκφούρτη στο Όντερ, εντάχθηκε στον Αυτοκρατορικό Γερμανικό Στρατό ως στρατιώτης το 1915 και κλήθηκε τον Φεβρουάριο του 1917. Κέρδισε επίσης τον Σταυρό του Ιππότη με τα Ξίφη του Τάγματος Χοετσόλερν. Μετά την ανακωχή, έγινε δεκτός ως ένας από τους 2.000 αξιωματικούς στο νέο Ράιχσβερ, όπου ανέβηκε σταθερά στην ιεραρχία.
Ο Μπούσε ήταν αξιωματικός του Γενικού Επιτελείου τον Απρίλιο του 1939 και ετοίμασε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα, που εγκρίθηκε από τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου τον Αύγουστο. Το πρόγραμμα κάλυψε μια περίοδο από την 1η Οκτωβρίου 1939 έως τις 30 Σεπτεμβρίου 1940.
Μεταξύ του 1940 και του 1942 υπηρέτησε ως Αρχηγός Επιχειρήσεων υπό τον Στρατηγό (μετέπειτα Στρατάρχη) Έριχ φον Μάνσταϊν στον 11ο Στρατό στο Ανατολικό Μέτωπο. Παρέμεινε στο προσωπικό του από το 1942 έως το 1943 ως Αρχηγός Επιχειρήσεων της Στρατιωτικής Ομάδας Ντον και στη συνέχεια από το 1943 έως το 1944 διετέλεσε Αρχηγός Επιτελείου της Ομάδας Στρατιών του Νότου και των δύο Ομάδων Στρατού στο Ανατολικό Μέτωπο. Του απονεμήθηκε ο Σταυρός των Ιπποτών του Σιδήρου Σταυρού στις 30 Ιανουαρίου 1944. Πέρασε ένα μικρό χρονικό διάστημα ανενεργός και στη συνέχεια διορίστηκε Γενικός Διοικητής της γερμανικής 121ης Διεύθυνσης Πεζικού. Τον Ιούλιο του 1944 ηγήθηκε του 1ου Σώματος Στρατού.
Ενώ ο Μπούσε ανέλαβε τη διοίκηση της 9ης Στρατιάς στις 21 Ιανουαρίου 1945, ο διορισμός του δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Φαίνεται ότι ήταν συνηθισμένο οι διοικητές στρατιωτικών σχηματισμών μιας ορισμένης βαθμίδας και άνω να είναι σε εξάμηνη δοκιμασία πριν από τον οριστικό διορισμό τους ως Αρχηγοί. Η Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων, προτού λήξει η δοκιμαστική περίοδος του Μπούσε[1].
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε μηνών του πολέμου, ο Μπούσε ηγούνταν της 9ης Στρατιάς, που ήταν τότε μέρος της Ομάδας Στρατιών Βιστούλα. Καθώς οι Σοβιετικοί συνέχισαν να προχωρούν στη Γερμανία, αγωνίστηκε για την προστασία της γερμανικής πρωτεύουσας. Συγκεκριμένα, ο Μπούσε ηγούνταν της 9ης Στρατιάς κατά τη διάρκεια της Μάχης στα Υψώματα Ζέελοβ και της Μάχης του Όντερ-Νάισε.
Τον Απρίλιο του 1945 κατά τη διάρκεια της Μάχης του Βερολίνου, η 9η Στρατιά του Μπούσε αποκόπηκε από τους στρατούς στα πλευρά της και σχεδόν περικυκλώθηκε από τις Σοβιετικές Δυνάμεις[2]. Ο στρατηγός Γκόταρντ Χάινριτσι προσπάθησε να πείσει τον Μπούσε να αποσυρθεί αρκετές φορές, αλλά εκείνος αρνήθηκε ακόμη και να εξετάσει την απόσυρσή του, εκτός εάν έφτανε συγκεκριμένη εντολή από τον Φύρερ.
Τελικά, η 9η Στρατιά του Μπούσε οδηγήθηκε σε έναν θύλακα στο δάσος Σπρέε νότια των Υψωμάτων Ζέελοβ και δυτικά της Φρανκφούρτης, όπου περιβλήθηκε πλήρως από δύο άκρα της μαζικής σοβιετικής επίθεσης στο Βερολίνο. Στον συνεχώς συρρικνούμενο θύλακα, οι δυνάμεις του Μπούσε αφανίστηκαν στη γνωστή ως Μάχη του Χάλμπε, αλλά κατάλοιπα αυτών τελικά κατάφεραν να περάσουν προς τα δυτικά και να ενωθούν με την 12η Στρατιά[2] του στρατηγού Βάλτερ Βενκ νότια του Μπέλιτς και στη συνέχεια να αποσυρθούν δυτικά προς τον Έλβα και να διασχίσουν τη μερικώς κατεστραμμένη γέφυρα στο Τανγκερμύντε και να παραδοθούν στις αμερικανικές δυνάμεις μεταξύ 4 και 7 Μαΐου 1945
Μετά τον πόλεμο
ΕπεξεργασίαΜεταξύ 1945 και 1948, ο Μπούσε ήταν αιχμάλωτος πολέμου[1]. Μετά τον πόλεμο, ήταν διευθυντής πολιτικής άμυνας της Δυτικής Γερμανίας και έγραψε και επεξεργάστηκε μια σειρά έργων για τη στρατιωτική ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Δίκη της Νυρεμβέργης, τόμος 42.
- ↑ 2,0 2,1 «Κωνσταντίνος Π. Βατάλης: Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ (16 Απριλίου – 2 Μαΐου 1945)». Cognosco Team. 23 Σεπτεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2020.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Fellgiebel, Walther-Peer (2000) [1986]. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 — Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtteile (στα Γερμανικά). Friedberg, Germany: Podzun-Pallas. ISBN 978-3-7909-0284-6.
- Patzwall, Klaus D.· Scherzer, Veit (2001). Das Deutsche Kreuz 1941 – 1945 Geschichte und Inhaber Band II (στα Γερμανικά). Norderstedt, Germany: Verlag Klaus D. Patzwall. ISBN 978-3-931533-45-8.
- Scherzer, Veit (2007). Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives (στα Γερμανικά). Jena, Germany: Scherzers Militaer-Verlag. ISBN 978-3-938845-17-2.