Στέφανος Σκουλούδης
Ο Στέφανος Σκουλούδης (23 Νοεμβρίου 1838 - 20 Αυγούστου 1928) υπήρξε Έλληνας πολιτικός και τραπεζίτης. Διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1915-1916, θήτευσε υπουργός και εκλέχτηκε αρκετές φορές βουλευτής. Ήταν επίσης σημαντικός συλλέκτης πινάκων. Τη συλλογή του την κληροδότησε αργότερα στην Εθνική Πινακοθήκη.
| Στέφανος Σκουλούδης | |
|---|---|
 | |
.svg){kind=small} Πρωθυπουργός της Ελλάδας | |
| Περίοδος 25 Οκτωβρίου 1915 - Κυβέρνηση Στέφανου Σκουλούδη 1915 – 9 Ιουνίου 1916 | |
| Προκάτοχος | Αλέξανδρος Ζαΐμης |
| Διάδοχος | Αλέξανδρος Ζαΐμης |
| Υπουργός Ναυτικών | |
| Περίοδος 10 Ιουνίου 1892 – 3 Μαΐου 1893 | |
| Προκάτοχος | Κωνσταντίνος Σαχτούρης |
| Διάδοχος | Επαμεινώνδας Κριεζής |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 23 Νοεμβρίου 1838, Κωνσταντινούπολη |
| Θάνατος | 20 Αυγούστου 1928 (89 ετών) Αθήνα |
| Εθνότητα | Ελληνική |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΟ Σκουλούδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από οικογένεια Κρητικών.[1] Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ακολούθως φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.[2] Μετά την αποφοίτησή του επέστρεψε στη γενέτειρά του όπου και ανέλαβε την διεύθυνση της «εν Τουρκία» αντιπροσωπείας των εμπορικών καταστημάτων των αδελφών Ράλλη. Σε σύντομο μετέπειτα χρόνο ίδρυσε μαζί με τους Ανδρέα Συγγρό και Γ. Κορωνιό την «Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης». Απέκτησε μεγάλη περιουσία και αποφάσισε το 1876 να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Μετά την ίδρυση της «Εταιρείας Κωπαΐδας» έπαυσε να ασχολείται με τραπεζικές εργασίες και άρχισε να αναμιγνύεται με την πολιτική. Το 1877 διορίστηκε ως αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης ενόψει των διαπραγματεύσεων με Αλβανούς παράγοντες με αντικείμενο συζήτησης μια ενδεχόμενη ελληνοαλβανική συμμαχία εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.[1]
Πολιτική σταδιοδρομία
ΕπεξεργασίαΤο 1881 εκλέχτηκε βουλευτής Σύρου και Θηβών για πρώτη φορά συντασσόμενος στο κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη. Το 1883 διετέλεσε άμισθος Πρεσβευτής της Ελλάδας στην Ισπανία (Μαδρίτη).[2] Αργότερα χρημάτισε υπουργός Ναυτικών στην Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1892. Συμμετείχε στην Ελληνική αντιπροσωπεία στη Διάσκεψη Ειρήνης στο Λονδίνο.[2] Μετά δε την παραίτηση της Κυβέρνησης Αλέξανδρου Ζαΐμη (1915), σχημάτισε Κυβέρνηση (την Κυβέρνηση Στέφανου Σκουλούδη 1915)[3] της οποίας μετείχαν όλοι οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης και η οποία κατά το τότε Σύνταγμα εγκρίθηκε από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄. Το 1916 κατόπιν ιταμού τελεσιγράφου των Συμμάχων η Κυβέρνηση εκείνη αναγκάσθηκε να παραιτηθεί και απογοητευμένος να αποσυρθεί πλέον από την ενεργό πολιτική. Δύο χρόνια αργότερα, το 1918, επερχόμενου του Ελευθερίου Βενιζέλου από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, απαγγέλθηκε στον Στέφανο Σκουλούδη, που είχε ταχθεί με τις απόψεις του Στέμματος, αλλά πλέον ιδιώτευε, κατηγορία «επί εσχάτη προδοσία». Ο Σκουλούδης προφυλακίστηκε και παραπέμφθηκε σε δίκη η οποία όμως στην πραγματικότητα ατόνησε λόγω της επικράτησης της αντιβενιζελικής παράταξης κατά της εκλογές του 1920 ενώ τον επόμενο χρόνο η Εθνοσυνέλευση κήρυξε ως άκυρες τις μέχρι τότε κυρώσεις που είχε υποστεί.[1]
Ο Στέφανος Σκουλούδης εκτός των αρχικών του τραπεζικών απασχολήσεων και εκείνης αργότερα στην πολιτική υπήρξε ένας μανιώδης συλλέκτης πινάκων ζωγραφικής καταρτίζοντας μια πολύτιμη εξ αυτών συλλογή. Την πολύτιμη εκείνη συλλογή πινάκων αργότερα κληροδότησε στην Εθνική Πινακοθήκη (Αθήνα).
Απεβίωσε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1928.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 «ASCSA: Αρχείο Στέφανου Σκουλούδη». www.ascsa.edu.gr. The American School of Classical Studies at Athens. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Μακρυδημήτρης, Αντώνης (2000). Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000. Αθήνα: εκδόσεις Καστανιώτη. σελ. 67. ISBN 978-960-03-2941-4.
- ↑ «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΣΚΟΥΛΟΥΔΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ (1915)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2016.
Πηγές
Επεξεργασία- «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου» τομ. 17ος, σελ. 30.
- Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ. 67