Σηθ Μπαρνς Νίκολσον
Ο Σηθ Μπαρνς Νίκολσον (αγγλικά: Seth Barnes Nicholson, 12 Νοεμβρίου 1891 - 2 Ιουλίου 1963) ήταν Αμερικανός αστρονόμος.[3]
| Σηθ Μπαρνς Νίκολσον | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Seth Barnes Nicholson (Αγγλικά) |
| Γέννηση | 12 Νοεμβρίου 1891[1][2] Σπρίνγκφιλντ |
| Θάνατος | 2 Ιουλίου 1963[1] Λος Άντζελες |
| Υπηκοότητα | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Σπουδές | Drake University |
| Βραβεύσεις | Μετάλλιο Μπρους (1963) |
| Επιστημονική σταδιοδρομία | |
| Ερευνητικός τομέας | αστρονομία |
| Ιδιότητα | αστρονόμος |
| δεδομένα () | |
Ο Νίκολσον γεννήθηκε στο Σπρίνγκφιλντ του Ιλινόι και μεγάλωσε σε φάρμα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Drake, όπου άρχισε να ενδιαφέρεται για την Αστρονομία. Το 1914, στο Αστεροσκοπείο Λικ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, ενώ παρατηρούσε τον δορυφόρο Πασιφάη του Δία που είχε ανακαλυφθεί πρόσφατα, ανακάλυψε ένα νέο δορυφόρο, τη Σινώπη, του οποίου ο υπολογισμός της τροχιάς του ήταν η διδακτορική του διατριβή το 1915.
Πέρασε ολόκληρο τον εργασιακό του βίο στο Αστεροσκοπείο του όρους Γουίλσον, όπου ανακάλυψε τρεις δορυφόρους του Δία: τη Λυσιθέα και την Κάρμη το 1938 και την Ανάγκη το 1951, καθώς και ένα Τρωικό αστεροειδή, τον 1647 Μενέλαο, και υπολόγισε τις τροχιές πολλών κομητών, καθώς και του Πλούτωνα. Οι δορυφόροι που ανακάλυψε είχαν τις ονομασίες «Δίας ΙΧ», «Δίας Χ», «Δίας ΧΙ» και «Δίας ΧΙΙ» μέχρι το 1975, οπότε και πήραν τα σημερινά τους ονόματα. Ο ίδιος ο Νίκολσον αρνήθηκε να προτείνει ονόματα.[4]
Η κύρια δουλειά του στο Αστεροσκοπείο του όρους Γουίλσον ήταν η παρακολούθηση της ηλιακής δραστηριότητας με αποτέλεσμα να γράψει, επί δεκαετίες, ετήσιες εκθέσεις σχετικά με τη δραστηριότητα των ηλιακών κηλίδων. Επίσης παρακολουθούσε τις Ηλιακές εκλείψεις για να μπορέσει να μετρήσει τη φωτεινότητα και τη θερμοκρασία του στέμματος του Ήλιου.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ο Νίκολσον και ο Edison Pettit έκαναν τις πρώτες συστηματικές υπέρυθρες παρατηρήσεις ουράνιων αντικειμένων. Χρησιμοποίησαν ένα θερμοηλεκτρικό κενό για να μετρήσουν την υπέρυθρη ακτινοβολία και έτσι τη θερμοκρασία της Σελήνης, η οποία τους οδήγησε στη θεωρία ότι η Σελήνη ήταν καλυμμένη με ένα λεπτό στρώμα σκόνης που ενεργεί ως μονωτικό υλικό, καθώς επίσης και τη θερμοκρασία πλανητών, ηλιακών κηλίδων και αστέρων. Οι μετρήσεις θερμοκρασίας κοντινών αστέρων γιγάντων οδήγησε σε μερικούς αρχικούς προσδιορισμούς της διαμέτρου των αστέρων.
Ο Νίκολσον, μαζί με τον αστρονόμο Τζορτζ Χέιλ, έδωσαν το όνομά τους στον "Νόμο Χέιλ-Νίκολσον» σχετικά με τη μαγνητική πολικότητα των ηλιακών κηλίδων.[5][6]
Ονομάστηκαν προς τιμή του
Επεξεργασία- Ο αστεροειδής 1831 Νίκολσον.
- Ο κρατήρας Νίκολσον στη Σελήνη.
- Ο κρατήρας Νίκολσον στον Άρη.
- Η Περιοχή Νίκολσον (Nicholson Regio) στον Γανυμήδη.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w6x3734x. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Dalibor Brozović, Tomislav Ladan: «Hrvatska enciklopedija» (Κροατικά) Ινστιτούτο Λεξικογραφίας «Μίροσλαβ Κρλέζα». 1999. 43708.
- ↑ «Obituary: Seth B. Nicholson». Physics Today 16 (9): 106. September 1963. doi:. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-09-21. https://web.archive.org/web/20130921060118/http://www.physicstoday.org/resource/1/phtoad/v16/i9/p106_s1?bypassSSO=1. Ανακτήθηκε στις 2015-01-17.
- ↑ Seth Barnes Nicholson, Οι Δορυφόροι του Δία.
- ↑ Astrophysics of the sun, Harold Zirin, Cambridge University Press, 1988, p.307; http://adsabs.harvard.edu/abs/1988assu.book.....Z
- ↑ Judit M. Pap, Peter A. Fox, "Solar variability and its effects on climate", Volume 141 of Geophysical monograph, American Geophysical Union, publ. American Geophysical Union, 2004, ISBN 0875904068, 9780875904061, length 366 pages, page 51[νεκρός σύνδεσμος].
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με έναν Αστρονόμο χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |