Σερ Τσαρλς Ντιλκ, 2ος Βαρονέτος
Ο Σερ Τσαρλς Ουέντγουερθ Ντιλκ, 2ος Βαρονέτος, (4 Σεπτεμβρίου 1843 – 26 Ιανουαρίου 1911) ήταν Άγγλος φιλελεύθερος και Ριζοσπάστης πολιτικός. Ξεκινώντας ως ρεπουμπλικανός στις αρχές της δεκαετίας του 1870, ηγήθηκε στη συνέχεια της κίνησης των ριζοσπαστών να αποσπάσουν το Φιλελεύθερο Κόμμα από τους παραδοσιακούς Ουίγους, εισηγούμενος πολλές και σημαντικές μεταρρυθμίσεις, όπως η νομοθεσία για την διεύρυνση της δημοκρατίας της περιόδου 1883–1885. Υποστήριξε τις ανερχόμενες εργατικές και φεμινιστικές κινήσεις και δημοσίευσε πληθώρα έργων για τις διεθνείς υποθέσεις.
Ενώ το μέλλον του διαγραφόταν ευοίωνο ως μελλοντικού πρωθυπουργού, οι φιλοδοξίες του για ανώτερο πολιτικό αξίωμα καταστράφηκαν ουσιαστικά το 1885 μετά από ένα παταγώδες και υπεροπροβεβλημένο στον Τύπο διαζύγιο.
Η πτώση του Ντιλκ και η προσέγγιση του Τζόζεφ Τσάμπερλεν προς το Συντηρητικό Κόμμα εξασθένησαν σε μεγάλο βαθμό την υπόθεση των ριζοσπαστών.[7]
Παρότι ριζοσπάστης, ο Ντιλκ υποστήριζε τον βρετανικό ιμπεριαλισμό. Εκθείασε τη βρετανική επεκτατική κυριαρχία στο βιβλίο του του 1868 Greater Britain, που έγινε ανάρπαστο.
Οικογένεια
Επεξεργασία- Η δεύτερη σύζυγός του ήταν η συγγραφέας, ιστορικός τέχνης, φεμινίστρια και συνδικαλίστρια Έμιλι Φράνσις Πάττισον του γένους Στρονγκ, αργότερα γνωστή ως Κυρία Ντιλκ.[8]
- Ήταν γιος και κληρονόμος του Σερ Τσαρλς Ντιλκ, 1ου Βαρονέτου (1810-1869) και εγγονός του Τσαρλς Ουέντγουερθ Ντιλκ, συγγραφέα λογοτεχνικών έργων και εκδότη. Εκπαιδεύτηκε στο Τρίνιτι Χωλ του Κέιμπριτζ, όπου ήταν Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ένωσης του Κέιμπριτζ.
- Ο γιος του, σερ Τσαρλς Ουέντγουερθ Ντιλκ, 3ος Βαρονέτος, ήταν το παιδί που απέκτησε απο τον πρώτο του γάμο με την Κάθριν Μέρι Ελίζα Σνελ το 1874, ο οποίος κληρονόμησε τον τίτλο και την περιουσία της οικογένειας στις 26 Ιανουαρίου του 1911 μετά τον θάνατο του πατέρα του. Παντρεύτηκε την Φλόρενς Περλ Φέιθφουλ Ντιλκ (1875-1955) στις 17 Ιουλίου του 1915. Πέθανε στις 7 Δεκεμβρίου του 1918 σε ηλικία 44 ετών προτού αποκτήσει απογόνους.[9] Η σύζυγός του πέθανε σε ηλικία 80 ετών.[10]
- Απόγονος πια των Ντιλκ Βαρονέτων της Οδού Σλόαν θα ήταν ο Σερ Φίσερ Ουέντγουερθ Ντιλκ, 4ος Βαρονέτος (1877–1944), ο οποίος ήταν γιός του μικρού αδελφού του Τσαρλς, Άστον Ουέντγουερθ Ντιλκ και της γυναίκας του Μάργκαρετ Σμιθ.[11]
Πολιτική καριέρα, 1868–1886
Επεξεργασία
Ο Ντιλκ έγινε μέλος του Φιλελεύθερου κόμματος στο Κοινοβούλιο του Τσέλσι το 1868, όπου και έμεινε εως το 1886.
Το 1871, ο Ντιλκ προκάλεσε αντιθέσεις όταν κατάκρινε την Βρετανική Μοναρχία και υποστήριξε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα έπρεπε να έχει μία δημοκρατική κυβέρνηση αλλά η δημόσια κριτική έκανε τον Ντιλκ να πάρει πίσω τα λεγόμενά του.
Διετέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών από το 1880 έως το 1882 κατά τη διάρκεια της δεύτερης κυβέρνησης του Gladstone και έγινε δεκτός στο Συμβούλιο της Βασίλισσας (Her Majesty's Most Honourable Privy Council) το 1882. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους έγινε μέλος του υπουργικό συμβουλίου και διετέλεσε ως Πρόεδρος του Συμβουλίου Τοπικής Αυτοδιοίκησης, υπηρετώντας μέχρι το 1885. Ως ένας ηγετικός και αποφασισμένος ριζοσπαστικός στο κόμμα, διαπραγματεύτηκε το πέρασμα του Τρίτου Νόμου Μεταρρύθμισης, τον οποίο επέτρεψαν οι Συντηρητικοί μέσω της Βουλής των Λόρδων, σε αντάλλαγμα μιας αναδιανομής που υπολόγιζαν ότι ήταν οριακά ευνοϊκή για τον εαυτό τους.[12] (Με το να δοθεί το δικαίωμα ψηφοφορίας στους αγροτικούς εργάτες απειλήθηκε η συντηρητική κυριαρχία των αγροτικών εδρών, αλλά πολλές διμερείς έδρες καταργήθηκαν, με θέσεις αναδιανεμημένες στα προάστια, όπου η Συντηρητική στήριξη αυξανόταν).
Υποστήριξε επίσης τους νόμους που δίνουν το δικαίωμα ψηφοφορίας στις γυναίκες, νομιμοποιούν τα εργατικά σωματεία, βελτιώνουν τις συνθήκες εργασίας και περιορίζουν το ωράριο εργασίας. Ήταν επίσης ένας από τους πρώτους που ανέλαβε εκστρατείες για την παγκόσμια εκπαίδευση.
Παρά το γεγονός ότι ήταν ριζοσπαστικός, ο Ντιλκ ήταν επίσης ιμπεριαλιστής. Υποστήριξε την Bρετανική Αυτοκρατορική κυριαρχία στο μπεστ σέλερ βιβλίο του, του 1868, Greater Britain.[13]
Το σκάνδαλο Κρόφορντ
Επεξεργασία,_Lady_Dilke_by_Sir_Hubert_von_Herkomer.jpg)
Ο μικρός αδελφός του Τσαρλς, ο Άστον Ουέντγουερθ Ντιλκ, παντρεύτηκε την Μάργκαρετ Γιούστας Σμιθ, την μεγάλη κόρη του Φιλελεύθερου πολιτικού και εφοπλιστή Τόμας Γιούστας Σμιθ και της γυναίκας του, Έλεν, το 1876.
Ο Τσαρλς έγινε εραστής της Έλεν Σμιθ (της πεθεράς του αδερφού του), μια σχέση που κράτησε και μετά τον γάμο του, το 1884.[14]
Τον Ιούλιο του 1885, ο Τσαρλς Ντιλκ κατηγορήθηκε ότι αποπλάνησε την κόρη του Τόμας Γιούστας Σμιθ, Βιρτζίνια Κρόφορντ (Σμιθ), που ήταν αδερφή της συζύγου του αδερφού του (και της εραστή του η κόρη), η οποία ήταν στον πρώτο χρόνο του γάμου της με τον Ντόναλντ Κρόφορντ, ένα άλλο Κυβερνητικό στέλεχος. Αυτό υποτίθεται ότι συναίβει το 1882, όταν η Βιρτζίνια ήταν μόλις 19, και αυτή ισχυρίστηκε ότι η σχέση τους συνεχίστηκε επι καθημερινής βάσης για τα επόμενα δυόμιση χρόνια.[15]
Ο Ντόναλντ Κρόφορντ ζήτησε διαζύγιο, και η υπόθεση εκδικάστηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 1886 στο Probate, Divorce and Admiralty Division. Η Βιρτζίνια Κρόφορντ δεν ήταν στο δικαστήριο, και το μόνο αποδεικτικό στοιχείο ήταν η δήλωση του Κρόφορντ περι ομολογίας της Βιρτζίνια. Υπήρξαν και κάποιες δηλώσεις απο υπηρέτες, οι οποίες ήταν τόσο περιστασιακές όσο και ασήμαντες. Ο Ντιλκ, γνωρίζοντας την δύσκολη θέση του λόγω της υπόθεσης με τη μητέρα της Βιρτζίνια, αρνήθηκε να δώσει στοιχεία, κυρίως λόγω των συμβουλών του εμπιστευτικού του Τζόζεφ Σάμπερλεϊν. Παραδόξως η Βιρτζίνια ενοχοποιήθεικε για μοιχεία κατά του άντρα της με τον Ντιλκ, αλλά δεν υπήρχαν αποδεκτά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι ο Ντιλκ ήταν ένοχος μοιχείας με τη Βιρτζίνια.[16] Ο δικαστής Μπατ συμπέρανε, "Δεν μπορώ να δω καμία υπόθεση εναντίων του Σερ Τσαρλς Ντιλκ", απάλλαξε τον Ντιλκ απο τις κατηγορίες και εξέδωσε διάταγμα για τη διάλυση του γάμου των Κρόφορντ.
Το παράδοξο εύρημα άφησε αμφιβολίες σχετικά με την αξιοπιστία του Ντιλκ και ο ερευνητής δημοσιογράφος Γουίλιαμ Τόμας Στεντ ξεκίνησε μια δημόσια εκστρατεία εναντίον του. Δύο μήνες αργότερα, τον Απρίλιο, ο Ντιλκ προσπάθησε να ανοίξει εκ νέου την υπόθεση και να ξεκαθαρίσει το όνομά του, δημιουργόντας το Queen's Proctor μία ομάδα κατά των όσων είχαν υποθεί και την στάση της πολιτείας.[17] Δυστυχώς, ο Ντιλκ και η νομική του ομάδα υποτιμήθικαν (η νομική συμβουλή του και της ομάδας του περιγράφηκε ως "ίσως η χειρότερη επαγγελματική συμβουλή που δόθηκε ποτέ"). Κατόπιν περεταίρω ελέγχου της υπόθεσης, η κριτική επιτροπή διαπίστωσε ότι η Βιρτζίνια είχε παρουσιάσει την πραγματική εκδοχή των γεγονότων και ότι θα έπρεπε να εφαρμοστεί το κατάλληλο διάταγμα.
Σύντομα αρκετές γυναίκες έλεγαν ότι ο Τσαρλς τις παρενόχλησε και το όνομά του έγινε περίγελος σε τραγούδια της εποχής.[18]
Οι κατηγορίες είχαν καταστροφικές επιπτώσεις στην πολιτική του καριέρα, οδηγώντας τελικά στην απώλεια της κοινοβουλευτικής του έδρας στις εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου το 1886.[19]
Ο Ντιλκ πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του και ξόδεψε μεγάλο μέρος της περιουσίας του προσπαθώντας να απαλλαγεί από τις κατηγορίες, γεγονός που προσθέτει βάρος στην άποψη ότι η Βιρτζίνια έλεγε ψέματα για την ταυτότητα του εραστή της. Με τα χρόνια υπόθηκε ότι οι συνάδελφοί του στην πολιτική, όπως οι Πρίμροουζ, 5ος Κόμης του Ρόουζμπερι, αλλά και ο Σάμπερλεϊν, μπορεί να παρότρυναν την Βιρτζίνια να τον κατηγορίσει, βλέποντάς τον σαν εμπόδιο στις δικές τους φιλοδοξίες.
Μια έρευνα στις αρχές της δεκαετίας του 1890, αμφισβήτησε την αυθεντικότητα των αποδείξεων της Βιρτζίνια. Υπήρχαν εικασίες ότι ίσως προσπάθησε να αποσπάσει την προσοχή τους απο έναν παλαιότερο δεσμό της με κάποιον Καπετάνιο ονόματι Φόρστερ.[20]
Πολιτική καριέρα μετά το 1886
Επεξεργασία.jpg)
Ο Ντιλκ έχασε την θέση του στο Κοινοβούλιο του Τσέλσι στις γενικές εκλογές του 1886.[21]
Το 1889, προσεγγίστηκε από το Δάσος του Ντιν ένα Φιλελεύθερο Κόμμα για να είναι υποψήφιος κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος, δεδομένου ότι τα ριζοσπαστικά του προσόντα ταίριαζαν με την εκλογική οργάνωση τους που αναζητούσε μεταρρυθμίσεις του εργατικού δικαίου.
Ελπίζωντας να αποκαταστήσει το όνομά του ως πολιτικός της πρώτης γραμμής, ο Ντιλκ συμβουλεύτηκε τον αρχηγό του Φιλελεύθερου Κόμματος, Γκλάντστοουν, που τον αποθάρρυνε και έτσι ο Ντιλκ αρνήθηκε την πρόταση Δάσους του Ντιν. Παρόλα αυτά τρία χρόνια αργότερα, ο Ντιλκ δέχθηκε την πρόσκληση, κατά την επιθυμία του Γκλάντστοουν και, στις γενικές εκλογές του 1892, εκλέχτηκε ως βουλευτής για το Δάσος του Ντιν όπου και έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ήλπιζε να διοριστεί Υπουργός Εθνικής Αμύνης για την φιλελεύθερη κυβέρνηση που σχηματίστηκε το 1905, αλλά αυτό δεν συναίβει. Ο Ντιλκ το απέδωσε στην παρατεταμένη δυσαρέσκεια του επερχόμενου πρωθυπουργου Χένρι Κάμπελ Μπάνερμαν εναντίων του.
Στην κουλτούρα
ΕπεξεργασίαΜετά τον θάνατό του, έρανος ξεκίνησε ώστε να δημιουργηθεί ένα τοπικό κοινοτικό νοσοκομείο στην εκλογική περιφέρεια του Δάσους του Ντιν. Το Dilke Memorial Hospital, στη διοικητική περιφέρεια του Σίντερφορντ (αγγλικά: Cinderford), άνοιξε τις πόρτες του για πρώτη φορά το 1923 και υπάρχει ακόμα ως μνημείο του δημοφιλή βουλευτή.[22]
Στην ταινία του 1994 Sirens, εξηγόντας την κατάσταση της Αυστραλίας του 1930, η γειτονική παμπ λέγεται "Sir Charles Dilke".[23]
Πηγές
Επεξεργασία
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11265486r. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ (Αγγλικά) Hansard 1803–2005. sir-charles-dilke. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2022.
- ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ Joseph Foster: «Men-at-the-Bar» Joseph Foster. Λονδίνο, Άιλσμπερι. 1885.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 6,8 (Αγγλικά) Hansard 1803–2005.
- ↑ David Nicholls, The Lost Prime Minister (1995)
- ↑ Dictionary of Art historians: "Emilia, Lady Dilke" Αρχειοθετήθηκε 30 September 2007 στο Wayback Machine.
- ↑ «Sir Charles Wentworth Dilke, 3rd Baronet». www.thepeerage.com. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Memorial of Florence Pearl Dilke». www.findagrave.com.
- ↑ «Margaret Smith». geni_family_tree. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Sir Charles Wentworth Dilke, 2nd Baronet | British statesman» (στα αγγλικά). Encyclopedia Britannica. https://www.britannica.com/biography/Sir-Charles-Wentworth-Dilke-2nd-Baronet. Ανακτήθηκε στις 2017-12-11.
- ↑ Thomas M. Costa, "Dilke, Charles Wentworth" in Historical Dictionary of the British Empire edited by James S. Olson and Robert Shadle. Greenwood Press, 1996 (ISBN 0-313-27917-9)
- ↑ Israel, Kali (26 Σεπτεμβρίου 2002). Names and Stories: Emilia Dilke and Victorian Culture. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-534798-2.
- ↑ «Mary Jean Corbett, "On Crawford v. Crawford and Dilke, 1886″ | BRANCH» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Howse, Christopher (2009). «Sacred Mysteries: Finding a life after a sex scandal» (στα αγγλικά). ISSN 0307-1235. https://www.telegraph.co.uk/comment/columnists/christopherhowse/4213020/Sacred-Mysteries-Finding-a-life-after-a-sex-scandal.html. Ανακτήθηκε στις 2017-12-11.
- ↑ Crawford v. Crawford and Dilke (The Queen's Proctor intervening) (1886) 11 PD 150
- ↑ Nicholls 1995, p188, 191-2
- ↑ Jenkins (2004)
- ↑ Dyne, Michael (1966). The Right Honourable Gentleman. Dramatists Play Service Inc. ISBN 978-0-8222-0951-5.
- ↑ Jenkins p259
- ↑ «Dilke Memorial Hospital > Gloucestershire Health and Care NHS Foundation Trust». Gloucestershire Health and Care NHS Foundation Trust (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Sirens». Internet Movie Database. Amazon.com. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2016.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Sir Charles Dilke στο Wikimedia Commons