Σαντόρε ντι Σανταρόζα
Ο Κόμης Σαντόρε ντι Σανταρόζα (Σαβιλιάνο, 18 Νοεμβρίου 1783 – Σφακτηρία, 8 Μαΐου 1825), ήταν Ιταλός στρατιωτικός, επαναστάτης, τιτλούχος και σπουδαίος φιλέλληνας, που σκοτώθηκε κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
| Σαντόρε ντι Σανταρόζα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 18 Νοεμβρίου 1783[1] Σαβιλιάνο |
| Θάνατος | 8 Μαΐου 1825[1] Πύλος |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Σαρδηνίας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά[1] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Τορίνο |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Αξιοσημείωτο έργο | De la révolution piémontaise |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Moderate Party |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Teodoro De Rossi Di Santa Rosa |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | λοχαγός/Royal Sardinian Army |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Τάγμα των Αγίων Μαυρικίου και Λαζάρου |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| Ο Σανταρόζα προτού κατέβει στην Ελλάδα έγραψε από την Αγγλία στον Γάλλο φίλο του και φιλόσοφο Βικτόρ Κουζέν τα εξής:[2] | |
| Φίλε μου, την Ελλάδα, την πατρίδα του Σωκράτους, την αγαπώ με έρωτα, που έχει μέσα του κάτι το ιερό. Ο ελληνικός λαός, γενναίος, αγαθός, που έχει επιζήσει ύστερ' από ολόκληρους αιώνες δουλείας, είναι αδελφός του δικού μου λαού. Κοινές είναι οι τύχες της Ιταλίας και της Ελλάδας, και επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτε για την πατρίδα μου, οφείλω ν' αφιερώσω τα λίγα χρόνια της ακμής που μου μένουν... | |
| — Σανταρόζα (Νοέμβριος 1824) — |
Βιογραφία
Επεξεργασία
Ο Σανταρόζα γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1783 στο Σαβιλιάνο του Πεδεμοντίου. Ολοκληρώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές του ακολούθησε το στρατιωτικό επάγγελμα όπου και έλαβε μέρος σχεδόν σε όλες τις κατά του Ναπολέοντα Α΄ μάχες στην Ιταλία. Τελικά μετά την κατάληψη του Πεδεμοντίου παραιτήθηκε από τις τάξεις του στρατού. Μετά όμως την πτώση του Ναπολέοντα ο Σανταρόζα επανήλθε στο στρατό και έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Γκρενόμπλ όπου διαπνεόμενος με πατριωτικά και φιλελεύθερα αισθήματα υποκίνησε σε επανάσταση το Πεδεμόντιο κατά της Αυστριακής κατοχής αναλαμβάνοντας μάλιστα υπουργός των Στρατιωτικών της επαναστατικής κυβέρνησης. Αποτυγχάνοντας όμως της γενικής επανάστασης κατέφυγε στη Γαλλία και από εκεί στην Ελβετία απ΄ όπου και κατέληξε στο Λονδίνο.
Τότε Έλληνες απεσταλμένοι του εκεί συγκροτημένου φιλελληνικού κομιτάτου κάλεσαν τον Σανταρόζα αν ήθελε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Εκείνος με ιδιαίτερο ενθουσιασμό αποδέχθηκε την πρόσκληση και περί τον Δεκέμβριο του 1824 έφθασε στο Ναύπλιο. Από εκεί αρχικά μετέβη στην Επίδαυρο, την Αίγινα και την Αθήνα προς επίσκεψη των αρχαιοτήτων που είχε μέχρι τότε ακουστά και θαύμαζε. Κατά τις επισκέψεις του όμως αυτές δεν έπαυε να βγάζει φλογερούς πατριωτικούς λόγους παρασέρνοντας τους κατοίκους των περιοχών αυτών.Ήταν μέλος σε φιλελληνικές επιτροπές του εξωτερικού.(Γερμανία, Αγγλία,Πολωνία, Ελβετία,Γαλλία,Ιταλία).
Ως απλός αγωνιστής φέροντας το όνομα Ντερόσι ακολούθησε τον Γεώργιο Κουντουριώτη και τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο στην προς Πυλία εκστρατεία τους και στις 20 Απριλίου του 1825 κατάφερε και εισήλθε στο φρούριο Νεόκαστρο της Πύλου. Ακολούθως ως παλαίμαχος στρατιωτικός έδωσε εντολή για άμεση επισκευή διαφόρων τμημάτων του πλην όμως δεν εισακούσθηκε. Στις 7 Μαρτίου, όταν πριν λίγες ημέρες ο αγωνιζόμενος από τη νήσο Σφακτηρία.Ο Αναγνωσταράς ζήτησε ως βοήθεια ενισχύσεις από το έναντι αυτής Νεόκαστρο, μεταξύ των 100 περίπου αγωνιστών που εστάλησαν ήταν και ο Ντερόσι. Όταν την επόμενη ημέρα 8 Μαΐου ξεκίνησε την επίθεση κατά της Σφακτηρίας ο Αιγύπτιος στρατηγός Ιμπραήμ Πασάς, ο Ντερόσι λίγο πριν την Πτώση της Σφακτηρίας, τραυματίσθηκε βαριά, αρνούμενος όμως να παραδοθεί, ένας Αιγύπτιος στρατιώτης τον φόνευσε και στη συνέχεια του αφαίρεσε από τα ρούχα του κάποια χρήματα και μία σφραγίδα από την οποία και πληροφορήθηκε περί της τύχης του ένας φίλος του Σανταρόζα που υπηρετούσε στον αιγυπτιακό στόλο όπως έγραψε αργότερα στο ημερολόγιό του.
Δημόσια μνήμη
ΕπεξεργασίαΠρος τιμή του ηρωικά μαχόμενου και πεσόντα φιλέλληνα Σανταρόζα, με τη συμπλήρωση των 100 ετών από το θάνατό του, τον Απρίλιο του 1925, τελέστηκε επίσημο μνημόσυνο επί της Σφακτηρίας όπου και ανεγέρθη το Μνημείο του Φιλέλληνα Σανταρόζα[3], το οποίο χαρακτηρίστηκε στη συνέχεια ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Η απόφαση έγραφε τα εξής:
| « | Χαρακτηρίζουμε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο και έργο τέχνης, που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1468/50, το μνημείο του Φιλέλληνα Σανταρόζα στην νήσο Σφακτηρία Ν. Μεσσηνίας, διότι είναι συνδεδεμένο με την νεοελληνική ιστορία και παρουσιάζει ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά και καλλιτεχνικά στοιχεία, όπως το ανάγλυφο της μορφής του Σανταρόζα, το ανθέμιο και το μικροπροσωπείο στο άνω τμήμα της μαρμάρινης στήλης. | » |
| — ΦΕΚ 1018/10-8-2000[4] | ||
Το όνομά του φέρουν τιμητικά οδοί στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη κ.α. Στη γενέτειρά του, το Σαβιλιάνο, υψώθηκε επίσης μαρμάρινος ανδριάντας του και τιμάται ως εθνικός ήρωας.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 14507088h. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (1971), τόμ. ΙΒ΄, σελ. 381.
- ↑ Μνημείο του Φιλέλληνα Σανταρόζα[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «ΥΑ 38818/19-7-2000 - ΦΕΚ 1018/10-8-2000». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2013.
Πηγές
Επεξεργασία- Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τόμ. 16ος, σελ. 853.
- «Η Ελληνική Επανάσταση (1821–1832)». Ιστορία του Ελληνικού Έθνους: ISBN 960-213-095-4. Τόμος ΙΒ΄. Εκδοτική Αθηνών. 1971, σελ. 381. ISBN 960-213-108-Χ. OCLC 636806977.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Γ. Τερτσέτης, "Σαντόρρε κόμις ντι Σανταρόζα" (στην ιταλική), Τορίνο 1861.
- Ερρ. Τσερεζόλε, "Σαντόρρε Ντερόσση του Σανταρόζα", Αθήναι 1924.
- Σ. Κουγέας, "Λόγος εις μνήμην του κόμιτος Σανταρόζα", που εκφωνήθηκε στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών κατ΄ εντολή της Συγκλήτου, με τη συμπλήρωση 100 ετών από του θανάτου του, Αθήναι 1925.
- Γ. Φίνλεϋ, "Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως" (ελληνική μετάφραση), τόμ. 2ος, σ. 70–71.
- Στάθης Μπίρταχας, «Εκφάνσεις του ιταλικού φιλελληνισμού κατά τη δεκαετία του 1820», στο: Φιλελληνισμός: Το ενδιαφέρον για την Ελλάδα και τους Έλληνες από το 1821 ως σήμερα, επιμ. Α. Β. Μανδυλαρά, Γ. Β. Νικολάου, Λ. Φλιτούρης, Ν. Αναστασόπουλος, Αθήνα: Δήμος Νικολάου Σκουφά – Ηρόδοτος, 2015, σσ. 373-391.
- Stathis Birtachas, “Solidarietà e scambi ideologico-culturali italo-ellenici in epoca risorgimentale: l’emigrazione politica italiana nelle Isole Ionie e in Grecia”, Mediterranea. Ricerche storiche 26 (dicembre 2012), pp. 461-474.
- Στάθης Μπίρταχας, «Το “Ημερολόγιο της πολιορκίας του Ναυαρίνου” του Giacinto Provana di Collegno (1824-25): συμβολή στη μελέτη των ιδιαιτεροτήτων της ιταλικής συνιστώσας του μαχόμενου φιλελληνισμού», στον ιστότοπο ιστορικής σκέψης Clio Turbata, ημερομηνία δημοσίευσης 16/04/2018, http://clioturbata.com/%ce%b1%cf%80%cf%8c%cf%88%ce%b5%ce%b9%cf%82/birtachas_navarino_giacinto_provana/.