Πόλεμος του Ειρηνικού

Ο Πόλεμος του Ειρηνικού, γνωστός και ως Πόλεμος Ασίας-Ειρηνικού,^[1] ήταν το θέατρο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που έλαβε χώρα στην Ασία, στον Ειρηνικό Ωκεανό, τον Ινδικό Ωκεανό και την Ωκεανία. Γεωγραφικά ήταν το μεγαλύτερο θέατρο του πολέμου, συμπεριλαμβανομένου του τεράστιου θεάτρου του Ειρηνικού, του θεάτρου του νοτιοδυτικού Ειρηνικού, του θεάτρου της Νοτιοανατολικής Ασίας, του δεύτερου σινοϊαπωνικού πολέμου και του σοβιετοϊαπωνικού πολέμου.

Ο δεύτερος σινοϊαπωνικός πόλεμος μεταξύ της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας και της Δημοκρατίας της Κίνας ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου 1937, με τις πρώτες εχθροπραξίες να ξεκινούν στις 19 Σεπτεμβρίου 1931 με την ιαπωνική εισβολή στη Μαντζουρία.^[2] Ωστόσο είναι περισσότερο δεκτό^[3] ότι ο Πόλεμος του Ειρηνικού ξεκίνησε στις 7/8 Δεκεμβρίου 1941, όταν οι Ιάπωνες εισέβαλαν στην Ταϊλάνδη και εισέβαλαν στην Μαλάγια, τη Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ (βρετανικές αποικίες), καθώς και σε αμερικανικές στρατιωτικές και ναυτικές βάσεις στη Χαβάη, στη νήσο Ουέηκ, το Γκουάμ και τις Φιλιππίνες.^[4]^[5]^[6]

Στον Πόλεμο του Ειρηνικού οι Σύμμαχοι πολέμησαν κατά της Ιαπωνίας (η οποία βοηθούνταν από την Ταϊλάνδη και σε μικρότερο βαθμό από τις δυνάμεις του Άξονα, τη Γερμανία και την Ιταλία). Στο πόλεμο του Ειρηνικού διεξήχθησαν μερικές από τις μεγαλύτερες ναυτικές μάχες στην ιστορία, καθώς και απίστευτα βίαιες μάχες και εγκλήματα πολέμου σε όλη την Ασία, οδηγώντας σε μεγάλες απώλειες ανθρώπινων ζωών. Ο πόλεμος τελείωσε με μαζικές συμμαχικές αεροπορικές επιδρομές πάνω από την Ιαπωνία, τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, συνοδευόμενη από τη διακήρυξη πολέμου από τους Σοβιετικούς και την εισβολή στη Μαντσουρία και άλλες περιοχές στις 9 Αυγούστου 1945. Στις 15 Αυγούστου 1945, λόγω των παραπάνω γεγονότων, ο Χιροχίτο απύηθυνε διάγγελμα ανακοιώνοντας την πρόθεση παράδοσης της Ιαπωνίας. Η επίσημη παράδοση της Ιαπωνίας έλαβε χώρα στο πλοίο USS Missouri των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόλπο του Τόκιο στις 2 Σεπτεμβρίου 1945. Μετά τη παράδοση, η Ιαπωνία έχασε όλα της τα δικαιώματα και τους τίτλους της στις πρώην κτήσεις της στην Ασία και τον Ειρηνικό, με την κυριαρχία της να περιορίζεται στα τέσσερα κύρια νησιά και σε άλλα μικρά νησιά σύμφωνα με τον ορισμό των Συμμάχων.^[7] Ο Ιάπωνας σιντοϊστής αυτοκράτορας παρέδωσε τις περισσότερες εξουσίες του και το θεϊκό καθεστώς του μέσω της Οδηγίας Σίντο για να ανοίξει τον δρόμο για εκτεταμένες πολιτιστικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις.^[8]

Συνέπειες

Πολιτικές και άλλες

Τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Πτώση της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας
Συνέχιση του Κινεζικού Εμφυλίου Πολέμου
Μεγάλη αποδυνάμωση των ευρωπαϊκών αποικιοκρατικών δυνάμεων και σταδιακή αποαποικιοποίηση της Ασίας
Πρώτος Πόλεμος της Ινδοκίνας
Ινδονησιακός Εθνικός Ξεσηκωμός
Πόλεμος της Κορέας
Συνθήκη του Σαν Φρανσίσκο (1951)
Σοβιετοϊαπωνική κοινή διακήρυξη του 1956
Συμμαχική κατοχή της Ιαπωνίας

Εδαφικές

Επιστροφή των Ιαπωνικών στρατευμάτων που κατείχαν περιοχές της Κίνας στην πατρίδα τους. Επιστροφή της Ταϊβάν στη Κίνα.
Απελευθέρωση της Κορέας και της Μαντζουρίας. Η Μαντσουρία επιστρέφεται στην Κίνα και η Κορέα διαμελίζεται σε σοβιετικό και αμερικανικό τομέα κατοχής, με σύνορο τον 38ο παράλληλο. Με μικρές διαφορές που προέκυψαν από τον Πόλεμο της Κορέας, σήμερα αυτή η γραμμή είναι το σύνορο Βόρειας-Νότιας Κορέας.
Παράδοση των Ιαπωνικών νησιών του Κεντρικού Ειρηνικού στα Ηνωμένα Έθνη.
Κατάληψη και προσάρτηση της Νότιας Σαχαλίνης και των Κουριλών από τη Σοβιετική Ένωση
Η Περιοχή Εμπιστεύματος των Νησιών του Ειρηνικού Ωκεανού δημιουργήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη και τοποθετήθηκε υπό την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τελείωσε το καθεστώς εμπιστεύματος σε φάσεις, από το 1986 έως το 1994, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να κρατούν τις Νήσους Βόρειες Μαριάνες.

Παραπομπές

↑ Murray, Williamson· Millett, Allan R. (2001). A War to be Won: Fighting the Second World War. Harvard University Press. σελ. 143. ISBN 9780674041301. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2015.
↑ MacLeod, Roy M. (1999). Science and the Pacific War: Science and Survival in the Pacific, 1939–1945. Kluwer Academic Publishing. σελ. 1. ISBN 9780792358510. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2015.
↑ Sun, Youli (15 Σεπτεμβρίου 1996). China and the Origins of the Pacific War, 1931–41. Palgrave MacMillan. σελ. 11. ISBN 9780312164546.
↑ Drea 1998, σελ. 26.
↑ John Costello, The Pacific War: 1941–1945, Harper Perennial, 1982
↑ Japan Economic Foundation, Journal of Japanese Trade & Industry, Volume 16, 1997
↑ Takemae 2003, σελ. 516.
↑ «MacArthur orders end of Shinto as Japanese state religion». HISTORY.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2015.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Pacific War στο Wikimedia Commons

[1] Murray, Williamson· Millett, Allan R. (2001). A War to be Won: Fighting the Second World War. Harvard University Press. σελ. 143. ISBN 9780674041301. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2015.

[2] MacLeod, Roy M. (1999). Science and the Pacific War: Science and Survival in the Pacific, 1939–1945. Kluwer Academic Publishing. σελ. 1. ISBN 9780792358510. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2015.

[3] Sun, Youli (15 Σεπτεμβρίου 1996). China and the Origins of the Pacific War, 1931–41. Palgrave MacMillan. σελ. 11. ISBN 9780312164546.

[FOOTNOTEDrea199826-4] Drea 1998, σελ. 26.

[5] John Costello, The Pacific War: 1941–1945, Harper Perennial, 1982

[6] Japan Economic Foundation, Journal of Japanese Trade & Industry, Volume 16, 1997

[FOOTNOTETakemae2003516-7] Takemae 2003, σελ. 516.

[8] «MacArthur orders end of Shinto as Japanese state religion». HISTORY.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2015.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]