Περί φωτίσεως
Το Περί φωτίσεως {πορτογαλικά: Ensaio sobre a Lucidez) είναι ένα μυθιστόρημα του νομπελίστα Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου. Το βιβλίο εκδόθηκε στα πορτογαλικά το 2004 και στη συνέχεια στα αγγλικά το 2006. Το Περί φωτίσεως είναι η συνέχεια ενός από τα πιο διάσημα έργα του Σαραμάγκου, του Περί τυφλότητος.
| Συγγραφέας | Ζοζέ Σαραμάγκου |
|---|---|
| Τίτλος | Ensayo sobre a Lucidez |
| Γλώσσα | Πορτογαλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 2004 |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| LC Class | OL7922575W[1] |
| Προηγούμενο | Περί τυφλότητος (μυθιστόρημα) |
| δεδομένα () | |
Στα ελληνικά εκδόθηκε το 2006 από τις Εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση της Αθηνάς Ψυλλιά.
Υπόθεση
ΕπεξεργασίαΣε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Οι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, «φωτίζεται», και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας. Το Κράτος όμως δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη.[2]
Το Περί φωτίσεως διαδραματίζεται στην ίδια ανώνυμη χώρα που διαδραματίζεται και το Περί τυφλότητος. Μερικοί από τους χαρακτήρες του Περί τυφλότητος εμφανίζονται στο δεύτερο μισό του μυθιστορήματος, συμπεριλαμβανομένων των «ο γιατρός» και «η γυναίκα του γιατρού» και ο «σκύλος των δακρύων» τώρα με το όνομα Constant.[3]
Υποδοχή
ΕπεξεργασίαΤο Περί φωτίσεως έλαβε γενικά θετικές κριτικές. Γράφοντας για τον The Guardian, η Ursula K. Le Guin επαίνεσε το Περί φωτίσεως του Σαραμάγκου, σημειώνοντας ότι «Έχει γράψει ένα μυθιστόρημα που λέει περισσότερα για τις μέρες που ζούμε από οποιοδήποτε βιβλίο που έχω διαβάσει. Γράφει με εξυπνάδα, με σπαρακτική αξιοπρέπεια, και με την απλότητα ενός μεγάλου καλλιτέχνη που ελέγχει πλήρως την τέχνη του. Ας ακούσουμε έναν αληθινό γέροντα του λαού μας, έναν άνθρωπο με δάκρυα, έναν άνθρωπο με σοφία».[3] Η Boston Globe έγραψε: «Ο Σαραμάγκου εμφανίζει τις στιλιστικές εκκεντρικότητες που έχουν γίνει τα χαρακτηριστικά του: η πεζογραφία του χωρίς σημεία στίξης (μόνο το κόμμα λειτουργεί υπερωρίες), οι μακροσκελείς προτάσεις του, οι προτάσεις του μέσα σε προτάσεις μέσα σε προτάσεις. Αλλά αντί να μπλέκουν την αφήγηση, αυτές οι τεχνικές το ωθούν – το επόμενο ζευγάρι παρενθέσεων που θα συναντήσετε θα φανεί βαρύ, περιττό.»[4] Τελικά, η Boston Globe σκέφτηκε ότι «ο Σαραμάγκου πάντα μας υποδείκνυε αντί των τυπικών καταλήξεων της λογοτεχνίας τους σπάνιους φάρους καλοσύνης που διασχίζουν το ζοφερό σκοτάδι της ανθρωπότητας. Η ικανοποίηση ενός μυθιστορήματος του Σαραμάγκου, όπως αυτό της ίδιας της ζωής, σπάνια είναι μια λύση στο κεντρικό του δράμα, είναι οι άνθρωποι και οι στιγμές που απολαμβάνει κανείς στην πορεία».[4]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ archive
.org /details /seeing00sara. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2019. - ↑ Ζοζέ Σαραμάγκου. Περί φωτίσεως. Μετάφραση Αθηνά Ψυλλιά. Εκδόσεις Καστανιώτη. Αθήνα. 2013. Πρώτη έκδοση 2006. ISBN 978-960-03-5670-0.
- ↑ 3,0 3,1 Guin, Ursula K. Le (2006-04-15). «Review: Seeing by José Saramago» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/books/2006/apr/15/featuresreviews.guardianreview16. Ανακτήθηκε στις 2020-09-07.
- ↑ 4,0 4,1 «'Seeing' starts with humor, ends with tragedy, and shines with humanity - The Boston Globe». archive.boston.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2020.