Πέτρος ο Ίβηρας
O Πέτρος ο Ίβηρας (γεωργιανά: პეტრე იბერი, περ. 409/417 - 491) ήταν μονοφυσίτης μοναχός, επίσκοπος και θεολόγος που δραστηριοποιήθηκε κατά τον 5ο αιώνα.
| Πέτρος ο Ίβηρας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | |
| Θρησκεία | Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Eορτασμός αγίου | 2 Δεκεμβρίου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Οικογένεια | Chosroid dynasty |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε στην Ιβηρία (σημ. Γεωργία) μεταξύ των ετών 409[1] και 417[2] και αναφέρεται ως γιος τοπικού άρχοντα[1][3] της δυναστείας των Χοσροϊδών που στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη ως πολιτικός όμηρος, αν και η συγκεκριμένη εκδοχή αμφισβητείται[1]. Σύμφωνα με γεωργιανές πηγές, το κοσμικό του όνομα ήταν Μουρβανός[4].
Η παρουσία του Πέτρου στην αυτοκρατορική αυλή του Θεοδοσίου Β΄ μαρτυρείται ήδη από το 421/422, ωστόσο αργότερα εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη -κατά τον βιογράφο και μαθητή του Πέτρου, Ιωάννη Ρούφο, δραπέτευσε[5]- προκειμένου να μεταβεί στην Ιερουσαλήμ. Εκεί, με τη συμβολή της αγίας Μελανίας εκάρη μοναχός και ακολούθως ίδρυσε μοναστήρι κοντά στον Πύργο του Δαβίδ (αρχαίο φρούριο εντός της Ιερουσαλήμ), το οποίο έμεινε γνωστό ως μονή Ιβήρων[1][6]. Τα επόμενα χρόνια, το ξέσπασμα δογματικών έριδων στους κόλπους της Ανατολικής Εκκλησίας ανάγκασαν τον Πέτρο, ως φανατικό μονοφυσίτη, να εγκατασταθεί στη Γάζα όπου συνέχισε να ασκητεύει[1][3]. Το 446 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, ενώ το 453 αναρριχήθηκε στον επισκοπικό θρόνο του Μαϊουμά[1]. Κατόπιν, μετέβη για ένα διάστημα στην Αίγυπτο, όπου συμμετείχε μαζί με έναν ακόμη ιεράρχη στην ενθρόνιση του μονοφυσίτη επισκόπου Αλεξανδρείας Τιμόθεου Β΄. Επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη, αρνήθηκε να υπογράψει το Ενωτικόν της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου που είχε διεξαχθεί το 451 στη Χαλκηδόνα και ακολούθως αναζήτησε καταφύγιο στην περιοχή της Φοινίκης[1]. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του ασκητεύοντας και προσπαθώντας να οργανώσει τοπικές μονοφυσιτικές εκκλησίες και απεβίωσε το 491 στην Ιάμνεια της Παλαιστίνης.
Ο Πέτρος ο Ίβηρας θεωρείται εμβληματική προσωπικότητα του μονοφυσιτισμού[1][3] και ένας από τους πολέμιους των αποφάσεων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι συγγραφείς, καθώς και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας, απορρίπτουν τη σύνδεση του Πέτρου με τις αντιχαλκιδόνιες εκκλησίες, παρουσιάζοντάς τον ως νεοπλατωνικό φιλόσοφο. Η πρώτη βιογραφία του γράφτηκε λίγο μετά τον θάνατό του από τον ακόλουθό του, Ιωάννη Ρούφο, ο οποίος αποδίδει στον Πέτρο θαυματουργές ικανότητες[3].
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, Αθήναι, τόμος 10ος, σελ. 365.
- ↑ Ιωάννης Μαϊουμά, επιμ. Robert R. Phenix, The Lives of Peter the Iberian, Theodosius of Jerusalem, and the Monk Romanus, Society of Biblical Literature, 2008, σελ. xxxvi.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Jennifer, Hevelone-Harper (2006). «Asceticism and Christological Controversy in Fifth-Century Palestine: The Career of Peter the Iberian (review)». muse.jhu.edu. Project Muse. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2018.
- ↑ Phenix, 2008, σελ. xxiv.
- ↑ Phenix, 2008, σελ. lxxvi.
- ↑ Phenix, 2008, σελ. lxxvii.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Robert R. Phenix (επιμ.), The Lives of Peter the Iberian, Theodosius of Jerusalem, and the Monk Romanus, Society of Biblical Literature, 2008.
- Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, Αθήναι, τόμος 10ος.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Peter the Iberian στο Wikimedia Commons