Ντέρεκ Τζάκομπι
Ο Σερ Ντέρεκ Τζορτζ Τζάκομπι (αγγλ. Sir Derek George Jacobi, γενν. 22 Οκτωβρίου 1938) είναι Βρετανός ηθοποιός. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Θεάτρου της Μεγάλης Βρετανίας. Έχει παίξει σε εκατοντάδες θεατρικές παραστάσεις και έχει βραβευτεί επανειλημμένα για τη θεατρική του πορεία. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό εκτός Μεγάλης Βρετανίας από την ιστορική σειρά του BBC Εγώ, ο Κλαύδιος.[3]
Πρώτα χρόνια και σπουδές
ΕπεξεργασίαΟ Ντέρεκ Τζάκομπι γεννήθηκε στο Λέιτενστοουν (στα περίχωρα του Ανατολικού Λονδίνου), ήταν το μοναχοπαίδι του Άλφρεντ Τζορτζ Τζάκομπι, και της Νταίζυ Γερτρούδης Μάστερς Τζάκομπι. Ο πατέρας του εργαζόταν ως καπνοπώλης και η μητέρα του ως γραμματέας[4]. Από παιδί είχε δείξει την κλίση του για την υποκριτική, μόλις 6 ετών είχε λάβει μέρος σε μια παράσταση της ερασιτεχνικής ομάδας του τοπικού βιβλιοπωλείου με το έργο Ο πρίγκιπας και ο φτωχός. Στο σχολείο εντάχθηκε στη θεατρική ομάδα και στο τέλος συμμετείχε σε μια παράσταση του Άμλετ, που παίχτηκε στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου.[5]
Χάρη στην επιτυχία αυτής της παράστασης, στα 18 του γράφτηκε με υποτροφία στο τμήμα ιστορίας του St. John's College του Κέιμπριτζ αλλά δεν εγκατέλειψε τα ενδιαφέροντά του για το θέατρο και γράφτηκε στη θεατρική λέσχη, στην οποία συμμετείχε τότε και ο Ίαν ΜακΚέλεν. Το 1960 αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο και έγινε αμέσως δεκτός στο Θέατρο Ρεπερτορίου του Μπέρμιγχαμ χάρη στην ερμηνεία του στο έργο Εδουάρδος Β’ του Κρίστοφερ Μάρλοου.[6]
Σταδιοδρομία
ΕπεξεργασίαΠρώτα θεατρικά βήματα
ΕπεξεργασίαΟ Λόρενς Ολίβιε τον καλεί το 1963 να συμμετάσχει στο νεοϊδρυθέντα θίασο του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, του οποίου ο Τζάκομπι γίνεται το πιο νεαρό ιδρυτικό μέλος και ο μόνος προς το παρόν άγνωστος ηθοποιός. Στο Εθνικό παρέμεινε για 8 χρόνια ερμηνεύοντας πολλούς κλασικούς ρόλους: τον Λαέρτη στον Άμλετ με πρωταγωνιστή τον Πήτερ Ο' Τουλ, τον Αντρέι στις Τρεις αδελφές του Τσέχωφ, τον Κάσσιο στον Οθέλο με τη Μάγκι Σμιθ, με την οποία πρωταγωνίστησε και στη Μαύρη Κωμωδία του Πήτερ Σάφερ.[7]
Εδραίωση θεατρικής καριέρας
ΕπεξεργασίαΤο 1971 φεύγει από το Εθνικό και εντάσσεται στην θεατρική ομάδα Πρόσπεκτ, όπου θα εμφανιστεί στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, στον Ιβάνοφ του Τσέχωφ, στη Δωδέκατη νύχτα του Σαίξπηρ κ.ά. Δεδομένης της διεθνούς αναγνωρισιμότητας που του είχε φέρει το τηλεοπτικό σίριαλ Εγώ, ο Κλαύδιος, ο Τζάκομπι ξεκίνησε μια περιοδεία με τον Άμλετ στη Σουηδία, στη Φινλανδία, στην Αίγυπτο, στην Αυστραλία και στην Κίνα, όπου θα είναι ο πρώτος ηθοποιός που ερμηνεύει αυτό το έργο στη γλώσσα του Σαίξπηρ. Το 1980 παίζει για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ με το έργο Η κωμωδία του αυτόχειρα του Νικολάι Έρντμαν.
Από το 1982 μέχρι το 1985 θα συνεργαστεί με τον Βασιλικό Σαιξπηρικό Θίασο και θα δώσει εξαιρετικές ερμηνείες σε έργα όπως στα σαιξπηρικά Πολύ κακό για το τίποτα (στο ρόλο του Βενέδικτου, ερμηνεία που τιμήθηκε με τα βραβεία Λόρενς Ολιβιέ, Evening Standard και Τόνυ[7] το 1985) και Η Τρικυμία (στο ρόλο του Πρόσπερο), στο Συρανό ντε Μπερζεράκ του Εντμόν Ροστάν (κερδίζοντας το βραβείο Λόρενς Ολιβιέ) και στο Πεερ Γκυντ του Ίψεν, στους ομώνυμους ρόλους.
Το 1986 κάνει το ντεμπούτο του ως πρωταγωνιστής στο Γουέστ Εντ, την κεντρική θεατρική πιάτσα του Λονδίνου, με το έργο Σπάζοντας τον κώδικα, στο οποίο ενσαρκώνει τον Άλαν Τιούρινγκ[4], τον μαθηματικό που αποκρυπτογράφησε τη γερμανική συσκευή Enigma κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1988 κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με τον Άμλετ, που ανεβαίνει με πρωταγωνιστή τον Κένεθ Μπράνα από το θίασό του Renaissance Theatre Company. Ο ίδιος παίζει τον Ριχάρδο τον Β' , που θα συνεχίσει και την επόμενη χρονιά, σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με τον Ριχάρδο τον Γ' .
Και τη δεκαετία του 1990 συνεχίζει να υπηρετεί το κλασσικό ρεπερτόριο, να ενσαρκώνει επί σκηνής διάφορες ιστορικές μορφές όπως ο ηθοποιός του 18ου αιώνα Έντμουντ Κιν, στο έργο Κιν του Ζαν-Πωλ Σαρτρ και ο αρχιεπίσκοπος Τόμας Μπέκετ στο έργο του Ζαν Ανούιγ Μπέκετ ή Η τιμή του Θεού και το 1994 ξανασυνεργάζεται με το Βασιλικό Σαιξπηρικό Θίασο, στο Λονδίνο και στο Στράτφορντ-απόν-Έιβον. Από το 1995 έως το 1997 γίνεται ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ θεάτρου στο Chichester, όπου παίζει για πρώτη φορά τον Θείο Βάνια του Τσέχωφ.
Το 2004 ενσάρκωσε τον Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας στο έργο Ντον Κάρλος του Φρίντριχ Σίλερ, παράσταση που κέρδισε εξαιρετικές κριτικές. Το καλοκαίρι του 2006 πρωταγωνίστησε στο δράμα του Τζον Μόρτιμερ A voyage round my father και το 2009 έπαιξε τον Μαλβόλιο στη Δωδέκατη νύχτα, ερμηνεία με την οποία κέρδισε το θεατρικό βραβείο Λόρενς Ολίβιε. Το 2010 είναι η σειρά του Βασιλιά Ληρ[3], ρόλος που του αποφέρει μια υποψηφιότητα για το ίδιο βραβείο (συνολικά έχει συγκεντρώσει 7 υποψηφιότητες για το συγκεκριμένο βραβείο).
Παρότι θεωρείται ο καλύτερος σαιξπηρικός ηθοποιός της μετά τον Λόρενς Ολιβιέ γενιάς, ο ίδιος δηλώνει ότι έχει πάντα τρακ πριν βγει στη σκηνή. Επίσης δεν του αρέσει να φωτογραφίζεται, όπως δεν συμπαθεί και τη στιγμή που το έργο τελειώνει, πέφτει η αυλαία και αρχίζουν τα χειροκροτήματα γιατί νοιώθει ότι λύνονται τα μάγια και επιστρέφει στην πραγματικότητα από τον φανταστικό κόσμο του ρόλου[4].
Τηλεόραση
ΕπεξεργασίαΠαράλληλα με το θέατρο, από το 1972 συμμετείχε και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, κυρίως του BBC. Το 1974 έλαβε μέρος σε 8 επεισόδια της σειράς The Pallisers βασισμένης στα ομώνυμα μυθιστορήματα του Άντονι Τρόλοπ. Η θεατρική του καριέρα είχε πλέον εδραιωθεί αλλά την παγκόσμια αναγνωρισιμότητα την έφερε το 1976 η ιστορική σειρά του BBC Εγώ, ο Κλαύδιος, σειρά 12 επεισοδίων, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Γκρέιβς[8]. Η ερμηνεία του ανάπηρου αυτοκράτορα του έφερε το βραβείο BAFTA Α' ανδρικού ρόλου. Το σίριαλ προβλήθηκε από πολλά ξένα δίκτυα και το όνομά του έγινε γνωστό σε όλον τον κόσμο.
Με το BBC θα κάνει στα επόμενα χρόνια κι άλλες επιτυχημένες συνεργασίες: το 1978 τον Ριχάρδο Β' του Σαίξπηρ μαζί με τον Τζον Γκίλγκουντ και το 1980 τον Άμλετ, μια τηλεοπτική μεταφορά που ακόμη χρησιμοποιείται από τα σχολεία σε Αγγλία και Αμερική για να διδάσκονται οι μαθητές το έργο του μεγάλου δραματουργού.
Στην τηλεόραση θα του προσφέρονται πάντα σημαντικοί ρόλοι, είτε σε τηλεταινίες είτε σε σίριαλ. Το 1982 ερμηνεύει τον Χίτλερ στην τηλεταινία Inside the Third Reich και κερδίζει μια υποψηφιότητα για βραβείο Έμμυ Β' ανδρικού ρόλου. Την ίδια χρονιά παίζει τον αρχιδιάκονο Φρολλό στην ταινία Η Παναγία των Παρισίων με τον Άντονι Χόπκινς στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κουασιμόδου. Το 1985 γυρίζει σε τηλεταινία τη θεατρική του επιτυχία Συρανό ντε Μπερζεράκ. Το 1988 ερμηνεύει τον ρόλο του «κακού» στην τηλεταινία Ο δέκατος άνθρωπος με πρωταγωνιστές τον Άντονι Χόπκινς και την Κριστίν Σκοτ Τόμας. Γι' αυτόν το ρόλο κερδίζει το βραβείο Έμμυ Β' ανδρικού ρόλου και μια υποψηφιότητα στις Χρυσές Σφαίρες.
Από το 1994 μέχρι το 1998 θα ερμηνεύσει τον μοναχό Κάντφελ σε ένα σίριαλ 13 επεισοδίων, που βασίζεται στα αστυνομικά μεσαιωνικά μυθιστορήματα της Έλις Πίτερς[9]. Το 1996 γυρίζει την τηλεοπτική μεταφορά της θεατρικής του επιτυχίας Breaking the Code. Το 2000 ερμηνεύει τον Φινέα, βασιλιά της Θράκης στην τηλεταινία Ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες. Το 2001 θα λάβει ένα ακόμη βραβείο Έμμυ, για την εμφάνισή του στην κωμική σειρά Frasier[10]. Το 2007 έπαιξε τον παππού στην τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ντίκενς Το παλαιοπωλείο. Από το 2007 έως το 2009 ήταν ο αφηγητής στα 100 επεισόδια της παιδικής σειράς In the Night Garden. Ως αφηγητής συμμετείχε και σε πολλά ντοκιμαντέρ και ταινίες μικρού μήκους.
Το 2012, και για 2 σεζόν, τον βρίσκει πρωταγωνιστή στην κοινωνική σειρά του BBC Last Tango in Halifax[11], στο ρόλο ενός εβδομηντάρη χήρου που ξαναβρίσκει τον νεανικό του έρωτα μέσω Facebook. Ο ρόλος αυτός του έδωσε μια ακόμη υποψηφιότητα για τα τηλεοπτικά βραβεία BAFTA. Από το 2013 και για 2 τηλεοπτικές σεζόν ήταν πρωταγωνιστής μαζί με τον Ίαν ΜακΚέλεν στην τηλεοπτική σειρά Vicious[12]
Κινηματογράφος
ΕπεξεργασίαΟ Λόρενς Ολιβιέ, έχοντας αναγνωρίσει στο πρόσωπο του νεαρού ακόμη Τζάκομπι ένα γνήσιο ταλέντο, αφού τον ενέταξε στο δυναμικό του Εθνικού θεάτρου της Βρετανίας, του έδωσε και τον πρώτο κινηματογραφικό του ρόλο το 1965 στη μεταφορά για τη μεγάλη οθόνη του Οθέλου και το 1970 τον συμπεριέλαβε στο καστ της ταινίας Οι 3 αδελφές. Έκτοτε, ακολούθησε πλειάδα άλλων ταινιών, στις οποίες πλαισίωνε ιδανικά τους πρωταγωνιστές αλλά ο κινηματογράφος ερχόταν πάντα σε τρίτη μοίρα στην καριέρα του, μετά το θέατρο και την τηλεόραση.
Φιλμογραφία[13]
Επεξεργασία| Έτος | Τίτλος | Ρόλος | Σημειώσεις |
|---|---|---|---|
| 1965 | Οθέλος | Κάσσιος | |
| 1968 | Ερωτικό ιντερμέτζο | Πώλ | |
| 1970 | Οι 3 αδελφές | Αντρέι | |
| 1973 | Ο υπηρέτης του διαβόλου | Γκρέγκορυ | |
| 1973 | Η ώρα του τσακαλιού | Κάρον | |
| 1974 | Απόρρητος φάκελος Οντέσσα | Κλάους Βέντζερ | |
| 1978 | Το χτύπημα της μέδουσας | Εκδότης | |
| 1979 | Ανθρώπινος παράγων | Άρθουρ Ντέηβις | |
| 1980 | Der Mann, der sich in Luft auflöste | Μάρτιν Μπεκ | |
| 1981 | Charlotte | Ντάμπερλον | |
| 1982 | Το Μυστικό των ΝΙΜ ή Οι περιπέτειες της κυρίας ποντικίνας | Νικόδημος (φωνή) | ταινία κινουμένων σχεδίων |
| 1982 | Το αίνιγμα των κατασκόπων | Κουρτ Λίμμερ | |
| 1988 | Η μικρή Ντόριτ | Άρθουρ Κλίνναμ | βραβείο καλύτερου Βρετανού ηθοποιού της Evening Standard |
| 1989 | Ερρίκος Ε' | Χορός (σχολιαστής) | |
| 1990 | The Fool | Κύριος Φρέντερικ/ Σερ Τζον | |
| 1991 | Νεκροί ξανά | Φράνκλιν Μάντσον | προτεινόμενος για Βραβείο BAFTA Β΄ Ανδρικού Ρόλου |
| 1996 | Αναζητώντας τον Ριχάρδο | συνέντευξη στο ντοκιμαντέρ του Αλ Πατσίνο για το έργο του Σαίξπηρ Ριχάρδος ο Γ' | |
| 1996 | Σπάζοντας τον κώδικα | Άλαν Τιούρινγκ | Τηλεταινία, προτεινόμενος για το τηλεοπτικό βραβείο BAFTA Α' ανδρικού ρόλου |
| 1996 | Άμλετ | Κλαύδιος | |
| 1998 | Basil | Φρέντερικ | |
| 1998 | Η αγάπη είναι ο διάβολος | Φράνσις Μπέικον | βραβείο Α' ανδρικού ρόλου κινηματογραφικού φεστιβάλ Εδιμβούργου, υποψηφιότητα για βραβείο Satellite Α' ανδρικού ρόλου σε δραματική ταινία |
| 1999 | Ο ιεραπόστολος | Πάτερ Λέονορ Φούσνιλ | |
| 2000 | Στην κόψη του ξυραφιού | Λάκυ Ληντμπέττερ | |
| 2000 | Μονομάχος (ταινία 2000) | γερουσιαστής Γκράκχους | προτεινόμενος (μαζί με όλο το καστ της ταινίας) στα Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών |
| 2001 | Το σώμα | Πάτερ Λαβέλ | |
| 2001 | Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ | Προμπερτ | Βραβείο Σωματείου Ηθοποιών, Βραβείο Satellite, βραβείο Online Film Critics Society και βραβείο Broadcast Film Critics Association για το καλύτερο καστ |
| 2001 | Τα ημερολόγια του Βάτσλαφ Νιζίνσκι | αφηγητής | |
| 2001 | Αποκάλυψη | βιβλιοθηκάριος | |
| 2001 | On Wings of Fire | αφηγητής | |
| 2002 | Revengers Tragedy | Δούκας | |
| 2002 | Ηρωική απόβαση | Ταγματάρχης Μέρτον | |
| 2004 | Το νήμα της ζωής | Νίζο (φωνή) | ταινία με μαριονέτες |
| 2005 | Bye Bye Blackbird | Λόρδος Ντέμπσυ | |
| 2005 | Νάνι ΜακΦι: Η μαγική νταντά | κ. Γουίν | |
| 2006 | Underworld: Η εξέλιξη | Αλεξάντερ Κορβίνους | |
| 2007 | Ο γρίφος | ζητιάνος και Τσαρλς Ντίκενς | |
| 2007 | Airlock Or How To Say Goodbye In Space | Πρόεδρος | ταινία μικρού μήκους |
| 2007 | Το αστέρι του Βορρά | δικαστικός αντιπρόσωπος | |
| 2007 | Εφιαλτική ανάκριση | Γκουίντο/διοικητής | |
| 2007 | Anastezsi | Μπάλτζερ | |
| 2008 | A Bunch of Amateurs | Νάιτζελ Ντιούμπερρυ | |
| 2008 | Στην κόλαση του Ολοκαυτώματος | Δρ. Γκρος | |
| 2009 | Morris: A Life with Bells On | Κουέντιν Νίλυ | |
| 2009 | Endgame | Ρούντολφ Άγκνιου | |
| 2009 | Η Αγγλία του Κάρολου Ντίκενς | αφηγητής | ντοκιμαντέρ |
| 2010 | Hippie Hippie Shake | δικαστής | |
| 2010 | There Be Dragons | Ονόριο Σότο | |
| 2010 | Άτρωτοι | Βαρόνος ντε Κόρνχιλ | |
| 2010 | Ο λόγος του βασιλιά | Κόσμο Γκόρντον Λανγκ | Βραβείο Σωματείου Ηθοποιών για το καλύτερο καστ και υποψηφιότητα για το βραβείο Broadcast Film Critics Association για το καλύτερο καστ |
| 2010 | Η ζωή μετά | αφηγητής σε e-book | |
| 2011 | Ανώνυμος | αφηγητής | |
| 2011 | Επτά μέρες με τη Μέριλιν | Όουεν Μόρσχεντ | |
| 2012 | Jail Caesar | Σούλλα | |
| 2012 | Cloud Cuckoo Land | Βίκτωρ | |
| 2013 | Η σκανδαλώδης ζωή της Effie Gray | Τράβερς Τουάις | |
| 2014 | Γκρέις του Μονακό | κόμης Fernando D'Aillieres | |
| 2015 | Σταχτοπούτα | βασιλιάς | |
| 2016 | The History of Love | Λίο Γκάρσκυ | |
| 2016 | Stratton | Ρος | |
| 2017 | Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές | Έντουαρντ Χένρι Μάστερμαν | |
| 2018 | Tomb Raider | Κύριος Γιέιφ | |
| 2019 | Τόλκιν | Καθηγητής Τζοζέφ Ραίτ | |
| 2019 | Horrible Histories: The Movie - Rotten Romans | Κλαύδιος | |
| 2020 | Μια φορά κι έναν καιρό | Κύριος Μπράουν |
Τιμές
Επεξεργασία- 1985 Ταξιάρχης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (CBE)
- 1989 Ιππότης Α' τάξης του Βασίλειου της Δανίας
- 1994 Ιππότης, για τις υπηρεσίες του στις δραματικές τέχνες
Ο Τζάκομπι και ο Λόρενς Ολιβιέ είναι οι μοναδικοί ηθοποιοί που έχουν χριστεί ιππότες στη Μεγάλη Βρετανία και στη Δανία[13].
Προσωπική ζωή
ΕπεξεργασίαΣεμνός ως ηθοποιός, ακόμη και ντροπαλός στα πρώτα του βήματα, ο Τζάκομπι δεν τράβηξε ποτέ τα φώτα της δημοσιότητος στην προσωπική του ζωή, γι' αυτό και πολύ λίγα ήταν γνωστά γι' αυτόν μέχρι πριν λίγα χρόνια. Ύστερα από συμβίωση 27 ετών με το σύντροφό του Ρίτσαρντ Κλίφφορντ (ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό), τον Μάρτιο του 2006 επισημοποίησαν τη σχέση τους με σύμφωνο συμβίωσης, 4 μόλις μήνες αφού το σύμφωνο έγινε νόμιμο και μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών στην Αγγλία[4]. Το ζευγάρι ζει σε ένα βικτωριανό σπίτι στη συνοικία Primrose Hill του βόρειου Λονδίνου[14].
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Una McGovern: «Chambers Concise Biographical Dictionary» Chambers Harrap. Εδιμβούργο. 2003. ISBN-13 978-0-550-10062-7. ISBN-10 0-550-10062-8.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2022.
- ↑ 3,0 3,1 «Βασιλιάς Ληρ με τον Ντέρεκ Τζάκομπι». in.gr. 16 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Nigel Farndale (2 Ιουλίου 2012). «Derek Jacobi: 'I don’t mind people having faith. But it ain’t for me’». Τelegraph. http://www.telegraph.co.uk/culture/theatre/9359513/Derek-Jacobi-I-dont-mind-people-having-faith.-But-it-aint-for-me.html. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ Ryan Gilbey (17 Μαρτίου 2022). «'I've got a feeling I won't be on stage again': Derek Jacobi on age, ego, Igglepiggle and unrequited love». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2023.
- ↑ «Derek Jacobi». Encyclopaedia Britannica. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2023.
- ↑ 7,0 7,1 «Sir Derek Jacobi». Encyclopædia Britannica. 15 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ «Graves, Robert, 1895-1985». Biblionet. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ «Peters, Ellis, 1913-1995». biblionet. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ «Derek Jacobi». Academy of Television Arts & Sciences. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ Gerard Gilbert (23 Δεκεμβρίου 2014). «Sir Derek Jacobi on 'Last Tango in Halifax' and being just an ordinary fella». Independent. http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/tv/features/sir-derek-jacobi-on-last-tango-in-halifax-and-being-just-an-ordinary-fella-9942877.html. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ «Τηλεοπτικό γκέι ζευγάρι τα ιερά τέρατα Ντέρεκ Τζακόμπι και Ιαν ΜακΚέλεν». Τα Νέα. 9 Νοεμβρίου 2012. http://www.tanea.gr/news/nsin/article/4766158/?iid=2. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ 13,0 13,1 «Derek Jacobi». IMDb. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ LISA SEWARDS (27 Σεπτεμβρίου 2013). «My haven: Actor Sir Derek Jacobi, 74, in the drawing room of the north London home he shares with his partner». Dailymail. http://www.dailymail.co.uk/femail/article-2433131/My-haven-Actor-Sir-Derek-Jacobi-74-drawing-room-north-London-home-shares-partner.html. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2017.