Νικολό ντελ’Αμπάτε
O Νικολό ντελ’Αμπάτε (ιταλικά: Niccolò dell'Abbate, αναφερόμενος ενίοτε και ως Nicolò και ως Abate, 1509 ή 1512 - 1571[13][14]) ήταν Ιταλός μανιεριστής ζωγράφος, που ασχολήθηκε τόσο με την τοιχογραφία όσο και με την ελαιογραφία. Όσον αφορά τη "Σχολή" του, κατατάσσεται στη «σχολή της Μπολόνια»[15], ωστόσο αποτελεί έναν από τους ιδρυτές της "Σχολής του Φονταινεμπλώ",[13] μιας ομάδας Ιταλών καλλιτεχνών που εργάστηκαν στο βασιλικό Ανάκτορο του Φονταινεμπλώ και άσκησαν σημαντική επίδραση στην τέχνη της Γαλλίας αλλά και της βόρειας Ευρώπης γενικότερα[16]
| Νικολό ντελ’Αμπάτε | |
|---|---|
| Γέννηση | 1512[1][2][3] ή 1509[1][4] Μόντενα[5][6] |
| Θάνατος | 1571[7][8][9] Φονταινεμπλώ[9] |
| Κατοικία | Γαλλία (1552–1571)[10] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[6][5][11] και εικαστικός καλλιτέχνης[12] |
| Κίνημα | Σχολή του Φονταινεμπλώ[10] |
| Καλλιτεχνικά ρεύματα | Σχολή του Φονταινεμπλώ[10] |
| Σημαντικά έργα | Moses Rescued from the Nile και The Rape of Proserpine |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία και έργο
ΕπεξεργασίαΟ Νικολό ντελ’Αμπάτε γεννήθηκε στη Μόντενα και ήταν γιος του γλύπτη Τζοβάννι ντελ Αμπάτε.[15] Εκπαιδεύτηκε, μαζί με τον Αλμπέρτο Φοντάνα στο εργαστήριο του τοπικού γλύπτη Αντόνιο Μπεγκαρέλλι (Antonio Begarelli)[14]στη Μόντενα.[16] Οι πρώτες του επιρροές ήταν από καλλιτέχνες της Σχολής της Φερράρα όπως οι Γκαρόφαλο (Garofalo) (Μπενβενούτο Τίζι) και Ντόσσο Ντόσσι (Dosso Dossi)[15]. Ο Αμπάτε ειδικεύτηκε στην εικονογράφηση μεγάλων ζωφόρων, στις οποίες καλλιτεχνούσε κοσμικές και μυθολογικές παραστάσεις, όπως έκανε στο Παλάτσο ντέι Μπεκκερίε (Palazzo dei Beccherie) το 1537, σε αίθουσες του "Ρόκκα ντι Σκαντιάνο", το οποίο κατείχαν οι κόμητες Μποϊάρντο (Boiardo), όπου ζωγράφισε 12 τοιχογραφίες, μία για κάθε βιβλίο της Αινειάδας[17] και, ιδιαίτερα, μια τοιχογραφία συναυλιών σε οροφή, η οποία αποτελείται από ένα δακτύλιο νεαρών μουσικών σε προοπτική (αρχές δεκαετίας 1540). Δημιούργησε, επίσης, την αίθουσα του Ηρακλή στο οικοδόμημα Rocca Meli Lupi στη Σοράνια (Soragna) (περίπου την περίοδο 1540 - 1543). Είναι, επίσης, πιθανόν να δημιούργησε τις τοιχογραφίες της στοάς που αφαιρέθηκαν από το Παλάτσο Καζόττι (Palazzo Casotti) στο Ρέτζο Εμίλια[16].
Το ύφος του άλλαξε όταν είδε έργα των Κορρέτζο και Παρμιτζανίνο μετακομίζοντας στη Μπολόνια το 1547.[13] Εκεί, τα περισσότερα έργα του απεικόνιζαν λεπτομερή τοπία ή ήταν ρωπογραφίες από τη ζωή αριστοκρατών, όπως σκηνές κυνηγίου, έρωτες στις Αυλές, συχνά παραλληλιζόμενες με μυθολογικές αφηγήσεις. Εκείνη την εποχή άρχισε να διακοσμεί το Παλάτσο Πότζι (Palazzo Poggi) και δημιούργησε ένα κύκλο τοιχογραφιών με εικονογραφήσεις από το "Μαινόμενο Ορλάνδο" του Αριόστο και μνημονεύθηκε σε ένα σονέτο στο οποίο συγκρινόταν, ανάμεσα σε άλλους, με τον Ραφαήλ και τον Τιτσιάνο.[17] Ένα από τα πρώιμα έργα του, χάρη στο οποίο εδραιώθηκε η φήμη του, ήταν το Μαρτύριο των Αγίων Πέτρου και Παύλου στην εκκλησία του Αββαείου του Αγίου Πέτρου στη Μόντενα.
Την περίοδο 1548 - 1552 παρέμεινε στη Μπολόνια, όπου επηρεάστηκε, όπβσ προαναφέρθηκε, από τους Κορρέτζο και Παρμιτζανίνο. Όσες τοιχογραφίες του έχουν διασωθεί στο Παλάτσο Πότζι (σήμερα αποκαλείται "ανάκτορο του Πανεπιστημίου") μαρτυρούν την ωρίμανση του ύφους του.[14]
Το 1552 ο ντελ' Αμπάτε μετακόμισε στη Γαλλία, ύστερα από πρόσκληση του Γάλλου βασιλέα Ερρίκου Β'[15], όπου εργάστηκε στο βασιλικό Ανάκτορο του Φονταινεμπλώ ως μέλος της ομάδας διακόσμησής του υπό τη διεύθυνση του Φραντσέσκο Πριματίτσο (Francesco Primaticcio). Επί δύο χρόνια μετά την άφιξή του ζωγράφιζε το διακοσμητικό έργο που τιμούσε τη μνήμη του Αν του Μονμορανσύ και το προσχέδιο αυτού του έργου σήμερα διασώζεται στο Μουσείο του Λούβρου.
Στο Παρίσι ζωγράφισε την οροφή του παρεκκλησίου του μεγάρου του Γκιζ (σήμερα έχει καταστραφεί) βασισμένος σε σχέδια του Πριματίτσο. Εξετέλεσε, επίσης, ιδιωτικές παραγγελίες για πίνακες με μυθολογικά θέματα με πλαίσιο τοπιογραφίες. Σχεδίασε και μια σειρά ταπισερί που αναφέρεται με τίτλο Les Mois Arabesques, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από τη βιοτεχνία σμάλτου της Λιμόζ.[14] Μεγάλο μέρος της παραγωγής του αντικατόπτριζε μια συχνά παραβλεπόμενη λειτουργία των καλλιτεχνών της εποχής: οι εφήμερες εορταστικές διακοσμήσεις που δημιουργήθηκαν για να γιορτάσουν ειδικές περιστάσεις στον Αυλικό κύκλο, για παράδειγμα, οι διακοσμήσεις για τη θριαμβευτική είσοδο του βασιλέα Καρόλου Θ' της Γαλλίας και της συζύγου του Ελισάβετ της Αυστρίας. Τελευταία έργα του, το 1571, ήταν δεκαέξι τοιχογραφίες, τις οποίες δημιούργησε με τη βοήθεια του γιου του, Τζύλιο Καμίλλο. Τον ίδιο χρόνο απεβίωσε στο Φονταινεμπλώ.[14]
Ο μικρανεψιός του, Έρκολε Αμπάτε της Μόντενα συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μαθητές του.[18][19]
Έργα
ΕπεξεργασίαΟ ντελ' Αμπάτε είναι περισσότερο γνωστός για τα μυθολογικά θέματα σε περιβάλλον τοπίων, που εισήγαγαν τη Φλαμανδική ζωγραφική στην τέχνη της Γαλλίας, όπως το έργο του Ο Ορφέας και τοπίο με τον θάνατο της Ευρυδίκης (σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου[20] και Η αρπαγή της Περσεφόνης (σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου[21] καθώς και για τα εμβριθή και κομψά σχέδιά του. Δεν έχουν διασωθεί αρκετές από τις τοιχογραφίες του, αλλά στο Λούβρο διασώζεται μια συλλογή των σχεδίων τους.[22] Πολλοί πίνακές του κάηκαν το 1643 από την αντιβασίλισσα Άννα την Αυστριακή.[14] Ορισμένα από τα τοπία του, που δημιούργησε για τον Κάρολο Θ', επηρέασαν καλλιτέχνες του 17ου αιώνα Κλωντ Λορραίν και Νικολά Πουσέν.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Vasiliy Ivanovich Grigorovich: «Абати» (Ρωσικά)
- ↑ «Аббате, Николло» (Ρωσικά)
- ↑ «Abbate» (Τσεχικά)
- ↑ www
.museabrugge .be /collection /work /id /0000 _GRO1704 _II. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2024. - ↑ 5,0 5,1 Vasiliy Ivanovich Grigorovich: «Абати» (Ρωσικά)
- ↑ 6,0 6,1 «Аббате, Николло» (Ρωσικά)
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12269719j. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Vasiliy Ivanovich Grigorovich: «Абати» (Ρωσικά)
- ↑ 9,0 9,1 «Аббате, Николло» (Ρωσικά)
- ↑ 10,0 10,1 10,2 «Oxford Art Online». (Αγγλικά) Oxford Art Online. Oxford University Press. Οξφόρδη. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2015.
- ↑ BeWeB. 128. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ www
.museabrugge .be /collection /work /id /0000 _GRO1704 _II. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2024. - ↑ 13,0 13,1 13,2 [https://web.archive.org/web/20191020115943/https://www.nationalgallery.org.uk/artists/niccolo-dellabate Αρχειοθετήθηκε 2019-10-20 στο Wayback Machine. National Gallery of Art, UK]]
- ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 Hoiberg 2010, σελίδες 10–11
- ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Encyclopedia Britannica]
- ↑ 16,0 16,1 16,2 Virtual Uffizi
- ↑ 17,0 17,1 Gilbert 1969, σελ. 6
- ↑ Orlandi 1719, σελ. 144
- ↑ Valdrighi 1826
- ↑ Osborne 1970, σελ. 777
- ↑ Blunt 1953, σελ. 61
- ↑ Rockwood 2007, σελ. 2
Πηγές
Επεξεργασία- Blunt, Anthony (1953). Art and Architecture in France: 1500 to 1700. London, UK: Penguin Books. LCCN 54008892.
- Gilbert, Creighton (1969). McGraw-Hill Dictionary of Art. 1: Aa-Ceylon. New York, NY: McGraw-Hill Book Company.
- Hoiberg, Dale H., επιμ. (2010). «Abbate, Niccolò dell',». Encyclopædia Britannica. I: A-Ak - Bayes (15th έκδοση). Chicago, IL: Encyclopædia Britannica, Inc.. ISBN 978-1-59339-837-8. https://archive.org/details/newencyclopaedia2009ency.
- Orlandi, Pellegrino Antonio (1719). L'Abecedario Pittorico [The ABC's of Painting] (στα Ιταλικά). Bologna, Italy: Costantino Pisarri. LCCN 49040160.
- Osborne, Harold, επιμ. (1970). «Niccolò Dell'Abbate». The Oxford Companion to Art. Oxford, UK: Oxford University Press, σσ. 776–777. ISBN 0-19-866107-X. https://archive.org/details/oxfordcompaniont00haro.
- Rockwood, Camilla, επιμ. (2007). Chambers Biographical Dictionary (8th έκδοση). Edinburgh, UK: Chambers Harrap Publishers Ltd.. ISBN 0-550-18022-2.
- Valdrighi, Conte Mario (1826). Della Vita e Delle Opere di Ercole Abati Pittore Modenese Cenni [An Outline of the Life and Works of Modenese Painter Ercole Abati] (στα Ιταλικά). Modena, Italy: G. Vincenzi E. Compagno.