Μπερτράν ντε Μπω
Ο Μπερτράν ντε Μπω (γαλλικά: Bertrand des Baux) από τον Οίκο των Μπω (ιταλ.: Μπάλτσο), ήταν άρχοντας του Κουρτεζόν στην Προβηγκία, 3ος κόμης της Άντρια & του Σκουιλάτσε.
| Μπερτράν ντε Μπω | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Bertrand des Baux (Γαλλικά) |
| Θάνατος | 1347 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Catherine des Baux de Courthézon |
| Γονείς | Raymond VI des Baux |
| Οικογένεια | Οίκος των Μπω |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | άρχοντας (Courthézon) Μαρεσάλος (1336–1338, Πριγκιπάτο της Αχαΐας) Βάιλος (1336–1338, Πριγκιπάτο της Αχαΐας) γενικός βικάριος Βάιλος (1341–1344, Πριγκιπάτο της Αχαΐας) |
| Θυρεός | |
 | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε στην Άντρια και ήταν γιος του Ραϋμόνδου ντε Μπω (γιου του Γουλιέλμου Β΄ πρίγκιπα της Οράγγης) και της Αλίκης της Μασσαλίας. Τον Ιούλιο του 1336 ορίστηκε μαρεσάλος του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, βάιλος και γενικός βικάριος της Αχαΐας, της Κεφαλληνίας, καθώς και της Ναυπάκτου για λογαριασμό της Αικατερίνης Β΄ του Βαλουά, εξουσιάζοντας έως την άφιξη της Αικατερίνης στο Πριγκιπάτο και την ανάληψη από την ίδια της άμεσης διακυβέρνησης το καλοκαίρι του 1338.[1] Η θητεία του σημαδεύτηκε από μία βίαια διαμάχη του με τον Λατίνο Αρχιεπίσκοπο της Πάτρας, Γουλιέλμο Φραγκιπάνη. Όταν ο Γουλιέλμος απεβίωσε το 1337, ο Μπερτράν πολιόρκησε την Πάτρα, ελπίζοντας στην υποταγή της πριν την άφιξη του διαδόχου του, αρχιεπισκόπου Ρογήρου. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΒ΄ αντέδρασε, κηρύσσοντας την πόλη ως "έδαφος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας" και θέτοντας το Πριγκιπάτο υπό καθεστώς απαγόρευσης. Ως αποτέλεσμα, ο Μπερτράν υποχρεώθηκε σε υποχώρηση, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος κατέστη ανεξάρτητος, αν και τα κληρικά του φέουδα εξακολούθησαν να υπάγονται και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Πρίγκιπα.[2][3]
Ο Μπερτράν ορίστηκε εκ νέου ως βάιλος της Αχαΐας μετά την αναχώρηση της Αικατερίνης Β΄ για την Ιταλία το 1341, ενώ παρέμεινε στο αξίωμα του αυτό έως το 1344.[4][5] Στη συνέχεια, επέστρεψε στη Γαλλία, όπου το 1345 ο Πάπας Κλήμης ΣΤ΄ τον όρισε ως αντικαταστάτη τού Μαρτίνου Ζαχαρία, καθώς και των υπολοίπων ηγετών της Σταυροφορίας της Σμύρνης, μετά τον θάνατο των τελευταίων σε ενέδρα.[6] Απεβίωσε το 1347 στη Νάπολη και τάφηκε στον Σαν Ντομένικο Ματζόρε.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΝυμφεύτηκε π. το 1324 τη Μαργαρίτα του Ωλναί και είχε τέκνο:
- Φραγκίσκος π. 1330-1422, 1ος δούκας της Άντρια, κόμης του Μοντεσκαλιόζο & Σκουιλάτσε. Έκανε τρεις γάμους και απέκτησε πέντε τέκνα:
- Ιάκωβος, νυμφεύτηκε την Αγνή των Καπετιδών-Ανζού, κόρη του Καρόλου δούκα του Δυρραχίου.
- Αντωνία, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Γ΄ της Σικελίας.
- Μαργαρίτα, παντρεύτηκε τον Πέτρο Α΄ του Οίκου του Λουξεμβούργου κόμη του Σαιν-Πολ.
- Γουλιέλμος, δούκας της Άντρια.
- Μπιανκίνο, κυβερνήτης της Πίζας και αρχηγός του στρατού του Μιλάνου.
Παραπομπές
ΕπεξεργασίαΠηγές
Επεξεργασία- Bon, Antoine (1969). La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe (στα Γαλλικά). Paris: De Boccard.
- Topping, Peter (1975). «The Morea, 1311–1364». Στο: Hazard, Harry W., επιμ. A History of the Crusades, Volume III: The fourteenth and fifteenth centuries. University of Wisconsin Press. σελίδες 104–140. ISBN 0-299-06670-3.