Μπάλσα Β΄
Ο Μπάλσα Β΄, σερβικά κυριλλικά: Балша Балшић / Balša ΙΙ Balšić (αλβανικά: Balsha II) [1] απεβίωσε στις 18 Σεπτεμβρίου 1385), ήταν κύριος της Κάτω Ζέτας από το 1378 έως το 1385. Κατάφερε να επεκτείνει τα σύνορά του προς τον νότο, νικώντας τον Αλβανό δούκα Kαρλ Τόπια. Ήταν μέλος του ευγενούς Οίκου των Μπάλσιτς, ο οποίος κυβέρνησε τη Ζέτα (με το Σκουτάρι) από περίπου το 1362 έως το 1421.
| Μπάλσα Β΄ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 14ος αιώνας Πριγκιπάτο της Ζέτα |
| Θάνατος | 18 Σεπτεμβρίου 1385 Μουζακιά (πεδιάδα) |
| Θρησκεία | Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ορσίνι |
| Τέκνα | Ρουτζίνα Μπάλσιτς |
| Γονείς | Μπάλσα Α΄ |
| Αδέλφια | Στρατσιμίρ Μπάλσιτς Τζούρατς Α΄ Μπάλσιτς |
| Οικογένεια | Οίκος Μπάλσιτς |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλέας της Αλβανίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Πρώιμη ζωή
ΕπεξεργασίαΟ Μπάλσα Β΄ ήταν ο νεότερος από τους τρεις γιους του Μπάλσα Α΄. Σύμφωνα με τον Mαύρο Ορμπίνι, ο Μπάλσα Α΄, ο γενάρχης της οικογένειας Μπάλσιτς, ήταν ένας μικροευγενής, που κατείχε μόνο ένα χωριό στην περιοχή της λίμνης Σκάνταρ κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Στέφαν-Ούρου Δ΄ Ντουσάν αυτοκράτορα της Σερβίας (βασ. 1331 έως 1355). Μόνο μετά το τέλος του αυτοκράτορα, κατά τη διάρκεια της επακόλουθης αδύναμης διακυβέρνησης του αυτοκράτορα Στέφαν-Ούρου Ε΄, ο Μπάσα Α΄ μαζί με τους φίλους του και τους τρεις γιους του (Στρατσίμιρ, Ντζούρατζ και Μπάλσα Β΄) κέρδισαν την εξουσία στην Κάτω Ζέτα[2], που ήταν προηγουμένως τα εδάφη του κυρίου (gospodin) Ζάρκo (άκμασε 1336 -1360). Στη συνέχεια, οι άνθρωποι του Μπάλσα Α΄ στράφηκαν προς την Άνω Ζέτα, την οποία κατείχαν ο Τζούρας Ιλιγίιτς και οι συγγενείς του. Οι αδελφοί Μπάλσιτς δολοφόνησαν τον Τζούρατς και έβαλαν μερικούς συγγενείς του στη φυλακή[2]. Ο Μπάλσα Α΄ απεβίωσε την ίδια χρονιά[2]. Ο Oρμπίνι περιέγραψε περαιτέρω τις προσωπικότητες των αδελφών, ισχυριζόμενος ότι ο Μπάλσα Β΄ ήταν «καλόψυχος και καταξιωμένος ιππέας, αλλά όχι με μεγάλο μυαλό[2]». Οι Μπάλσιτς κατάφεραν να ανυψωθούν από μικροευγενείς σε επαρχιακούς άρχοντες[3], έγιναν ισχυροί μετά το 1362, και φαίνεται ότι είχαν ενεργό μέρος στη σύγκρουση μεταξύ του αυτοκράτορα Στέφαν-Ούρος Ε΄ και του θείου του Συμεών-Ούρος στο Σκάνταρ, βοηθώντας τον Στέφαν-Ούρος Ε΄[2].
Τον Ιανουάριο του 1368 ένα έγγραφο της Ραγκούσας ανέφερε ότι οι τρεις αδελφοί Μπάλσιτς: Στρατσίμιρ, Τζούρατζ και Μπάλσα Β΄, ετοιμάζονταν για μία εκστρατεία εναντίον του Kαρλο Τόπια. Είχαν στρατοπεδεύσει στον ποταμό Μάτι, από τον οποίο τα εδάφη του Κάρλο βρίσκονταν νότια. Οι μάχες ήταν προφανώς μικρής κλίμακας, καθώς δύο μήνες αργότερα, ο Κάρλο δεν είχε καμία δυσκολία να καταλάβει το Δυρράχιο από τους Καπετίδες-Ανζού[4]. Το 1372 ο Μπάλσα Β΄ νυμφεύτηκε την Κομνίνα, κόρη του Αλεξάνδρου των Στρασίμιρ, δεσπότη του Βερατίου και της Βαλόνα[A]. Ως προίκα, ο Μπάλσα Β΄ απέκτησε τις πόλεις Βαλόνα, Bεράτιο και Κανίνα (στη σημερινή νότια Αλβανία), που βρίσκονται στην επαρχία τού Αλεξάνδρου[5].
Βασιλεία
ΕπεξεργασίαΣτις 13 Ιανουαρίου 1378 ανέλαβε την εξουσία στη Ζέτα μετά το τέλος τούυ μεγαλύτερου αδελφού του, Τζούρατζ Α΄. Η δύναμή του έγινε αισθητή μόνο στην περιοχή γύρω από το Σκουτάρι και στο ανατολικό τμήμα της ακτής της Ζέτας. Οι πιο εξέχοντες φεουδάρχες που δεν αναγνώρισαν την κυριαρχία του Μπάλσα Β΄, ήταν οι ορκισμένοι εχθροί τους, η οικογένεια Ντουράσεβιτς-Κρνογιέβιτς, που ήταν σύμμαχοι της Δημοκρατίας της Βενετίας.
Το 1385 ο Μπάλσα Β΄ ξεκίνησε τον πόλεμο για την κατάκτηση του Δυρραχίου, καταλαμβάνοντάς το μετά από τέσσερις προσπάθειες. Το 1385 ο ηττημένος ηγεμόνας Καρλ Τόπια έκανε έκκληση στον Μουράτ Α΄ για βοήθεια και ο Οθωμανικός στρατός με επικεφαλής τον Χαϊρεντίν πασά κατατρόπωσε τους Μπάλσιτς στη μάχη της Σάβρα, στο πεδίο Σαουρίας, κοντά στη Λούσνγιε. Οι Οθωμανοί έκοψαν το κεφάλι του Μπάλσα Β΄ και το έστειλαν ως αποκλειστικό δώρο στον Χαϊρεντίν πασά. Αυτό σηματοδοτεί το τέλος της κυριαρχίας της οικογένειάς του επί του Δυρραχίου.
Συνέπειες
ΕπεξεργασίαΗ χήρα του Μπάλσα, Κομνίνα, και η κόρη τους Ρουτζίνα, πήραν αργότερα τον έλεγχο του εδάφους του Μπάλσα στη νότια Αλβανία, για να το προστατεύσουν από τους Οθωμανούς εισβολείς. Η Κομνίνα φαινόταν ότι ήταν ο κύριος ηγεμόνας του δουκάτου της Βαλόνα, μέχρι το τέλος της το 1396. Στο μεταξύ, η οικογένεια Μουζάκα είχε αποκτήσει τον έλεγχο του Μπεράτ. Το 1391, ωστόσο η Ρουντίνα παντρεύτηκε τον Mρκσα Ζαρκόβιτς. Ο Ζαρκόβιτς διαδέχθηκε στο δουκάτο, αποκαλώντας τον εαυτό του κύριο της Βαλόνα. Βασίλευσε στην πόλη μέχρι το τέλος του το 1414. Η Ρουντίνα ανέλαβε τη θέση του αείμνηστου συζύγου της και κυβέρνησε τη Βαλόνα μέχρι το 1417, όταν αυτή, καθώς και η ακρόπολη της στην Κάνινα, καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς[6]. Η Ρουντίνα έφυγε από την Αλβανία και ζήτησε άσυλο στη Ζέτα. Ο ανιψιός της, Μπάλσα Γ΄, τότε ηγεμόνας της Zέτα, της χορήγησε άσυλο και της εμπιστεύτηκε τη διακυβέρνηση της παραλιακής πόλης Μπούντβα[7].
Τίτλοι
ΕπεξεργασίαΟ τίτλος του ήταν gospodin (κύριος, άρχοντας), ενώ αφού ανέλαβε το Δυρράχιo είχε το δικαίωμα να προσθέσει τον τίτλο του δούκα[8].
Υποσημειώσεις και παραπομπές
ΕπεξεργασίαΥποσημειώσεις
Επεξεργασία- ^ Σύμφωνα με το όχι απολύτως αξιόπιστο χρονικό του Γκιον Μουζάκα (που επαναλαμβάνεται σε ορισμένα ιστορικά έργα) η Κομίτα, μια από τις κόρες του Ανδρέα Β΄ Μουζάκα, παντρεύτηκε τον Μπάλσα Β΄. Άλλοι συγγραφείς επιβεβαιώνουν ότι ο Μπάλσα Β΄ παντρεύτηκε το 1372 και απέκτησε τον έλεγχο της περιοχής νότια του Δυρραχίου, συμπεριλαμβανομένων των Βαλόνα και Κανίνα, ως προίκα. Ωστόσο, πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι ο Μπάλσα Β΄ δεν παντρεύτηκε την Κομίτα Μουζάκα αλλά την Κομνηνή, κόρη του Ιωάννη Κομνηνού Ασέν που ανέλαβε τον έλεγχο των Βαλόνα και Κανίνα μετά το θάνατο του αδελφού της, Αλέξανδρου, στις αρχές του 1372.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Miller, William (2015). Essays on the Latin Orient (στα Αγγλικά). σελ. 435. ISBN 978-1-107-45553-5.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Fajfrić 2000
- ↑ Recueil de travaux de l'Institut des études byzantines: Volume 21 1982, "За разлику од Лазаревића, Бранковића и Драгаша, ближих или даљих рођака Немањића и потомака најугледцијих властеоских породица, први Балшићи су прави скоројевићи који су из редова ситне властеле доспели ..."
- ↑ Fine 1994.
- ↑ Fine 1994, σελ. 372.
- ↑ Fine 1994, σελ. 391.
- ↑ Fine 1994, σελ. 514.
- ↑ Miloš Blagojević (2001). Državna uprava u srpskim srednjovekovnim zemljama. Službeni list SRJ.
Када је у пролеће исте године Балша II Балшић постао господар Драча, стекао је истовремено право да својој титули „господина" дода још и титулу „дуке Драча" (херцега), а затим и право да на свом двору уведе досто- јанство ...
Πηγές
Επεξεργασία- Fajfrić, Željko (2000), Sveta loza Stefana Nemanje, Belgrade: "Tehnologije, izdavastvo, agencija Janus", "Rastko", http://www.rastko.rs/istorija/loza_nemanjica/index.html
- (Αγγλικά) Fine, John Van Antwerp (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ανν Άρμπορ, Μίσιγκαν: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4.
- Sedlar, Jean W. (1994). East Central Europe in the Middle Ages, 1000–1500. III. Seattle: University of Washington Press. ISBN 0-295-97290-4.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία- «Charter of Balša II from Ratac monastery near Bar, 1379». lehre.hki.uni-koeln.de. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2013.
- «Charter of Balša II found in Tuzi near Podgorica, 1385». lehre.hki.uni-koeln.de. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2013.
