Λουντοβίκο Λουντοβίζι

Ο Λουντοβίκο Λουντοβίζι, ιταλ.: Ludovico Ludovisi (22 ή 27 Οκτωβρίου 1595 – 18 Νοεμβρίου 1632) ήταν Ιταλός καρδινάλιος και πολιτικός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ήταν ένας γνώστης της τέχνης, που σχημάτισε μία διάσημη συλλογή αρχαιοτήτων, η οποία στεγαζόταν στη Βίλα Λουντοβίζι στη Ρώμη.

Λουντοβίκο Λουντοβίζι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Ludovico Ludovisi (Ιταλικά)
Γέννηση	27  Οκτωβρίου 1595 Μπολόνια
Θάνατος	18  Νοεμβρίου 1632 Μπολόνια
Τόπος ταφής	Εκκλησία Αγίου Ιγνατίου Λογιόλα
Θρησκεία	Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	λατινική γλώσσα
Σπουδές	Πανεπιστήμιο της Μπολόνια
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	διπλωμάτης καθολικός ιερέας καθολικός επίσκοπος (από 1621)
Οικογένεια
Γονείς	Orazio Ludovisi
Αδέλφια	Niccolò Ludovisi
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	καθολικός αρχιεπίσκοπος (από 1621) καρδινάλιος (από 1621) Καμερλέγκος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας (1621–1623) Καρδινάλιος Υπουργός Εξωτερικών
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφία

Ο Λουντοβίκο Λουντοβίζι γεννήθηκε στη Μπολόνια, τότε μέρος των Παπικών Κρατών, γιος του Οράτσιο Λουντοβίζι και της Λαβίνια Αλμπεργκάτι. Ακολουθώντας τα βήματα τού θείου του Aλεσάντρο Λουντοβίζι, εκπαιδεύτηκε στο Ιησουιτικό Γερμανικό Κολλέγιο της Ρώμης και συνέχισε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, όπου έλαβε το διδακτορικό του στο κανονικό (εκκλησιαστικό) δίκαιο στις 25 Φεβρουαρίου 1615.

Ο πάπας Γρηγόριος ΙΕ΄ με τον καρδινάλιο-ανιψιό του με πρωτοφανή εισοδήματα και εξουσία, τον Λουδοβίκο Λουντοβίζι, γνωστό ως ο καρδινάλιος αφεντικό (il cardinale padrone).

Ο πάπας Γρηγόριος ΙΕ΄ και ο ανιψιός του καρδινάλιος Λουντοβίκο Λουντοβίζι.

Όταν ο Αλεσάντρο Λουντοβίζι ανακηρύχθηκε πάπας με το όνομα Γρηγόριος ΙΕ΄, ο Λουντοβίκο έγινε καρδινάλιος τμία ημέρα μετά τη στέψη εκείνου, αν και ήταν μόνο 25 ετών. Τον επόμενο μήνα έγινε αρχιεπίσκοπος της Μπολόνια, παρά το ότι διέμενε στη Ρώμη. Ο θείος του είχε μεγάλη πίστη στην κρίση και την ενέργειά του και είχε ανάγκη από έναν ισχυρό και ικανό βοηθό, για να βοηθηθεί στη διακυβέρνηση των Παπικών Κρατών, μια και ο πάπας ήταν μεγαλύτερος από 60 ετών. Την ίδια ημέρα ο Οράτσιο Λουντοβίζι, πατέρας του Λουντοβίζι, τοποθετήθηκε επικεφαλής του ποντιφικού στρατού. Ο Λουντοβίκο δεν απογοήτευσε τον θείο του: όπως αναφέρει η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια : "Είναι αλήθεια ότι ο Λουντοβίκο προώθησε τα ενδιαφέροντα της οικογένειάς του με κάθε τρόπο και χρησιμοποίησε τα εξαίρετα ταλέντα του και την μεγάλη επιρροή του για τις υποθέσεις της Εκκλησίας· ήταν ειλικρινά αφοσιωμένος στον πάπα.

Στάλθηκε ως λεγάτος στο Φέρμο το 1621 και στην Αβινιόν το 1621–1623. Υπηρέτησε για λίγο ως καμεράριος (camerlengo) της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας (19 Απριλίου 1621 έως 7 Ιουνίου 1623).

Τον Αύγουστο του 1623 ο Λουντοβίζι συμμετείχε στο παπικό κονκλάβιο, που εξέλεξε τον πάπα Ουρβανό Η΄. Λόγω σύγκρουσης με την οικογένεια του νέου πάπα, ο Λουντοβίζι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Ρώμη.

Συνέχισε ωστόσο ως έπαρχος (prefect) του ιερού συμβουλίου για τη Διάδοση της Πίστης (1622 έως 1632) και Αντικαγκελάριος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας (1623 έως 1632). Απεβίωσε στη Μπολόνια το 1632.

Προστάτης των τεχνών

Ο καρδινάλιος Λουντοβίζι μνημονεύεται ως γνώστης και προστάτης των τεχνών. Πλήρωσε για την κατασκευή Ιησουιτικών κτιρίων: της εκκλησίας του Αγίου Ιγνατίου Λογιόλα και του παλάτσο Λουντοβίζι (τώρα παλάτσο Μοντετσιτόριο), όπου ο Τζιαν-Λορέντσο Μπερνίνι ήταν ο αρχιτέκτονάς του. Συγκέντρωσε γρήγορα από ιδιώτες κατόχους και τους αδελφούς Καρμηλίτες της Σάντα Μαρία σιν Τρασποντίνα μία ιδιοκτησία με αμπελώνες και μικρά οικόπεδα, για να δημιουργήσει τη Βίλα Λουντοβίζι, ένα τεράστιο συγκρότημα κήπων και κτιρίων στο Μόντε Πίτσιο κοντά στην Πόρτα Πιντσιάνα, τους λεγόμενους «Κήπους του Σαλλούστιου», στην τοποθεσία όπου είχαν τις βίλες τους ο Ιούλιος Καίσαρας και ο διάδοχός του Αύγουστος. Άρης του Λουντοβίζι, μία εντυπωσιακή ανακάλυψη του 1622, βρήκε γρήγορα τη θέση της στη συλλογή. Χρησιμοποίησε τον Αλεσάντρο Αλγκάρντι για να αποκαταστήσει άλλα ευρήματα, μερικά από τα οποία ανακαλύφθηκαν στους χώρους της ίδιας της βίλας. Το γλυπτό αποκαταστάθηκε ελαφρά από τον Μπερνίνι και τοποθετήθηκε με τον Θνήσκοντα Γαλάτη στην πινακοθήκη του καρδιναλίου. Η συλλογή Λουντοβίζι διευρύνθηκε με αγορές από τη συλλογή του καρδιναλίου Άλτεμπς· όλα τα αποκτήματα στεγάζοντο στην υπέροχη Βίλα Λουντοβίζι, την οποία περιέβαλε με κήπους. Ο Γκουερτσίνο ζωγράφισε τοιχογραφίες στη βίλα και ο ποιητής της οικίας του καρδινάλιου Λουντοβίζι ήταν ο Aλεσάντρο Τασόνι.

Στο καζίνο της βίλας, ο καρδινάλιος Λουντοβίζι χρησιμοποίησε τον Κάρλο Μαντέρνο για να ξανακτίσει μία απλή οικία πιο επάνω στον λόφο. Σε μία μικρή πινακοθήκη (galeria) στο ισόγειο του καζίνο, ο Γκουερτσίνο τοιχογράφησε μία οροφή με το Άρμα της Aυγής (1621–1623). Το έργο παραμένει ένα από τα πιο διάσημα ζωγραφικά διακοσμητικά της Ρώμης.

Ο εξάδελφός του, Nικολό Αλμπεργκάτι-Λουντοβίζι, έγινε καρδινάλιος το 1645.

Επισκοπική διαδοχή

Ως επίσκοπος, χειροτόνησε τους:

• Αουρέλιο Αρκίντο, επίσκοπος του Κόμο (1621)
• Τζιουζέπε Ακουαβίβα, τιτουλάριος αρχιεπίσκοπος των Θηβων (1621);
• Πιερ-Φρανσουά Μαλέτι, επίσκοπος της Νίκαιας (1622)
• Κάρλο Μπόβι, επίσκοπος του Μπανορέτζιο (1622);
• Μάρκο-Αντόνιο Γκοζαντίνι, επίσκοπος του Τίβολι (1622)
• Λουίτζι Καετάνι, τιτουλάριος πατριάρχης της Aντιόχειας (1622)
• Τζιοβάννι-Πιέτρο Βόλπι, βοηθός επίσκοπος της Νοβάρα (1622
• Αλφόνσο Μαντσαέδο δε Κουινιόνες, τιτουλάριος πατριάρχης της Ιερουσαλήμ (1622)
• Τζιοβάννι-Μπατίστα Αγκούκι, τιτουλάρος αρχιεπίσκοπος της Αμάσειας (1623) και
• Φραντσίσκο Σάντσεθ Βιλανουέβα υ Βέγκα, αρχιεπίσκοπος του Τάραντο (1628).