Λικινιανός
Ο Λικινιανός, λατιν.: Licinius II,[1][2] αποκαλούμενος επίσης Licinius Junior [3][4] και Licinius Caesar [5] (πλήρες όνομα: Valerius Licinianus Licinius (Ιούλιος/Αύγουστος 315 – π. 326),[4] ήταν γιος του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Λικίνιου. Κατείχε τον αυτοκρατορικό βαθμό του Καίσαρα μεταξύ Μαρτίου 317 και Σεπτεμβρίου 324,[5][6] Licinius was mentioned in the inscription of a Roman milestone from Viennensis as λατινικά: Constantini Πρότυπο:Abbreviation sororis filius, κ. γρ. the son of the sister of Constantine Augustus.[6] ενώ ο πατέρας του ήταν Αύγουστος και ήταν δύο φορές Ρωμαίος ύπατος.[4][7] Ο πατέρας του, αφού έχασε έναν εμφύλιο πόλεμο, έχασε την εξουσία και τόσο αυτός όσο και ο Λικινιανός τελικά θανατώθηκαν.
| Λικίνιος Β' | |
|---|---|
 4 σόλιδοι, επιγρ.: LICINIVS IVN[IOR] NOB[ILISSIMUS] CAES[AR]. 19,96 γραμ., κόπηκε στην Aquileia το 319. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 315 |
| Θάνατος | 326 |
| Συνθήκες θανάτου | θανατική ποινή |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Λικίνιος και Φλαβία Ιουλία Κωνσταντία |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Καίσαρας (317–324) Ρωμαίος συγκλητικός Ύπατος στην αρχαία Ρώμη |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Οικογένεια και υπόβαθρο
ΕπεξεργασίαΟ Λικίνιος νυμφεύτηκε τη Φλαβία Ιουλία Κωνσταντία, κόρη του Αυγούστου Κωνστάντιου Α΄ Χλωρού και ετεροθαλής αδελφή του Αυγούστου Κωνσταντίνου Α΄. Παντρεύτηκαν στο Mεδιόλανον (Μιλάνο) τον Φεβρουάριο του 313.[8] Τρία χρόνια αργότερα, ο Κωνσταντίνος Α΄ επιτέθηκε στον Λικίνιο στον Κιβαλένσιο πόλεμο.[9] Ο Κωνσταντίνος Α΄ νίκησε τον Λικίνιο στη μάχη των Cibalae (Βινκόβτσι) στην Παννονία Δευτέρα στις 8 Οκτωβρίου 316 και ξανά στη μάχη της Μαρδίας κοντά στην Αδριανούπολη της επαρχίας του Όρους Αίμου.[9]
Ο Λικινιανός Λικίνιος Β΄, γιος του Λικίνιου Α΄, εγγονός του Κωνστάντιου Α΄ Χλωρού, και ετεροθαλής ανιψιός του Κωνσταντίνου Α΄, γεννήθηκε από τη Φλαβία Ιουλία Κωνσταντία τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο του 315 [4]
Ενώ ο Αύγουστος Λικίνιος βάδισε εναντίον του Κωνσταντίνου Α΄ το 316, ο Λικινιανός έμεινε με τη μητέρα του και το θησαυροφυλάκιο του Αυγούστου στο Σίρμιον (Σρέμσκα Μιτροβίτσα).[1][10] Όταν ο Λικίνιος ηττήθηκε από τον Κωνσταντίνο Α΄ στη μάχη των Cibalae και έχασε τα δύο τρίτα τού στρατού του, κατέφυγε στο Σίρμιον και από εκεί στο Σιγγηδόνα (Βελιγράδι), όπου πέρασε τον ποταμό Σάβο και κατέστρεψε τη γέφυρα, για να καθυστερήσει την καταδίωξη τού Κωνσταντίνου Α΄.[1] Με αυτή την καθυστέρηση, ο Λικίνιος και η οικογένειά του έφτασαν στην Αδριανούπολη.[1] Αφού ο Κωνσταντίνος Α΄ έφτασε στη Φιλιππούπολη (Πλόβντιβ), και αφού αυτός και ο Λικίνιος απέτυχαν να συμβιβαστούν με τον διορισμό του Βαλέριου Βάλη από τον Λικίνιο ως συναυγούστου, ακολούθησε η μάχη της Μαρδίας (ή «του Campus Ardiensis», πιθανότατα σημερινού Χαρμανλί), στην οποία ο Λικίνιος ηττήθηκε και πάλι.[1]
Ο Λικίνιος απέτυχε να διαφύγει προς το Βυζάντιο (μετέπειτα Κωνσταντινούπολη) όπως αναμενόταν, και ξεπέρασε με ελιγμό τον Κωνσταντίνο Α΄ βαδίζοντας προς τη Beroea (νυν Στάρα Ζαγόρα), ενώ ο Κωνσταντίνος Α΄ συνέχιζε προς το Βυζάντιο.[1] Ως αποτέλεσμα, ο Λικίνιος και ο Κωνσταντίνος Α΄ συνήψαν ειρήνη: εκτός από τη διοίκηση (diocesis) της Θράκης, όλη η επικράτεια -που προηγουμένως διοικούσε ο Λικίνιος στα Βαλκάνια- παραχωρήθηκε στον έλεγχο του Κωνσταντίνου A΄.[1] Ο Κωνσταντίνος Α΄ έπρεπε να αναγνωριστεί ως πρεσβύτερος Αύγουστος και όλοι οι γιοι του Λικίνιου και του Κωνσταντίνου Α΄ έπρεπε να αναγνωριστούν αμοιβαία ως καίσαρες.[1]
Καίσαρας
ΕπεξεργασίαΤην 1η Μαρτίου 317 ο Λικινιανός ανήλθε στον βαθμό του Καίσαρα (ie συναυτοκράτορα και διαδόχου) κατόπιν συμφωνίας μεταξύ τού πατέρα του και του Κωνσταντίνου Α΄. Οι γιοι του Κωνσταντίνου Α΄, ο Κρίσπος και το βρέφος Κωνσταντίνος Β΄ αναβιβάστηκαν σε Καίσαρες την ίδια ημέρα,[8] στη Σερδική (Σόφια). [3] Η ημερομηνία επιλέχθηκε ειδικά: ήταν η dies imperii (ημερομηνία ανάρρησης) τού πατέρα τού Κωνσταντίνου Α΄ και πεθερού του Λικίνιου, τού Κωνστάντιου Α΄ Χλωρού, πάππου όλων των νέων καισάρων.[1] Ο Κρίσπος δεν ήταν μεγαλύτερος από 17 ετών, ενώ ο Κωνσταντίνος Β΄ ήταν 7 μηνών, νεότερος από τον Λικινιανό, που τότε ήταν μόλις 20 μηνών.[1] Μοιραζόμενοι την ίδια ημέρα ανάληψης τού αξιώματος, κανένας από τους καίσαρες δεν μπορούσε να διεκδικήσει την παλαιότητα. Ο Λικινιανός διατήρησε τον τίτλο του μέχρι το 324, καθ' όλη τη διάρκεια τού διαστήματος, που ο πατέρας του παρέμεινε στην εξουσία.
Ο Λικινιανός, λέγεται από τον Θεμίστιο, ότι εκπαιδεύτηκε από τον γραμματικό, και αργότερα ύπατο, Φλάβιο Οπτάτο.[5] Ο Λικινιανός αναφέρεται στην επιγραφή ενός Ρωμαϊκού ορόσημου από το Viennensis ως "o γιος της αδελφής του Αυγούστου Κωνσταντίνου" (Constantini Augusti sororis filius).[6]
Ο Λικινιανός έγινε ύπατος το 319.[4] Μαζί του ήταν ο θείος του Κωνσταντίνος Α΄. Το 321 η σχέση μεταξύ των δύο Αυγούστων είχε επιδεινωθεί και ο καθένας έκανε διαφορετικές υποψηφιότητες για την υπατεία:[9] Ο Λικινιανός Β΄ έγινε ύπατος για δεύτερη φορά [4] με τον πατέρα του στα ανατολικά, αλλά ο Κωνσταντίνος Α΄ και ο Κρίσπος κατείχαν το διπλό αξίωμα στη δύση (βλ.: κατάλογος των Ρωμαίων υπάτων).[7] Η πενταετία (quinquennalia) του Λικινιανού εορτάστηκε την 1η Μαρτίου 321.[4] Ο θησαυρός του Μονάχου φτιάχτηκε για την ευκαιρία της πενταετίας:[5] εκτός από μία αργυρή προτομή του Λικινιανού, κατασκευάστηκαν τρία μεγάλα αργυρά κύπελλα largitiο, που το καθένα ζύγιζε μία ρωμαϊκή λίβρα (300 γραμ.).[11] Τα κύπελλα largitio ήταν διακοσμημένα με πορτρέτα των δύο αυτοκρατόρων, με επιγραφές που εόρταζαν τα quinquennalia τού Λικινιανού καθώς και ένα vota (όρκο καλής διακυβέρνησης) για μία δεκαετία (decennalia).[11]
Μετά τις ήττες του από τον Κωνσταντίνο Α΄ και τον Κρίσπο στη μάχη της Χρυσόπολης και τη μάχη του Ελλησπόντου (18 Σεπτεμβρίου 324), ο Λικίνιος παρέδωσε τον εαυτό του και τις δυνάμεις του, που είχαν απομείνει, στον Κωνσταντίνο Α΄ στη Νικομήδεια. Με τη μεσολάβηση της Φλαβίας Ιουλίας Κωνσταντίας, ο Κωνσταντίνος Α΄ δεν τιμώρησε τον κουνιάδο του, ούτε τον ανιψιό του.[3] Ο Λικίνιος αποσύρθηκε στη Θεσσαλονίκη ως ιδιώτης. Αμέσως μετά την ήττα και τη συνθηκολόγηση τού πατέρα του, ο Λικινιανός στερήθηκε τον τίτλο τού Καίσαρα. Ο Κωνσταντίνος Α΄ φαίνεται ότι μετάνιωσε για την επιείκειά του και έτσι ο Λικίνιος απαγχονίστηκε την άνοιξη του 325 [12][13] Ο Λικίνιος είχε κατηγορηθεί για σχέδιο ανανέωσης των εχθροπραξιών και εκτελέστηκε με αυτό το πρόσχημα, πραγματικό ή φανταστικό.[2][3] Ο συναυτοκράτορας του Λικίνιου και Αύγουστος Μαρτινιανός επίσης εκτελέστηκε, είτε αυτή την εποχή [2],, είτε το 324 [3] Ο Λικινιανός επέζησε μέχρι το επόμενο έτος.[2][14] Immediately after his father's defeat and capitulation the Licinius II was stripped of the title of caesar. Constantine seems to have regretted his leniency and the former augustus was hanged in the spring of 325.[3][12][13][14]
To τέλος
ΕπεξεργασίαΟ Λικινιανός εκτελέστηκε από τον θείο του Κωνσταντίνο Α΄ το 326. Έπεσε θύμα των υποψιών τού Αυγούστου και απεβίωσε στην Pola (Πούλα Κροατίας), πιθανώς στο πλαίσιο της εκτέλεσης του Κρίσπου.[15] Όπως και ο πατέρας του, ο Λικινιανός αποτέλεσε αντικείμενο μεταθανάτιας απαγόρευσης της μνήμης του (damnatio memoriae) και τα ονόματά τους διαγράφηκαν από τις επίσημες επιγραφές.[4]
Liciniani filius στον Θεοδοσιανό Κώδικα
ΕπεξεργασίαΈνας "γιος τού Λικινιανού" (Liciniani filius), σημειώνεται σε δύο νόμους στον Θεοδοσιανό Κώδικα του 336. Σύμφωνα με την Προσωπογραφία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δεν επρόκειτο για τον Λικινιανό, αλλά για έναν νόθο αδελφό του, που είχε νομιμοποιηθεί με διάταγμα.[6] Αυτός ο νόθος γιος τού Λικινίου αναγκάστηκε, βάσει νομοθεσίας, σε σκλαβιά στα αυτοκρατορικά εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας (gynaeceum) στην Καρχηδόνα της Αφρικής.[6] Το κείμενο περιέχει μία οδηγία να αναχθεί στο καθεστώς σκλάβου από τη γέννησή του.[16] Κανένας γιος της αδελφής τού Κωνσταντίνου Α΄ δεν θα είχε αναφερθεί με αυτόν τον τρόπο, επομένως, αυτός ο νόθος πρέπει να ήταν γιος τού Αυτοκράτορα Λικινίου από μία δούλα.[16]
Bιβλιογραφικές αναφορές
Επεξεργασία- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 Lenski, Noel (2005), Lenski, Noel, επιμ., «The Reign of Constantine», The Cambridge Companion to the Age of Constantine (Cambridge University Press): 74, doi:, ISBN 978-0-521-81838-4, https://www.cambridge.org/core/product/identifier/CBO9781139000840A008/type/book_part, ανακτήθηκε στις 2020-09-01
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Davis, Raymond Peter (2014), Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther, επιμ., «Constantine I», The Oxford Companion to Classical Civilization (Oxford University Press): 203, doi:, ISBN 978-0-19-870677-9, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780198706779.001.0001/acref-9780198706779-e-174, ανακτήθηκε στις 2020-09-02
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Corcoran, Simon (2012), Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther, επιμ., «Licinius (RE 31a), Valerius Licinianus», The Oxford Classical Dictionary (Oxford University Press), doi:, ISBN 978-0-19-954556-8, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780199545568.001.0001/acref-9780199545568-e-3690, ανακτήθηκε στις 2020-09-02
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 Kienast, Dietmar (2017) [1990]. «Licinius iunior». Römische Kaisertabelle: Grundzüge einer römischen Kaiserchronologie (στα Γερμανικά). WBG. σελ. 284. ISBN 978-3-534-26724-8.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Nicholson, Oliver (2018), Nicholson, Oliver, επιμ., «Licinius Caesar», The Oxford Dictionary of Late Antiquity (Oxford University Press), doi:, ISBN 978-0-19-866277-8, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780198662778.001.0001/acref-9780198662778-e-2813, ανακτήθηκε στις 2020-09-02
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Πρότυπο:PLRE
- ↑ 7,0 7,1 Clinton, Henry Fynes (1850). Fasti Romani the Civil and Literary Chronology of Rome and Constantinopole from the Death of Augustus to the Death of Heraclius (στα Αγγλικά). II. Oxford University Press. σελ. 195.
- ↑ 8,0 8,1 Nicholson, Oliver (2018), Nicholson, Oliver, επιμ., «Licinius», The Oxford Dictionary of Late Antiquity (Oxford University Press), doi:, ISBN 978-0-19-866277-8, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780198662778.001.0001/acref-9780198662778-e-2812, ανακτήθηκε στις 2020-09-01
- ↑ 9,0 9,1 9,2 Nicholson, Oliver (2018), Nicholson, Oliver, επιμ., «Cibalensean War», The Oxford Dictionary of Late Antiquity (Oxford University Press), doi:, ISBN 978-0-19-866277-8, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780198662778.001.0001/acref-9780198662778-e-5881, ανακτήθηκε στις 2020-09-01
- ↑ Barnes, Timothy D. (1982). The New Empire of Diocletian and Constantine. Cambridge, MA: Harvard University Press. σελ. 45. ISBN 978-0-674-28067-0.
- ↑ 11,0 11,1 Hunter-Crawley, Heather (2018), Nicholson, Oliver, επιμ., «Munich Treasure», The Oxford Dictionary of Late Antiquity (Oxford University Press), doi:, ISBN 978-0-19-866277-8, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780198662778.001.0001/acref-9780198662778-e-3263, ανακτήθηκε στις 2020-09-02
- ↑ 12,0 12,1 Grant, M. (1985) The Roman Emperors: a Biographical Guide to the Rulers of Imperial Rome, 31BC-AD476, Weidenfeld & Nicolson, London
- ↑ 13,0 13,1 Stephenson, P. (2009) Constantine: Unconquered Emperor, Christian Victor, Quercus, London, p. 182.
- ↑ 14,0 14,1 Πρότυπο:Prosopography of the Later Roman Empire
- ↑ Grant, Michael (1993). The Emperor Constantine. London. σελίδες 47–48. ISBN 0-7538-0528-6.
- ↑ 16,0 16,1 Pohlsander, Hans A. P. (1996). The Emperor Constantine. New York/London: Routledge. σελίδες 43–44. ISBN 0-415-13178-2.
Περαιτέρω ανάγνωση
Επεξεργασία- Dietmar Kienast: Römische Kaisertabelle. Grundzüge einer römischen Kaiserchronologie . Σοφός. Buchgesellschaft, 3. Auflage, Darmstadt 2004 (unveränderter Nachdruck der 2., durchgesehenen und erw. Auflage 1996), S. 296, . (in German)
- 978-0-521-81838-4