Κώδικας του Βερολίνου
Ο Κώδικας του Βερολίνου (επίσης γνωστός ως Κώδικας της Αχμίμ), με αριθμό προσχώρησης Papyrus Berolinensis 8502, είναι ένα κοπτικό χειρόγραφο του 5ου αιώνα μ.Χ., που ανακαλύφθηκε στην Αχμίμ της Αιγύπτου. Στο Κάιρο, τον Ιανουάριο του 1896, ο Καρλ Ράινχαρντ αγόρασε τον κώδικα, ο οποίος είχε ανακαλυφθεί πρόσφατα, τυλιγμένος με φτερά, σε έναν τοίχο ενός χριστιανικού χώρου ταφής. Ήταν ένα βιβλίο με παπύρους, που χρονολογείται στις αρχές του 5ου αιώνα (ή πιθανώς στα τέλη του 4ου αιώνα) που γράφτηκε στη Σαχιδική διάλεκτο της Κοπτικής, η οποία ήταν σε κοινή χρήση στην Αίγυπτο εκείνη την εποχή.[1]
Μεταφέρθηκε στο Βερολίνο στο Νησί των Μουσείων, όπου γνωστοποιήθηκε στη Βασιλική Ακαδημία Επιστημών της Πρωσίας από τον Καρλ Σμιντ, στις 16 Ιουλίου του 1896.[2] Ο Σμιντ επιμελήθηκε το κείμενο Πράξη του Πέτρου το 1903,[3] αλλά το γνωστικό περιεχόμενο του Κώδικα του Βερολίνου δεν μεταφράστηκε τελικά πλήρως μέχρι το 1955.[4] Λίγοι άνθρωποι έδωσαν σημασία στον κώδικα μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν μια νέα γενιά μελετητών του πρώιμου χριστιανισμού έδειξε αυξημένο ενδιαφέρον μετά την ανακάλυψη της πιο διάσημης ομάδας πρώιμων Γνωστικών χριστιανικών εγγράφων που βρέθηκαν στην Βιβλιοθήκη της Ναγκ Χαμαντί το 1945.
Ο Κώδικας του Βερολίνου είναι γραμμένος σε Κοπτικό κώδικα πάνω σε ξύλινο χαρτόνι καλυμμένο με δέρμα που δεν μοιάζει με μαυρισμένο, ούτε μοιάζει με περγαμηνή ή δέρμα με στυπτηρία (δηλαδή δέρμα που έχει ντυθεί με στυπτηρία για να μαλακώσει και αργότερα περάστηκε απο λευκαντικό).[5]
Τέσσερα κείμενα συνδέονται μεταξύ τους στον Κώδικα του Βερολίνου. Όλα είναι ελληνικά έργα σε κοπτικές μεταφράσεις. Το πρώτο, σε δύο ενότητες, είναι ένα απόσπασμα του Ευαγγελίου της Μαρίας, το οποίο είναι και το πρωτότυπο χειρόγραφο που χρησιμοποιήθηκε ως πηγή. Το συγκεκριμένο χειρόγραφο είναι μια κοπτική μετάφραση παλαιότερου ελληνικού πρωτοτύπου. Αν και οι σωζόμενες σελίδες είναι καλά διατηρημένες, το κείμενο δεν είναι πλήρες και είναι σαφές (από αυτό που διαπιστώθηκε) ότι το Ευαγγέλιο της Μαρίας περιείχε δεκαεννέα σελίδες, υποθέτοντας ότι ο κώδικας ξεκινά με αυτό. Οι σελίδες 1 εως 6 και 11 εως 14 λείπουν εντελώς.[6]
Ο Κώδικας περιλαμβάνει επίσης το Απόκρυφο του Ιωάννη, τη Σοφία του Ιησού Χριστού και μια επιτομή της Πράξης του Πέτρου. Αυτά τα κείμενα συζητούνται συχνά μαζί με τα προηγούμενα κείμενα της Ναγκ Χαμαντί.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Die alten Petrusakten, im Zusammenhang der apokryphen Apostellitteratur nebst einem neuentdeckten Fragment, untersucht von Carl Schmidt, Hinrichs, Leipzig 1903. In: Texte und Untersuchungen zur Geschichte der altchristlichen Literatur. herausgegeben von Oskar von Gebhardt und Adolf Harnack, Neue Folge Neunter Band, der ganzen Reihe XXIV Band, Γερμανική μετάφραση που αναφέρεται στο χειρόγραφο P 8502 στο "Συλλογή Παπύρων του Βερολίνου" (γερμανικά: Βerliner Papyrussammlung).
- Tuckett, Christopher (2007). The Gospel of Mary. Oxford Early Christian Gospel Texts. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-921213-2.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία- Περιεχόμενα του Κώδικα του Βερολίνου, επισυνάπτεται σε μια ανάλυση της βιβλιοθήκης της Ναγκ Χαμαντί.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Tardieu, Michel (1984). Ecrits gnostiques : codex de Berlin. Παρίσι: Editions du Cerf. σελ. 518. ISBN 2-204-02015-X. 13423854.
- ↑ Deutsche Akademie der Wissenschaften zu Berlin (1882). Sitzungsberichte der Königlich Preussischen Akademie der Wissenschaften zu Berlin. Berlin : Deutsche Akademie der Wissenschaften zu Berlin. σελ. 839.
- ↑ C. Schmidt, Die alten Petrusakten im Zusammenhang der apokryphen Apostelliteratur nebst einem neuntdekten Fragment untersucht Leipzig, 1903.
- ↑ Quispel, G.; Till, W. (1955). «Die gnostischen Schriften des koptischen Papyrus Berolinensis 8502». Vigiliae Christianae 10 (1): 51. doi:. ISSN 0042-6032. http://dx.doi.org/10.2307/1582180.
- ↑ Staatliche Museen zu Berlin (Germany) (1984). Forschungen und Berichte. Akademie-Verlag. 934835937.
- ↑ Tuckett, Christopher (23 Αυγούστου 2007). The Gospel of Mary. Oxford University Press. σελ. 6. ISBN 978-0-19-921213-2.