Κωνσταντίνος Διογένης (στρατηγός)
Ο Κωνσταντίνος Διογένης ήταν ένας εξέχων βυζαντινός στις αρχές του 11ου αιώνα, που δραστηριοποιούνταν στα Βαλκάνια σαν στρατηγός και διοικητής. Ήταν το πρώτο αξιόλογο μέλος της οικογένειας Διογένη από την Καππαδοκία ο οποίος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο 11ο αιώνα στο Βυζάντιο.
| Κωνσταντίνος Διογένης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 10ος αιώνας |
| Θάνατος | 1032 Κωνσταντινούπολη |
| Συνθήκες θανάτου | αυτοκτονία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Θρησκεία | Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Περίοδος ακμής | 1014 |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Ρωμανός Δ΄ Διογένης |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | στρατηγός |
Ξεκίνησε την καριέρα του ως διοικητής ενός από στρατιωτικά τάγματα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βασιλείου Β΄ (976-1025), στην της τελευταίας εκστρατείας του εναντίον της Βουλγαρίας[1]. Το 1014, συμμετείχε στην αποφασιστική νίκη του Βυζαντίου στην Μάχη του Κλειδίου[2][3]. Το 1018 ο χρεώθηκε την εκκαθάριση των τελευταίων εναπομεινάντων κέντρων της βουλγαρικής αντίστασης. Πήρε το Σίρμιο και ονομάστηκε διοικητή του ( άρχων ), με το κύρος του που εκτείνεται πάνω από τα υποτελή της Σερβίας κρατίδιο της Ράσκας. Ο τίτλος του ήταν του στρατηγού της Σερβίας όπου μαρτυρείται σε μια σφραγίδα που αποδίδεται σε αυτόν[2][4]. Ο Διογένης διατάχθηκε από τον Βασίλειο Β΄ να υποτάξει τον Σέρμορ της Σρεμ υποτελή στους βούλγαρους προκειμένου να εδραιωθεί ο βυζαντινός έλεγχος των βόρειων Βαλκανίων. Κατά συνέπεια, ο Διογένης τον κάλεσε σε συνομιλίες στις εκβολές του ποταμού Σάβα στο Δούναβη , αλλά του είχε στήσει παγίδα τον συνέλαβε και τον σκότωσε [5].
Περίπου το 1022 ή 1025, ο Κωνσταντίνος έγινε ο Βυζαντινός διοικητής (Στρατηγός Αυτοκράτορας ) της Βουλγαρίας. Με αυτή την ικανότητα απέκρουσε εισβολή του πατζινακικού το 1027[2][6]. Κατά το ίδιο έτος, είχε αποσυρθεί νότια προς τη Θεσσαλονίκη, αλλά διατήρησε, τουλάχιστον στα χαρτιά, το ρόλο του ως διοικητής, όπως πιστοποιείται από άλλη σφραγίδα που αναφράφει : "Ανθύπατος , πατρίκιος και δούκας της Θεσσαλονίκης, η Βουλγαρία και η Σερβία"[7].
Ο Κωνσταντίνος είχε παντρευτεί μία , άγνωστου ονόματος, κόρη του Βασιλείου Αργυρού, αδελφού του αυτοκράτορα Ρωμανού Γ΄ Αργυρού αλλά το 1029 είχε κατηγορηθεί μαζί με άλλους εξέχοντες στρατηγούς, όπως ο Ευστάθιος Δαφνομήλης , για συνωμοσία εναντίον του αυτοκράτορα μαζί με την Θεοδώρα. Μετατέθηκε ανατολικά ως στρατηγός των Θέματος των Θρακησίων, αλλά σύντομα επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου φυλακίστηκε και αργότερα τυφλώθηκε[1][8]. Η Θεοδώρα εκάρη μοναχή και αποσύρθηκε σε ένα μοναστήρι, αλλά προφανώς συνέχισε να συνωμοτούν με τον Διογένη, ο οποίος σχεδίαζε να εκμεταλλευτεί την απουσία του Ρωμανού στην εκστρατεία στην Ανατολή (το 1032) για να αποδράσουν στα Βαλκάνια. Το σχέδιο είχε διαρρεύσει στο Ρωμανό ο Θεοφάνης, μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, και οι συνωμότες συνελήφθησαν. Ο Διογένης μεταφέρθηκε στο Παλάτι των Βλαχερνών για ανάκριση από τον Ιωάννη τον ευνούχο, αλλά ο Κωνσταντίνος αυτοκτόνησε αντί να ομολογήσει με βασανιστήρια[2][9].
Ο γιος του Κωνσταντίνου ήταν ο Ρωμανός Δ΄ Διογένης μετέπειτα αυτοκράτορας[2][10].
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Kazhdan 1991, σελ. 627
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Guilland 1967, σελ. 449
- ↑ Stephenson 2000, σελ. 66
- ↑ Stephenson 2000, σελ. 74; Stephenson 2003, σελ. 39.
- ↑ Holmes 2005, σελίδες 233–234; Treadgold 1997, σελ. 528.
- ↑ Stephenson 2000, σελ. 81; Stephenson 2003, σελίδες 44–45.
- ↑ Stephenson 2000, σελ. 124; Stephenson 2003, σελ. 45.
- ↑ Garland 1999, σελίδες 161–162; Treadgold 1997, σελ. 584.
- ↑ Garland 1999, σελ. 162; Treadgold 1997, σελ. 585.
- ↑ Kazhdan 1991, σελίδες 627, 1807.
Πηγές
Επεξεργασία- Garland, Lynda (1999). Byzantine Empresses: Women and Power in Byzantium, AD 527–1204. New York, New York and London, United Kingdom: Routledge. ISBN 978-0-415-14688-3.
- Guilland, Rodolphe (1967). Recherches sur les Institutions Byzantines, Tome I (στα French). Berlin, Germany: Akademie-Verlag.
- Holmes, Catherine (2005). Basil II and the Governance of Empire (976–1025). Oxford, United Kingdom: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-927968-5.
- Kazhdan, Alexander Petrovich, επιμ. (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. New York, New York and Oxford, United Kingdom: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-504652-6.
- Stephenson, Paul (2000). Byzantium's Balkan Frontier: A Political Study of the Northern Balkans, 900-1204. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0521770173.[νεκρός σύνδεσμος]
- Stephenson, Paul (2003). The Legend of Basil the Bulgar-Slayer. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-81530-7.
- Treadgold, Warren (1997). A History of the Byzantine State and Society. Stanford, California: Stanford University Press. ISBN 0-8047-2630-2.
| Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Constantine Diogenes της Σερβικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |