Ιωάννης Β΄ του Αμάλφι

Ο Ιωάννης Β΄, ήταν Δούκας του Αμάλφι αρχικά από το 1014, ο οποίος θήτεψε με διακοπές μεταξύ 1028 και 1069 πριν από την κατάκτηση της πόλης από τους Νορμανδούς το 1073.

Ιωάννης Β΄ του Αμάλφι
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	10ος αιώνας Αμάλφι
Θάνατος	1069 (περίπου)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	Ανθύπατος
Οικογένεια
Τέκνα	Σέργιος Δ΄ του Αμάλφι
Γονείς	Σέργιος Γ΄ του Αμάλφι και Μαρία του Αμάλφι και της Κάπουα
Αδέλφια	Μάνσο Β΄ του Αμάλφι
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Duke of Amalfi (1029–1069)

Ο Ιωάννης ήταν γιος του Δούκα Σέργιου Γ' και της Μαρίας, αδελφή του Πρίγκιπα της Κάπουα. Είναι απόγονος του Δούκα Σέργιου Α΄ που καθιέρωσε κληρονομική εξουσία στην πόλη από το 958. Από το 1014 συνδέθηκε ως συν-αντιβασιλέας με τον πατέρα του Σέργιο Γ΄.

Αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες στην ανάληψη της εξουσίας του Αμάλφι, λόγω της ισχυρής επιρροής που ασκούσε ο Πανδόλφος Δ΄ της Κάπουα στην αδερφή του Μαρία, τη μητέρα του Ιωάννη Β'. Από το 1027-28 ο Πανδολφος κατέκτησε τη Νάπολη κι είχε υπό τον ελεγχό του το Σαλέρνο, όπου βασίλευσε ο ανιψιός του Γκουαμάρ Δ΄. Ο Ιωάννης και ο πατέρας του αναγκάστηκαν να αυτοεξοριστούν στο Βυζάντιο και να αφήσουν την εξουσία στη Μαρία και τον νεαρό γιο τους Μάνσο Β΄. Το 1029 ο Ιωάννης επέστρεψε στο Αμάλφι, χωρίς τον πατέρα του και ανέκτησε την εξουσία. Στις αρχές του 1031 συμπράττει ο ίδιος ο γιος του Σέργιος Δ΄ και ταυτόχρονα έλαβε από τον βυζαντινό αυτοκράτορα τον τίτλο του πατρικίου.

Τον Απρίλιο ή τον Μάιο του 1034 ο Ιωάννης εξορίζεται και πάλι για να επιστρέψουν στην εξουσίαστη μητέρα του Μαρία και ο αδελφό τους Μάνσο. Αυτή η νέα αλλαγή ηγεμόνων στο Αμάλφι εξακολουθεί να συνδέεται με την επιρροή του Πανδόλφου, ο οποίος είχε χάσει την εξουσία του στη Νάπολη, αλλά εν τω μεταξύ είχε κατακτήσει την Γκαέτα. Στη συνέχεια, ο Ιωάννης Β΄αποσύρθηκε στη Νάπολη.

Στο Αμάλφι, η Μαρία ανέλαβε την εξουσία με τους τίτλους της δούκισσας και πατρικίας, λόγω του ότι ο άνδρας της ήταν Πατρίκιος, αλλά ο γιος της Μάνσο δεν κατάφερε να αποκτήσει τίτλο τον βυζαντινό Αυτοκρατόρα. Το 1030, ο Πανδόλφος έχασε την Κάπουα μετά την παρέμβαση του αυτοκράτορα Κορράδο Γ΄, έτσι η Μαρία έχασε την υποστήριξή του και ο Ιωάννης ξαναπήρε την εξουσία τον ίδιο χρόνο. Σύμφωνα με τις βυζαντινές πηγές, τυφλώνει τον αδερφό του Μάνσο και τον εξόρισε στα Νησιά Γκάλι, στα ανοικτά των ακτών του Αμάλφι. από την άλλη πλευρά, συμβιβάζεται με τη μητέρα του με την οποία μοιράζεται ονομαστικά την εξουσία, όπως αποδεικνύεται από διάφορα έγγραφα. Τον Απρίλιο του 1039, ωστόσο, ο Ιωάννης έπρεπε να παραχωρήσει την εξουσία στον Γουαϊμάρος Δ΄ του Σαλέρνο, τον ανιψιό του Πανδόλφου, και για τρίτη φορά να πάρει το μονοπάτι της εξορίας και να καταφύγει ξανά στο Βυζάντιο..

Το 1042 ο Γουαϊμάρος, ο οποίος με την υποστήριξη των Νορμανδών της Αβέρσας, είχε κατακτήσει το Σορέντο την ίδια χρονιά και την Γκαέτα αποκαθιστά ως Δούκας της Αμάλφι τον αδερφό του Ιωάννη, Μάνσο. Ο τελευταίος ονόμασε συνκυβερνήτη το 1047 τον γιο του Γουαϊμάρος, έχοντας την επιθυμία να δημιουργήσει κληρονομική διαδοχή. Δεν έχουμε πληροφορίες για τον Ιωάννη κατά τη διάρκεια της εξορίας του που διήρκεσε 12 χρόνια. Το 1052 συμμετείχε σε συνωμοσία εναντίον του Γουαϊμάρος του Σαλέρνο που δολοφονήθηκε τον Ιούνιο. Ο Μάνσο εξορίζεται και ο Ιωάννης, ο γιος του Σέργιος Δ΄ επιστρέφουν στο Αμάλφι. Στην επιστροφή του ο Ιωάννης έφερε τους βυζαντινούς τίτλους του, πατρικίου, ανθύπατου και του 'βέστη'. Κατάφερε να κερδίσει τον Γκιλσούφ Β΄ του Σαλέρνο συμμαχώντας με τον Ριχάρδο της Αβέρσα, εχθρού του Γκιλσούφ. Ο Ιωάννης είχε ήδη σχηματίσει δεσμούς με τους Νορμανδούς πριν από την πτώση του Πανδόλφου Δ΄ της Κάπουα, όταν ο θείος του Ριχάρδου, ο Ράινουλφ Ντρένγκοτ, πέθανε χωρίς κληρονόμο, είχε παντρευτεί μια από τις αδελφές του ως δεύτερο γάμο. Έπειτα έκανε ειρήνη με τον Γκιλσούφ και μπόρεσε να κυβερνήσει το Αμάλφι χωρίς πρόβλημα μέχρι το θάνατό του το 1069.