Βικιπαίδεια

Ιουδήθ της Βαυαρίας (795-843)

Η Ιουδήθ της Βαυαρίας, (γερμανικά: Judith, 797/805 – 843) από τον Οίκο των Παλαιών Γουέλφων ήταν κόρη του κόμη Γουέλφου και της -ευγενούς από τη Σαξονία- Χέντβιχ, κόρης του Ίζαμπαρτ κόμη του Τούργκαου. Η Ιουδήθ έγινε η δεύτερη σύζυγος του αυτοκράτορα των Φράγκων Λουδοβίκου του Ευσεβούς από τη Δυναστεία των Καρολιδών, με τον γάμο έγινε βασίλισσα και αυτοκράτειρα. Ο γάμος της με τον Λουδοβίκο έφερε την είσοδο της στη βασιλική αυλή, μια φυσιογνωμία που επηρέασε σημαντικά την αυτοκρατορική εξουσία. Με τον γάμο απέκτησε δυο παιδιά : την Γκιζέλα και τον Κάρολο τον Φαλακρό μετέπειτα βασιλιά στη Δυτική Φραγκία. Η γέννηση του γιου της έφερε μεγάλες συγκρούσεις στην αυτοκρατορική εξουσία ανάμεσα στην ίδια και τους γιους του συζύγου της από τον πρώτο του γάμου, είχε γίνει ήδη η πρώτη διανομή. Η εξουσία της στην αυτοκρατορική αυλή έπεσε σημαντικά όταν έγινε αυτοκράτειρα η σύζυγος του Καρόλου του Φαλακρού Ερμεντρούδη της Ορλεάνης, τάφηκε στην Τουρ (846). Δεν υπάρχουν πηγές σχετικά με τη χρονιά και την ημερομηνία που γεννήθηκε η Ιουδήθ, πιθανότατα γύρω στο 797.[12] Τα περισσότερα κορίτσια την εποχή των Καρολιδών παντρεύονταν ανήλικα, η μικρότερη ηλικία ήταν τα 12 έτη, την εποχή του γάμου της γύρω στο 819 η ίδια ήταν 22 ετών και ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής 41.

Ιουδήθ της Βαυαρίας (795-843)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Kaiserin Judith (Γερμανικά) και Judith de Bavière (Γαλλικά)
Γέννηση797[1]
Θάνατος19  Απριλίου 843[2]
Τουρ[3][4][5]
Τόπος ταφήςΣαντρ-Βαλ ντε Λουάρ
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΠαλαιά άνω γερμανική γλώσσα[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης (819–840)
Οικογένεια
ΣύζυγοςΛουδοβίκος ο Ευσεβής (από 819)[2][7][8]
ΤέκναΚάρολος ο Φαλακρός[9][7]
Γκίζελα[10]
ΓονείςΓουέλφος[2] και Χέντβιχ της Βαυαρίας[2]
ΑδέλφιαΡοδόλφος του Ποντιέ[11]
Κορράδος Α΄ του Ωσέρ[11]
Χέμμα[11]
ΟικογένειαΟίκος των Γουέλφων
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒασιλική σύζυγος
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Γάμος με τον αυτοκράτορα

Επεξεργασία

Η Οικογένεια των Γουέλφων τα πρώτα χρόνια των Καρολιδών ήταν κατώτερης τάξης, δεν ανήκε στην "Αυτοκρατορική αριστοκρατία", στις οικογένειες που ασκούσαν εξουσία στην αυλή των Καρολιδών. Η οικογένεια είχε χάσει τη βασιλική εξουσία στον τόπο καταγωγής της Αλεμαννία, ανέβηκε απότομα ωστόσο χάρη στους δεσμούς που απέκτησαν με την αυτοκρατορική οικογένεια τη δεκαετία του 770.[12] Στην περιοχή καταγωγής τους παρέμειναν τοπικά μέλη της υψηλής αριστοκρατίας, είχαν τους τίτλους του "δούκα" και του "κόμητος". Το καθεστώς αυτό οδήγησε σε μια ευνοϊκή γαμήλια συμφωνία με την αυτοκρατορική οικογένεια, η εξουσία των Γουέλφων ανέβηκε απότομα μετά τον δεύτερο γάμο του Λουδοβίκου του Ευσεβούς με την Ιουδήθ (819). Η πρώτη σύζυγος του Λουδοβίκου του Ευσεβούς Ερμενγάρδη του Τουρ πέθανε (3 Οκτωβρίου 818), γιοι τους ήταν : Λοθάριος Α΄, Πεπίνος Α΄ της Ακουιτανίας και Λουδοβίκος ο Γερμανικός. Οι σύμβουλοι πίεσαν έντονα τον απογοητευμένο χήρο αυτοκράτορα να ξαναπαντρευτεί, τα Χριστούγεννα του 819 παντρεύτηκε την Ιουδήθ στο Άαχεν.[13][14] Σαν τους περισσότερους βασιλικούς γάμους της εποχής η επιλογή της Ιουδήθ έγινε σε δημόσια εκδήλωση υπό μορφής θεάματος. Η Ιουδήθ ήταν 22 χρόνια νεώτερη από τον Λουδοβίκο, ο αυτοκράτορας την επέλεξε "ανάμεσα σε πολλές άλλες νύφες που μεταφέρθηκαν στην αυλή του από όλες τις περιοχές και τις κομητείες των Φράγκων".[15]

Στη Φραγκική κοινωνία μόνο γυναίκες από αριστοκρατικές οικογένειες μπορούσαν να επιλεγούν σαν νύφες του βασιλιά, η Ιουδήθ ανήκε προφανώς σε αριστοκρατική οικογένεια. Οι ιστορικοί της εποχής της περιγράφουν ότι ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής την επέλεξε σαν δεύτερη σύζυγο για την ομορφιά της, την εξυπνάδα της και τις μουσικές της ικανότητες.[12] Ο Λουδοβίκος την παντρεύτηκε επιπλέον για γεωγραφικούς και στρατιωτικούς λόγους, η οικογένεια της ήταν πανίσχυρη στα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας, ζητούσε συμμαχίες για να τα προστατεύσει από τους εξωτερικούς εχθρούς. Δεν είναι βέβαιο αν ήταν Φραγκικής ή Αλαμανικής καταγωγής είχε όμως πολλά εδάφη τόσο στη Βαυαρία όσο και στην Αλεμμανία.[12] Οι απειλές στα ανατολικά σύνορα ανάγκαζαν τον αυτοκράτορα να ταξιδεύει σε ολόκληρη τη χώρα, είχε ανάγκη να αποκτήσει πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη από την αριστοκρατία της περιοχής.[12] Η Ιουδήθ παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο τον Ευσεβή στο Άαχεν (819), ήταν συνηθισμένο γεγονός της εποχής να δίνουν προίκα στις βασιλικές νύφες, πήρε το μοναστήρι του Σαν Σαλβαντόρ στην Μπρέσια στη Λομβαρδία.[16] Η προίκα θα περνούσε στη νύφη μετά την ολοκλήρωση του γάμου, δεν ήταν σταθερή ωστόσο αφού θα μπορούσε να αλλάξει αργότερα ανάλογα με τις συνθήκες, το ίδιο έγινε και με την Ιουδήθ όταν έχασε την εξουσία της στην αυλή.[12]

Ο ρόλος της στα ανάκτορα

Επεξεργασία

Η στέψη της βασίλισσας γινόταν στην κοινωνία των Καρολιδών μόνο μετά την ολοκλήρωση του γάμου, η πρώτη του σύζυγος Ερμενγάνδη πήρε τον τίτλο "Αυγούστα" σύμφωνα με τη Ρωμαϊκή ορολογία (794). Το ίδιο παρατηρήθηκε και με την Ιουδήθ για την οποία όπως καταγράφεται "στέφτηκε αυτοκράτειρα και ανακηρύχτηκε Αυγούστα".[13] Οι ιστορικές πηγές παρουσιάζουν ένα μεγάλο κενό την εποχή που μεσολάβησε από την ημερομηνία του γάμου της (819) μέχρι τη γέννηση του γιου της Καρόλου (823), η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι τότε υποτιμήθηκε επειδή δεν είχε προσφέρει στον αυτοκράτορα κάποιο διάδοχο. Διάφορες πηγές ωστόσο αναφέρουν ότι η Ιουδήθ είχε ειδικούς ρόλους στην αυτοκρατορική αυλή όπως η διαχείριση του βασιλικού νοικοκυριού.[12] Τα καθήκοντα της περιορίστηκαν στους υπηρέτες, τα κοσμήματα, τους φόρους, με τον τρόπο αυτό ο αυτοκράτορας είχε απαλλαγή από ασχολίες ευτελούς σημασίας.[12] Ο ρόλος της δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να χαρακτηριστεί περιττός, η παρουσία της ήταν έντονη στη διαχείριση του βασιλικού νοικοκυριού.[12] Είναι βέβαιο ότι η Ιουδήθ είχε το προσωπικό της νοικοκυριό για να μπορέσει να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της, η συνήθεια υπήρχε από την εποχή των Μεροβίγγειων.[12] Τα καθήκοντα της ήταν περιορισμένα στη βασιλική αυλή, είχε όμως και πολιτικές εξουσίες.[12] Την εποχή που ο σύζυγος της έλλειπε σε εκστρατείες κυβερνούσε σαν αντιβασιλιάς στο πλευρό του, μπορούσε να επηρεάσει επίσης τη γνώμη του σαν βασιλικός σύμβουλος. Οι εξουσίες της ανέβηκαν κατακόρυφα με τη γέννηση του γιου της Καρόλου, έφτασαν σε τέτοιο σημείο που ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής άλλαξε γνώμη και έκανε νέα αναδιανομή της αυτοκρατορίας ώστε να συμμετέχει και ο Κάρολος ο Φαλακρός.

Οικογένεια

Επεξεργασία
 
Η Ιουδήθ της Βαυαρίας

Η Ιουδήθ της Βαυαρίας απέκτησε δυο παιδιά με τον Λουδοβίκο Α΄ τον Ευσεβή:

Το μεγαλύτερο διάστημα της εγκυμοσύνης της στον Κάρολο η Ιουδήθ το πέρασε στη Φραγκφούρτη όπου το παιδί γεννήθηκε (13 Ιουνίου 823), θα είναι ο μετέπειτα βασιλιάς της Δυτικής Φραγκίας. Η γέννηση του Καρόλου ήταν ένα σημαντικό γεγονός που άλλαξε τη ζωή της Ιουδήθ, ήταν ο μοναδικός κληρονόμος του Λουδοβίκου του Ευσεβούς από τον δεύτερο γάμο του. Η γέννηση του άλλαξε τα σχέδια διαδοχής του συζύγου της και την "Αυτοκρατορική Διανομή", η Ιουδήθ έβαλε στόχο να εξασφαλίσει μερίδιο διαδοχής και να τον δικό της γιο, να τον προστατεύσει από τις αρπακτικές διαθέσεις των θετών της γιων. Ο πιο επικίνδυνος ήταν ο μεγαλύτερος Λοθάριος Α΄, για να τον ηρεμήσει η Ιουδήθ του πρότεινε να γίνει νονός του Καρόλου, η στρατηγική της έφερε αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις για τη διαδοχή που ξέσπασαν μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου του Ευσεβούς (840).

Αυτοκρατορική διανομή

Επεξεργασία
 
Η Αυτοκρατορία των Καρολιδών (828)

Ο αυτοκράτορας βρισκόταν με τη συνοδεία του στο Άαχεν, μια στέγη κατέρρευσε και σκότωσε τους περισσότερους άντρες του (9 Απριλίου 817). Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής επέζησε αλλά σοκαρίστηκε τόσο πολύ που φοβήθηκε και για τον δικό του θάνατο, αποφάσισε να κάνει διανομή των αυτοκρατορικών εδαφών στους γιους του ενώ ζούσε ακόμα η πρώτη του σύζυγος. Ο μεγαλύτερος γιος του Λοθάριος Α΄ θα κληρονομούσε τον τίτλο του αυτοκράτορα και ολόκληρη τη Φραγκία, ο δεύτερος γιος του Πεπίνος και ο τρίτος Λουδοβίκος θα κληρονομούσαν αντίστοιχα την Ακουιτανία και τη Βαυαρία ως υποτελείς του Λοθαρίου. Το πρόβλημα ήταν ο ανεψιός του Βερνάρδος της Ιταλίας που ήταν ήδη βασιλιάς της Ιταλίας από το 810, παρέμεινε με αμφιλεγόμενες εξουσίες. Ο Βερνάρδος αποφάσισε να επαναστατήσει απαιτώντας να έχει μόνιμη εξουσία, η επανάσταση σύντομα συνετρίβη, ο Βερνάρδος, συνελήφθη, τυφλώθηκε και πέθανε από τα τραύματα του (17 Απριλίου 818).[18] Ο δεύτερος γάμος, η γέννηση του Καρόλου και ο γάμος του Λοθαρίου Α΄ έφερε δύο μεγάλους αυτοκρατορικούς οίκους σε σύγκρουση.[18] Η Ιουδήθ που είχε επιζήσει μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου του Ευσεβούς φρόντισε δημιούργησε τη δική της ομάδα, προσπάθησε με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει τα κληρονομικά δικαιώματα του γιου της Καρόλου και να τον προστατεύσει από τους ετεροθαλείς αδελφούς του. Σε μια επιστολή που έγραψε ο επίσκοπος της Λυών στον Λουδοβίκο τον Ευσεβή φαίνεται καθαρά ο τρόπος που είχε αναδείξει τον Λοθάριο σε πλεονεκτική θέση απέναντι στους υπόλοιπους γιους του :

'"Τα εκτελέσατε όλα με τέτοια τελειότητα που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι σας έδωσε έμπνευση ο ίδιος ο θεός, αναθέσατε τμήματα του βασιλείου στους γιους σας αλλά αναδείξατε τον έναν από αυτούς σαν ανώτερο και διατάξατε να υπογράψουν τις αποφάσεις σας. Στη συνέχεια στείλατε τον γιο σας Λοθάριο στη Ρώμη για να τον αναγνωρίσει ο πάπας Συναυτοκράτορα και διατάξατε όλους τους ευγενείς να αναγνωρίσουν την απόφαση σας, σταδιακά τα διατάγματα περιείχαν τα ονόματα και των δύο αυτοκρατόρων".

Προστάτιδα του γιου της Καρόλου

Επεξεργασία

Η Ιουδήθ φοβήθηκε έντονα για το μέλλον της, σε περίπτωση που έμενε χήρα θα δεχόταν απειλές από τους θετούς γιους της οι οποίοι δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για τη δεύτερη σύζυγο του πατέρα τους.[19] Σε επιστολή που έστειλε στον πάπα Νικόλαο Α΄ φαίνεται ότι η Ιουδήθ έστειλε στον Έμπο, αρχιεπίσκοπο του Ρενς ένα δαχτυλίδι και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί για την υγεία του Καρόλου, αν της επέστρεφε το δαχτυλίδι σε περίοδο ταραχών θα τον βοηθούσε. Η κίνηση αυτή είχε έντονη πολιτική σημασία αφού ο Έμπο ήταν στενός φίλος του Λουδοβίκου του Ευσεβούς, ήθελε να εξασφαλίσει το πολιτικό μέλλον του γιου της.[12] Οι τρεις μεγαλύτεροι γιοι του Λουδοβίκου του Ευσεβούς από τον πρώτο του γάμο επαναστάτησαν εναντίον του πατέρα τους, ο στόχος ήταν να εξασφαλίσουν τη διαδοχή αφού τον έλεγχο στην αυτοκρατορική αυλή είχε η θετή τους μητέρα. Η Ιουδήθ κατηγορήθηκε για σχέσεις μοιχείας με τον βαπτιστικό του Λουδοβίκου του Ευσεβούς Βερνάρδο της Σεπτιμανίας, εξορίστηκε στην Ιταλία στη μονή της Αγίας Ραδεγούνδης (830). Μετά το τέλος της κρίσης επέστρεψε στο Άαχεν και συνέχισε τις προσπάθειες της να αναδειχθεί ο γιος της Κάρολος στη διανομή της αυτοκρατορίας.[13] Η θέση της Ιουδήθ στην αυλή αυξήθηκε σημαντικά την τελευταία χρονιά της βασιλείας του Λουδοβίκου του Ευσεβούς, οι δεσμοί που δημιούργησε βοήθησαν τον Κάρολο στη διαδοχή.[18] Προσπάθησε να ιδρύσει μια συμμαχία ανάμεσα στον γιο της Κάρολο με τον μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό του Λοθάριο με συμμαχικούς γάμους (839). Η κόρη της Γκίζελα παντρεύτηκε τον Εβεράρδος μάργραβο του Φρίουλι που ήταν φανατικός οπαδός του Λοθάριου, ο αδελφός της Κορράδος Α΄ του Ωσέρ παντρεύτηκε την Αδελαΐδα του Τουρ, κουνιάδα του Λοθάριου.[18] Με τον φόβο ότι ο σύζυγος της θα πεθάνει προσπάθησε να εξασφαλίσει μια συμμαχία ανάμεσα στον γιο της Κάρολο με έναν από τους μεγαλύτερους ετεροθαλείς αδελφούς του.[18] Με τον θάνατο του Λουδοβίκου του Ευσεβούς βοήθησε τον γιο της Κάρολο στις εκστρατείες εναντίον του Λοθαρίου, προσπαθούσε να καταλάβει την Ακουιτανία και το μεγαλύτερο τμήμα από τη Φραγκία.[18] Είχε μεγάλη εξουσία στον γιο της, όταν ο αρχιεπίσκοπος Γεώργιος αιχμαλωτίστηκε σε μια μάχη που έπεσαν 40.000 άνδρες του Λοθάριου και του Πεπίνου του έδωσε συμβουλή να συμπεριφερθεί απέναντι του με ελεημοσύνη.[18]

Ανατροπή και κατηγορίες

Επεξεργασία
 
Το γενεαλογικό δέντρο του Καρλομάγνου - 15ος αιώνας.

Η άνοδος της Ιουδήθ στη βασιλική αυλή δημιούργησε πολλά μίση εναντίον της, ο αρχιεπίσκοπος της Λυών που ήταν οπαδός του Λοθάριου έγραψε δύο βιβλία εναντίον της (833). Η Ιουδήθ κατηγορήθηκε ότι με τον αντιφεμινιστικό χαρακτήρα της οδηγούσε σε καταστροφή τον σύζυγο της, όταν είδαν ότι ο Λουδοβίκος δεν έσπαζε τους δεσμούς μαζί της την κατηγόρησαν για εξωσυζυγικές σχέσεις "πρώτα κρυφά και στη συνέχεια αδέξια".[15] Οι εχθροί της Ιουδήθ την κατηγόρησαν για μοιχεία με τον Βερνάρδο της Σεπτιμανίας που ήταν ευνοούμενος του συζύγου της. Η εικόνα αυτή έρχεται σε αντίθεση με τα ποιήματα που έχουν γραφτεί για την ίδια που την παρουσιάζουν ως "μια δεύτερη Βιβλική Ιουδίθ, Μαρία αδελφή του Ααρών, Σαπφώ για τις μουσικές της ικανότητες, προφήτισσα, έξυπνη, ευσεβής και γλυκιά στις συναναστροφές".[13] Η Ιουδήθ έμεινε μόνη της στο Άαχεν την εποχή που ο σύζυγος της προχώρησε σε εκστρατεία στη Βρετάνη (830), η ίδια ήταν έντονα αντίθετη σε αυτήν λόγω οικονομικών δυσκολιών. Την ίδια περίοδο οι μεγιστάνες έστρεψαν τους θετούς της γιους της γιους εναντίον του πατέρα τους και της θετής τους μητέρας, όταν επέστρεψε ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής ακολούθησε επανάσταση. Πριν από το Πάσχα του 830 (17 - 24 Απριλίου) ο Πεπίνος με τη σύμφωνη γνώμη του Λοθάριου "αφαίρεσε από τον αυτοκράτορα και τη σύζυγο του τις εξουσίες", η Ιουδήθ φυλακίστηκε στη μονή της Αγίας Ραδεγούνδης στο Πουατιέ.[20] Σε Σύνοδο στο Ναϊμέχεν (1 Οκτωβρίου 830) παρουσία όλων "των επισκόπων, ηγουμένων και κομήτων" η Ιουδήθ κλήθηκε να δικαστεί για όλες τις κατηγορίες εναντίον της από "το δικαστήριο των Φράγκων". Στη δίκη που ακολούθησε (1 Φεβρουαρίου 831) δεν βρέθηκε κανένας άντρας να πει κάτι εναντίον της και "αθωώθηκε από όλες τις κατηγορίες".[20]

Τελευταία χρόνια

Επεξεργασία

Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής άκουσε ότι οι τρεις γιοι του Λοθάριος, Πεπίνος και Λουδοβίκος ο Γερμανικός συμμάχησαν για να επαναστατήσουν εναντίον του, δεν μπόρεσε να τους αποτρέψει, ανατράπηκε και πήρε ο Λοθάριος την εξουσία.[17] Μετά την ανατροπή του συζύγου της η Ιουδήθ εξορίστηκε από τους θετούς της γιους στην Ιταλία, ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής φυλακίστηκε έναν χρόνο στο Άαχεν.[20] Οι δυο μικρότεροι γιοι Πεπίνος και Λουδοβίκος καταδίκασαν την κακομεταχείριση του πατέρα τους, συγκέντρωσαν στρατό από Ακουιτανούς, Βαυαρούς, Αυστρασιανούς, Σάξονες, Αλαμαννούς και Φράγκους και βάδισαν εναντίον του Λοθάριου. Με το άκουσμα ότι πλησιάζει ένας μεγάλος στρατός ο Λοθάριος δραπέτευσε και άφησε τον πατέρα του πίσω. Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής ξαναπήρε την εξουσία, ζήτησε από τον Λοθάριο να τον συγχωρέσει αλλά εκείνος τον αγνόησε. Την ίδια εποχή οι οπαδοί του Λουδοβίκου στην Ιταλία έμαθαν για μια συνωμοσία για τη δολοφονία της Ιουδήθ, η ίδια μετά την αποκατάσταση του συζύγου της δραπέτευσε και επέστρεψε στο Άαχαν.[20] Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής πέθανε στα ανάκτορα του στο Ίνγκελχαϊμ, η Ιουδήθ έμεινε χήρα, υποστήριξε με πάθος της προσπάθειες του γιου της Καρόλου να γίνει βασιλιάς συγκεντρώνοντας στρατεύματα από την Ακουιτανία (841). Τον Απρίλιο του 841 ο Κάρολος ο Φαλακρός δέχτηκε το στέμμα και το αυτοκρατορικό ένδυμα, η Ιουδήθ έμαθε που βρισκόταν ο γιος της και του έστειλε τα βασιλικά τεχνουργήματα. Ο Κάρολος ο Φαλακρός παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την Ερμεντρούδη της Ορλεάνης (842), το πρώτο παιδί τους Ιουδήθ της Φλάνδρας (844) πήρε το όνομα της γιαγιάς της. Ο γάμος ωστόσο έριξε σημαντικά τη θέση της Ιουδήθ στη βασιλική αυλή με αποτέλεσμα να παραιτηθεί από την περιουσία της και να αποσυρθεί. Η υγεία της μετά το 842 άρχισε να χειροτερεύει σημαντικά, πέθανε σε έναν χρόνο (19 Απριλίου 843) στην Τουρ, την τελευταία χρονιά υπέφερε συνεχώς από βήχα και ζαλάδες. Την εποχή που πέθανε ήταν περίπου 46 ετών, 3 χρόνια μετά τον σύζυγο της που ήταν στα 62.[13] Η Ιουδήθ τάφηκε στη Βασιλική του Αγίου Μαρτίνου στην Τουρ.[12]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 Ανακτήθηκε στις 2  Δεκεμβρίου 2020.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 354. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  3. ↑ cybergata.com/roots/987.htm.
  4. ↑ www.decourcy.net/history/41.htm.
  5. ↑ washington.ancestryregister.com/PRUSSIA100006.htm.
  6. ↑ «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 112920519. Ανακτήθηκε στις 22  Μαΐου 2020.
  7. ↑ 7,0 7,1 «Kindred Britain»
  8. ↑ p10320.htm#i103198. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  9. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 301-307. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  10. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 256. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  12. ↑ 12,00 12,01 12,02 12,03 12,04 12,05 12,06 12,07 12,08 12,09 12,10 12,11 12,12 Koch, Armin. Kaiserin Judith: Eine Politische Biographie. Husum: Matthiesen, 2005. Print
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 Stafford, Pauline. Queens, Concubines and Dowagers: The King's Wife in the Early Middle Ages. London, Leicester UP, 1998. Print
  14. ↑ Rogers, Barbara, Bernhard W. Scholz, and Nithardus. Carolingian Chronicles, Royal Frankish Annals Nithard's Histories. Ann Arbor: Univ. of Michigan, 1972. Print
  15. ↑ 15,0 15,1 Wemple, Suzanne Fonay. Women in Frankish Society: Marriage and the Cloister, 500 to 900. Philadelphia: University of Pennsylvania, 1981. Print
  16. ↑ http://www.regesta-imperii.de/regesten/1-0-0-karolinger/nr/0819-00-00_1_0_1_1_0_1782_802.html
  17. ↑ 17,0 17,1 http://www.regesta-imperii.de/regesten/1-0-0-karolinger/nr/0833-06-30_1_0_1_1_0_1988_925d.html
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 18,5 18,6 Nelson, Janet L. Charles the Bald. London: Longman, 1992. Prin
  19. ↑ Elizabeth Ward: Caesar's Wife. The Career of the Empress Judith 819–829. In: Peter Goodman, Roger Collins. Print
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 Nelson, Janet (1991). The Annals of St-Bertin. Manchester: Manchester University Press

Πηγές

Επεξεργασία
  • Friedrich von Bezold: Kaiserin Judith und ihr Dichter Walahfrid Strabo. In: Historische Zeitschrift Bd. 130 (1924), S. 377-439.
  • Armin Koch: Kaiserin Judith. Eine politische Biographie. Matthiesen, Husum 2005, ISBN 3-7868-1486-4 (zugl. Dissertation, Universität Konstanz 2004)
  • Elizabeth Ward: Caesar's Wife. The Career of the Empress Judith 819–829. In: Peter Goodman, Roger Collins (Hrsg.): Charlemagne's Heir. New Perspectives on the Reign of Louis the Pious (8114–40). Clarendon, Oxford 1990
  • Hrabanus Maurus (856), Dedicatory letter to the Expositio in librum Judith (in Migne, Patrologia Latina, vol. 109; transl. Sean Gilsdorf
  • Agobard of Lyons: On the Division of the Empire (to Louis the Pious) c. 830
  • Nelson, Janet L. The Annals of St-Bertin. Manchester: Manchester UP, 1991. Print.
  • Koch, Armin. Kaiserin Judith: Eine Politische Biographie. Husum: Matthiesen, 2005. Print.
  • Rogers, Barbara, Bernhard W. Scholz, and Nithardus. Carolingian Chronicles, Royal Frankish Annals Nithard’s Histories. Ann Arbor: Univ. of Michigan, 1972. Print.
  • Stafford, Pauline. Queens, Concubines and Dowagers: The King's Wife in the Early Middle Ages. London, Leicester UP, 1998. Print.
  • Depreux, Philippe. Prosopographie De L'entourage De Louis Le Pieux (781-840). Sigmaringen: Thorbecke, 1997. Print.
  • Elizabeth Ward: Caesar's Wife. The Career of the Empress Judith 819–829. In: Peter Goodman, Roger Collins
  • Wemple, Suzanne Fonay. Women in Frankish Society: Marriage and the Cloister, 500 to 900. Philadelphia: University of Pennsylvania, 1981. Print.
  • Nelson, Janet L. Charles the Bald. London: Longman, 1992. Print.
  • Lupus, and Graydon W. Regenos. The Letters of Lupus of Ferrières. The Hague: Martinus Nijhoff, 1966. Print.
  • Ermoldus Nigellus, Poem in Honor of Louis, Sean Gilsdorf
  • Geneviève Bührer-Thierry, The Adulterous Queen, Translated by Sean Gilsdorf from Geneviève Bührer-Thierry, La reine adultère, Cahiers de civilisation médiévale 35 (1992): 299-312. Translations of original texts follow those made by Bührer-Thierry

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Ιουδήθ_της_Βαυαρίας_(795-843)&oldid=10679118"