Ιερεμίας Γκίζι
Ο Ιερεμίας Γκίζι (ιταλικά: Geremia Ghisi, Τζερεμία Γκίζι, πέθανε το 1243 ή το 1252) ήταν Ενετός ευγενής μέλος της Οικογένειας Γκίζι.
| Ιερεμίας Γκίζι | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 12ος αιώνας Βενετία |
| Θάνατος | 1252 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Περίοδος ακμής | 13ος αιώνας |
| Οικογένεια | |
| Αδέλφια | Ανδρέας Γκίζι |
| Οικογένεια | Οικογένεια Γκίζι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | lord (Σκιάθος, Σκόπελος και Σκύρος) |
Το 1207, μετά την Δ΄ Σταυροφορία, ο Ιερεμίας κατέλαβε τα Ελληνικά νησιά της Σκιάθου, της Σκοπέλου και της Σκύρου και κατέστη Άρχοντάς τους.
Την ίδια χρονιά, αντίστοιχα, ο αδελφός του Ανδρέας Γκίζι κατέλαβε τα νησιά της Τήνου και της Μυκόνου.[1][2]
Η αδελφή ή ετεροθαλής αδελφή τους, Ανιέζε, νυμφεύθηκε τον Όθωνα ντε Σικόν, ο οποίος είχε καταστεί άρχοντας της Καρύστου στην Εύβοια.[3]
Προς το 1239, ο Ιερεμίας, με την βοήθεια του αδελφού του, Ανδρέα, εκδίωξε έτερο Ενετό ευγενή, τον Μαρίνο Ντάντολο, από το φέουδο του της Άνδρου. Ο Ντάντολο απεβίωσε λίγο καιρό αργότερα, ωστόσο η χήρα και η αδελφή του διαμαρτυρήθηκαν ενώπιον του Μεγάλου Συμβουλίου της Βενετίας, το οποίο, τον Αύγουστο του 1243, διέταξε τον Ιερεμία να επιστρέψει την Άνδρο στους κληρονόμους του Ντάντολο, επί ποινή εξορίας από την Βενετία και κατάσχεσης της περιουσίας που είχε ο ίδιος, καθώς και ο αδελφός του Ανδρέας, στην πόλη. Παρά το διάταγμα αυτό, ο Ιερεμίας διατήρησε τον έλεγχο της Άνδρου έως τον θάνατό του λίγα χρόνια αργότερα. Το νησί, στην συνέχεια, περιήλθε υπό τον έλεγχο του Δούκα της Νάξου, Άγγελου Σανούδου, ωστόσο η συγκεκριμένη υπόθεση εξακολούθησε να αποτελεί αιτία διαμαχών ενώπιον των δικαστηρίων της Βενετίας μεταξύ του Ανδρέα Γκίζι, των Σανούδων, καθώς και των Κουερίνι, οι οποίοι και διεκδικούσαν την κληρονομιά των Ντάντολο, έως και τις αρχές της δεκαετίας του 1290, όταν και ο Δούκας Μάρκος Β΄ Σανούδος εξαγόρασε τις διεκδικήσεις του Νικκολό Κουερίνι επί της Άνδρου.[4][5]
Μετά τον θάνατο του Ιερεμία, ο συγγενής του Φίλιππος Γκίζι, νυμφεύθηκε δια της βίας την κόρη του Ιερεμία, Ιζαμπέττα, και κατέλαβε τον έλεγχο των αρχικών φέουδων του Ιερεμία, έως ότου οι Βυζαντινοί, υπό τον Λικάριο, τα ανακατέλαβαν το 1277 και συνέλαβαν τον Φίλιππο αιχμάλωτο.[6] Μια έτερη κόρη του Ιερεμία, η Μαρκεζίνα, νυμφεύθηκε τον υιό του Δόγη Γιάκοπο Τιέπολο και μελλοντικό Δόγη (1268–75), Λορέντσο Τιέπολο.[7]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Setton 1976, σελ. 19 (note 78).
- ↑ Van Tricht 2011, σελίδες 112–113.
- ↑ Setton 1976, σελίδες 80 (note 51), 418.
- ↑ Setton 1976, σελίδες 429–432.
- ↑ Koumanoudi 2005, σελ. 257.
- ↑ Setton 1976, σελ. 426.
- ↑ Koumanoudi 2005, σελ. 254.
Πηγές
Επεξεργασία- Koumanoudi, Marina (2005), «The Latins in the Aegean After 1204: Interdependence and Interwoven Interests», στο: Laiou, Angeliki E., επιμ., Urbs capta: the Fourth Crusade and its consequences, Paris: Lethielleux, σελ. 247–268, ISBN 2-283-60464-8, ISSN 1147-4963
- Setton, Kenneth Meyer (1976). The Papacy and the Levant, 1204–1571: Volume I. The Thirteenth and Fourteenth Centuries. Philadelphia, Pennsylvania: The American Philosophical Society. ISBN 0-87169-114-0.
- Van Tricht, Filip (2011). The Latin Renovatio of Byzantium: The Empire of Constantinople (1204-1228). Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-20323-5.
